Αν και παραπλανεί μερικές φορές τους αναγνώστες με απαισιόδοξους τίτλους, η εικόνα που μας αφήνει στο τέλος κάθε ποιήματός της η Εύη – Εβίτα Καφούρου είναι γεμάτη αισιόδοξα μηνύματα για την ανθρώπινη δύναμη και θέληση. Σήμερα εξηγεί στους φίλους της ποίησης ότι το γράψιμο είναι ο τρόπος να πει όσα θέλει να πει και εξηγεί στο Vivlio-life πως μέσα από τις στίχους της επιθυμεί να μας βάλει να σκεφτούμε, να αφυπνιστούμε, να αγαπήσουμε, να συγχωρέσουμε …

– Τα πρώτα σας ποιήματα γράφτηκαν στα χρόνια της εφηβείας κι έχουν τη δροσιά της νιότης όπως λέτε. Θυμάστε τη στιγμή που πιάσατε το στυλό και γράψατε τον πρώτο σας στίχο;

Το πρώτο μου ποίημα γράφτηκε σαν ένα παιχνίδι της στιγμής. Ήμουν στην Τρίτη λυκείου, στα κείμενα νεοελληνικής λογοτεχνίας μόλις είχαμε γνωρίσει τον Τερζάκη και το δοκίμιό του «τα παιδιά με τα κλωνάρια», και ένιωθα συγκινημένη με την ιστορία… Αποφάσισα ξαφνικά να μετατρέψω το πεζό σε ποίημα και με χαρά ανακαλύπτω ότι μπορώ όντως να το κάνω! Ήταν μαγεία για μένα εκείνη η στιγμή. Το διάβασα πρώτα στη μητέρα μου, την επόμενη μέρα στο σχολείο και μετά την επιβράβευση και της φιλολόγου μου, ήμουν πλέον σίγουρη ότι κάτι εντελώς εσωτερικό, μια ανάγκη μου θα έβγαινε προς το φως… Εννοείται βέβαια, στη ζωή μας κάποιοι πιστεύουν σε μας, κάποιοι άλλοι μας σνομπάρουν, οπότε και εγώ είχα να αντιμετωπίσω δυο τινά… Η φιλόλογος του σχολείου να με θαυμάζει, του φροντιστηρίου να μου λέει μην εκδώσω θα απογοητευτώ… Άκουσα την πρώτη φυσικά και εξέδωσα το 2006, μέρος όμως της συλλογής μου αφιέρωσα στη δεύτερη έτσι από πείσμα… Και πάντοτε λέω από τότε να προχωράμε χωρίς να ακούμε την γνώμη ενός αλλά των πολλών.

– Ένα μέρος τους, είναι αφιερωμένο στον εφηβικό σας πλατωνικό έρωτα. Τι αισθάνεστε όταν τα διαβάζετε σήμερα;

Αυτόν τον άνθρωπο πάντα θα τον αγαπώ γιατί ήταν το παρεάκι μου όπως λέμε… Με γλυκιά νοσταλγία και βαθειά εκτίμηση. Τώρα είναι ένας καταξιωμένος άνθρωπος και πολύ ικανός στην δουλειά του. Με όραμα και όνειρα. Διάλεξε το δρόμο του Θεού και μικρός ακόμα έγινε ιερέας. Δεν τον βλέπω πια, αλλά ξέρω τον χαρακτήρα του. Κάποιες συνεντεύξεις που είδα, με χαροποίησαν για το ήθος του…

– Η ανάγκη να εξωτερικεύσετε τις σκέψεις σας σ’ ένα κομμάτι χαρτί και όχι σε κάποιον φίλο ή φίλη, παραμένει ίδια και σήμερα;

Μα κάνω και τα δύο, και γράφω και αναλύω με τους φίλους μου… Απλά γράφουμε όπως όλοι οι συγγραφείς για να αφήσουμε το στίγμα μας, τις σκέψεις και τα όνειρά μας… πόσο μάλλον αν υπάρχει και η επιβράβευση στα γραφόμενά σου. Έχω βραβευτεί κάμποσες φορές.

– Τότε βλέπατε τα πράγματα πιο απλά, πιο εύκολα και πιο αισιόδοξα όπως σημειώνετε. Σήμερα πώς φαντάζουν στα μάτια σας;

Η αισιοδοξία παραμένει…. Απλά ωρίμασα μέσα από την ζωή και τις συνθήκες. Πήρα πολλές ευθύνες από μικρή, γιατί έτυχε να φύγει νωρίς η μητέρα μου, οπότε είχα να φροντίσω τον εαυτό μου και έμαθα πολλά από αυτό…

– «Νομίζουμε πως μπορούμε να αλλάξουμε τον κόσμο, με τη δύναμή μας και την αισιοδοξία μας…», πιστεύατε τότε. Σήμερα που καταλάβατε ότι δεν μπορείτε να αλλάξετε τον κόσμο αλλά ο κόσμος αλλάζει από μόνος του, από τι εμπνέεστε για να γράψετε ένα ποίημα;

Μα δεν έχει σχέση με το αν αλλάξει ο κόσμος ή όχι η έμπνευση… ο Κόσμος δεν αλλάζει αν δεν αλλάζουμε εμείς ξεχωριστά έτσι και αλλιώς… Αν δεν σηκωθούμε από τον καναπέ… από το βόλεμά μας… είναι μεγάλη συζήτηση αυτή… Λοιπόν, με ό,τι εμπνεόμουν τότε εμπνέομαι και τώρα… από βιώματα δικά μου, αλλονών, ιστορίες που άκουσα, από μια μελωδία, ένα τοπίο, μια λάθος πικρή κουβέντα κάποιου… πολλά είναι αυτά που φέρνουν έμπνευση!

– Από το 2011, όπως είπατε καθιερώσατε ένα άλλο είδος γραφής, το οποίο αποδείχτηκε καθοριστικό για τις μετέπειτα συλλογές σας. Ποια ήταν η αιτία αυτής της αλλαγής;

Δεν έγινε κάποια αλλαγή… Αλλά όταν ξεκινάς να γράφεις το 1999 και φτάνει 2011 σίγουρα δεν είσαι η ίδια, σίγουρα δεν γράφεις ίδια… αλλοίμονο αν δεν υπήρχε εξέλιξη γραφής… και ούτε γράφεις ίδια από το 2011 στο 2017.

– «Ταγκό στα θρύψαλα μιας αγάπης», είναι ο τίτλος της ερωτικής σας συλλογής και η αλήθεια είναι πως μου προκαλεί μια θλίψη. Αυτό είναι και το συναίσθημα που θέλετε να νιώσει ο αναγνώστης;

Όχι αυτό ήταν το συναίσθημα που είχα εγώ… αυτό με οδηγεί πάντα . δεν το βάζω σε καλούπια… Αφήνω τον αναγνώστη να νιώσει μόνος του αυτό που θέλει… Εξάλλου πρέπει να ομολογήσω ότι όσο κι απαισιόδοξοι να φαίνονται κάποιοι τίτλοι μου, κάθε τέλος στα ποιήματα μου δείχνει μια μεγάλη δύναμη και θέληση για ό,τι καλύτερο… όσοι με έχουν διαβάσει το ξέρουν, παραπλανάνε οι τίτλοι πολλάκις…

– «Το εξώφυλλο ζωγραφισμένο από μένα, περασμένο μετά σε επεξεργασία, και η υφή του βελουτέ… Το Καμαρώνω αυτό το βιβλίο…». Είναι και η ζωγραφική κομμάτι της ζωής σας;

Προσπαθώ… ο πατέρας μου ήταν ζωγράφος… εγώ πού και πού δημιουργώ… αλλά ναι την αγαπώ την ζωγραφική…

– «Τα πρόσωπα που έχουμε θεοποιήσει, πέφτουν από το βάθρο τους η έφηβη γίνεται γυναίκα και πλέον φιλοσοφεί και καταδίδει». Λόγια δικά σας για τις τελευταίες συγγραφικές δουλειές. Πόσο φιλοσοφείτε τη ζωή πια, τώρα που δεν είστε έφηβη; Τι θέλετε να πείτε με την έκφραση «καταδίδει»;

Όχι αν θα δείτε μίλησα για το «τι φταίει» και είπα τα πρόσωπα πέφτουν από το βάθρο τους φιλοσοφώ και καταδίδω… Όπως είπαμε οι τρεις συλλογές οι πρώτες έχουν μια συνέχεια. Τα πρόσωπα που αφιέρωσα την πρώτη μου συλλογή, δεν υπάρχουν στην δεύτερη, γιατί οι ανθρώπινες σχέσεις είναι κάτι το εύθραυστο… θέλουν προσοχή… Καμιά φορά η αγάπη δεν φτάνει, και κει οδηγούμαστε στο να αναρωτηθούμε τι φταίει, και τέλος στα θρύψαλα μιας αγάπης…. Για το πόσο φιλοσοφώ που με ρωτάτε, δεν έχει μέτρο, όσο πρέπει και αντέχω γιατί είναι μια επίπονη διαδικασία καταλαβαίνετε… Την λέξη «καταδίδει», την χρησιμοποίησα κυρίως για τη συλλογή «τι φταίει» που ασχολείται με τα σύγχρονα κοινωνικά προβλήματα του ανθρώπου… Καταδίδω λοιπόν την λάθος στάση μας… την έλλειψη χρόνου για μας, την κούραση να ασχοληθούμε με τον διπλανό μας, την έλλειψη εμπιστοσύνης, την μοναξιά… όλα αυτά που με απασχολούν στο δεύτερο έργο μου…

– Μετά από μια μεγάλη παύση έξι ετών σας ξαναβρίσκουμε το 2017 με την ποιητική σας συλλογή «Όσα δεν είπαμε». Ποιήματά σας μελοποιήθηκαν και θα ήθελα πραγματικά να μου πείτε πώς αισθανθήκατε όταν το μάθατε.

Ήταν η δεύτερη και πιστεύω πιο έμπειρη από μεριάς μουσικής προσπάθεια. Ευχαριστώ τον φίλο που βοήθησε σε αυτό, δεν θα πω όνομα εδώ μήπως δεν θέλει… Είναι μεγάλη χαρά και τιμή για μένα, και εύχομαι σύντομα να ακουστούν και να αγαπηθούν όσο τα αγαπήσαμε εμείς…

– Από την αναφορά σας σ’ αυτό κρατώ πως λατρέψατε αυτήν τη συλλογή. Κρατώ όμως και τη σημείωσή σας: «είναι η γροθιά μου σε όσα με πλήγωσαν, για όσα δεν μίλησα…». Εδώ δεν υπάρχει ερώτηση. Περιμένω να τοποθετηθείτε.

Και πάλι μιλώ για τις ανθρώπινες σχέσεις… ίσως και να ταρακουνήσω όπως λέμε το κοινό μου με στίχους λίγο πιο σοβαρούς… αυτοβιογραφικούς… και πάλι μεταφορικές λέξεις ίσως ναι λίγο ηχηρές χρησιμοποίησα, αλλά εννοώ ότι το γράψιμο είναι ο τρόπος να μιλήσω για όσα θέλω να πω. Να βάλω τους ανθρώπους, αγνώστους (αναγνώστες ), και ενίοτε του κύκλου μου όταν κάτι είναι αφιερωμένο, να σκεφτούν. Να αφυπνιστούν. Να αγαπήσουν. Να συγχωρέσουν. Γενικά τα ποιήματά μου έχουν μια προτροπή, ένα γιατί; Σαν να μιλώ με αγαπημένους μου… γιατί συνήθως γράφω για αγαπημένους μου… και χαίρομαι να έχουμε έναν όμορφο κώδικα επικοινωνίας σαν ημερολόγιο συναισθημάτων…

– Κλείνοντας την πολύ ενδιαφέρουσα συνομιλία μας δε θα μπορούσα να μην ρωτήσω αν ετοιμάζετε κάποια νέα έκδοση και τι θα περιλαμβάνει.

Τώρα το καλοκαίρι θα εκδοθεί η νέα μου συλλογή «μοιάζουν οι άνθρωποι..,» Σύντομα θα ενημερώσω… δυο παραμύθια μου ταξιδεύουν στα μειλ των εκδοτικών… το λέω κάπως ποιητικά… Σας ευχαριστώ πολύ για την τιμή και την κουβέντα!!!!

Βιογραφικό
Η Εύη Καφούρου γεννήθηκε στην Αθήνα. Κατάγεται από το γραφικό νησί της Πάρου και είναι απόφοιτη παιδαγωγικών σπουδών. Γράφει από τα μαθητικά της χρόνια και έχει εκδώσει 7 ποιητικές συλλογές: «Λόγια φιλίας και αγάπης» – «Τι φταίει» – «Τανκό στα θρύψαλα μιας αγάπης» (εκδόσεις Δωδώνη), «Του έρωτα ο απόηχος» (εκδόσεις Ωρίωνας Θεσσαλονίκης), «Όσα δεν είπαμε» (εκδόσεις Όστρια) και το παραμύθι «Μου λείπεις» (Δυάς εκδοτική).
Έργα της φιλοξενήθηκαν στις συλλογές: Ανθολογία νέων ποιητών εκδόσεις Σίλφιον, Γραφής έργα των εκδόσεων Ωρίωνας, Ανθολογία ποίησης εκδόσεις Όστρια.
Έλαβε μέρος με κείμενα και κριτικές στα περιοδικά: Ένεκεν, Ίαμβος, Σελιδοδείκτης, Magnews (Κύπρος), Bonsaistories, Tovivlio.net
Αρθρογραφεί στο BonsaiStories και στο περιοδικό Κέφαλος. Επίσης ποιήματα της έχουν μελοποιηθεί από τον μουσικό Στέλιο Κουκέλη.
Βραβεύτηκε 4 φορές: Περιοδικό Κελαινώ 2008, Πανελλήνια Ένωση Λογοτεχνών 2009, Πανελλήνια Ένωση Συνεργασίας Νέων Λογοτεχνών 2010, BonsaiStories 2018.

facebookShare on Facebook
TwitterTweet
FollowFollow us
PinterestSave