Συγγραφέας του βιβλίου «Ανεμόγερτος» – Εκδόσεις «Κάκτος»
Ο ήρωας του Γιώργου Τζιτζικάκη δεν είναι ξένος σ’ εμάς. Ίσως είναι ο άνθρωπος της διπλανής πόρτας, ίσως κι εμείς οι αναγνώστες του μυθιστορήματός του, που έχουμε βιώσει την εξαπάτηση. Ο «Ανεμόγερτος» ζητά κάτι απλό και δίκαιο. Να αμειφθεί ο κόπος και η εργασία στην οποία έδωσε μεγάλο κομμάτι από το χρόνο και τη ζωή του. Μέσα από τα βιώματά του, θέλει να μας διδάξει, να μην επιτρέπουμε στον άνεμο (όπου άνεμος προβλήματα), να μας γείρει και να μας ρίξει. Από την ιστορία προκύπτουν πολλά μηνύματα και όπως λέει στο Vivlio-life ο συγγραφέας «Κάποιοι αναγνώστες θα τα αναγνωρίσουν, κάποιοι όχι, άλλοι θα τα παραδεχτούν και ορισμένοι θα τα προσπεράσουν. Εμένα μου αρκεί να περάσουν καλά διαβάζοντας τον Ανεμόγερτο και σε έναν βαθμό να ταυτιστούν με τη διαδρομή του». Το μήνυμα, πάντως, που μας αγγίζει περισσότερο, βρίσκεται στον επίλογο κι έχει τη μορφή συμβουλής: «Ζήσε! Δεν έχει δεύτερη διαδρομή!».
Ανεμόγερτος. Μία σύνθετη λέξη, που όμως δεν υπάρχει στο ελληνικό λεξικό. Πώς την επιλέξατε;
Μου αρέσει να κάνω χρήση τίτλων που θα δημιουργούν άμεσα μια εικόνα σε εκείνον που θα τους διαβάσει. Με τον Ανεμόγερτο, μια λέξη δικής μου «σύνθεσης», εκτιμώ πως το κατάφερα.
Θέλετε να εκλάβουμε το προφανές, ότι σημαίνει δηλαδή τον άνθρωπο που τον γέρνει ο άνεμος ή επιθυμείτε να δώσουμε μια άλλη εξήγηση στον τίτλο του βιβλίου σας.
Ναι, είναι όντως ο άνθρωπος που τον γέρνει ο άνεμος, και με αυτό εννοώ κάθε είδους άνεμο –δύναμης, εμποδίου, πόνων κτλ– που τον πιάνει από τις αντοχές του, τον λυγίζει, τον κοπανάει καταγής στη ζωή, ώσπου να καταλάβει ο άνεμος πως ο Ανεμόγερτος δεν γίνεται να σπάσει ή να ξεριζωθεί γιατί φέρει τεράστια μεγέθη δύναμης εντός του.
Η πρώτη ματιά στο εξώφυλλό σας με ξεγέλασε. Πίστεψα πως μετά τον «Παραθεριστή» θα μείνετε σε καλοκαιρινό συγγραφικό μοτίβο. Με λίγη μεγαλύτερη προσοχή διέκρινα πως ο άνθρωπος στη βάρκα σας, έχει σκυφτό κεφάλι και η αμφίεσή του δεν είναι καθόλου καλοκαιρινή. Είναι ένας προβληματισμένος άνθρωπος. Μιλήστε μας για τον ήρωά σας.
Ο κεντρικός ήρωας αποκτά ουσία ύπαρξης από τους λοιπούς περιφερειακούς ήρωες του έργου. Όπως πολλοί, έτσι και αυτός περνάει δύσκολα (οικονομικά και ψυχολογικά) και είναι πολύ κοντά στο να βάλει τέλος στη ζωή του. Την καθοδική του πορεία φρενάρουν οι άνθρωποι που γνωρίζει, καθώς παραδειγματίζεται από αυτούς, με κάποιους συνομιλεί, με άλλους αναμετράται, για να συνεχίσει το ταξίδι του στη ζωή που θα τον βγάλει σε μια πρωτόγνωρη αυτογνωσία και πολλές αποκαλύψεις.
Το μυθιστόρημά σας είναι βασισμένο σε πραγματικά γεγονότα, όπως γράφετε. Υπάρχουν και δικά σας βιώματα στις σελίδες του;
Σε κάθε έργο μου υπάρχουν καταγραφές από βιώματα και εμπειρίες μου, τις περισσότερες φορές αλλαγμένα επιμελώς ή διαμορφωμένα στην πλοκή του έργου ώστε να εξυπηρετούν έναν σκοπό και όχι απλώς να αναφέρονται. Εκτιμώ ότι αυτό, έστω και ασυνείδητα, συμβαίνει με όλους τους συγγραφείς, καθώς είμαστε κομμάτια από την ιστορία μας όπως και η ιστορία θα είναι πάντα κομμάτι μας.
Το αφιερώνετε σ’ εκείνους «που έχασαν, που αποδέχτηκαν την ήττα τους, που δεν το έβαλαν κάτω και κέρδισαν μια επόμενη μάχη». Πίσω από την πρόταση αυτή κρύβεται και το μήνυμα προς τους αναγνώστες σας;
Μέσα στο βιβλίο κρύβονται πολλά μηνύματα. Κάποιοι αναγνώστες θα τα αναγνωρίσουν, κάποιοι όχι, άλλοι θα τα παραδεχτούν και ορισμένοι θα τα προσπεράσουν. Εμένα μου αρκεί να περάσουν καλά διαβάζοντας τον Ανεμόγερτο και σε έναν βαθμό να ταυτιστούν με τη διαδρομή του.
Ο ήρωάς σας βίωσε την απώλεια και την ολοκληρωτική καταστροφή των ονείρων του. Ποιο ήταν το πιο απλό, το πιο ανθρώπινο όνειρό του που δεν έγινε πραγματικότητα;
Το όνειρό του ήταν να αμειφθεί ο κόπος του για μια εργασία στην οποία έδωσε μεγάλο κομμάτι χρόνου και ζωής. Δυστυχώς αυτό δεν συνέβη. Ο κεντρικός ήρωας είναι ένας από τους πολλούς που έχουν βιώσει την εξαπάτηση και δεν έχουν δικαιωθεί, όμως αυτό, αποτελεί τη ρίζα του κακού, ενώ γύρω της υπήρχαν επί σειρά ετών πολλές ακόμη ρίζες κακού που με τις επιλογές του ο ήρωας τις περιέπλεξε και ύστερα βυθίστηκε μέσα στο χάος. Οπότε, για ένα κομμάτι του ονείρου που έχασε, έφταιγε και εκείνος.
Ο Ανεμόγερτος δε διαφέρει ίσως από πολλούς ανθρώπους γύρω μας (ίσως κι εμάς), που τη ζωή τους ορίζει το άγχος. Άραγε αν είχε κάποια μεροκάματα, αν δεν έκανε Χριστούγεννα με κρακεράκια και αν μπορούσε να πληρώσει τα φάρμακά του, θα ήταν όλα καλύτερα για κείνον, για κάποιους, για όλους μας, τελικά;
Αν ζούμε τη ζωή μας μονίμως στα «αν» και τα «ίσως», τότε θα τη δούμε να καίγεται στα «όταν» και τα «μετά». Η οικονομική δυσπραγία, σε καμία περίπτωση δεν σημαίνει ότι είμαστε και ηττημένοι στη ζωή, απλώς πρέπει να αλλάξει το πρίσμα της οπτικής μας. Αν όμως κάποιοι συνεχίζουν να μας εκμεταλλεύονται, να μας εξαπατούν, και να ζούνε εις βάρος μας, τότε οφείλουμε να τους πετάξουμε από τη ράχη μας και να τραβήξουμε τις γραμμές των ορίων μας. Ο Ανεμόγερτος αυτό θέλει να πει στον κόσμο με την ιστορία του: Δώστε στον εαυτό σας αυτό που του αξίζει και αυτό που έχει οραματιστεί για τη ζωή του.
Στρες. Αιτία πολλών κακών. Είναι, μόνο αυτή η αιτία του κακού στη ζωή του; Ή μήπως το πρόβλημά του Ανεμόγερτου ξεκινά από τα οκτώ του όταν εγκαταλείφθηκε από τη μητέρα του και ο πατέρας του δεν ήταν καθόλου υποστηρικτικός;
Όλα τα προβλήματα του ανθρώπου ξεκινούν από την αγάπη –από την παρουσία ή την απουσία της στη ζωή μας– και η αγάπη των γονέων μας είναι εξαιρετικά σημαντική, καθώς ορίζει πολλά από νωρίς και τα περισσότερα από αυτά μας επηρεάζουν για μια ολόκληρη ζωή. Για τον Ανεμόγερτο, ίσως να μην ήταν το άμεσο και κυρίαρχο πρόβλημα αυτό (καθώς έγιναν δεκάδες ακόμη γεγονότα που τον γονάτισαν), η έλλειψη αγάπης όμως σίγουρα ήταν υπεύθυνη για τη χαμηλή αυτοπεποίθησή του, οπότε άργησε να πιστέψει στις δυνάμεις του, κάτι που αν το είχε πετύχει νωρίτερα, θα είχε βγει γρηγορότερα από την τρύπα των προβλημάτων του.
Μέσα από την ιστορία του ήρωά σας ανοίγετε, άλλοτε με χιούμορ και σαρκασμό και άλλοτε με κοφτερή γραφή, ένα παράθυρο στην κοινωνία που ζούμε. Δυστυχώς το άδικο κυριαρχεί. Το μόνο καλό που βρίσκω σ’ αυτό είναι πως εμπνέει τους συγγραφείς. Εσείς βρίσκετε κάτι άλλο;
Δεν υπάρχει καλή εκδοχή για την αδικία, δυστυχώς όμως είναι αναπόφευκτο να τη βιώσουμε στη ζωή μας (κάποιοι πολλές φορές και άλλοι λιγότερες). Εκείνες τις στιγμές θα πρέπει να αναλογιστούμε γιατί λαμβάνει χώρα και γιατί επιτρέπουμε να συμβεί σε εμάς ξανά και ξανά. Εννοώ, δηλαδή, να δούμε αντικειμενικά τα γεγονότα και να αναλογιστούμε αν όντως υπάρχει αδικία κάθε φορά που τη νιώθουμε ως αδικία, ή αν είναι η δική μας τάση να βαπτίζουμε αδικία εκείνο που δεν συνάδει με τα δεδομένα και τις προσδοκίες μας. Πάντως, πίσω από κάθε πραγματική αδικία, εφάπτεται ένα δίδαγμα, ένα μάθημα ζωής (όπως και πίσω από κάθε άνθρωπο που σε αδικεί θα έρθει νομοτελειακά και η αδικία για εκείνον), και σε αυτό οφείλουμε να μείνουμε.
Φθάνετε στον επίλογο με μία πρόταση που νομίζω πρέπει να κρατήσουμε ως μήνυμα του «Ανεμόγερτου»: Ζήσε! Δεν έχει δεύτερη διαδρομή!». Τι λέτε;
Είναι το πιο άμεσο και το πιο αληθινό: Ζήσε! Δεν έχει δεύτερη διαδρομή!
Λίγα λόγια για το βιβλίο
Ο Ανεμόγερτος είναι ένα μυθιστόρημα γεμάτο τρυφερότητα που, άλλοτε κωμικά και άλλοτε τραγικά, εξιστορεί τον αγώνα ενός ανθρώπου να αναμετρηθεί με την αδικία, να ζυγίσει τις δυνάμεις του και να προχωρήσει τη ζωή του. Αποτελεί καταγραφή βασισμένη σε πραγματικά γεγονότα και μιλάει για την παγίδα των προσδοκιών, τις συνέπειες ενός κρυμμένου τραύματος και τη διατήρηση της ελπίδας.
Ο ήρωας αυτού του βιβλίου είναι ένας άνθρωπος που βίωσε την απώλεια και την ολοκληρωτική καταστροφή των ονείρων του. Όταν συνέβη αυτό, αναγκάστηκε να αποδεχτεί την ήττα του –κάτι που θα μπορούσε να τον τρελάνει και εν μέρει το κατάφερε–, ενώ υπομένοντας τον πόνο του, κατέφυγε σε μια άλλη πραγματικότητα ώστε να μπορέσει να ζήσει. Στην πορεία, αναμετρήθηκε με δεκάδες ατυχίες που του συνέβησαν, γνώρισε απίθανους τύπους (φίλους μα και εχθρούς) και όλο αυτό τον δίδαξε πώς να διαχειριστεί τον εαυτό του, το τραύμα του, τις αλλεπάλληλες κρίσεις πανικού και την κατάθλιψη.
Ένα βιβλίο που εξυμνεί τη ζωή και μιλά για όλες εκείνες τις φορές που αδικούμαστε, γονατίζουμε, και σηκωνόμαστε πάλι στα πόδια μας ώστε να κερδίσουμε μια επόμενη μάχη.
Βιογραφικό
O Γεώργιος Ελ.Τζιτζικάκης γεννήθηκε το 1981, ζει στην Αθήνα και κατάγεται από τα Χανιά. Έχει σπουδάσει Διοίκηση Επιχειρήσεων και Δημόσιες Σχέσεις, από το 2008 κατέχει τον τίτλο του Reiki Therapist of Usui System of Natural Healing, και έχει δραστηριοποιηθεί επαγγελματικά στον χώρο της καλλιτεχνικής βιβλιοδεσίας.
Η ενασχόλησή του με τη συγγραφή ξεκινά από τα εφηβικά του χρόνια. Στα δεκαεπτά του κερδίζει βραβείο από την Πανελλήνια Ένωση Λογοτεχνών για το διήγημά του “Ο Ζητιάνος” και εκδίδεται το πρώτο του βιβλίο με τίτλο “Σιωπή… η δυνατότερη κραυγή…” Έκτοτε, έχει γράψει μυθιστορήματα, συλλογές διηγημάτων, θεατρικά έργα, παραμύθια και στίχους για τραγούδια. Συνεργάζεται με εκδοτικούς οίκους της Ελλάδας ως αξιολογητής κειμένων και σύμβουλος εκδόσεων και αρθρογραφεί για θέματα που αφορούν στη λογοτεχνία, τη μουσική και το θέατρο, ενώ επί σειρά ετών έχει ασχοληθεί με την παραγωγή μουσικών εκπομπών στο ραδιόφωνο. Ο “Ανεμόγερτος” είναι το ένατο βιβλίο του συγγραφέα και αποτελεί ένα auto-fiction μυθιστόρημα, βασισμένο σε πραγματικές εμπειρίες.
ΕΡΓΟΓΡΑΦΙΑ:
– “Σιωπή…η δυνατότερη κραυγή…”, Διηγήματα, 2000 (εξαντλημένο)
– “Ένα γέλιο…που έκλαιγε…”, Διηγήματα, 2005 (εξαντλημένο)
– “Να μην ξεχάσω να ξυπνήσω”, Μυθιστόρημα, Ιωλκός, 2010 (εξαντλημένο)
– “Γυναίκα η Κόλαση…Γυναίκα κι ο Παράδεισος”, Διηγήματα, Περίπλους, 2012 (εξαντλημένο)
– “Τ’ αηδονιού το δάκρυ”, Μυθιστόρημα, Ωκεανίδα, 2015 (εξαντλημένο)
– “Ένα δράμι δύναμης”, Μυθιστόρημα, Ωκεανίδα, 2016 (εξαντλημένο)
– “Αντίο δεν είπα, ακόμη ζω”, Διηγήματα, Ωκεανίδα, 2018
– “Παραθεριστής”, Μυθιστόρημα, Κάκτος 2020
Το βιβίο ηταν μετριότατο.