Συγγραφέας του βιβλίου «Ενός λεπτού σιγή» Εκδόσεις Ψυχογιός
Μια ιστορία βγαλμένη από τη «διπλανή πόρτα», πραγματεύεται το νέο μυθιστόρημα του Μένιου Σακελλαρόπουλου και αυτό ακριβώς είναι που την κάνει άκρως ενδιαφέρουσα. Επειδή πάντα δίπλα μας υπάρχει ένας απαγορευμένος έρωτας που απογειώθηκε για να συντριβεί, ίσως ένας γάμος σε εμπόλεμη ζώνη, ακόμη και ένα θρίλερ συζυγικής απιστίας. Δεν είναι, όμως, μόνο αυτές οι γεμάτες οργή και πόνο καταστάσεις που συναντά ο αναγνώστης στο βιβλίο του. Είναι οι συνθήκες του ψυχιατρείου στις οποίες κινείται η ηρωίδα του αλλά και το κομμάτι της έρευνάς του που αφορά τους άστεγους και τις δομές φιλοξενίας. Όπως λέει στο Vivlio-life ο συγγραφέας «Εκεί ναι, η ζωή είναι δανεική. Απατάται οικτρά όποιος νομίζει ότι αυτό το λυπηρό φαινόμενο εξαλείφθηκε. Κι είναι μια ήττα της κοινωνίας –και κυρίως του οργανωμένου κράτους- η ύπαρξη αστέγων. Οι κοινωνικές υπηρεσίες οφείλουν να δουλέψουν πολύ περισσότερο πάνω σ’ αυτόν τον τομέα που μόνο θλίψη προκαλεί».
- Τη φράση «Ενός λεπτού σιγή» συνηθίζουμε να τη χρησιμοποιούμε για να αποτίσουμε φόρο τιμής σε κάποιον που έχει φύγει. Η δική σας αφορά τα «απανταχού θύματα, που βλέπουν την ψυχή τους να καίγεται». Μιλήστε μας για τον τίτλο που επιλέξατε.
Όταν η καρδιά σπαρταράει και τσουρουφλίζεται μέχρι να καεί, η πρώτη αντίδραση είναι η κραυγή και το κλάμα. Το μαρτυρούν τα εκατομμύρια των ανθρώπων που έπεσαν στα πατώματα για τα αποκαΐδια ενός έρωτα. Είναι το πρώτο και πολύ επώδυνο στάδιο και προέρχεται από τον ανείπωτο πόνο. Όταν τα δάκρυα στερεύουν, έρχεται η σιγή. Και πολλές φορές, αυτή η σιγή «ακούγεται» πιο έντονα και από τα ουρλιαχτά. Αυτό σκέφτηκα προσεγγίζοντας τον τίτλο. Κι ύστερα κατάλαβα ότι κάμποσες φορές η σιγή αγκαλιάζει θύματα αλλά και θύτες με τη συνειδητοποίηση των γεγονότων, όταν κατακαθίσει η στάχτη… - Ένας απαγορευμένος έρωτας που απογειώθηκε για να συντριβεί – Ένας γάμος σε εμπόλεμη ζώνη – Ένα θρίλερ συζυγικής απιστίας της διπλανής πόρτας. Ποιοι πρωταγωνιστούν σ’ αυτό το κοινωνικό θρίλερ;
Είναι μια ιστορία βγαλμένη από τη «διπλανή πόρτα». Κι είναι επαναλαμβανόμενη, αέναη, διαρκής, έντονη, ίσως και από την εποχή των… πρωτόπλαστων! Όταν μελέτησα εκατοντάδες δικογραφίες και αιτήσεις διαζυγίων, με πολλές απ’ αυτές να εμπεριέχουν ένα τρίτο πρόσωπο, διαπίστωσα ότι η κατάσταση σε πολλά ζευγάρια είναι δύσκολη έως και ανεξέλεγκτη. Η απιστία, η προδοσία, δεν έχουν φύλλο. Δεν υπάρχουν βέβαια ακριβείς… μετρήσεις, αλλά είναι ξεκάθαρο ότι μπορεί να συμβεί και από τους δυο. Τα παλιά στερεότυπα, τότε που ίσως μόνο ο άντρας απατούσε τη γυναίκα του, άλλαξαν πολύ. Η γυναίκα χειραφετήθηκε, κυνήγησε καριέρα, δεν ανέχτηκε να μένει σιωπηλά στη γωνία, διεκδικώντας αυτό που επιθυμούσε η ψυχή της. Παλιότερα δεν τολμούσαν να είναι αυτές που θα φύγουν από τη συζυγική εστία, όσο κι αν πονούσαν ή υπέφεραν. - «Οι λεπτομέρειες είναι αυτές που τρομάζουν. Αλλά δε θέλει πολύ να ξεφύγει μια κατάσταση και να γίνει ακραία», γράφετε. Πόσο ακραία έγινε η κατάσταση με τους ήρωές σας;
Η ζωή μάς αποδεικνύει ότι δεν είναι βελούδινα όλα τα διαζύγια. Ίσως να συμβαίνει στον πέμπτο λόγο διαζυγίου- ισχυρός κλονισμός εγγάμου σχέσεως- αλλά σε άλλες περιπτώσεις –μοιχεία, διγαμία- τα πράγματα γίνονται πολύ ακραία. Η αποκάλυψη μιας προδοσίας προκαλεί θύελλα ακραίων συναισθημάτων και δεν είναι εύκολα διαχειρίσιμη. Καθόλου! Είναι μια πληγή που πονάει πολύ. Το ίδιο έγινε και με τους ήρωες του βιβλίου. Αλλά επιμένω ότι τα μεγαλύτερα θύματα ενός επώδυνου διαζυγίου είναι τα παιδιά. Σε κάποιες μάλιστα περιπτώσεις, τα σημάδια είναι ανεξίτηλα. - Στο οπισθόφυλλό σας παραθέτετε μια σειρά από βαριά συναισθήματα: Οργή, απόγνωση, πόνος, μίσος, εκδίκηση. Παρατηρώντας καλύτερα βλέπει κανείς τις λέξεις πόνος και εκδίκηση πιο έντονα τυπωμένες. Είναι τα κύρια συναισθήματα των ηρώων σας που κληθήκατε να διαχειριστείτε;
Η οργή και ο πόνος είναι τα πρώτα συναισθήματα που νιώθει ένας προδομένος. Νιώθει ότι φεύγει το έδαφος κάτω από τα πόδια του! Ότι χάνεται στη γη που τον καταπίνει! Σταδιακά έρχεται στο μυαλό η ιδέα της εκδίκησης. Με κάθε τρόπο. Αυτός που πονάει, θέλει να πονέσει τον άλλο το ίδιο δυνατά. Οι ήρωες το ένιωσαν πολύ έντονα. Το ίδιο πέρασε και στα παιδιά… - Επισκεφθήκατε, πολλές φορές μάλιστα όπως γράφετε, το ψυχιατρείο. Είναι η οργή, η απόγνωση, ο πόνος, το μίσος και η εκδίκηση ικανές αιτίες για να καταλήξει κάποιος εκεί ή πρέπει να συντρέχουν κι άλλοι λόγοι; Τι μαθαίνουμε από την ιστορία σας;
Είναι γνωστό πια, μετά από 19 βιβλία, ότι απαράβατος κανόνας μου είναι να κάνω μια μεγάλη έρευνα –μηνών πολλές φορές- για να μπω στα παπούτσια των ηρώων μου. Θεωρώ αδιανόητο να γράψω πριν γνωρίσω επακριβώς τις συνθήκες στις οποίες κινούνται οι ήρωες. Αυτή τη φορά χρειάστηκε να πάω σε ψυχιατρείο για να βιώσω αυτά που θα συναντήσει η Βάλια. Μπορεί να μας φαίνεται ακραίο ίσως, αλλά όπως μου εξήγησαν οι ειδικοί, κάποιες φορές μια λεπτή γραμμή χωρίζει τους δύο κόσμους, όταν τα γεγονότα είναι πολύ ισχυρά. Δεν είναι λοιπόν τόσο ακραίο όσο νομίζουμε το να σκοτεινιάσει το μυαλό… - Πόσο προετοιμασμένος ήσασταν γι αυτό που αντιμετωπίσατε και ποια ήταν η πρώτη σκέψη σας όταν βγήκατε από το χώρο που φιλοξενεί τόσους ταλαιπωρημένους ανθρώπους;
Ήταν η δεύτερη φορά που για τις ανάγκες του βιβλίου βρέθηκα σε ψυχιατρείο. Είχε συμβεί και με την Παγίδα των Χρωμάτων. Παρόλα αυτά, ένιωσα ξανά τον ίδιο πόνο μπροστά σε ανθρώπους των οποίων σκοτείνιασε το μυαλό και χάθηκε η ισορροπία. Τίποτα πιο επώδυνο και σπαρακτικό από το να σκοτεινιάσει το μυαλό. Ο άνθρωπος γίνεται έρμαιο, όπως ένα φυλλαράκι στο βοριά. Έκανα –ξανά- καιρό να συνέλθω. Αλλά μόνο έτσι θα υπήρχε απόλυτος ρεαλισμός στο βιβλίο. Η αλήθεια είναι πιο δυνατή ακόμα και από τη φαντασία.
Όσοι βρέθηκαν στην «απέναντι όχθη», έζησαν –ζουν- την κόλαση επί γης. Δεν υπάρχουν λόγια γι’ αυτές τις ψυχές, που κάποτε ήταν φυσιολογικοί άνθρωποι.
- «Κάποτε η ευθύνη βάραινε τους άντρες. Πλέον αυτό δεν ισχύει…», σύμφωνα με τον φίλο σας νομικό, που στάθηκε αφορμή της ιστορίας που διαβάζουμε. Υπάρχουν κάποια στατιστικά που βάζουν στην ίδια ζυγαριά άντρες και γυναίκες ή πρόκειται για γενική εκτίμηση που προκύπτει από τις αιτήσεις διαζυγίου που φθάνουν στα δικηγορικά γραφεία;
Προσπάθησα να το εξηγήσω με απλά λόγια στο σημείωμα στο τέλος του βιβλίου. Ότι δηλαδή δεν ισχύει πια αυτό που έλεγε η μάνα μου κι η μάνα της και πάει λέγοντας. Ότι η γυναίκα πρέπει να κρατήσει το σπίτι της με κάθε τρόπο, να αφήσει πίσω τα δυσάρεστα και να φροντίσει να διατηρήσει τη φαμελιά. Πάνε αυτά. Και σωστά πάνε! Δεν ζούμε στο 1900! Ούτε μπορούμε να κρύβουμε τα πάντα κάτω από το χαλί. Πέρασαν ανεπιστρεπτί αυτές οι εποχές. Η γυναίκα –ολόσωστα- δεν είναι πια το «δουλικό», εκείνο που διέτασσε ο κύρης κι ο λόγος του ήταν εντολή. Με την αλλαγή των εποχών όμως, το κυνήγι της καριέρας άλλαξε κάποια πράγματα. Δεν φταίει βέβαια πάντα η καριέρα. Δεν φταίει για τα πάντα. Πολλές φορές «ευθύνεται» η οπτική γωνία του καθενός και η θεώρηση των πραγμάτων. Αλλά για να φτάσουμε σε σύγκρουση σε μια σχέση –πολύ δε περισσότερο συζυγική- συνήθως δεν ευθύνεται μόνο η μία πλευρά. Υπάρχουν αφορμές, αιτίες, τα ξέρετε. Όμως όταν ένας γάμος μετατρέπεται σε εμπόλεμη ζώνη, κάποιες φορές οι συνέπειες είναι τραγικές.
Κι όπως λέει κι ο δικηγόρος, «συνήθως υπάρχουν αρκετές γυναίκες που υποφέρουν στο γάμο τους κι αναγκάζονται να παραμείνουν γιατί δεν μπορούν να κάνουν διαφορετικά. Οι περιπτώσεις είναι πάρα πολλές…». Είναι πια ξεκάθαρο ότι η απιστία δεν έχει φύλλο. - Η ασυμφωνία χαρακτήρων δεν είναι πια η βασική αιτία διαζυγίου, αλλά «το λεγόμενο τρίτο πρόσωπο», όπως προκύπτει από την έρευνά σας. Μήπως είναι άδικο να τα ρίχνουμε όλα στον «εισβολέα»;
Για να χαλάσει μια σχέση σημαίνει ότι υπάρχουν πολλές και σοβαρές χαραμάδες. Προφανώς ο εισβολέας βρίσκει αυτές τις χαραμάδες, που μπορεί να είναι ολόκληρα παράθυρα. Το ίδιο προφανές κατ’ εμέ είναι ότι σε τέτοιες περιπτώσεις, δεν ευθύνεται πάντα μόνο ο ένας. Εξακολουθώ να πιστεύω ότι μια σχέση είναι όπως το τζάκι. Αν δεν το σκαλίσεις, θα σβήσει… - Ένα ακόμη δραματικό κεφάλαιο που ανοίγετε με το μυθιστόρημά σας, είναι αυτό των αστέγων και των δομών φιλοξενίας. «Εκεί όπου η ζωή είναι δανεική…», δηλαδή. Πιστεύετε πως η κοινωνική προστασία που παρέχεται σ’ αυτή την ευάλωτη ομάδα είναι αρκετή;
Ένα ακόμα δύσκολο κομμάτι της έρευνας είχε να κάνει με αστέγους και δομές φιλοξενίας. Εκεί ναι, η ζωή είναι δανεική. Απατάται οικτρά όποιος νομίζει ότι αυτό το λυπηρό φαινόμενο εξαλείφθηκε. Κι είναι μια ήττα της κοινωνίας –και κυρίως του οργανωμένου κράτους- η ύπαρξη αστέγων. Οι κοινωνικές υπηρεσίες οφείλουν να δουλέψουν πολύ περισσότερο πάνω σ’ αυτόν τον τομέα που μόνο θλίψη προκαλεί.
Λίγα λόγια για το βιβλίο
Ένας απαγορευμένος έρωτας που απογειώθηκε για να συντριβεί και να φέρει καταστροφή. Ένας άντρας διαλυμένος από το βάρος της απιστίας. Ένας γάμος σε εμπόλεμη ζώνη. Δυο παιδιά ρημαγμένα από τις καταστάσεις. Μια γυναίκα πεταμένη σε έναν θάλαμο ψυχιατρείου. Οικογένεια και κοινωνία γυρίζουν την πλάτη, όπως και ο εραστής, που χάνεται αμέσως, πατώντας όρκους και υποσχέσεις. Τότε αρχίζει η κόλαση. Για όλους.
Οργή, απόγνωση, πόνος, μίσος, εκδίκηση, σκοτεινά μονοπάτια.
Μια δυνατή ιστορία με πολλούς αποδέκτες.
Ένα θρίλερ συζυγικής απιστίας της διπλανής πόρτας, που συγκλονίζει και δίνει τροφή για σκέψη.
Η άλλη όψη μιας επώδυνης συζυγικής σχέσης με απίστευτες παρενέργειες, ένας σταυρός πίσω από κλειστές πόρτες.
Ενός λεπτού σιγή σε θύματα και θύτες, λίγο πριν νυχτώσει. Στην ψυχή και στο μυαλό…
Βιογραφικό
Ο Μένιος Σακελλαρόπουλος δεν ασχολήθηκε με αποτρόπαια εγκλήματα, μετά τις σπουδές του στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Θράκης, παρά μόνο πολύ αργότερα, στα μυθιστορήματά του. Τον είχε κερδίσει ήδη η δημοσιογραφία, την οποία ταλαιπωρεί επί σαράντα δύο συναπτά έτη. Ξεκίνησε μαθητής λυκείου ακόμα από το Φως, μύρισε το μελάνι στις εφημερίδες Βραδυνή, Έθνος, Ελεύθερος Τύπος, Αθλητική, Sportime, Derby, στα περιοδικά Εικόνες, Nitro, Active, Επίκαιρα, βούτηξε στα ερτζιανά (ΕΡΑ, Sport FM, Sentra FM, SPORT 24), ήταν στο Mega Channel, στο Open TV και ξανά στο Mega. Έκανε τρεις φορές τον γύρο της Ευρώπης, φτάνοντας ως τη Νότια Αφρική, με εκατοντάδες ρεπορτάζ και χιλιάδες βίντεο, όλα με ένα δικό του χρώμα. Είναι μέλος της ΕΣΗΕΑ και του ΠΣΑΤ, από τον οποίο έχει βραβευτεί τέσσερις φορές για τηλεοπτικά θέματα. Παραμένει έφηβος και εκρηκτικός, συνεχίζει να ονειρεύεται, να χαμογελάει, να σαρκάζει και να αυτοσαρκάζεται, και πιστεύει στην… άσπρη μέρα.
No comments!
There are no comments yet, but you can be first to comment this article.