Συγγραφέας του βιβλίου «Πιες το τσάι σου Σεμίραμις» – Εκδόσεις ΚΑΚΤΟS

Δυο αδελφές συναντούμε στο μυθιστόρημα της Μαρίνας Παπαγεωργίου. Το παρελθόν και η σχέση που τις ενώνει, έρχεται να ζυγίσει την ενέργεια και να διαχωρίσει το δρόμο της καθεμιάς, σ’ ένα δύσκολο σταυροδρόμι. Οι Μούσες της διπλανής πόρτας, όπως αποκαλούν οι γείτονες τη Θάλεια και την Ερατώ, ζουν «στη σκοτεινή πλευρά του ορόφου» και πολύ σύντομα διαπιστώνουμε τι κρύβεται εκεί. Το χιούμορ και ο αυτοσαρκασμός, πάντως, έχουν το δικό τους χώρο και χρόνο στο βιβλίο. Όπως λέει στο Vivlio-life η συγγραφέας «Ως αναγνώστρια, το χιούμορ το χρειάζομαι όχι απλώς ως στοιχείο διασκεδαστικό, έχει ιδιαίτερο ειδικό βάρος και δεν είναι τυχαίο που το βρίσκω σε όλα τα αγαπημένα βιβλία της ζωής μου. Όλα τα σοβαρά βιβλία έχουν χιούμορ. Ως συγγραφέας, να πω ότι το χιούμορ είναι πράγματι επικίνδυνο και χρειάζεται μέτρο και αυθεντικότητα και, πρωτίστως, χιούμορ. Ως άνθρωπος, να πω πως ο αυτοσαρκασμός είναι Απαραίτητος».

  • Θάλεια και Ερατώ. Υπάρχει λόγος που επιλέξατε για τις δυο επινοημένες ηρωίδες σας ονόματα της ελληνικής μυθολογίας;
    Δεν είναι τα μόνα μυθολογικά ονόματα που βρίσκει κάποιος στο βιβλίο. Μεταξύ άλλων που συμβαίνουν στην ιστορία, «…στο τέλος της επόμενης χρονιάς, η μια πλευρά της κρεβατοκάμαρας των κοριτσιών θύμιζε ρωμαϊκή έπαυλη. Το Πάνθεον των Ολύμπιων θεών ήταν ζωγραφισμένο στον τοίχο, με τα ονόματά τους πάνω από κάθε κεφάλι.» Γενικά, η ερωτική σχέση μου με την αφήγηση έχει ως αφετηρία την Ελληνική Μυθολογία και, νομίζω, δεν είμαι η μόνη. Ωστόσο, τα ονόματα των επινοημένων ηρωίδων μου, Θάλεια και Ερατώ, δυστυχώς τα επινόησε ο στείρα αρχαιολάτρης πατέρας τους, κόβοντας κάθε σχέση των θυγατέρων του με τα οικογενειακά ονόματα και τις ρίζες τους. Η τραγική ειρωνεία είναι πως στη μια, την αποκλεισμένη από τη ζωή Ερατώ, έλαχε το όνομα της Μούσας του Έρωτα και στην άλλη κόρη, τη Θάλεια που γελάει και κλαίει, το όνομα της Μούσας της Κωμωδίας.
  • Οι Μούσες της διπλανής πόρτας, λοιπόν, όπως τις αποκαλούν και οι γείτονες, ζουν «στη σκοτεινή πλευρά του ορόφου», όπως γράφετε. Τι κρύβεται πίσω από το επίθετο «σκοτεινή»;
    Μια διαδρομή χωρίς πυξίδα, είναι μια διαδρομή σκοτεινή. Φαντασθείτε ένα πατρικό σπίτι που δεν σε αφήνει να βρεις προσανατολισμό ούτε εντός του ούτε έξω από αυτό, ένα σπίτι που δεν είναι ο φάρος που σε οδηγεί με το φως του να επιστρέφεις σε αυτό που λέμε «στο σπίτι σου».
  • Όσο μυστήριο καλύπτει τη σκοτεινή πλευρά, άλλο τόσο καλύπτει τις τελευταίες λέξεις του οπισθόφυλλου: «Κι ας μην ζει πια εκεί ο κύριος Κ…» Όπως αντιλαμβάνεστε χρειαζόμαστε κάτι που θα μας βοηθήσει να σχηματίσουμε εικόνα για τον κύριο αυτό.
    Ας μας δώσει, λοιπόν, η Θάλεια, λίγα «κλειδιά» που ανοίγουν κάπως τη σφαλιστή πόρτα του «τυφλού δωματίου του κύριου Κ.»:
    «Εκεί μέσα έμενε ο πατέρας μου τις περισσότερες ώρες της ημέρας. Πλάι του είχε μόνο ένα κομοδίνο κι επάνω στο κομοδίνο μια λάμπα που έβγαζε θαμπό φως και τρία βιβλία που του έμοιαζαν, με σκληρό κάλυμμα και μαύρο… Στο σιδερένιο κεφαλάρι του κρεβατιού του, κρεμόταν ένα ρολόι με καφέ δερμάτινο λουράκι σχεδόν σάπιο. Σαν να το είχε βγάλει από το χέρι του όταν πρωτοκλείστηκε στο κελί του στην Αθήνα, το κρέμασε στο σίδερο και το άφησε εκεί σταματημένο».

«Ο πατέρας μου έφτιαχνε «γλυκά μάτια». Είχε μάτια σαν σκοτεινή γυάλινη θάλασσα, μικρά και στενά, το ασπράδι τους δεν φαινόταν. Εκμεταλλευόταν τα μάτια του μ’ έναν γελοίο τρόπο πριν βγει έξω σαν «καλός άνθρωπος». Τα ζάρωνε λίγο στην άκρη κι αυτή η γκριμάτσα κατάφερνε να μαλακώσει το πρόσωπό του. Πριν στρίψει το χερούλι, στεκόταν πίσω από την πόρτα κι έφτιαχνε το προσωπείο του. Ακριβώς όπως κάποιος, πριν ανοίξει μια εξώπορτα, βάζει το καπέλο του».

  • Από τις Μούσες, στη θρυλική και μυστηριώδη βασίλισσα της Βαβυλώνας Σεμίραμις. Ας βάλουμε τα πράγματα στη θέση τους, λοιπόν. Πώς συνδέετε τα τρία πρόσωπα; Ή μήπως ο τίτλος «Πιες το τσάι σου, Σεμίραμις» είναι παραπλανητικός;
    Η μυστηριώδης Σεμίραμις και το τσάι της έχουν πράγματι ένα «κρυφό» περιεχόμενο μεταξύ άλλων «μυστικών» που θα ανακαλύψει ο αναγνώστης. Ας μείνουμε, προς το παρόν, στα συστατικά αυτού του τσαγιού, που είναι η ήρεμη δύναμη και, ταυτόχρονα, η υπερχειλίζουσα ενέργεια.
  • Οργανισμός Ηνωμένων Αδελφών! Ποιοι συμμετέχουν, ποια είναι η εμβέλειά του και ποιος ο σκοπός του;
    Προς το παρόν, έχει ένα μόνο μέλος, την Εμπνεύστρια και Πρόεδρό του, Θάλεια, αδελφή της Ερατούς. Έστω και με ένα πρώτο μέλος, ίσως ο Οργανισμός έχει κάποιο μέλλον.
  • Από τη μια η οδός Μ, της οποίας γέννημα θρέμμα είναι η Θάλεια και από την άλλη ο κύριος Κ, που μάλλον θα μας απασχολήσει αρκετά στην ανάγνωση. Όπου Μ και Κ μπορούμε να σκεφτούμε ό,τι θέλουμε ή θα μας λύσετε την απορία των δυο αρχικών;
    Από όσα είπαμε ήδη για τον κύριο Κ., μάλλον διαφαίνεται πως δεν του ταιριάζει να είναι κύριος με ονοματεπώνυμο. Για την οδό Μ. της γειτονιάς, για τις οδούς Μ. της πόλης, αλλά και για την Οδό Μ. της ζωής, έχει νόημα να μην θα αποκαλύψω το Μυστικό της ιστορίας.
  • Η Ερατώ ήταν λες κι είχε δώσει όρκο σιωπής, γιατί μιλούσε όλο και λιγότερο, μας λέει σε πρώτο πρόσωπο η λαλίστατη Θάλεια. Άραγε αυτή είναι η μόνη διαφορά ανάμεσα στις δυο αδελφές;
    Το παρελθόν και η σχέση που τις ενώνει, έρχεται να ζυγίσει την ενέργεια και να διαχωρίσει το δρόμο της καθεμιάς, σ’ ένα δύσκολο σταυροδρόμι.
  • Επιλέξατε την πρωτοτοπρόσωπη αφήγηση και μάλιστα ως Θάλεια. Αναγνωρίζετε στοιχεία της ηρωίδας σας στη δική σας προσωπικότητα;
    Με την Θάλεια «έζησα» για πολύ καιρό στο χαρτί, επινοώντας την ιστορία της. Από ένα σημείο και μετά, ένιωθα πως η Θάλεια είναι εκείνη που γράφει την ιστορία της στο χαρτί μου. Σε καμία περίπτωση δεν αφηγείται σε πρώτο πρόσωπο ώστε να με εκπροσωπεί. Στο τελικό στάδιο μόνο συνειδητοποίησα κι εγώ η ίδια πως η Θάλεια είναι η αφηγήτρια γιατί έπρεπε να έχει την ελευθερία να τα πει όπως θέλει κι όσο θέλει, να επιλέξει εκείνη τα όρια της εξομολόγησής της. Ένα λογοτεχνικό πρόσωπο με τραύματα όπως τα δικά της – που θέλει από τη μια να τα μοιραστεί κι από την άλλη να τα προσπεράσει – έχει, νομίζω, το δικαίωμα αυτό.
  • Χιούμορ και αυτοσαρκασμός της αφηγήτριας Θάλειας δημιουργούν ένα πολύ ευχάριστο κλίμα στην ανάγνωση. Όπως και οι «μέρες της υψηλής τέχνης να κάνεις τίποτα» ή «οι μέρες του φρικασέ» ή ακόμη και «οι μέρες του φιδέ»… Είναι δυο δυνατά συγγραφικά όπλα όταν γνωρίζει κανείς να τα χρησιμοποιεί σωστά;
    Ως αναγνώστρια, το χιούμορ το χρειάζομαι όχι απλώς ως στοιχείο διασκεδαστικό, έχει ιδιαίτερο ειδικό βάρος και δεν είναι τυχαίο που το βρίσκω σε όλα τα αγαπημένα βιβλία της ζωής μου. Όλα τα σοβαρά βιβλία έχουν χιούμορ. Ως συγγραφέας, να πω ότι το χιούμορ είναι πράγματι επικίνδυνο και χρειάζεται μέτρο και αυθεντικότητα και, πρωτίστως, χιούμορ. Ως άνθρωπος, να πω πως ο αυτοσαρκασμός είναι Απαραίτητος.
  • Λένε πως αν η ζωή είναι ένα λουλούδι, τότε οι αναμνήσεις είναι το άρωμά του και το μυθιστόρημά σας είναι γεμάτο από βιώματα του παρελθόντος. Με ποιο χρώμα θα τις ζωγραφίζατε και ποιο άρωμα θα τις ραντίζατε;
    Γαλάζιο χαλί στο πάτωμα, έτοιμο για την προσσελήνωση στο σαλόνι, γαλάζιο και για κάθε απογείωση, για κάθε νέο «πέταγμα». Επιστρέφοντας στο παρελθόν των παιδικών χρόνων μου, μαζί με τις φυσικές μυρωδιές και μ’ εκείνες των τόπων και των χώρων -από το άρωμα της φρέσκιας μπουγάδας ως την πνιγηρή μυρωδιά του φωταγωγού-ένα «χημικό» γυναικείο άρωμα έμεινε ανεξίτηλο. «Ευτυχώς» δεν υπάρχει πια κι έτσι η ανάμνησή του δεν κινδυνεύει – δεν ξεθυμαίνει ούτε διαφεύγει. Το φορούσαν δυο γυναίκες που, όταν ήμουν παιδί, ήταν στα μάτια μου νεράιδες. Η ονομασία “Jereviens” σημαίνει στα Ελληνικά, Επιστρέφω. Όποτε επιστρέφω στο παρελθόν, αναδύεται αυτό το άρωμα.

Λίγα λόγια για το βιβλίο
Η Θάλεια είναι γέννημα θρέμμα της οδού Μ. Δεν μετακινείται, παρά μόνο για να πάει στο γραφείο του Βρασίδα Γκέκα και του Τέρη Χαμηλοθώρη, όπου εργάζεται.

Η Θάλεια ζει με την αδελφή της, την Ερατώ. Οι γείτονες τις ονομάζουν «Μούσες της διπλανής πόρτας». Οι γείτονες που γελούν, τσακώνονται, χορεύουν, θορυβούν. Ο μισός τρίτος όροφος δεν έχει ησυχία.

Ωστόσο, η Θάλεια κι η Ερατώ ζουν «στη σκοτεινή πλευρά του ορόφου». Κι ας μην ζει πια εκεί ο κύριος Κ…

Βιογραφικό
Η Μαρίνα Παπαγεωργίου γεννήθηκε στην Αθήνα το 1965. Μεγάλωσε στην Κυψέλη και σπούδασε Αγγλική Φιλολογία στο Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών. Η επαγγελματική διαδρομή της ξεκίνησε από τη μετάφραση, συνεχίστηκε στην εφημερίδα «Η Καθημερινή» και, από το 1996, εργάζεται στο αεροδρόμιο της Αθήνας, όπου είναι υπεύθυνη του Γραφείου Τύπου. Έχει συμμετάσχει σε συλλογικά έργα, ενώ κείμενά της δημοσιεύονται σε ηλεκτρονικά μέσα. Το μυθιστόρημα Πιες το τσάι σου, Σεμίραμις είναι το δεύτερο βιβλίο της, μετά τη συλλογή διηγημάτων Γλυκιά πενικιλίνη που κυκλοφόρησε το 2018.

facebookShare on Facebook
TwitterTweet
FollowFollow us
PinterestSave