Γράφει: Ο Κώστας Τραχανάς
«Ο άνεμος που σαρώνει» είναι ένα εξαιρετικά φιλοτεχνημένο βιβλίο, που παρέχει μια βαθιά, ποιητική και απτή εμπειρία του τοπίου. Αφηγείται με την κινηματογραφική ακρίβεια ενός στατικού road movie, όπως το Παρίσι-Τέξας. Ένα ξεχωριστό μυθιστόρημα που σηματοδοτεί την άφιξη ενός συγγραφέα με αδιαμφισβήτητο ταλέντο.
Ο αιδεσιμότατος Πίρσον κηρύσσει το Ευαγγέλιο στην ύπαιθρο της Αργεντινής μαζί με τη Λένι, την έφηβη κόρη του όταν χαλάει το αμάξι του έξω από Γάτο Κολοράδο, που βρισκόταν στα σύνορα μεταξύ των επαρχιών Σάντα Φε και Τσάκο.
Κάποιος θα τους ρυμουλκήσει μέχρι το συνεργείο του μηχανικού αυτοκινήτων Γκρίνγο Μπάουερ και του νεαρού Ταπιόκα (Χοσέ Εμίλιο).
Ο Πίρσον είναι εξαιρετικός ρήτορας και κηρύσσει το ευαγγέλιο. Η αποστολή του στη γη ήταν να καθαρίζει τις βρόμικες ψυχές και να τις ξανακάνει λαμπερές, εξαγνίζοντάς τες με τον λόγο του Θεού.
Τον Ταπιάκο τον είχε παρατήσει μικρό η μητέρα του στον Γκρίνγκο Μπράουερ. Όταν τον παράτησε είχε φτάσει στην Τρίτη δημοτικού και ήξερε να διαβάζει, να γράφει και να μετράει. Ο Μπράουερ του έμαθε τη φύση και τη δουλειά του συνεργείου.
Ο Πίρσον αντιλαμβάνεται ότι ο Ταπιάκο είναι ένα καλό παιδί μια καθαρή ψυχή, ακατέργαστη. Το να βρει ένα αγόρι σαν τον Ταπιόκα τον γέμιζε πίστη και ελπίδα. Σε αυτό το παιδί θα λάξευε την ψυχή του με τις σμίλες του Χριστού και θα έφτιαχνε ένα όμορφο έργο για να το παραδώσει στον Κύριο. Τις λίγες ώρες που περίμενε στο συνεργείο το αυτοκίνητο, άρχισε να κηρύττει τον λόγο του Κυρίου στον Ταπιάκο.
Ο αιδεσιμότατος Πίρσον δεν υπήρχε περίπτωση να παραιτηθεί μέχρι να προσηλυτίσει εκείνο το αγόρι. Η κόρη του η Λένι, είχε αντικρουόμενα συναισθήματα: θαύμαζε βαθιά τον αιδεσιμότατο και αποδοκίμαζε σχεδόν όλα όσα έκανε ο πατέρας της. Σαν να ήταν δύο διαφορετικοί άνθρωποι. Όταν είδε τον πατέρα της να μυεί στο Ευαγγέλιο το αγόρι είπε στον πατέρα της να αφήσει ήσυχο τον Ταπιόκα.
Η Λένι είχε χάσει και αυτή την μητέρα της και δεν είχε χαμένους παραδείσους να επισκεφτεί. Η παιδική της ηλικία ήταν πολύ πρόσφατη, η μνήμη της όμως ήταν κενή. Χάρη στον πατέρα της, τον αιδεσιμότατο Πίρσον, και την ιερή αποστολή του, οι αναμνήσεις της παιδικής ηλικίας ήταν το εσωτερικό του ίδιου αυτοκινήτου, τα βρόμικα δωμάτια εκατοντάδων δυσδιάκριτων ξενοδοχείων και μια μητέρα της οποίας το πρόσωπο με δυσκολία θυμόταν.
Όταν ο Πίρσον ανέφερε στον Μπράουερ ότι διδάσκει για τον Θεό τον Ταπιάκο, ο πατέρας του είπε να μη βάζει ιδέες στο κεφάλι του Ταπιάκο. Ο Πίρσον του είπε ότι δεν βάζει τίποτα στο κεφάλι του παιδιού αλλά ότι απευθύνεται στην ψυχή του ότι η καρδιά του αγοριού είναι καθαρή, ότι το αγόρι έχει μια αγνότητα που είναι πολύ δύσκολο να βρεθεί και ότι η θρησκευτική του εκπαίδευση είναι παραμελημένη. Ο Πίρσον ρωτάει τον Μπράουερ πόσο καιρό πιστεύεις ότι μπορεί να επιβιώσει μια τόσο ευγενής ψυχή σ΄ αυτόν τον διεφθαρμένο κόσμο τον γεμάτο πειρασμούς; Μέχρι πότε χωρίς την καθοδήγηση του Χριστού; Ο Μπράουερ του ανταπαντά ότι ο Ταπιόκα δεν χρειάζεται κανένα Χριστό ο Ταπιόκα ήταν σαν νεογέννητο αγρίμι, σαν αγριόγατα της πάμπας: δειλός και επιφυλακτικός, του πήρε μήνες να κερδίσει την εμπιστοσύνη και την αγάπη του τον ξέρει σαν την παλάμη του δεν χρειάζεται κανένα Ιησού Χριστό και δεν χρειάζεται και κανέναν Ιωάννη Βαπτιστή σαν αυτόν, να του μιλάει για το τέλος του κόσμου, τον Παράδεισο και όλες αυτές τις βλακείες…
Ο αιδεσιμότατος δεν θα εγκατέλειπε αυτό το αγόρι θα του σφυρηλατούσε τον χαρακτήρα σύμφωνα με το θέλημα του Χριστού θα έπρεπε να πείσει τον Μπράουερ να τον αφήσει να πάρει το αγόρι μαζί του. Θα τα καταφέρει;
Ο άνεμος αρχίζει να αλλάζει. Οι πνοές του ανέμου στην αρχή είναι ήπιες και μόλις γίνονται αισθητές. Σύντομα αρχίζει ένας θυελλώδης άνεμος. Ο άνεμος σαρώνει. Ερχόταν καταιγίδα. Ξεσπάει άγρια η οργή των ανέμων και στους τέσσερις αυτούς ανθρώπους. Πριν μεταξύ τους υπήρχε μια οικειότητα, τώρα πλέον ως ναυαγοί του ονείρου βρίσκονται στο μάτι του κυκλώνα. Ο άνεμος με την μορφή φουσάτου εξαπολύει βέλη φαρμακωμένα και φαρμακερά εναντίον τους, η ολολύζουσα καταιγίδα πλήττει συθέμελα τη προηγούμενη σχέση τους, κλονίζει, παρασύρει και συντρίβει ό,τι όμορφο είχε δημιουργηθεί τις προηγούμενες ώρες, η βροχή και η καταιγίδα έρχεται για να ξεπλύνει την ψυχή του τόπου, τα συναισθήματα των ανθρώπων, τους φόβους και τους φιλοδοξίες τους και, εν μέσω αυτής της κοσμικής ενορχηστρωμένης βουής, να τους οδηγήσει στη γαλήνη και στην ελευθερία…
Πρόκειται για ένα κείμενο μεγάλης ποιητικής δύναμης γραμμένο σχεδόν χωρίς καθόλου λυρισμό, με νηφαλιότητα.
Ένα πολύ καλό βιβλίο. Ένα πραγματικό διαμάντι.
Η Σέλβα Αλμάδα (Έντρε Ρίος, 1973), σύγχρονη κλασική συγγραφέας της Αργεντινής, αναμετριέται με συγγραφείς όπως ο Ουίλιαμ Φόκνερ κι ο Χουάν Ρούλφο, η Κάρσον Μακ Κάλερς κι η Φλάνερι Ο’Κόνορ. Έγινε διεθνώς γνωστή το 2015, με την τριλογία Ο άνεμος που σαρώνει, Ladrilleros, No es un rio. Το πρώτο της βιβλίο, Ο άνεμος που σαρώνει, σάρωσε όχι μόνο τις πωλήσεις αλλά και τα εγκώμια των κριτικών, μεταφράστηκε σε 12 γλώσσες, μεταφέρθηκε στο θέατρο, στη μεγάλη οθόνη, έγινε όπερα στο Ρίο ντε λα Πλάτα και το 2019, τιμήθηκε με το First Book Award Festival International of Edinburg. Η συγγραφέας ήταν φιναλίστ για το βραβείο Tigre Juan με το βιβλίο της Ladrilleros, όπως επίσης και των βραβείων Rodolfo Walsh & Vargas Llosa για το Chicas Muertas.
Ένα από τα 13 συνολικά βιβλία που βρίσκονται στη μακρά λίστα του διεθνούς Βραβείου Booker 2024 είναι και το βιβλίο «Not a River» της Σέλβα Αλμάντα.
No comments!
There are no comments yet, but you can be first to comment this article.