Οι κόμποι των χεριών μου άσπρισαν από την πίεση πάνω στο τιμόνι, καθώς ο δείκτης του καντράν όλο και ανεβαίνει, φτάνει σε δυσθεώρητα, κάτω από άλλες συνθήκες ύψη. Το βλέμμα μου είναι κολλημένο στο δρόμο, μα δε βλέπω τίποτα, όλα είναι θολά και μαύρα, τα τύλιξε το σκοτάδι της ψυχής μου.
Το μυαλό μου επαναλαμβάνει συνεχώς την ίδια φράση: «σε έξι μήνες από τώρα θα τελειώσουν όλα»! Έξι μήνες, έξι μήνες, έξι μήνες!!!
Γιατί να ζήσω κάτι τέτοιο, γιατί να ξέρω, ποιος το επέλεξε, γιατί σε μένα… είναι φαντάζομαι απορίες που ο καθένας που έχει βρεθεί σε αντίστοιχη θέση θα έχει αναρωτηθεί.
«Λυπάμαι, μα μου ζήτησες να σου πω όλη την αλήθεια, λοιπόν, ο χρόνος που σου μένει είναι ακόμα έξι μήνες…»!
Και μετά τι; Δεν είναι ότι φοβάμαι το θάνατο, δεν είναι ότι δεν θέλω να πεθάνω… είναι ότι δεν ήθελα να ξέρω το πότε θα πεθάνω….
Δεν έχω αυτό το δικαίωμα πια, το έχασα πριν από λίγο, δεν ξέρω πώς συνέβη, δεν το επέλεξα, μα τώρα πια το μόνο που ξέρω είναι ότι δεν θα προλάβω να ζήσω, δεν θα μπορέσω να ζήσω γνωρίζοντας το πότε θα φτάσει το τέλος!
Το καντράν δείχνει 150 χιλιόμετρα, το αυτοκίνητο τρέχει σαν τρελό, σαν καρυδότσουφλο που το πήρε το κύμα και το οδηγεί στη θάλασσα, σαν φτερό που ο αέρας το οδηγεί όπου θέλει.
Πού πάω αλήθεια, τι θέλω να κάνω τώρα, πώς μπορώ να γυρίσω πίσω και να παλέψω να βγάλω από το μυαλό μου το χρονικό αυτό περιθώριο που μου απομένει ώστε να διορθώσω ό,τι λάθη έχω κάνει, ό,τι όνειρα είχα να πραγματοποιήσω;
Μα, από την άλλη και για ποιο λόγο να το κάνω τώρα πια, γιατί να διορθώσω ή να πραγματοποιήσω οτιδήποτε, όταν εγώ δεν θα είμαι πια εδώ να τα γευτώ όλα αυτά;
Αν δεν ήξερα δεν θα με ένοιαζε, γιατί η ιδέα του θανάτου δεν υπήρχε στην καθημερινότητά μου. Ποτέ δεν ζούσα με το φόβο του θανάτου, ίσα – ίσα ζούσα χωρίς αυτόν, ζούσα τη Ζωή! Μπορεί να «έφευγα» νωρίτερα από το περιθώριο που μου δόθηκε, όμως δεν θα το ήξερα, θα είχα την ελεύθερη βούληση να ζήσω χωρίς περιορισμούς, χωρίς την ανάσα του θανάτου, χωρίς να βλέπω σε κάθε τι το τέλος να με πλησιάζει με γοργούς ρυθμούς.
Οδηγώ κατευθείαν στην καταστροφή μου, νιώθω πως θέλω να δώσω εγώ το τέλος πριν το δω να με πλησιάζει, να έχω την πολυτέλεια να φύγω όπως θέλω, χωρίς να καταλάβω πόνο, χωρίς να ταλαιπωρήσω κανέναν!
Σαν ταινία περνάει ο χρόνος μπροστά μου, το παρελθόν ζωντανεύει, όλα όσα έζησα, όλα όσα πρόλαβα να δώσω, όλα εκείνα που θα ήθελα να κάνω μα…
Αγαπημένα πρόσωπα, λατρεμένες φυσιογνωμίες, μέρη που ταξίδεψα, άνθρωποι που με πλήγωσαν, όλα περνούν μπροστά μου με ιλιγγιώδη ταχύτητα κι εγώ αισθάνομαι να αιωρούμαι στο κενό, να έχω βγει έξω από το σώμα μου και να το παρακολουθώ…
Κλείνω τα μάτια και πατάω τέρμα το γκάζι, το ραδιόφωνο παίζει στη διαπασών το τραγούδι του Θηβαίου που μ’ αρέσει και νιώθω και μένα να με «κυνηγά η θάλασσα που κάποτε αγαπούσα» και να με καλεί κοντά της…
Ναι, αυτό είναι η λύση, η θάλασσα είναι η λύτρωση, ένας γκρεμός που οδηγεί σ’ εκείνη και όλα θα τελειώσουν πριν καν το καταλάβω…
Ακούω γύρω μου περίεργους ήχους, επαναλαμβανόμενους ξερούς, μονότονους ήχους, τόσο ενοχλητικούς που νιώθω πως δεν αντέχω άλλο πια…
Τα δυνατά φώτα από απέναντι και ο εκκωφαντικός θόρυβος σαν κόρνα που κόλλησε και δεν λέει να σταματήσει με κάνουν να ανοίξω ξαφνικά τα μάτια…
Πού βρίσκομαι, ήταν τόσο εύκολο, ήταν τόσο ανώδυνο, ήταν τόσο γρήγορο κι εγώ θα περίμενα έξι ολόκληρους μήνες;
«Τελειώσαμε, μπορείτε να σηκωθείτε, η εξέταση θα βγει σε δύο μέρες, θα σας ειδοποιήσουμε για τα αποτελέσματα».
Κοιτάζω γύρω μου σαστισμένα, σηκώνομαι από το στενό κρεβάτι και συνειδητοποιώ ότι η προδιαγεγραμμένη πορεία τελείωσε εδώ…ή μήπως συνεχίζεται;
Βγαίνοντας έξω από την πόρτα γυρίζω πίσω μου και διαβάζω τα μεγάλα ψυχρά γράμματα που είναι κολλημένα επάνω της: «ΜΑΓΝΗΤΙΚΟΣ ΤΟΜΟΓΡΑΦΟΣ»!
Η Ιουλία Ιωάννου γεννήθηκε στο Αγρίνιο και σπούδασε Οπτικός στην Αθήνα. Εργάστηκε για εννέα χρόνια σε κατάστημα οπτικών ειδών στην πόλη της, αλλά το ανήσυχο πνεύμα της την οδήγησε στο να αναζητήσει ενδιαφέροντα έξω από τον περιορισμένο χώρο ενός καταστήματος. Μετά από διάφορες επαγγελματικές αναζητήσεις, κατέληξε να ασχοληθεί με τη διαφήμιση και τις δημόσιες σχέσεις για δεκατρία χρόνια. Τα τελευταία δύο χρόνια ασχολείται αποκλειστικά με την προσωπική της ιστοσελίδα agrinio-life, με συνεντεύξεις και παρουσιάσεις προσώπων και πολιτιστικών θεμάτων, βιβλίων και εκδηλώσεων. Είναι παντρεμένη με τον αθλητικογράφο Χρήστο Στούμπο και έχουν δύο κόρες και ένα γιο, που της δίνουν τη δύναμη να συνεχίζει και να ονειρεύεται.
Χρησιμοποιούμε cookies για την παροχή των υπηρεσιών και την ανάλυση της επισκεψιμότητας της σελίδα μας. Εάν συνεχίσετε να χρησιμοποιείτε τη σελίδα, αποδέχεστε τη χρήση των cookies.ΕντάξειΌροι Χρήσης
