Τον Οκτώβρη του 2021 κυκλοφόρησαν από τις εκδόσεις «Βακχικόν» δύο βιβλία της φιλολόγου Κατερίνας Λιβιτσάνου – Ντάνου: Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΠΟΥ ΜΙΛΟΥΣΕ ΜΕ ΤΟΝ ΗΛΙΟ (ποίηση) και ΔΡΑΠΕΤΕΣ ΤΗΣ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΤΗΤΑΣ (διηγήματα). Η ποιητική συλλογή «Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΠΟΥ ΜΙΛΟΥΣΕ ΜΕ ΤΟΝ ΗΛΙΟ» βραβεύτηκε από τον ΕΠΟΚ (Ελληνικός Πολιτιστικός Όμιλος Κυπρίων Ελλάδος) και την εφημερίδα «Κυπριακός Ελληνισμός» ως το βιβλίο της χρονιάς 2020-2021. Ακολουθούν τρία ποιήματα από το βραβευμένο βιβλίο

ΑΠΕΧΘΕΙΑ

Απέχθεια αισθάνομαι για τους ανθρώπους
που φοράνε ακριβά προσωπεία
και οικειοποιούνται ιδέες άλλων
με αμετροέπεια και κομπορρημοσύνη.
Και οίκτο για κείνους που δίχως να σκεφτούν
και να κρίνουν αυτά που ακούνε
τα αποδέχονται και ηρωοποιούν τους φαρισαίους
με τα πλούσια λόγια και τις υποσχέσεις.

Απέχθεια αισθάνομαι για τους ανθρώπους
που μπαίνουν μπροστά από ιδιοτέλεια
κι εγωισμό και προσποιούνται τους αγωνιστές
για το κοινό καλό, προβάλλοντας το άλλο τους εγώ.
Και οίκτο για κείνους που απορούν
για την τόση τους ευγλωττία και τους θαυμάζουν
και ηρωοποιούν την προσπάθειά τους
μην μπορώντας να δουν κάτω από τη μάσκα .

Μα απ’ την άλλη λέω, αν για το καλό
αυτού του τόπου είναι, ας παραμερίσω
και ας τους επιτρέψω να υλοποιήσουν
τις φιλόδοξες προσδοκίες τους…

O ANΘΡΩΠΟΣ ΠΟΥ ΜΙΛΟΥΣΕ ΜΕ ΤΟΝ ΗΛΙΟ

«Να βάζεις στόχους υψηλούς και τίμιους
και ν’ αγωνίζεσαι για την πραγμάτωσή τους.
Ποτέ μη λες γιατί αυτό σε με, μα να ξορκίζεις
το κακό και μπρος ολοταχώς να τρέχεις,
πεισματικά και θαρραλέα.

Ν’ αγαπάς τους ανθρώπους με τους πόθους,
τα πάθη και τα λάθη τους και να λυπάσαι
γι’ αυτούς που φεύγουν, αλλά να ξέρεις
πως ο καθένας τους έκανε τη δική του,
μικρή ή μεγάλη διαδρομή.

Και να προσέχεις τη θάλασσα και τα βουνά
και τ’ αστέρια του απέραντου σύμπαντος
μ’ όλα τα θαύματα που εκείνα σου χαρίζουν
και να μεθάς από τις μυρωδιές του Μάη,
εκείνες τις ξεχωριστές».

Έτσι του απαντούσε ο κυβερνήτης Ήλιος
κάθε φορά -και δεν ήταν λίγες-
που ο άνθρωπος -τι τόλμη αλήθεια-
τον κοίταζε κατάματα κι ας τυφλωνόταν
απ’ το φως του.

Έσερνε έπειτα το χορό της υπομονής
και της ελπίδας -πάντα του άρεσε να χορεύει-
μέχρι να τον ξανακοιτάξει και να του πει
τα μεγάλα μυστικά και τα παθήματά του
τα ατελείωτα…

Κι όσο ο άνθρωπος μιλούσε με τον Ήλιο
τόσο συνεχιζόταν η ρότα της ζωής του
μεσοπέλαγα.

ANΕΦΙΚΤΟ
Ήθελα, οι στίχοι μου καλοβαλμένοι να ‘ναι
και να κάθονται περήφανοι σ’ ένα θρονί
στην πιο ψηλή κορφή του κόσμου τούτου.

Και να μη βλέπουν τα σκληρά ή τετριμμένα των ανθρώπων
αλλά να καμαρώνουν από κει και να διαλαλούν
τις χάρες τους και τα δημιουργήματά τους:
τον έρωτα και τη χαρά, τις γιορτές και την αγάπη
κι όλα όσα εκείνοι φτιάξανε με υπομονή και εξυπνάδα
και τις τέχνες που δημιούργησαν με εφευρετικότητα
κι όλα τα κατορθώματά τους σε θάλασσα και σε στεριά
μετά από υπέρμετρη προσπάθεια και προσμονή.

Ήθελα, γιατί είναι καλό τη θετική πλευρά να βλέπεις
των πραγμάτων και να αισιοδοξείς και να ξεχωρίζεις
τον άνθρωπο από τα υπόλοιπα όντα αυτού του κόσμου…

facebookShare on Facebook
TwitterTweet
FollowFollow us
PinterestSave