Με το τέταρτο μυθιστόρημά της η Κατερίνα Γκούνα προσπαθεί να μας γυρίσει πίσω, στα χρόνια της χαμένης μας αθωότητας… στα χρόνια που οι περισσότεροι από μας δεν λαμβάνουμε υπόψη και που όμως είναι ακριβώς εκείνα που σμιλεύουν τον αυριανό μας χαρακτήρα, αυτόν που μια ζωή θα μας υπενθυμίζει τα σωστά και τα λάθη (κυρίως αυτά τα δεύτερα) που θα πορευτούμε μαζί τους.
Υπάρχει όμως άραγε ο σωστός χρόνος για να αφυπνιστούμε, να αρπάξουμε απ’ τα μαλλιά την ευκαιρία όταν μας δοθεί έτσι ώστε να εξιλεωθούμε για τις κακές μας πράξεις, να συμπορευτούμε με το παρελθόν που δεν μπορεί να αλλάξει, φτιάχνοντας όμως ένα στέρεο παρόν, για να οδηγηθούμε στο άγνωστο μέλλον με εντελώς νέα φιλοσοφία και καθαρή ματιά;

• Λέει ένας από τους ήρωές σας: «Δεν κολλάω στο παρελθόν. Προσπερνάω. Παίρνω τα διδάγματά μου, τα χρησιμοποιώ σαν οδηγούς για το μέλλον μου και ξεχνάω ό,τι με πονάει…» Σοφή κουβέντα! Με άγγιξε απόλυτα, γιατί είναι ακριβώς ο τρόπος που σκέφτομαι κι εγώ! Πόσοι όμως πιστεύετε ότι σκέφτονται κατά τον ίδιο τρόπο;

Δεν μπορούμε να ξέρουμε ποιοι και πόσοι σκέφτονται έτσι. Ξέρω όμως ότι πάρα πολλοί άνθρωποι μένουν εγκλωβισμένοι στο παρελθόν, σε καταστάσεις που τους πλήγωσαν, αναμασούν τα συναισθήματα θλίψης και μειονεξίας που ένιωσαν την εποχή κάποιου γεγονότος και δεν μπορούν να κάνουν αυτήν την δρασκελιά που χρειάζονται για να πάνε παραπέρα. Η πιο συνηθισμένη περίπτωση είναι η ερωτική απογοήτευση. Πολλοί μένουν πεισματικά, νοσηρά προσκολλημένοι στον έρωτα που τους πρόδωσε και καταστρέφουν επόμενες ευκαιρίες ζωής.

• Στην τρυφερή παιδική ηλικία μέχρι και την ενηλικίωση διαμορφώνεται ο χαρακτήρας ενός ανθρώπου, σύμφωνα με τα έως τότε βιώματά του. Όμως πολλές φορές οι συνθήκες της ζωής αναγκάζουν τους δυνατούς να γίνουν ακόμη πιο ισχυροί, ίσως και να πατήσουν επί πτωμάτων για να καταφέρουν να πετύχουν το στόχο τους, ενώ οι πιο αδύναμοι να παραμείνουν στη σκιά, στο φόβο ότι ποτέ δεν θα πετύχουν τίποτα. Τι μπορεί να αλλάξει αυτή την κατάσταση;

Η λύση σε όλα σχεδόν τα προβλήματα, καμιά φορά και σε προβλήματα υγείας, βρίσκεται στα χέρια μας. Μπορούμε να πάρουμε εμείς το τιμόνι της ζωής μας, να αλλάξουμε, αρκεί να κοιτάξουμε προσεκτικά τον εαυτό μας, να δούμε τι πάει λάθος άρα πρέπει να διορθωθεί, να το παραδεχτούμε και να δουλέψουμε πάνω σ’ αυτό. Αν δεν μπορούμε από μόνοι μας, θα πρέπει να προστρέξουμε και σε κάποιον ειδικό για βοήθεια αλλά δυστυχώς ακόμα εδώ στη χώρα μας η λέξη «ψυχολόγος» μας απωθεί, θεωρούμε ότι μας στιγματίζει, με αποτέλεσμα πολλοί άνθρωποι να παραδέρνουν αβοήθητοι μέσα σε κυκεώνες προβλημάτων που επιδρούν στην καθημερινότητά τους, τις σχέσεις τους, την εργασία τους, ενώ θα μπορούσαν να τα προσπεράσουν. Όσο για τους ισχυρούς…. Η απληστία και η δίψα για εξουσία πολλές φορές τους κάνει ανάλγητους. Δεν ξέρω τι μπορεί να τους αλλάξει. Αλλάζουμε μόνο όταν το θελήσουμε εμείς.

• Και στα προηγούμενα μυθιστορήματά σας αναφέρεστε στις σχέσεις μέσα σε ένα γάμο ή πιο γενικά στις σχέσεις που οι άνθρωποι δημιουργούν για να πορευτούν μαζί ή χώρια, ανάλογα πώς θα τους τα φέρει η ζωή. Οι ιστορίες σας είναι βγαλμένες μέσα από την παρατήρηση των ανθρώπων γύρω σας, ίσως παίρνοντας κάποια στοιχεία και διαμορφώνοντάς τα με τη μυθιστορηματική σας ματιά στο κείμενό σας;

Μ’ αρέσουν οι άνθρωποι πολύ. Αυτή η πολυπλοκότητα που στις σκέψεις, στις αντιδράσεις και στην συμπεριφορά που έχουμε, το ότι κάθε άνθρωπος είναι μοναδικός πάνω στη γη, με κάνουν να θέλω να τους γνωρίσω όσο πιο βαθιά γίνεται. Μιλάω μαζί τους, με γνωστούς και άγνωστους, με μεγάλους, με παιδιά, με υπερήλικες. Πιστεύω στη δύναμη της επικοινωνίας και στη θαυμαστή γνώση για τη ζωή που αποκομίζουμε όταν πλησιάζουμε έναν άνθρωπο. Και ψάχνω πέρα απ’ το ό,τι βλέπω ή ακούω. Μπορεί να είναι βασανιστικό αλλά με ψάχνω κι εμένα ασταμάτητα, σαν να κάνω τομογραφία κάθε στιγμή μέσα μου. Οι ιστορίες μου… φανταστικές είναι, ρόλοι είναι που τους παίζω γράφοντας όπως ακριβώς και ο ηθοποιός δρώντας επί σκηνής, κουμπώνουν όμως πάνω σε πραγματικούς ανθρώπους, γιατί Τζενούλες που ενώ είναι χάρμα οφθαλμών νιώθουν μειονεκτικά επειδή δεν παντρεύτηκαν ακόμα, σε μια κοινωνία που θεωρεί τον γάμο ακόμα και τον αποτυχημένο απόδειξη της γυναικείας επιτυχίας. Και Μαιρούλες, όμορφες και ευγενικές γυναίκες που αναθρεμμένες για να γίνουν καλές σύζυγοι, τα δίνουν όλα στον γάμο και καταλήγουν εκούσια θύματα. Κι αν κοιτάξουμε προσεκτικά γύρω μας, συχνά θα δούμε μια Μαργαρίτα, που δείχνει δυνατή, ευτυχισμένη και πετυχημένη, ενώ μέσα της είναι ένα τρυφερό, ευαίσθητο και μελαγχολικό κορίτσι. Όσο για τους χαρακτήρες στην ΧΑΜΕΝΗ ΑΘΩΟΤΗΤΑ, ένα πολυπρόσωπο μυθιστόρημα, εκεί θα βρούμε σύμπασα την ελληνική κοινωνία από την δεκαετία του ‘60 μέχρι και σήμερα, να εξελίσσεται, να αλλάζει, να δρα, να μεγαλουργεί, να ραδιουργεί, να απελπίζεται, να πέφτει, να ελπίζει, να προχωράει. Όπως ακριβώς είναι και η ζωή. Ένας μονόδρομος που πάει μόνο προς μια κατεύθυνση. Μπροστά!

• Η αφήγηση της ηρωίδας σας είναι διανθισμένη με χιούμορ, ακόμη και η ίδια όταν τα βλέπει πια μέσα από το πρίσμα του χρόνου, με άλλη ματιά, προφανώς αντιλαμβάνεται πού έσφαλε και οδηγήθηκε η ζωή της έτσι όπως μας την περιγράφει. Αυτό οφείλεται στην ωριμότητα που απέκτησε ή στο ότι συμβιβάστηκε με τα όσα είχε και έχασε, με το ότι κατάφερε να συγχωρέσει και βρήκε γαλήνη;

Για μένα το χιούμορ είναι Θείο δώρο, χάρισμα που κάνει τους ανθρώπους χαρούμενους. Είναι ευφυΐα. Είναι δείκτης ψυχικής ισορροπίας. Είναι ένας ιδιαίτερος τρόπος να λες σοβαρά πράγματα, μια επικοινωνιακή δεξιότητα που μας βοηθά να βλέπουμε τα πράγματα και τις σχέσεις κάτω από ένα άλλο πρίσμα. Κάνει την συναναστροφή πιο ευχάριστη, τους ανθρώπους πιο ανοιχτούς και πιο ώριμους.
Θα μπορούσα να πω κι άλλα, αλλά υποθέτω πως δεν χρειάζεται.
Η ηρωίδα μου έχει χιούμορ. Κι αυτό το αποκτάει όσο οδηγείται προς την αυτογνωσία και την αληθινή γνώση. Παίρνοντας την ιστορία της Λυδίας απ’ την αρχή, βλέπουμε ότι δεν είναι ένα κουτό πλάσμα. Είναι απλά ένας άνθρωπος που λόγω του περιβάλλοντος όπου μεγάλωσε είχε μάθει σ’ έναν μόνο τρόπο ζωής και σκέψης που την κρατούσε αποκομμένη απ’ τον υπόλοιπο κόσμο σαν σε μια χρωματιστή φυσαλίδα όπου όλα ήταν δεδομένα. Είχε μάθει ότι τα πάντα αποκτιούνται εύκολα, μ’ ένα νεύμα, κι ότι αυτή δεν θα χρειαστεί ποτέ να κοπιάσει για να αποκτήσει κάτι. Στην συνέχεια, όσο η ζωή της εξελίσσεται μέσα από ανατροπές, βιώνει γεγονότα, υφίσταται καταστάσεις, μαθαίνει να σκέφτεται και βήμα βήμα κατακτά βιωματικά την απαραίτητη σοφία που απαιτείται για να οδηγηθεί με ασφάλεια προς την αυτογνωσία.
Παραθέτω ένα πολύ μικρό απόσπασμα. Είναι στο σημείο όπου μόλις έχει αυτοπροσδιοριστεί και έχει αποφασίσει ότι θέλει μια ζωή με αξιοπρέπεια.
«Ναι. Καταλάβαινα ….
Καταλάβαινα ότι βρισκόμουνα σ’ ένα “πουθενά” απ’ όπου έπρεπε να δραπετεύσω το συντομότερο και να χαράξω την αυριανή μου πορεία.
Καταλάβαινα ότι τελικά δεν ήμουνα παρά μια γυναίκα μέσα στον απέραντο κόσμο των ανθρώπων. Τίποτε λιγότερο τίποτε περισσότερο».

Υπάρχουν όμως και χαρακτήρες που δεν αντιλαμβάνονται ίσως και ποτέ το πόσο λάθος πορεία έχουν τραβήξει… που συνεχίζουν να πληγώνουν μια ολόκληρη χώρα (!) όπως πολύ σωστά θίγετε στο παράδειγμα με τον υπουργό και τα όσα ανεκδιήγητα ζούμε σε τούτο τον τόπο! Τι είναι ικανό να αλλάξει κατά τη γνώμη σας, τέτοιου είδους συμπεριφορές και συνήθειες;

Πολύ πονεμένη ιστορία. Πέντε χρόνια τώρα η χώρα μας διασύρεται διεθνώς, επαίτης που με το χέρι απλωμένο ζητάει δανεικά. Ένας λαός υποφέρει, μαστίζεται από φτώχεια, ανεργία, ανασφάλεια, ντροπή για μια άνευ προηγουμένου κατάντια της πατρίδας του, από μια ενοχή που κανονικά δεν του ταιριάζει αλλά του την χρέωσαν έντεχνα οι πολιτικοί και τα ΜΜΕ, μόνο και μόνο επειδή αυτοί που για δεκαετίες βρέθηκαν στο τιμόνι της χώρας αποδείχτηκαν ανάξιοι ή και επικίνδυνοι και την κατέστρεψαν σε ΚΑΙΡΟ ΕΙΡΗΝΗΣ. Γι αυτούς μόνο μια λέξη έχω να πω: ΤΙΜΩΡΙΑ. Και όταν λέω «τιμωρία» δεν ταυτίζομαι με την ανεκδιήγητη φράση «αν δεν τα κάναμε σωστά θα μας στείλει ο λαός στο σπίτι μας στις επόμενες εκλογές». Αυτό δεν είναι τιμωρία. Είναι χάδι. Αυτοί οι κύριοι και κυρίες δεν γεννήθηκαν προορισμένοι για να γίνουν και να παραμείνουν εφ’ όρου ζωής πολιτικοί ώστε η καταψήφισή τους να αποτελεί και ποινή. Τιμωρία εννοώ ειδικά δικαστήρια, εννοώ φυλάκιση αν είναι ένοχοι, εννοώ διασυρμό, εννοώ δήμευση περιουσίας και στέρηση του δικαιώματος της σύνταξης αν έβλαψαν το κράτος. Μόνον έτσι θα ενεργούν σωστά οι παρόντες και θα παίρνoυν και το σωστό μήνυμα όσοι φιλοδοξούν να ασχοληθούν με την πολιτική. Δυστυχώς εμείς εδώ έχουμε τον νόμο «Περί ευθύνης υπουργού», που στην ουσία είναι νόμος «περί μη ευθύνης». Έχουμε την ασυλία των βουλευτών, το «ακαταδίωκτο» ακόμα και για αδικήματα που δεν σχετίζονται με την άσκηση του κοινοβουλευτικού τους έργου.
Τι είναι ικανό άραγε να αλλάξει τέτοιες συμπεριφορές; Ο Λαός. Με κεφαλαίο το λάμδα. Ο λαός που κανονικά θα έπρεπε να στέκεται άγρυπνος κριτής των πεπραγμένων των πολιτικών. Δυστυχώς, απ’ την μεταπολίτευση και μετά ένα μέρος της ελληνικής κοινωνίας όχι μόνο δεν στάθηκε κριτικά απέναντι στο πολιτικό σύστημα αλλά σε κάποιο βαθμό βοήθησε ενεργά στην οικονομική αλλά και ηθική καταστροφή της χώρας, αναδεικνύοντας το ρουσφέτι σε ύψιστη πολιτική πράξη και το ατομικό βόλεμα σε πεμπτουσία της προσωπικής επιτυχίας και ανέλιξης.

• Τελικά, υπάρχει η δυνατότητα να επιστρέψει η χαμένη μας αθωότητα, είστε αισιόδοξη;

Ειλικρινά δεν ξέρω. Χάθηκαν τόσα πολλά στα χρόνια που πέρασαν. Η αξιοκρατία, η σχέση μας με τη φύση, η σχέση με τον διπλανό μας. Χάθηκε η εμπιστοσύνη στο πολιτικό σύστημα και αυτό είναι μεγάλη πληγή, δηλητήριο που διαπέρασε όλη την ελληνική κοινωνία. Όσοι είμαστε αρκετά μεγάλοι αναπολούμε με νοσταλγία μια άλλη Ελλάδα που δυστυχώς δεν θα ξαναζήσουμε. Ένας λαός χαρούμενος παρόλη την φτώχεια. Έδενε πραγματικές φιλίες. Πάσχιζε για μια καλύτερη ζωή που καμιά σχέση δεν είχε με το γνωστό lifestyle που μας «τάισαν» και μας «ταΐζουν» ακόμα κάποιοι διαμορφωτές της κοινής γνώμης απ’ τις οθόνες της τηλεόρασης. Κοιμόταν με ανοιχτά παράθυρα. Οι πόρτες ήταν ανοιχτές. Κανείς δεν φοβόταν. Σήμερα όλοι σφιχτοκλειδώσαμε καρδιές και εξώπορτες. Φοβόμαστε τον συνάνθρωπό μας. Τον πλησιάζουμε επιφυλακτικοί. Φοβόμαστε τον γείτονα, τον συνάδελφο μη μας την φέρει πισώπλατα στην δουλειά, φοβόμαστε τη φιλία, τον έρωτα. Φοβόμαστε ότι θα βρεθούμε δεμένοι και φιμωμένοι μέσα στο ίδιο μας το σπίτι όσο κάποιοι θα το λεηλατούν. Στεναχωριέμαι κάθε φορά που νέα παιδιά μου χτυπάνε το κουδούνι για να αφήσουν διαφημιστικά φυλλάδια ή για μια ενημέρωση και εγώ αρνούμαι να τους ανοίξω. Σίγουρα οι κοινωνίες ως ζωντανές που είναι προχωράνε, εξελίσσονται, αλλάζουν και δεν θα μπορούσαμε να μείνουμε εκεί που ήμασταν σαράντα χρόνια πριν. Αλίμονο αν δεν γινόταν έτσι. Αν δεν μπορούσαμε να αφομοιώνουμε τα καινούργια κάθε φορά δεδομένα. Και μιας και λέμε για δεδομένα. Νομίζω ότι αυτό που επέδρασε καταλυτικά στην ελληνική κοινωνία ήταν η αστυφιλία, η οποία οδήγησε τον μισό πληθυσμό της χώρας στην Αθήνα και δυο τρία μεγάλα αστικά κέντρα και διαμόρφωσε τον τρόπο ζωής των κατοίκων της. Σήμερα η μόνη ελπίδα που υπάρχει είναι η ακριβώς αντίστροφη πορεία. Για όσους βέβαια θέλουν να ζήσουν μια ήρεμη, απλή και μεστή ζωή. Και κυρίως για τους νέους. Να αφήσουν τα μεγάλα αστικά κέντρα και να πάνε στην επαρχία. Στα χωριά, στα νησιά, στις μικρές πόλεις. Στη γη που εγκατέλειψαν οι πατεράδες τους για να δουλέψουν σε ένα εργοστάσιο του Πειραιά. Στη θάλασσα που άφησαν οι παππούδες τους για να γίνουν θυρωροί στην Αθήνα. Τούτη η χώρα έχει ομορφιά παντού. Όπου και να γυρίσεις το μάτι σου έχει ομορφιά. Και να θρέψει έχει. Αρκεί να σκύψουμε πάνω της με καλή διάθεση και να της δώσουμε και πάλι τη θέση που της αξίζει. Άλλωστε αυτό είναι και το μήνυμα που βγαίνει απ’ το καινούργιο μυθιστόρημά μου. Επιστροφή στη φύση. Επιστροφή στην απλότητα. Επιστροφή στην εμπιστοσύνη και αγάπη προς τον συνάνθρωπό μας. Επιστροφή σ’ αυτά που αφήσαμε πίσω μας όσο προχωρούσαμε προς έναν κακώς εννοούμενο εξευρωπαϊσμό. Με λίγα λόγια ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΗ ΧΑΜΕΝΗ ΑΘΩΟΤΗΤΑ.

 • Τι να συμπληρώσει κανείς μετά από αυτό τον χείμαρρο αλήθειας!!!
Εύχομαι καλοτάξιδο το νέο σας μυθιστόρημα και κάθε επιτυχία σε ό,τι κι αν κάνετε!

Epistrofi sti xameni athwothta Cover

Λίγα λόγια για το βιβλίο
Μια γυναίκα που γνώρισε τον μεγάλο πλούτο και τη μεγάλη φτώχεια. Που κοστολόγησε τον εαυτό της και δόθηκε με αντιπαροχή. Που εξαπάτησε και εξαπατήθηκε.
Που εκδικήθηκε και την εκδικήθηκαν.
Μια γυναίκα αντιπροσωπευτικό δείγμα μιας κοινωνίας που, βυθισμένη στα αδιέξοδα της οικονομικής κρίσης, αναζητά καινούργιους δρόμους μέσα από ξεχασμένες αξίες. Μια διαδρομή προς τη χαμένη αθωότητα.
Το μυθιστόρημα αρχίζει στην Ελλάδα του ’50, στα χωράφια του θεσσαλικού κάμπου, μεταναστεύει στην Αθήνα παρασυρμένο απ’ το ρεύμα της αστυφιλίας, για να μας ταξιδέψει μέσα στον χρόνο κάνοντας στάσεις στα ορόσημα της μεταπολεμικής Ελλάδας: στη χούντα, στη μεταπολίτευση, στην εποχή της πλαστής ευμάρειας, μέχρι να μας γυρίσει πίσω στο παρελθόν, στην Αλεξάνδρεια του 1938 και στο Παρίσι των τελευταίων δεκαετιών, ολοκληρώνοντας ένα παζλ που ξεκίνησε πολύ παλιά..

katerina gkouna

Λίγα λόγια για την ίδια
Η Κατερίνα Γκούνα κατάγεται απ’ την Κατερίνη. Σπούδασε Αγγλική Φιλολογία στο Αριστοτέλειο πανεπιστήμιο, στη Θεσσαλονίκη. Εργάστηκε ως καθηγήτρια Αγγλικών και Σύμβουλος Επαγγελματικού Προσανατολισμού σε ΤΕΙ, Γυμνάσια και Λύκεια της Ελλάδας, καθώς επίσης και σε ελληνικά σχολεία της Γερμανίας. Είναι παντρεμένη και μητέρα δύο παιδιών. Από τις εκδόσεις Ωκεανίδα κυκλοφορούν τα μυθιστορήματα ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΠΑΝΤΡΕΥΟΜΑΙ, ΟΙ ΟΜΟΡΦΟΙ ΓΑΜΟΙ ΟΜΟΡΦΑ ΚΑΙΓΟΝΤΑΙ, και ΔΡΟΜΟΙ ΠΑΛΙΟΙ.