Εκδόσεις Ψυχογιός 2023 σελ.320 Γράφει: Ο Κώστας Τραχανάς

Βιέννη Νοέμβρης 1938. Ο Εβραίος Ρούντολφ Άντλερ δεν επέστρεψε ποτέ στην οικία του και δεν ξαναείδε τη γυναίκα του Ράχελ και τον γιο του τον Ζάμουιλ. Τη νύχτα μεταξύ 9ης και 10 ης Νοεμβρίου 1938, τη Νύχτα των Κρυστάλλων ,το σκοτάδι δεν έπεσε. Οι πυρές και τα κτίρια που έκαιγαν φώτιζαν τον ουρανό μέχρι το ξημέρωμα…


Λίγο μετά το πογκρόμ ο σιδερένιος κλοιός που έπνιγε τους Εβραίους έσφιγγε θανάσιμα ολοένα και περισσότερο. Η Ράχελ Άντλερ κατάλαβε ότι αυτή δύσκολα θα έφευγε για το εξωτερικό, για να γλιτώσουν αλλά κατόρθωσε να στείλει μόνο του τον γιο της Ζάμουιλ στη Μεγάλη Βρετανία.
Ο Ζάμουιλ μετά από πολλές περιπέτειες βρήκε καταφύγιο στο σπίτι ενός ζευγαριού Κουάκερων, του Λουκ και της Λίντα Έβανς. Αυτοί μαγεύτηκαν από το εξάχρονο Εβραιόπουλο με την τρομερή ευφυΐα και την οδυνηρή ευαισθησία. Οι Έβανς έγιναν η οικογένειά του.
Ο Ζάμουιλ περίμενε χρόνια να ξανανταμωθεί με τη μητέρα του αλλά μάταια περίμενε. Το παρελθόν του στη Βιέννη έσβηνε.
Ο Ζάμουιλ Άντλερ δεν εγκατέλειψε ποτέ το βιολί του και τη μουσική. Εργάστηκε στη Φιλαρμονική Ορχήστρα του Λονδίνου. Για τον μοναχικό Ζάμουιλ η ορχήστρα ήταν το καταφύγιό του, και η μουσική το μόνο που πραγματικά του έδινε χαρά.


Όλα άλλαξαν στα είκοσι πέντε του, όταν αποφάσισε να πάει για διακοπές στις Ηνωμένες Πολιτείες έχοντας κατά νου να μελετήσει την τζαζ κουλτούρα.
Στις ΗΠΑ ο Ζάμουιλ δούλεψε στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας και τη Συμφωνική Ορχήστρα. Εκεί γνώρισε και παντρεύτηκε… τρεις φορές την Ναντίν ΛεΜπλάντ. Τρεις γάμοι, δύο διαζύγια και μια χηρεία.
Η Ναντίν ήταν τολμηρή, ασυνήθιστη, αντισυμβατική, απρόβλεπτη, εκρηκτική, παθιασμένη, διέθετε μια ενστικτώδη και εύστοχη ευφυΐα και η ευθυμία της αντιστάθμιζε τη ροπή του συζύγου της προς τη μελαγχολία.
Χήρος ο Ζάμουιλ πια και σε πολύ μεγάλη ηλικία, είχε στην υπηρεσία του για είκοσι χρόνια στο στοιχειωμένο σπίτι του, την Λετίσια Κορδέρο. Η Λετίσια είχε μπει στις Ηνωμένες Πολιτείες διασχίζοντας τον Ρίο Γκράντε γαντζωμένη πάνω στον πατέρα της, τον Έδγκάρ Κορδέρο. Αυτό είχε συμβεί στις αρχές Ιανουαρίου του 1982, είκοσι τέσσερις μέρες μετά τη σφαγή στο Ελ Μοσότε του Ελ Σαλβαδόρ.


Η Σελένα Ντουράν δούλευε στο Σχέδιο Μανόλια που αφορούσε πρόσφυγες και μετανάστες που ερχόταν στα σύνορα του Μεξικού. Προσπαθούσε να βοηθήσει κυρίως παιδιά από το Ελ Σαλβαδόρ, τη Γουατεμάλα και την Ονδούρα να αποκτήσουν άσυλο στις ΗΠΑ. Με τη βοήθεια του μεγαλοδικηγόρου Φρανκ Αγκιλέρι συνάντησε ανηλίκους σε κέντρα φιλοξενίας και θα έπρεπε να προετοιμάσουν την υπεράσπιση και να συνοδεύσουν τα παιδιά όταν ερχόταν η σειρά τους να εμφανιστούν ενώπιον του δικαστηρίου.
Η Σελένα και ο Φρανκ θα συναντήσουν στο κέντρο φιλοξενίας Νογκάλες, την επτάχρονη Ανίτα Ντίαζ από το Ελ Σαλβαδόρ που οι συνοριοφύλακες την χώρισαν βιαίως από τη μητέρα της Μαρισόλ και θα προσπαθήσουν να ζητήσουν για την μικρή άσυλο.
Η Σελένα και ο Φρανκ θα ψάξουν στο Ελ Σαλβαδόρ για να εντοπίσουν αν ζει η Μαρισόλ Ντίαζ. Θα την βρούνε;
Πώς ο Ζάμουιλ Άντλερ και η Λετίσια θα διασταυρωθούν με τη Σελένα, τον Φρανκ και την Ανίτα;
Ποιο ήταν το Αθαμπαχάρ το αστέρι των πνευμάτων;
Ποιο είναι το μυστηριώδες βασίλειο της φαντασίας που μπορεί κανείς να δει καλά μόνο με την καρδιά;
Θα πετύχει το έργο των εθελοντών διασωστών; Θα βρεθούν δίπλα στους ξεριζωμένους, θα τους φροντίσουν, θα τους περιθάλψουν, θα τους διασώσουν;
Θα κερδίσει η αλληλεγγύη την ανικανότητα και την αναλγησία της κυβέρνησης των Ηνωμένων Πολιτειών;
Είναι η συλλογική ευθύνη των πολιτών και των ενώσεων το σωσίβιο για τους μετανάστες, τους Άλλους και τους κατατρεγμένους;


Η Ιζαμπέλ Αλιέντε διερευνά το πώς η βία, η μετανάστευση και η μισαλλοδοξία επηρεάζουν τα παιδιά σε τρεις ανόμοιες περιόδους της Ιστορίας.
Μια ιστορία για τη βία, την αγάπη, τον ξεριζωμό, τον εθελοντισμό, την ελπίδα και την ικανότητα των παιδιών να ονειρεύονται.
Πρόκειται για ένα πολύ καλό και συγκινητικό μυθιστόρημα.


Η ΙΖΑΜΠΕΛ ΑΛΙΕΝΤΕ γεννήθηκε το 1942 στο Περού και μεγάλωσε στη Χιλή. Είναι ανιψιά του Σαλβαδόρ Αλιέντε, Προέδρου της Χιλής την περίοδο 1970-1973. Τα βιβλία της έχουν μεταφραστεί σε 42 γλώσσες και έχουν πουλήσει πάνω από 74 εκατομμύρια αντίτυπα παγκοσμίως. Μέσα από αυτά έχει στόχο να ψυχαγωγεί αλλά και να επιμορφώνει τους αναγνώστες της, συνδέοντας τις ιστορίες της με σημαντικά ιστορικά γεγονότα. Εκτός από το συγγραφικό της έργο, ασχολείται ενεργά με την προάσπιση των ανθρώπινων δικαιωμάτων. Μετά τον θάνατο της κόρης της το 1992, ίδρυσε στη μνήμη της ένα ίδρυμα αφιερωμένο στην προστασία και χειραφέτηση των γυναικών και των παιδιών σε όλο τον κόσμο. Από το 1987 ζει στην Καλιφόρνια, αλλά, όπως δηλώνει, βρίσκεται πάντα με το ένα πόδι στην Καλιφόρνια και με το άλλο στη Χιλή. Το 2014 ο Πρόεδρος των ΗΠΑ Μπαράκ Ομπάμα την τίμησε με το Προεδρικό Μετάλλιο της Ελευθερίας, τη σημαντικότερη διάκριση που απονέμεται σε πολίτη, ενώ το 2018 τιμήθηκε με το Μετάλλιο της Διακεκριμένης Συνεισφοράς στα Αμερικανικά Γράμματα από το Εθνικό Ίδρυμα Βιβλίου των ΗΠΑ.

facebookShare on Facebook
TwitterTweet
FollowFollow us
PinterestSave