Υπάρχουν στιγμές που δεν μπορείς, δεν θες να πιστέψεις αυτό που ακούς, δεν το χωράει ο νους, δεν υπάρχουν λόγια να περιγράψεις τα συναισθήματα.
Είναι συγκλονιστικό να φεύγουν τόσο νέοι άνθρωποι, τόσο άδικα, εκλιπαρώντας την λύτρωση από τον πόνο.
Είναι πάνω από τις ανθρώπινες δυνάμεις να καταλάβεις γιατί πρέπει να συμβαίνει αυτό, γιατί να υπάρχει η αρρώστια, η ανισότητα, ο θάνατος!
Γιατί να πεθαίνουν οι νέοι άνθρωποι που έχουν τόσα να προσφέρουν, τόσες δυνατότητες, τόσες ανοιχτές ακόμη υποθέσεις, που αφήνουν ένα τόσο δυσαναπλήρωτο κενό, που αφήνουν μικρά παιδιά χωρίς να μπορεί κανείς να τους εξηγήσει γιατί έπρεπε να φύγει η δική τους μανούλα, τόσο γρήγορα, τόσο άδικα, με τόσο πόνο!
Ποτέ δεν θα μπορέσω να εξοικειωθώ με το θάνατο, όχι με τέτοιο θάνατο, όχι με την αρρώστια που σε οδηγεί στο θάνατο!
Την Αμαλία θα τη θυμάμαι πάντα σαν το κορίτσι που συναγωνιζόμασταν στο σχολείο, στους αγώνες, γεμάτη ζωντάνια, ομορφιά, έτσι θέλω να την έχω στη μνήμη μου. Μπορεί να μην είχαμε ποτέ μια πιο κοντινή σχέση, όμως είναι οδυνηρό να ξέρεις πως έφυγε τόσο νωρίς, τόσο άδικα… γιατί…
Καλό ταξίδι Αμαλία!
Ιουλία
