Αριστέα – Κωνσταντία Διβάνη: συνέντευξη Μαρία Τσακίρη

Ποιητική Συλλογή «Κατάθεση ανθρωπίνων συναισθημάτων» – Εκδόσεις ΟΣΤΡΙΑ

Απόκρυφες σκέψεις, δυνατά συναισθήματα, απλοί καθημερινοί προβληματισμοί. Αυτή είναι η ποιητική συλλογή «Κατάθεση ανθρωπίνων συναισθημάτων» της Αριστέας– Κωνσταντίας Διβάνη. Άλλοτε με χιούμορ και πολλές φορές με δάκρυα στα μάτια κατάφερε να ισορροπήσει ανάμεσα σε δυσάρεστα γεγονότα και μεγάλες ή μικρές χαρές της ζωής, βρίσκοντας καταφύγιο αλλά κυρίως διέξοδο στην ποιητική έμπνευση. Όπως λέει στο Vivlio-life η σχέση της με την ποίηση ξεκίνησε μετά το θάνατο του πατέρα της και την απογοήτευση που εισέπραξε από κοντινούς της ανθρώπους. Όταν έπιασε το μολύβι και το χαρτί και κατέθεσε τις πρώτες σκέψεις συνέβη κάτι σπουδαίο! «Αντί να βγάζω θυμό απογοήτευση, μίσος για ανθρώπους, για καταστάσεις και συμπεριφορές, βγήκε με μια γλυκύτητα, με ένα παράπονο μεν και αυτός ο πόνος της καρδιάς, και του κόμπου στο λαιμό έφυγε ξαφνικά».

Αυτό που παρατηρεί ο αναγνώστης της ποιητικής σας συλλογής, είναι πως στους στίχους της κρύβεται όλη σας η ζωή και στιγμές με αγαπημένα σας πρόσωπα. Οι λέξεις που επιλέξατε είναι όλα εκείνα που θέλατε να τους πείτε;
Μέσα από την ποιητική μου συλλογή όντως ξεδιπλώνονται δικά μου κομμάτια, αλλά και κομμάτια τρίτων ατόμων που τα έφερα στα δικά μου μέτρα διότι με επηρέασαν πολύ.
Οι λέξεις που επέλεξα θεωρώ ότι δεν είναι εκείνες που θα ήθελα να τους πω, διότι είμαι από τους ανθρώπους που ότι σκέφτομαι το λέω δεν το αφήνω να καίει την ψυχή μου είτε είναι για καλό είτε για κακό, επομένως για τους δικούς μου δεν θα αποτελούσε έκπληξη. Η έκπληξη κυρίως έρχεται σε εκείνους που δεν με γνωρίζουν…
Το δεύτερο που παρατηρεί, είναι πως έχουν γραφτεί, κυρίως, το 2011. Υπήρχε λόγος που τα κρατούσατε στο συρτάρι σας;
Η αλήθεια είναι ότι εγώ με την ποίηση δεν είχαμε απολύτως καμία σχέση. Προέκυψε τυχαία. Υπήρξε στη ζωή μου μια σκοτεινή περίοδο και αναφέρομαι στον θάνατο του πατέρα μου που έγινε στις 20-01-2007, το οποίο με στοίχισε πάρα πολύ. Πιστεύω γνωρίζετε αυτό το δέσιμο που λένε τα κορίτσια με τους πατεράδες τους και το αντίστοιχο οι γιοι με τις μάνες… Ακριβώς αυτό, αλλά πέρα από αυτό δεν ήταν μια απλή σχέση και να εξηγήσω για να μην παρεξηγηθώ, πέρα από καθαρά αντρικό πρότυπο πατέρα, ήταν φίλος μου και ήτανε συνεργάτης μου την περίοδο που εκείνος είχε βγει στην σύνταξη και με βοηθούσε στο μαγαζί που είχα με την Αντιπροσωπεία της ΤΟΥΟΤΑ στην Ελασσόνα.
Αυτό είναι το καλό του πράγματος, η άλλη όψη είχε να κάνει με το πρόσωπο που έβγαλαν οι συγγενείς του πατέρα μου απέναντι σε μένα και στην μητέρα μου, την περίοδο που εκείνος αρρώστησε , αυτό που λέμε «τον πήρε η κάτω βόλτα», άσχετα αν ήταν μικρός σε ηλικία και όπου μέχρι χθες ήταν αγάπες και λουλούδια όλοι τους!! Δεν μπορούσα να διαχειριστώ αυτό τον εαυτό τους, μου ήταν απολύτως ξένο, δεν ήταν αυτό που γνώριζα γύρο στα τριάντα χρόνια εγώ, δεν το δεχόμουνα, αλλά μάλλον όλα αυτά τα χρόνια έπαιζαν τέλεια το ρόλο τους με μεγάλη μαεστρία!! Προφανώς, αυτό σαν γεγονός μπορεί να έχει τύχει και σε άλλους, αλλά ξέρετε ο καθένας το βιώνει με το δικό του χαρακτηριστικό και μοναδικό τρόπο, πόσο μάλλον εγώ που τυγχάνει να είμαι μοναχοκόρη και μοναχοπαίδι. Δεν ήταν η καλύτερη εμπειρία και δεν το κρύβω, ίσα ίσα νομίζω ότι ενηλικιώθηκα απότομα και «βγήκα από το αυγό»… Δεν σας κρύβω ότι αισθανόμουνα πίκρα, απογοήτευση, θυμό από τους δικούς μου ανθρώπους και όχι από τους ξένους, αυτούς που μέχρι χθες θεωρούσες κομμάτι του εαυτού σου. Ξέρετε το να σε πληγώσει ένας ξένος, λες δεν βαριέσαι, δεν με ξέρει και ίσως να μην θέλει να μάθει για το ποια είμαι, αλλά ο δικός σου άνθρωπος … πονάει και πονάει πολύ. Ήμουν σε μια κατάσταση πολύ άσχημα ψυχολογικά και αμέτρητα αυτά τα ΓΙΑΤΙ; που δυστυχώς ποτέ δεν παίρνεις απάντηση, αλλά ταυτόχρονα η ψυχή σου καίγεται και λιώνει. Θέλεις να φωνάξεις, να ουρλιάξεις, να σπάσεις, αλλά όταν πήγαινες να κάνεις κάτι έμπαινε η λογική και σταματούσε αυτή την πίκρα και άντε πάλι την επόμενη μέρα και πάλι και πάλι…
Έτσι περνούσαν οι μέρες, οι ώρες, τα δευτερόλεπτα και το μυαλό να είναι εκεί κολλημένο, να θέλεις να ξεφύγεις και να μην μπορείς, να κλαίς, να χτυπιέσαι και αυτό το ρημάδι το ΓΙΑΤΙ εκεί, σταθερά και να γίνεται θεριό. Κάποια στιγμή είπα θα ζητήσω βοήθεια, όχι ψυχολόγου πήγα στον Άγιο Παΐσιο στη Σουρωτή, γονάτισα, έκλαψα, παρακάλεσα να λυτρωθεί η ψυχή μου, να βρω γαλήνη, να βρω ηρεμία και να βγάλω όλο αυτό τον θυμό που ένιωθα. Το θαύμα έγινε το επόμενο βράδυ, ήταν Οκτώβριος του 2008 γύρω στα μεσάνυχτα σηκώθηκα πήρα ένα χαρτί και ένα στυλό και άρχισα να γράφω στίχους, φυσικά και εκείνη την ώρα δεν ήξερα ακριβώς τι κάνω, αλλά εκείνο το βράδυ μπορεί να σηκώθηκα τέσσερις φορές και το χαρτάκι κάτω από το μαξιλάρι. Την άλλη μέρα πάλι το ίδιο και την επόμενη και την μεθεπόμενη, αυτό πήγε μέχρι να φτάσω τα διακόσια ποιήματα κάπου εκεί σταμάτησε η έμπνευση ή μάλλον κάπου εκεί το σταμάτησα εγώ. Ξέρετε ποιο ήταν το πιο σπουδαίο που έγινε; Ότι αντί να βγάζω θυμό απογοήτευση, μίσος για ανθρώπους, για καταστάσεις και συμπεριφορές, βγήκε με μια γλυκύτητα, με ένα παράπονο μεν και αυτός ο πόνος της καρδιάς, και του κόμπου στο λαιμό έφυγε ξαφνικά. Αναθεώρησα καταστάσεις, έδωσα άλλοθι στις πράξεις των συγγενών και αυτή η τεράστια πληγή στο στήθος μίκρυνε. Αυτό πήγε μέχρι το 2010, μετά άρχισα να το λέω στην μητέρα μου και εκείνη φυσικά δε το πίστευε ότι τα ποιήματα ήταν όντως δικά μου και θεωρούσε ότι τα κατέβαζα από το internet, κάπου εκεί έδωσα μερικά να τα διαβάσουν κάποιοι πολλοί καλοί έμπιστοι φίλοι μου, καθηγητές μου ώστε να μου πουν την γνώμη τους και κάπου εκεί στο 2011 έγιναν και οι απαραίτητες διορθώσεις. Το 2017 έκανα κρούση σε εκδοτικούς οίκους, μου απάντησε θετικά ο Εκδοτικός Οίκος ΟΣΤΡΙΑ και τον ευχαριστώ και κάπου εκεί ξανά παγώνει το θέμα της έκδοσης διότι υπήρξαν θέματα υγείας με την μητέρα μου και φυσικά την έχασα και εκείνη. Παρέμειναν στο συρτάρι, αλλά πέρα από τα ποιήματα παρέμεινε και το ήδη υπογεγραμμένο συμφωνητικό με τον εκδοτικό οίκο και κάπου στα ενδιάμεσα του lockdown αποφασίζω ότι πρέπει οι μηχανές να ζεσταθούν και να κάνω κάτι με τα ποιήματα και έτσι έγινε.
Ένα ποίημά σας που μας πικραίνει και μας στεναχωρεί στην ανάγνωση, επειδή κρύβει μέσα του μια θλιβερή ιστορία είναι εκείνο με τίτλο: «Αγαπημένο ξάδελφο Παυσανία 23 χρόνων». Θέλετε να μας πείτε δυο λόγια για την αληθινή αυτή ιστορία;
Άκρως αληθινή, η οποία ακόμη και τώρα μας στοιχειώνει και πώς να μην μας στοιχειώνει, όταν μαθαίνεις ότι 1η Απριλίου χάνεται ξαφνικά ο αγαπημένος σου ξάδερφος σε τροχαίο ατύχημα. Τα θλιβερά νέα μας ανακοινώθηκαν στις 3 τα ξημερώματα, από την αδερφή της μητέρας μου που μένουν στην Πελοπόννησο: «Αδερφή, έχασα τον γιό μου… πάει ο Παυσανάκος, δεν βρίσκεται πλέον μαζί μας», τα λόγια της μαχαίρι. Εντάξει τι να πεις, απίστευτο σαν γεγονός από μόνο του, πόσο μάλλον όταν αφορά δικό σου άνθρωπο…. Σκηνές απείρου κάλλους σε τέτοιες καταστάσεις και ο θειος μου να βαράει το κεφάλι στο τοίχο όταν ο γιατρός του ανακοίνωσε το θλιβερό μαντάντο… Γονείς σε κατάσταση σοκ, ντοπαρισμένοι από χάπια που τους έδωσαν οι γιατροί, εμείς να λέμε ότι όλα είναι ένα ψέμα και το παλικάρι μας θα σηκωθεί από εκεί που είναι και μια αδερφή να ζητάει απεγνωσμένα να ανοίξουμε το φέρετρο για να δει ότι όντως εντός είναι ο αδερφός της… Τραγικές καταστάσεις και φυσικά κανένας γονιός να μην έρθει σε αυτή την θέση… Να σκεφτείτε ότι, εκείνη την ώρα που έφευγε ο ξάδερφός μου εκείνη την στιγμή γεννιόταν η ανιψιά μου… Πέστε μου, εσείς τι θα κάνατε εκείνη την στιγμή που μια ζωή φεύγει και μια άλλη ζωή έρχεται στον κόσμο; Τι συναισθήματα σας δημιουργούνται; Τι να ευχηθείς; Βλέπετε η ζωή και ο θάνατος πηγαίνουν αντάμα, χέρι χέρι και δεν ρωτά για το πόσο θα ζήσεις, εκείνο που μετρά είναι να έχει το καντηλάκι σου λάδι, για το τι θα πούμε εμείς μεταξύ μας είναι απλά να είχαμε να λέμε….
Απάλυνε έστω λίγο τον πόνο που νιώθετε από τις μεγάλες απώλειες της ζωής σας αυτή η κατάθεση ψυχής; Ήταν τα ποιήματά σας ένας τρόπος να απαλύνετε τα σκληρά συναισθήματά σας;
Φυσικά, ήταν η λύτρωση της δικής μου ψυχής. Αυτή η ποιητική μου συλλογή «Κατάθεση Ανθρώπινων Συναισθημάτων», αποτελεί μια ειλικρινή εξομολόγηση μεταξύ Θεού και ανθρώπου, άσχετα αν λένε πως η εξομολόγηση γίνεται μόνο στον πνευματικό σου. Είμαι της άποψης πως ότι βαραίνει την ψυχή μου πρέπει να το λέω. Να μην το κρατάω μέσα μου και να το λέω σε αυτόν που μου έχει προκαλέσει θελημένα ή άθελά του το να νιώσω εγώ κάπως. Επειδή οι ειλικρινείς σχέσεις είναι αυτές που σώζουν τον άνθρωπο από αυτά τα χιλιάδες ΓΙΑΤΙ και δεν του αφήνουν περιθώριο για ζήλιες, για κακίες, για εγωισμούς. Ας μην αφήνουμε τα μικροπράγματα να μας καίνε και να πληγώνουμε ανθρώπους που μας αγαπούν είναι άδικο και για μας, αλλά και για τους άλλους.
Στο ποίημα «Παράκληση» φαίνεται η ξεκάθαρη πίστη σας στο Θεό. «Είσαι η ελπίδα μου το φως μου, είσαι η γλυκιά μου προσμονή που θα έρθει εμπρός μου», γράφετε και αναρωτιέμαι αν αυτή η πίστη σας βοήθησε να διαχειριστείτε τα αρνητικά σας συναισθήματα.
Αν έλεγα πως δεν με βοήθησε θα έλεγα ψέματα. Εκείνος με προέτρεψε να πάω και να ζητήσω βοήθεια, σε όποιον εγώ ήθελα. Φυσικά με βοήθησε και πάντα στα δύσκολα με βοηθάει κατά καιρούς, πάντα τον Θεό τον κουβαλάω μέσα μου, τον μνημονεύω καθημερινά, τον ευχαριστώ καθημερινά, διότι με φροντίζει και με προσέχει από κάθε τι ακόμα και την τελευταία στιγμή. Έχω άπειρα παραδείγματα που ήταν δίπλα μου και είναι και άλλα τόσα που σώθηκα, αλίμονο και αν δεν πίστευα. Μην μπερδευτείτε όμως, δεν φτάνω στο άλλο άκρο με τους μεγάλους σταυρούς, τις πολλές μετάνοιες, τις πολλές Θείες κοινωνίες, το κάθε Κυριακή στην Εκκλησία. Είμαι απλά ένα άτομο που ψάχνετε για την δική του προσωπική γαλήνη και εκείνος μου την δίνει απλόχερα.
Τίτλος: Η γιαγιά Κωστούλα. «Μια γυναίκα ΕΓΩ, που μπορούσε στο λεπτό να μεταμορφωθεί σε ένα ξωτικό. Μιλήστε μας για τη γυναίκα αυτή, το υπογραμμισμένο και με κεφαλαία γράμματα ΕΓΩ και φυσικά το … ξωτικό!
Αχ αυτή η γιαγιά Κωστούλα…!!! Φυσικά μιλάμε για την μητέρα του πατέρα μου και τυγχάνει να είμαι από τα τυχερά παιδιά όπου μεγάλωσαν με παππού και με γιαγιά μέσα στο ίδιο σπίτι!! Η γιαγιά Κωστούλα ήταν ένα περίεργο κράμα, από τη μια οι ρίζες της κρατάνε από το Κράψη Ηπείρου και από την άλλη από την Σμύρνη. Άρα, έχουμε και λέμε το ΕΓΏ κρατάει από την Ήπειρο, ενώ το ξωτικό από την Σμύρνη!! Ενώ λοιπόν έβλεπες μια «τσαούσα γυναίκα», να κάνει κουμάντο στο σπίτι και ο λόγος σπαθί , την άλλη στιγμή μεταμορφώνονταν σε ένα υπέροχο ξωτικό και έλεγες: «για το ίδιο άτομο μιλάμε τώρα;» Είχε μια υπέροχη μαεστρία να πηγαίνει τα πράγματα εκεί που ήθελε εκείνη, που έλεγες: «Πώς το κάνει;» Ήταν σκληρή και ταυτόχρονα γλυκιά, είχε τσαχπινιά και χάρη και ταυτόχρονα ήταν και σοβαρή, δεν την έπιανες πουθενά για πουθενά.
Συνήθως η γιαγιά ραβόταν και έλεγε στον παππού μου: «Αριστείδη, θα έρθει η μοδίστρα σήμερα, θα κάτσεις να παρακολουθήσεις την πρόβα εεε;» και της απαντούσε ο παππούς «Τι με θες εμένα, με τα γυναικεία θέματα;» «Τι λες τώρα Αριστείδη μου, ξέρεις ότι η γνώμη σου μετράει για μένα!!» και δώσε φούσκωμα ο παππούς και όταν το ταγέρ ήταν σωστό πάνω στην γιαγιά η μοδίστρα έπαιρνε γερό μπαξίσι από τον παππού καθότι και ο παππούς Σμυρνιός, από το Αλή Αγά (παράλια της Σμύρνης) και την γυναίκα την είχαν κορώνα στο κεφάλι τους!! Να μην αναφερθούμε στα φαγητά… Όλη η γειτονιά στο πόδι από τους κιοφτέδες, έσπαγε την μύτη, αν πεις για τις πίτες εντάξει, τι να λέμε.
«Οι κλωστές είναι λεπτές και πρέπει να τις κρατούμε, με δεξιοτεχνία να τις χειριζόμαστε ώστε να μπορέσουμε να ζούμε». Επέλεξα αυτό το στίχο από το ποίημά σας «Πλανήτης γη». Πόσο πολύ φοβάστε πως οι λεπτές κλωστές πιθανόν να σπάσουν αν εμείς οι άνθρωποι τις τεντώσουμε λίγο ακόμη;
Όλοι μας έχουμε τα όρια μας, το θέμα είναι να το ξέρουνε και οι άλλοι και στους άλλους πρέπει να τους το πεις εσύ, δεν γίνεται να μαντέψουν τις δικές σου αντοχές. Δεν είναι κακό να θέτουμε τα όρια μας στους άλλους, διότι με αυτό τον τρόπο προστατεύουμε εμάς και ταυτόχρονα και τους άλλους. Τα περισσότερα εγκλήματα είτε ζήλιας, είτε πάθους, είτε περιουσιακών θεμάτων γίνονται όταν κάποιοι δεν έχουν θέση τα όρια τους. Επίσης και στην ψυχιατρική το παράλογο από την λογική όντως κρέμεται από μια τόσο δα κλωστή και δεν θέλει πολύ να περάσεις στο απέναντι στάδιο.
«Η Ποίηση δεν είναι η απελευθέρωση των αισθημάτων, αλλά η δραπέτευση από τα αισθήματα», μάθαμε από τον Φρόυντ. Μήπως είναι έτσι τα πράγματα με τους ευαίσθητους ανθρώπους που αναζητούν λέξεις για να πλάσουν στίχους;
Εν μέρει θα συμφωνήσω… Θεωρώ ότι οι ευαίσθητοι άνθρωποι δεν δραπετεύουν, ίσα ίσα το παλεύουν, όχι μόνο για τη δική τους λύτρωση, αλλά να δώσουν και ελαφρυντικά στους άλλους μήπως και οι άλλοι καταλάβουν το λάθος που έχουν κάνει. Οι ευαίσθητοι άνθρωποι δεν πονάνε μόνο για τα δικά τους λάθη, αλλά και για το άδικο που προκάλεσαν και οι άλλοι σε αυτούς. Οι ευαίσθητοι είναι ικανοί να μαστιγώνονται βράδυ, πρωί αρκεί να βρουν το λάθος, να τιμωρούν τον εαυτό τους για τα λάθη των άλλων μέχρι να παραδεχτούν ότι το μεγαλύτερο λάθος το έχουν κάνει εκείνοι διότι δεν έβαλαν τα όρια.
Κάποιοι λένε πως η ποίηση τους προκαλεί θλίψη. Τι θα τους απαντούσατε;
Η ποίηση είναι ένα δύσκολο κομμάτι, είναι σαν να βλέπεις έναν πίνακα του Πικάσο. Άλλοι θα το δουν και θα το καταλάβουν, άλλοι θα πουν: «Τι ζωγραφιές είναι αυτές»… Ο καθένας έχει την δική του ματιά στα πράγματα, άλλους θα προκαλεί θλίψη, άλλους λύτρωση, άλλους θα βγάζει αλήθειες που πονάνε. Ξέρετε ακόμα και αυτοί που λένε ότι η ποίηση τους προκαλεί θλίψη κάτι κερδίζουν, βλέπουν τα δικά τους τυφλά σημεία και είτε τα φροντίζουν, είτε μαθαίνουν να ζουν με αυτά.
Η συλλογή σας αποτελείται από εκατό ποιήματα. Υπάρχουν και άλλα που συνεχίζετε να κρατάτε στο συρτάρι σας για μια μελλοντική έκδοση;
Ναι φυσικά στο συρτάρι υπάρχουν άλλα 100 ποιήματα, τα οποία θα αξιολογηθούν, θα διορθωθούν και καλώς εχόντων των πραγμάτων θα τα δημοσιεύσω, αλλά αυτή την στιγμή προέχει η πρώτη ποιητική μου συλλογή «Κατάθεση Ανθρώπινων Συναισθημάτων» και κατά πόσο θα βρεθούν αποδέκτες που θα το αγαπήσουν και θα το αγοράσουν.

Επιλογή από τη συλλογή
Το ξέρω ότι είσαι εδώ κοντά μου,
κλείνεις το μάτι πονηρά σαν να μου
λες προχώρα και το κεφάλι ψηλά,
μην σε νοιάζει εγώ είμαι εδώ.
Οι κλωστές είναι λεπτές και πρέπει
να τις κρατούμε, με δεξιοτεχνία
να τις χειριζόμαστε ώστε να μπορούμε
να ζούμε.
Όταν μάθουμε να νοιαζόμαστε
για τον εαυτό μας, τότε θα έχουμε
χάσει το ίδιο το εγώ μας.
Άνοιξη μυρίζει και η ψυχή γεμίζει,
χρώματα, μυρωδιές και από των παιδιών
τις φωνές τους δρόμους πλημυρίζει.
Μου έδειξαν τον δρόμο έξω
και μου είπαν πώς να αντέξω, μου
είπαν να μην φοβηθώ ότι και να δω.

Βιογραφικό
09/09/2022: Έκδοση Ποιητικής Συλλογής « Κατάθεση Ανθρώπινων Συναισθημάτων», Εκδόσεις ΟΣΤΡΙΑ, Αθήνα 01/11/2021 – 13/12/2021: Προσωπικό Ιδιωτικής Φύλαξης, «SHIELD GROUP SECURITY – Θεσσαλονίκη» (Praktiker). 12/9/2021 – 13/12/21: Προσωπικό Ιδιωτικής Φύλαξης, «TRUST FACILITY ΙΔΙΩΤΙΚΗ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗ ΠΑΡΟΧΗΣ ΥΠΗΡΕΣΙΩΝ ΑΣΦΑΛΕΙΑΣ Α.Ε.– Θεσσαλονίκη». 21/05/2020 – 30/06/2021: Προσωπικό Ιδιωτικής Φύλαξης, «BRINKS – Θεσσαλονίκη», (COSMOSMEDITTERANIAN, Phifer). 21/07/2019 – 11/03/2020: Προσωπικό Ιδιωτικής Φύλαξης, «MEGA GROUP SECURITY – Θεσσαλονίκη», (ΑΒ ΒΑΣΙΛΟΠΟΥΛΟΣ, LIDL,H&M,MASSIMO,ZARA, BERSHKA, METRO Cash &Carry). 23/02/2018 – 28/08/2018: Υπεύθυνη Αποθήκης – Διανομής, «BLACKBIRD, χονδρικό εμπόριο – Θεσσαλονίκη». 01/04/2015 – 30/09/2015: Ραδιοφωνική Παραγωγός στην ενημερωτική εκπομπή «Εφ’ όλης της ύλης», SamRadio. 01/04/2015 – 30/09/2015: Γραφείο Τύπου – Συνεργασία για την προετοιμασία και παρουσίασης της ραδιοφωνικής εκπομπής του Δήμου, στο Δημοτικό ραδιόφωνο Θεσσαλονίκης – Προετοιμασία εφημερίδας «Θερμαϊκός» του Δήμου, Πρακτική Άσκηση στον Δήμο Θερμαϊκού – Περαία. 01/03/2014 – 15/02/2019: Συνεργασία με την τοπική εφημερίδα «ΠΕΡΑΙΑ», του κ. Γεώργιου Λαζαρίδη, Περαία – Θεσσαλονίκη. 02/06/2009 – 24/11/2010: Διαχείριση & Παρακολούθηση των Μελετών / Τεχνικών Εγγράφων προς Έγκριση,«Εγνατία Οδός Α.Ε – Θεσσαλονίκη». 24/06/2009 – 24/11/2010: Διαχειριστής Κεντρικής Αλληλογραφίας,«Εγνατία Οδός Α.Ε. – Θεσσαλονίκη». 24/11/2008 – 24/06/2009: Υπεύθυνη Γραμματειακής Υποστήριξης στο τμήμα Διοικητικής Μέριμνας,«Εγνατία Οδός Α.Ε. – Θεσσαλονίκη». 01/12/2005 – 30/10/2008: Υπάλληλος Γραφείου Χειρίστρια SCADA, «ΠΑΝΤΕΧΝΙΚΗ Α.Ε», Βέροια. 01/01/97 – 31/12/2004: «\Ασφαλιστικός Πράκτορας — Χρηματοοικονομικός Σύμβουλος, «ΙΝΤΕΡΣΑΛΟΝΙΚΑ Α.Ε.Γ.Α.Ζ // ΕΓΝΑΤΙΑ ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΗ», Ελασσόνα-Λάρισα. 17/11/1996 – 31/12/2005:Υπεύθυνη Καταστήματος, «TOYOTA Ελασσόνας – Λάρισας».
20/12/1994 – 21/07/1996: Υπάλληλος Γραφείου – Υπεύθυνη Μηχανογράφησης, πρακτική άσκηση στην «Ένωση Αγροτικών Συνεταιρισμών Ελασσόνας».

Share on Facebook

Tweet

Follow us

Save