Τα βράδια της Πέμπτης για τους Έλληνες συγγραφείς είναι ιδιαίτερα. Είναι μελωδικά κι έχουν άρωμα… βιβλίου. Η Ιουλία Ιωάννου με την εκπομπή της «Ξεφυλλίζοντας στον αέρα» μέσα από την ιστοσελίδα της Vivlio-life.gr μας ταξιδεύει και μας συστήνει ήρωες φανταστικούς αλλά και πραγματικούς. Σαν εκείνους που μας παρουσιάζει και η ίδια μέσα από τα σταθερά συγγραφικά της βήματα. Σκέφτηκα, λοιπόν, πως η παρουσίαση του τελευταίου της βιβλίου «Ασημένια μάτια» στη Λάρισα, είναι η ιδανική ευκαιρία να της ανταποδώσουμε τη ζεστή φιλοξενία που επιφύλαξε σε όλους μας κατά καιρούς. Ομολογώ ότι με έκπληξη διάβασε το μήνυμά μου αλλά την έπεισα πως θα είχε μεγάλο ενδιαφέρον να αντιστρέψουμε, έστω και για μία φορά τους όρους. Η Ιουλία Ιωάννου, λοιπόν, φιλοξενούμενη στη σελίδα της!

– Πιστεύω πως τα «Ασημένια μάτια», κερδίζουν τον αναγνώστη με την πρώτη ματιά. Είναι ίσως το πιο εντυπωσιακό εξώφυλλο στις βιτρίνες των βιβλιοπωλείων. Να φανταστώ πως δεν χρειάστηκε δεύτερη σκέψη για την επιλογή του.

Ήθελα ένα ξεχωριστό εξώφυλλο, κυρίως να έχει το ασημένιο χρώμα που ταίριαζε με τον τίτλο και η εικόνα αυτή της γυναίκας που κρύβει τα μάτια, αλλά και το μυστήριο που μεταδίδουν τα κλαδιά του δέντρου που σαν φλέβες πετάγονται μέσα από τα χέρια της, ήταν πράγματι εντυπωσιακό. Έτσι μείναμε σε αυτή την επιλογή, που πιστεύω ότι ελκύει, τουλάχιστον σαν εικόνα. Αυτό βέβαια που έχει σημασία είναι το περιεχόμενο να κερδίσει τον αναγνώστη και αυτό είναι το ζητούμενο.

– Στην ευχάριστη πρώτη έκπληξη έρχεται να προστεθεί και ο τρόπος γραφής του. Είναι διαφορετικός, απόλυτα κατανοητός, ευχάριστα πρωτότυπος. Ο κάθε ήρωας αφηγείται σε πρώτο πρόσωπο, διευκολύνοντας πραγματικά την ανάγνωση. Πώς αποφασίσατε να αποδώσετε έτσι το μυθιστόρημά σας;

Καθώς τα δύο προηγούμενα βιβλία μου ήταν σε τριτοπρόσωπη αφήγηση, θέλησα να δοκιμάσω τον εαυτό μου σε κάτι εντελώς διαφορετικό. Η πρωτοπρόσωπη αφήγηση είναι πολύ πιο δύσκολη και δεσμευτική. Είναι σαν να γράφεις στο ημερολόγιό σου τις εμπειρίες σου και να καταθέτεις την ψυχή σου, να την ξεγυμνώνεις, να την παραδίδεις χωρίς καμία προστασία. Τη βρήκα ενδιαφέρουσα σαν ιδέα λοιπόν και στη συνέχεια κατάλαβα ότι θα ήταν πολύ πιο εκφραστικό να μιλάει ο κάθε ήρωας, καταθέτοντας τα δικά του βιώματα. Είναι πιο ζωντανό, πιο άμεσο. Είναι σαν να έχεις απέναντί σου τον ήρωα και να σου αποκαλύπτει τα κρυφά και ανομολόγητα πάθη του. Μου άρεσε πολύ όλη αυτή η διαδικασία.

– Νίκη και Ντεμίρ οι δυο βασικοί πρωταγωνιστές. Μπορείτε να σκιαγραφήσετε αυτούς τους δυο ανθρώπους που αγαπήθηκαν πολύ αλλά…;

– Στο μυαλό μου είχα δύο ανθρώπους που η μοίρα θέλησε να τους φέρει κοντά, να αγαπηθούν παράφορα, αλλά να μην καταφέρουν να χαρούν αυτό τον έρωτα. Η Νίκη για μένα σημαίνει πολλά. Είναι η γυναίκα που αναζητάει την αγάπη που στερήθηκε το χάδι, ένα βλέμμα αγάπης, συμπόνοιας, μια λέξη που να της ψιθυρίσει κάποιος και να αγγίξει την άδεια της καρδιά. Να την κρατάει σφιχτά, να την κοιτάζει και να της ψιθυρίζει «μάτια μου»… Από την άλλη ο Ντεμίρ είναι ο άντρας που συνεχώς αναζητάει τον εαυτό του, το πεπρωμένο του, τον λόγο που ποτέ δεν κατάφερε να στεριώσει κάπου. Χτυπημένος κι εκείνος βάναυσα από τις απώλειες της ζωής του, είναι σαν να οδηγείται με ένα μαγικό τρόπο να συναντήσει το άλλο του μισό. Αλλά… στη ζωή δεν έρχονται τα πράγματα όπως εμείς θέλουμε ή σχεδιάζουμε. Υπάρχουν αστάθμητοι παράγοντες, υπάρχουν δεσμεύσεις, κακία, ζήλεια. Όλα αυτά είναι που εμποδίζουν δυο ανθρώπους που αγαπιούνται να είναι μαζί. Όμως γίνονται κάποιες φορές και ανατροπές, ίσως και θαύματα θα έλεγα…

– Μύθοι και προφητείες μπλεγμένες με πολύ μυστήριο, σε μια συναρπαστική πλοκή. Καταφέρατε, ωστόσο να μη μας μπερδέψετε. Φθάνοντας στον επίλογο διαπιστώνουμε πως το πραγματικό επιβάλλεται στο φανταστικό. Ήταν εύκολη υπόθεση η ισορροπία ανάμεσα στη μυθοπλασία και την πραγματικότητα;

Όταν τέλειωσε η ιστορία ένιωσα από τη μία λύτρωση που κατάφερα να δέσω την πραγματικότητα με τη φαντασία, από την άλλη όμως μου έλειπε αφάνταστα αυτό το συναρπαστικό ταξίδι που έκανα. Πολλές φορές διαπιστώνουμε στη ζωή μας ότι κάτι αόριστο και αδιανόητο για τον κοινό νου, διαφεντεύει την ύπαρξή μας, τον τρόπο που σκεφτόμαστε ή το δρόμο που ακολουθούμε. Όλα όσα έχουμε ακούσει για προφητείες, κρυμμένους θησαυρούς και μύθους από την αρχαιότητα ακόμη έως τις μέρες μας, κάπου στηρίζονται. Άλλοι πιστεύουν -οι πιο ονειροπόλοι ίσως- άλλοι είναι ιδεαλιστές ή ορθολογιστές και διαφωνούν. Σημασία έχει ότι έχουμε ανάγκη να πιστεύουμε μερικές φορές σε ένα παραμύθι, αφού δεν μπορούμε να το ζήσουμε, το δημιουργούμε με τη φαντασία μας.

– «Τι είναι αυτό που κινεί τα νήματα και οδηγεί τα βήματά μας;» αναρωτιέστε στο οπισθόφυλλο». Τελικά υπάρχει απάντηση; Ή το πεπρωμένο… φυγείν αδύνατον;

Ποιος είναι άραγε αυτός που μπορεί να δώσει απάντηση σε αυτό το ερώτημα; Εγώ πάντως δεν μπορώ. Άλλοι το ονομάζουν μοίρα, πεπρωμένο, κισμέτ… εγώ θα το ονομάσω συγκυρία και θα πορευτώ βασιζόμενη στο ότι κάτι που είναι προδιαγεγραμμένο να συμβεί, θα βρει τον τρόπο να σου αποκαλυφθεί και κυρίως, στον κατάλληλο χρόνο.

– Στην πραγματική ζωή, πόσο δύσκολο πιστεύετε πως είναι να ξεγελάσει κανείς αυτό που του έχει γράψει η μοίρα. Μπορεί να κρυφτεί και τελικά να ξεφύγει από το ριζικό του;

Είπαμε, όποιος πιστεύει ότι η μοίρα είναι μια μάγισσα που με το αόρατο μολύβι της γράφει το τι θα συμβεί στον καθένα, ό,τι και να του συμβεί θα το αποδώσει εκεί. Σκεφτείτε πόσες φορές συμβαίνουν απίθανα πράγματα, όπως για παράδειγμα κάποιος που την τελευταία στιγμή δεν επιβιβάστηκε σε ένα αεροπλάνο και αυτό έπεσε στέλνοντας στο θάνατο όλους, εκτός από τον «τυχερό» που δεν ήταν η ώρα του, όπως λέμε. Γιατί να μην είναι αυτό το λεγόμενο γραφτό;

– Το κυνήγι ενός αμύθητου θησαυρού – Ένας μύθος – Μια προφητεία. Ποιος σας μίλησε για όλα αυτά τα συναρπαστικά γεγονότα, που κάποιοι βίωσαν σε παλαιότερες δεκαετίες;

Έχω έναν αδελφό που είναι φοβερός παραμυθάς. Από μικρό παιδί θυμάμαι να μου μιλάει για κρυμμένους αμύθητους θησαυρούς που υπήρχαν στα γύρω βουνά και πως πολλοί είχαν την τύχη να βρουν καζάνια με λίρες, αρχαία αγάλματα, αγγεία και ένα σωρό άλλα αντικείμενα. Έπλαθα λοιπόν ιστορίες με το μυαλό μου, συνδέοντας και το παρελθόν που έζησαν οι γονείς και οι παππούδες μου σε ορεινά χωριά και κάπως έτσι δημιουργήθηκαν τα «Ασημένια μάτια». Η ζωή που περιγράφεται στο κομμάτι της ιστορίας της οικογένειας είναι κατά μεγάλο μέρος πραγματική. Όπως και πολλά άλλα μέσα στην ιστορία, όσο και αν φαίνεται δύσκολο κάποιος να το καταλάβει τι είναι αλήθεια και τι φαντασία…

– Κρυμμένες αλήθειες και οικογενειακά μυστικά. Πόσο μπορούν να κρατηθούν θαμμένα τελικά;

Η αλήθεια πάντα θα βρει τον τρόπο να βγει στην επιφάνεια, όσος χρόνος και αν χρειαστεί να περάσει. Κάθε άνθρωπος, κάθε οικογένεια έχει τα δικά της μυστικά, άλλων είναι θλιβερά και αιματοβαμμένα, άλλων είναι αποκρουστικά και πρέπει να κρυφτούν κάτω από το χαλί… τόσες πολλές περιπτώσεις έχουμε ακούσει. Όμως είναι προτιμότερη η καθαρή και σκληρή αλήθεια, από πολλά ωραιοποιημένα ψέματα.

– Αν κάτι θα βρει σε μεγάλο βαθμό στο βιβλίο σας ο αναγνώστης είναι οι ανατροπές. Στην προσωπική σας ζωή πώς τις αντιμετωπίζετε;

Έχω ζήσει τόσες πολλές ανατροπές στη ζωή μου και σε προσωπικό και σε επαγγελματικό επίπεδο που κάθε φορά αναρωτιέμαι τι θα με περιμένει παρακάτω… Όμως πάντα έβλεπα με αισιοδοξία το αύριο, δεν το έβαζα κάτω και προσπαθούσα να αρχίσω από το μηδέν. Αισθάνομαι ευγνώμων για την υπέροχη οικογένεια που έχω δημιουργήσει -σε αυτό τον τομέα στάθηκα πολύ τυχερή- όμως όλα έχουν και την άλλη όψη τους. Έχασα τους γονείς μου πολύ νέους και έμαθα να ζω με την απώλειά τους. Προσπάθησα να δημιουργήσω ένα οικογενειακό περιβάλλον που να στηρίζεται στην εμπιστοσύνη, το σεβασμό και την ανιδιοτελή αγάπη ανάμεσά μας και θεωρώ ότι τα κατάφερα σε μεγάλο βαθμό. Στον επαγγελματικό τομέα όμως έχω κάνει πολλές δοκιμές σε διάφορους τομείς και πάντα αναζητούσα αυτό που θα γέμιζε την ψυχή μου. Με ό,τι έχω καταπιαστεί δίνομαι ολοκληρωτικά και πλέον έχω βρει τη γαλήνη μέσα από τη συγγραφή και την ανάγνωση.

– Ποια είναι τα στοιχεία που χρειάζεται ένα βιβλίο για να κρατήσει εσάς ως αναγνώστρια σε εγρήγορση;

Το κυριότερο στοιχείο είναι να είναι καλογραμμένο, να έχει όμορφες περιγραφές, δομή στην ιστορία του, να σέβεται τον αναγνώστη του, να με κρατάει δέσμια μέχρι να φτάσει στο τέλος του… λίγα βιβλία το καταφέρνουν αυτό.

– Μέσα από το διαδικτυακό εβδομαδιαίο ραντεβού με Έλληνες συγγραφείς στο Vivlio-life.gr έχετε την τύχη να συνομιλείτε μαζί τους συχνά. Πώς θα χαρακτηρίζατε αυτήν τη σχέση;

Το vivlio-life και η εβδομαδιαία διαδικτυακή εκπομπή μου «Ξεφυλλίζοντας στον αέρα» πράγματι μου έχει δώσει πάρα πολλά. Έχω την μεγάλη τύχη και χαρά να συνομιλώ με συγγραφείς που θαυμάζω το έργο τους αλλά και τους ίδιους ως ανθρώπους και αυτό μετράει περισσότερο. Φανταστείτε ότι μέσα σε τρία χρόνια έχω κάνει περίπου ογδόντα συνεντεύξεις στην εκπομπή και ούτε που θυμάμαι πόσες γραπτές στη σελίδα, όπως και σκέψεις που έγραφα και όποτε προλαβαίνω συνεχίζω να γράφω για βιβλία που μου άρεσαν. Είναι πολύ όμορφο να συνομιλείς με ανθρώπους που έχετε κοινά ενδιαφέροντα και να μαθαίνεις από αυτούς, να δίνεις και να παίρνεις. Μια σχέση αλληλεπίδρασης και θέλω να πιστεύω ότι το ίδιο αισθάνονται και εκείνοι.

– Έχετε διαβάσει βιβλίο από το internet;

Ναι, έχω διαβάσει στο παρελθόν, αλλά τη μαγεία του να κρατάς ένα βιβλίο στα χέρια σου, να το μυρίσεις, να το αισθανθείς, να σου μεταδώσει τα κρυμμένα του μυστικά, δεν την έχει η ανάγνωση από το internet.

– E-book, λοιπόν. Σημεία των καιρών και της κρίσης ή αναγκαίο κακό το ηλεκτρονικό βιβλίο;

Δεν θα το έλεγα σημεία των καιρών ούτε αναγκαίο κακό. Είναι η φυσική εξέλιξη της τεχνολογίας και ό,τι βοηθάει τον άνθρωπο να εξελιχθεί καλώς να το δεχτούμε. Όμως εμείς οι εραστές της ανάγνωσης, δεν θα πάψουμε ποτέ να αναζητούμε την αίσθηση της αφής που μόνο ένα βιβλίο μπορεί να σου προσφέρει.

– Ποιο ξένο βιβλίο διαβάσατε τελευταία και σας συνεπήρε;

 

Το «Σ’ άφησα» από τις εκδόσεις Μεταίχμιο και το «Κορίτσι στον πάγο» από τις εκδόσεις Κλειδάριθμος, για τα οποία μάλιστα έγραψα στο vivlio-life τις σκέψεις μου μετά από πολύ καιρό. Δύο εξαιρετικά αναγνώσματα που είχαν αυτά ακριβώς που ήθελα από ένα πραγματικά καλό βιβλίο.

– Όταν πλησιάζετε στο τέλος ενός μυθιστορήματος και πρέπει να μας δώσετε τον επίλογο, προτιμάτε το happy end ή ένα τέλος που θα μας ταρακουνήσει;

Δεν πιστεύω στο happy end, δεν υπάρχει ευτυχισμένο τέλος, δεν υπάρχει τέλος θα έλεγα… Ποτέ δεν μπορείς να ξέρεις την εξέλιξη μιας σχέσης, μιας ιστορίας, του δικού σου περάσματος από αυτή τη ζωή. Όλα έχουν μια αρχή αλλά τέλος δεν έχουν κι αυτό γιατί ο καθένας θα μπορούσε να το φανταστεί μέσα από τις δικές του εμπειρίες. Όσον αφορά τα δικά μου βιβλία, πάντα αφήνω μια γλυκόπικρη αίσθηση αντί για τέλος και ο καθένας μπορεί να φανταστεί τη συνέχεια που θα ήθελε. Όσο για αυτά που διαβάζω, προτιμώ τις ανατροπές, το τέλος που αφήνει αναπάντητα ερωτήματα και σίγουρα, όχι το έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα.

– «Έτσι ξαφνικά», «Απώλειες», «Ασημένια μάτια». Μάλλον κάτι ετοιμάζετε. Ευκαιρία να το μοιραστείτε με όλους μας.

Πράγματι έχω ετοιμάσει και το επόμενο βιβλίο μου, είναι ήδη στην άκρη και περιμένει την κατάλληλη στιγμή να κάνει κι αυτό την εμφάνισή του. Το σίγουρο είναι ότι θα αργήσει όμως αυτή η εμφάνιση, καθώς δεν θέλω να είναι μέσα στο 2018. Είναι μια υπέροχη, ξεχωριστή ιστορία, εκεί να δείτε ανατροπές… αλλά θα μιλήσουμε γι’ αυτό όταν έρθει η ώρα του.

facebookShare on Facebook
TwitterTweet
FollowFollow us
PinterestSave