Συγγραφέας του βιβλίου «Αυτό που μου ‘μαθες εσύ» – Εκδόσεις «Πηγή».
Η μοίρα ήταν ανελέητη για τον Έκτορα και οι απώλειες που έζησε από την παιδική του ηλικία πολλές. Όμως, ο ήρωας της Δάφνης Μπερμπέρη – Κρυστάλλη αποδείχτηκε άξιος αντίπαλος του πεπρωμένου του. Τόλμησε να «ξεγυμνώσει» τον εαυτό του και κατόρθωσε να ισορροπήσει τη ζωή έχοντας ως οδηγό την αγάπη του πιο αγαπημένου του προσώπου. Της κόρης του. Όπως λέει στο Vivlio-life η συγγραφέας, «… η Δανάη, μαθαίνει στον Έκτορα πώς να είναι πατέρας, πώς να αγαπά αφειδώλευτα, πώς να αντεπεξέρχεται στις δυσκολίες και με ποιο τρόπο να στέκεται όρθιος στα χτυπήματα της μοίρας. Αυτό, όμως, που του έμαθε κυρίως είναι να κοιτάει κατάματα τη ζωή και να της χαμογελάει…». Ένα βιβλίο – προσωπική εξομολόγηση, εμπνευσμένο από πραγματικά γεγονότα. Ένα βιβλίο που εξυμνεί τον έρωτα και την πατρική αγάπη, δίνει χώρο στην ελπίδα και στο χαμόγελο. Ένα βιβλίο που εξυμνεί την ίδια τη ζωή γιατί οι πρωταγωνιστές του την κοιτούν κατάματα!
Πολλές φορές το εξώφυλλο ενός βιβλίου λέει πολλά ακόμη και αν δεν το ξεφυλλίσεις ή δε διαβάσεις το οπισθόφυλλό του. Το δικό σας με την πρώτη ματιά δίνει την εντύπωση πως πρωταγωνιστές του είναι ένα κορίτσι και ο πατέρας του. Μιλήστε μας για τους ήρωές σας.
Το βιβλίο μου έχει πράγματι δύο πρωταγωνιστές χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν παίζουν σημαντικό ρόλο στην ιστορία και άλλα πρόσωπα. Ο βασικός μου ήρωας είναι ο Έκτορας, ένας άντρας που από παιδί ακόμη καλείται να σηκώσει τα βάρη που του φορτώνει η μοίρα. Παρ’ όλα αυτά, παίρνει και δίνει πολλή αγάπη και αυτή η αγάπη είναι ακριβώς που τον βοηθάει να αντεπεξέλθει σε δύσκολες καταστάσεις και να μην παραδίδει τα όπλα. Αγαπάει απόλυτα και σθεναρά την Αλεξάνδρα και δίνεται σε αυτήν με όλη του την ψυχή μέχρι το τέλος. Η καρδιά του, όμως, χτυπάει δυνατά και για την κόρη του, τη Δανάη. Η Δανάη είναι ένα κορίτσι γεμάτο ζωντάνια, που δυστυχώς σε μικρή ηλικία έρχεται αντιμέτωπη με μια σοβαρή ασθένεια που απειλεί τη ζωή της. Καταφέρνει, ωστόσο, να αντισταθεί στις δυσκολίες και με χαμόγελο όχι μόνο να υπερνικήσει τα εμπόδια αλλά και να στηρίξει και τα αγαπημένα της πρόσωπα ώστε να μη χάσουν το κουράγιο τους. Η σχέση μεταξύ του Έκτορα και της Δανάης είναι πολύ δυνατή και ενισχύεται ακόμα περισσότερο με το πέρασμα των χρόνων.
Πρόκειται για ένα κοινωνικό μυθιστόρημα το οποίο είναι βασισμένο σε αληθινά γεγονότα. Αυτό σημαίνει πως με τον έναν ή τον άλλο τρόπο είστε μέρος αυτής της ιστορίας. Πόσο δυσκολεύει ή πόσο διευκολύνει τον συγγραφέα η διαχείριση μιας αληθινής ιστορίας;
Κατά τη γνώμη μου συμβαίνουν και τα δύο ταυτόχρονα. Σίγουρα είναι πιο εύκολο να διαχειριστείς μια ιστορία της οποίας γνωρίζεις την εξέλιξη. Εννοώ ότι δεν προβληματίζεσαι ιδιαίτερα στο πώς θα συμπεριφερθούν οι ήρωες σου σε κάποιο πρόβλημα που θα προκύψει, τι λύσεις θα δώσουν σε διλήμματα, ποιες αποφάσεις θα πάρουν, ποιο θα είναι το τέλος… Από την άλλη, αν σε αυτήν την ιστορία έπαιξες κάποιο ρόλο και βίωσες καταστάσεις που δεν ήταν εύκολες, τότε είναι αρκετά δύσκολη η αποτύπωση της ιστορίας στο χαρτί, γιατί τα συναισθήματα που ένιωσες τότε ξανάρχονται στην επιφάνεια. Είναι σαν να βιώνεις το ίδιο δυσάρεστο γεγονός δύο φορές.
Έκτορας. Ο ήρωάς σας «είναι ένας από εμάς», όπως γράφετε στην εισαγωγή σας. Όμως «Η μοίρα από παιδί ακόμη φαίνεται ότι έχει μαζί του προηγούμενα»… Μιλήστε μας γι’ αυτόν τον ανοιχτό λογαριασμό…
Ο Έκτορας! Ναι, είναι ένας από εμάς. Όμως, σε τρυφερή ηλικία έρχεται αντιμέτωπος με την απώλεια της μητέρας του. Και φυσικά η μοίρα δε σταματάει εκεί. Φαίνεται ότι της αρέσει να τον βάζει σε δοκιμασίες και να τον εμπαίζει απειλώντας αγαπημένα του πρόσωπα. Κάποια από αυτά τα «παίρνει μακριά», κάποια κατορθώνουν να επιβιώσουν. Στο τέλος, όμως, υπάρχει κάποιου είδους ανταμοιβή για όλα τα βάσανα που φορτώθηκε ο Έκτορας.
Βασικός πρωταγωνιστής στην ιστορία σας, λοιπόν και η μοίρα. «…σαν ζηλιάρα ερωμένη θα στήσει τα δίχτυα της και θα τους παγιδεύσει». Έχει μεγάλο ενδιαφέρον να δούμε αν οι ήρωές σας κατάφεραν να της ξεφύγουν. Λένε, όμως, πως το πεπρωμένο γελά κοροϊδευτικά με τις πιθανότητες. Μήπως η ιστορία της οικογένειάς μας είναι μέσα στις πιθανότητες που μας δίνει η ζωή;
Η αλήθεια είναι κάπου στη μέση. Εγώ θα αντικαθιστούσα τη λέξη πεπρωμένο με τη λέξη Θεός. Η άποψή μου, λοιπόν, είναι ότι υπάρχουν καταστάσεις που είναι προδιαγεγραμμένες, που έχουν σχεδιαστεί ερήμην μας. Ωστόσο, υπάρχει και η δύναμη της επιλογής. Είμαστε ελεύθεροι να κάνουμε τις επιλογές μας όταν έρθουμε αντιμέτωποι με διλήμματα. Κι αυτές οι επιλογές με τον έναν ή τον άλλο τρόπο καθορίζουν τη μετέπειτα πορεία μας. Όσον αφορά τον Έκτορα, η αλήθεια είναι ότι έχει ξεπεράσει τις πιθανότητες, γιατί δέχεται πολλά κτυπήματα από τη μοίρα, έρχεται αντιμέτωπος με πολλές απώλειες. Παρ’ όλα αυτά, παλεύει με όλες του τις δυνάμεις και δείχνει ότι είναι άξιος αντίπαλός της.
Η αγάπη του πατέρα για την κόρη, μάς συγκινεί από την αρχή μέχρι το τέλος. Ωστόσο έχει τη σημασία του να μας μιλήσετε για τη μητέρα της ηρωίδας σας. Για την Αλεξάνδρα που ο Έκτορας ερωτεύτηκε με την πρώτη ματιά, ένα βροχερό πρωινό…
Η Αλεξάνδρα είναι η μία και μοναδική γυναίκα που αγάπησε ο Έκτορας τόσο αληθινά τόσο απόλυτα. Δεν θα αγαπήσει καμία άλλη έτσι. Πέφτει πάνω της τυχαία ένα βροχερό πρωινό και έτσι όπως η ματιά της διείσδυσε μέσα του αιχμαλώτισε την καρδιά του. Έφηβος ακόμη την ερωτεύτηκε κεραυνοβόλα και έδεσε τη ζωή του με τη δική της. Τα ίδια συναισθήματα βέβαια τρέφει και η Αλεξάνδρα απέναντι στον Έκτορα. Φαίνεται ότι είναι αυτό που λέμε αδελφές ψυχές. Η Αλεξάνδρα καλύπτει τα κενά του. Είναι μαζί του ακόμη και όταν δεν είναι πλάι του και η μορφή της δε σταματά να υπάρχει σε όλη τη διάρκεια της ιστορίας.
Ο Έκτορας αναγκάστηκε να πάρει τη σκυτάλη της φροντίδας της κόρης του από τη γυναίκα που λάτρεψε. Τους λόγους θα τους διαβάσουμε στην πλοκή της ιστορίας σας. Ήταν όμως έτοιμος να το κάνει;
Ο Έκτορας δεν μπορούσε να υπολογίσει σε καμία περίπτωση αυτό που του συνέβη. Του ήταν εξαιρετικά δύσκολο να συνειδητοποιήσει την τραγικότητα της κατάστασης στην οποία είχε περιέλθει. Έτσι, η αντίδρασή του, όταν αναγκάστηκε να αναλάβει τη φροντίδα της κόρης του, δεν ήταν η αναμενόμενη ούτε και η πλέον ταιριαστή για έναν πατέρα. Νομίζω, όμως, ότι οι αναγνώστες θα τον καταλάβουν και θα τον δικαιολογήσουν. Εξάλλου, στην πορεία επανορθώνει για την αρχική του στάση απέναντι στη Δανάη και αναπτύσσεται μεταξύ τους ένας άρρηκτος δεσμός.
Ένα σημαντικό πρόσωπο στην ιστορία σας αλλά και στη ζωή όλων μας είναι η γιαγιά. Η Αντιγόνη που επιλέξατε για το συγκεκριμένο ρόλο μας άγγιξε. Ήταν γνώριμη σε σας αυτή η ισορροπημένη προσωπικότητα;
Η γιαγιά ως γενική έννοια φέρνει στον νου μας τα αισθήματα της τρυφερότητας και της άδολης αγάπης. Τα παραμύθια, τα χάδια, τα φιλιά, τις συμβουλές και εκείνες τις ανοιχτές αγκαλιές… Η γιαγιά ήταν και στη δική μου ζωή ένα προσφιλές πρόσωπο και είναι πράγματι πολύ σημαντική και στην ιστορία μου. Η μορφή της Αντιγόνης έχει σίγουρα χαρακτηριστικά της δικής μου γιαγιάς, αλλά και ενός άλλου προσώπου που αγαπώ πολύ. Αυτά τα χαρακτηριστικά συνδυαστικά δημιούργησαν την Αντιγόνη.
Μια σοβαρή ασθένεια φέρνει τα πάνω κάτω στη ζωή των πρωταγωνιστών σας. Πρέπει να σταθούν απέναντί της και να την αντιμετωπίσουν. Πολλές οικογένειες αντιμετωπίζουν γύρω μας το ίδιο πρόβλημα. Κάποιοι ίσως είναι αναγνώστες σας. Τι θα ήθελαν να τους πουν μέσα από εσάς ο Έκτορας και η Δανάη;
Είναι πολύ δύσκολο να ξυπνάς ένα πρωί και η ζωή σου να αλλάζει άρδην. Πόσω μάλλον όταν κινδυνεύει η ζωή ενός μέλους της οικογένειάς σου. Χάνεις το έδαφος κάτω από τα πόδια σου. Ωστόσο, οφείλεις να σταθείς όρθιος και να παλέψεις. Αυτό έκανε ο Έκτορας, αυτό έκανε και η Δανάη. Αυτό που θέλουν να περάσουν οι ήρωες μου στον κόσμο είναι ότι πρέπει να αντιμετωπίζουμε τη ζωή με χαμόγελο και θάρρος και να μην το βάζουμε κάτω. Να ελπίζουμε ότι η εξέλιξη των πραγμάτων θα είναι θετική, να είμαστε αισιόδοξοι και να προσπαθούμε με όλες τις δυνάμεις μας να στηρίζουμε τα άτομα που μας έχουν ανάγκη.
Η πατρική αγάπη είναι διάχυτη στο βιβλίο σας και τα μηνύματα που θέλετε να περάσετε στους αναγνώστες, ευδιάκριτα και πολλά. Ποιο είναι τελικά «Αυτό που μου ‘μαθες εσύ», σύμφωνα με τη Δανάη;
Η Δανάη, αν και μικρή στην ηλικία, μαθαίνει στον Έκτορα πώς να είναι πατέρας, πώς να αγαπά αφειδώλευτα, πώς να αντεπεξέρχεται στις δυσκολίες και με ποιο τρόπο να στέκεται όρθιος στα χτυπήματα της μοίρας. Αυτό, όμως, που του έμαθε κυρίως είναι να κοιτάει κατάματα τη ζωή και να της χαμογελάει. Να μη σταματάει να ελπίζει ακόμα κι όταν όλα δείχνουν να χειροτερεύουν.
Αποφασίσατε να γράψετε το ευαίσθητο μυθιστόρημά σας σε πρώτο πρόσωπο. Μάλιστα το κάνατε ως… Έκτορας. Ήταν μια απόφαση που πήρατε εξαρχής και ήταν συνειδητή ή προέκυψε κατά τη γραφή;
Επειδή το βιβλίο είναι εμπνευσμένο από πραγματικά γεγονότα, το πρώτο πρόσωπο ήταν ο ιδανικότερος τρόπος για να εκφράσω τα συναισθήματά μου. Θα έλεγα ότι το βιβλίο μοιάζει με ένα είδος προσωπικής εξομολόγησης. Εξάλλου, πιστεύω ότι με αυτόν τον τρόπο ο αναγνώστης μπορεί να μπει καλύτερα στη θέση του ήρωα και να νιώσει ό,τι βιώνει, ίσως και να ταυτιστεί μαζί του. Η επιλογή του πρώτου προσώπου, λοιπόν, ήταν συνειδητή και έγινε από την αρχή του μυθιστορήματος.
Πόσο εύκολο ήταν να περιγράφετε ως γυναίκα αλλά κυρίως ως μητέρα τα συναισθήματα ενός άντρα;
Με ενδιέφερε κυρίως να αποδώσω τα συναισθήματα ενός γονιού χωρίς να διαχωρίσω το φύλο. Για μένα μητέρα και πατέρας έχουν την ίδια δυναμική. Ναι μεν τα περισσότερα παιδιά νιώθουν ένα ιδιαίτερο δέσιμο με τη μητέρα τους, αυτό όμως δε σημαίνει ότι δεν υπάρχουν περιπτώσεις που έχει αναπτυχθεί έντονος δεσμός μεταξύ πατέρα και παιδιού. Επιπλέον, τα συναισθήματα είναι ίδια για όλους, άντρες και γυναίκες. Άλλοι τα εκφράζουν κι άλλοι προσπαθούν να τα κρύψουν. Ο Έκτορας είναι από αυτούς που τολμούν να «ξεγυμνώσουν» τον εαυτό τους. Ως ένα σημείο κρύβει μέσα του ένα κομμάτι δικό μου. Από αυτήν την άποψη, λοιπόν, νομίζω ότι δε με δυσκόλεψε ιδιαίτερα η απόδοση των συναισθημάτων του. Ελπίζω να πέτυχα να δείξω ότι σημασία δεν έχει ο «τίτλος», αλλά η αγάπη που γεννιέται μέσα μας μαζί με το παιδί μας.
Λίγα λόγια για το βιβλίο
Ο Έκτορας συναντάει την Αλεξάνδρα ένα βροχερό φθινοπωρινό πρωινό και την ερωτεύεται με την πρώτη ματιά. Ο έρωτάς τους είναι αμοιβαίος και τα όνειρα για μια κοινή ζωή πολλά. Κι εκεί που όλα δείχνουν ότι ένα μωρό θα σφραγίσει την ευτυχία τους, η μοίρα σαν ζηλιάρα ερωμένη θα στήσει τα δίχτυα της και θα τους παγιδεύσει. Θα μπορέσουν άραγε να γλιτώσουν από τα σχέδιά της; Θα καταφέρουν να σταθούν απέναντί της και να την αντιμετωπίσουν; Τι είναι εκείνο που θα ωθήσει τον Έκτορα να παλέψει με όλες του τις δυνάμεις για το “αύριο”;
Η ιστορία ενός πατέρα που παρά τις αντιξοότητες δεν το βάζει κάτω και μαθαίνει μέσα από το πρόβλημα υγείας της κόρης του ότι η ζωή είναι πολύτιμη και αξίζει ο καθένας να παλεύει γι’ αυτήν ακόμα κι αν νιώθει ότι όλα συνηγορούν προς το αντίθετο.
Η Δάφνη Μπερμπέρη-Κρυστάλλη γεννήθηκε το φθινόπωρο του 1979 στην πόλη των Σερρών, αλλά μεγάλωσε στην Καβάλα, όπου ζει μέχρι σήμερα με τον σύζυγό της και τα δύο τους παιδιά.
Η μεγάλη αγάπη της για την ιστορία οδήγησε τα βήματά της στην Κομοτηνή, όπου αποφοίτησε ως αριστούχος από το τμήμα Ιστορίας και Εθνολογίας του Δημοκριτείου Πανεπιστημίου Θράκης.
Για ένα διάστημα εργάστηκε ως εκπαιδευτικός στη δημόσια και ιδιωτική εκπαίδευση. Επιπλέον, απέκτησε πιστοποιητικό επιμόρφωσης στην Επιμέλεια και Διόρθωση Κειμένων από το Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών.
Η συγγραφή είναι για εκείνη ένα ταξίδι του νου, ένας τρόπος να ξεφεύγει από τα προβλήματα της καθημερινότητας και να εκφράζει ελεύθερα τα συναισθήματά της. Αλλά είναι και τρόπος ψυχαγωγίας! Εκεί οφείλεται και η συγγραφή των δυο ανέκδοτων παιδικών παραμυθιών της.
Το βιβλίο της «Αυτό που μου ΄μαθες εσύ», εμπνευσμένο από αληθινά γεγονότα, κυκλοφορεί από τις Πρότυπες Εκδόσεις Πηγή από τον Ιανουάριο του 2020.
No comments!
There are no comments yet, but you can be first to comment this article.