Πολλοί είναι εκείνοι που θεωρούν την ενασχόληση με τη γη, είδος ψυχοθεραπείας. Πρόσφορο έδαφος ανάμεσά τους έχει βρει και ο Δημήτρης Τσάγκας, που πιστεύω ακράδαντα ότι συμφωνεί με την παραπάνω άποψη μου.
Κάνοντας μια επανεκκίνηση στη ζωή του, όντας εσωτερικός μετανάστης, ξανα-συστήνεται πρώτα στον εαυτό του που με αρωγό τη γη, επαναπροσδιορίζεται αλλάζοντας τον τρόπο ζωής του και αποζημιώνεται από το εγχείρημά του, έχοντας πια απαγκιστρωθεί από τα βαρίδια της δυστυχίας, της ανθρώπινης υποτίμησης και του υλιστικού τρόπου σκέψης.
Καταγράφει τις σκέψεις του σε κάθε ευκαιρία και τις συνοψίζει σε ένα μεστό εγχειρίδιο. Στο βιβλίο του λοιπόν, θίγει καίρια ζητήματα όπως την ερήμωση των χωριών λόγω μετανάστευσης των κατοίκων σε μεγάλα αστικά κέντρα αλλά και τον παραγκωνισμό της γης και της παραγωγικής της ικανότητας, μιας και ο άνθρωπος αναζητά ευκαιριακές λύσεις συμβίωσης ενόσω η γη υπομονετικά περιμένει με τον ιδρώτα του να διώξει από πάνω της τη θλίψη.


Εκθειάζει την ενασχόληση με τα χώματά της χωρίς κυριαρχίες και καταλήγει ότι η ανταπόδοσή της είναι άμεση εφόσον η γη έχει την ικανότητα καλλιεργεί με τη σειρά της την ανθρώπινη ψυχή.
Κάνει λόγο για την αλλαγή του σύγχρονου τρόπου ζωής, την μετάβαση και τον εναγκαλισμό μας με τη γη, τη συνειδητοποίηση μιας τέτοιας πράξης αλλά και την αναγκαιότητά της φτάνοντας αβίαστα στην αμεσότητα της απόφασης.
Πιστεύει ακράδαντα ότι η μύηση των παιδιών με τη γη και δη το χώμα, είναι η καλύτερη επένδυση των γονιών και της κοινωνίας και καταλήγει ότι η ζωή ξεκινά αλλά και τελειώνει από το χώμα, κομμάτι αναπόσπαστο σε κάθε μας εξέλιξη.
Η ζωή, η επιλογή, το πράσινο, η απλότητα, η τέχνη του «να κουνάς τα χέρια σου», η πνευματική άνοια, οι ρυθμοί των αστικών κέντρων, η σύσφιξη των σχέσεων, η αλλοτρίωση της προσωπικότητας, η επιβίωση, ο φόβος, η ελευθερία, η διαφθορά, οι ψευδαισθήσεις, ο θάνατος, η «απώλεια» μνήμης, το χρήμα, η ηθική, η εθελούσια αλήθεια αλλά και η αυτοκαταστροφή είναι μερικά από τα θέματα που πραγματεύεται ο συγγραφέας, εύστοχα θέματα που τον απασχολούν και τον προβληματίζουν και ευελπιστώ να ευαισθητοποιήσουν πολλούς αναγνώστες.

Πόσα μπορεί να παρέχει η γη στον άνθρωπο;
Γιατί απομακρυνόμαστε συνεχώς από τη φύση;
Είναι τελικά το χρήμα αυτοσκοπός;
Γιατί όλες μας οι πράξεις στόχο τους έχουν τη συγκομιδή χρημάτων;
Μήπως ζούμε σε έναν μάταιο κόσμο, έχοντας απωλέσει την ουσία;
Εξακολουθεί η φύση να μας δίνει μαθήματα ζωής;

Από τα βιβλία που διαβάζω, επιλέγω μια φράση, για να την μοιραστώ μαζί σας. Από το βιβλίο του Δημήτρη Τσάγκα, επέλεξα την παρακάτω:
…κατά την ενασχόληση με τη γη λοιπόν, μπαίνεις σε μονοπάτια άλλα, απερπάτητα. Σου επιτρέπεται να καλλιεργήσεις, εκτός από τη γη και χωράφια του εσωτερικού σου τόπου, σπέρνοντας παράλληλα και το Είναι σου, προσπαθώντας έτσι να συγκομίσεις την Ουσία σου…

Διάβασα κείμενα – γροθιά στο στομάχι, με λέξεις που κάνουν κρότο, που ματώνουν σαν αιχμηρά αντικείμενα στο πέρασμά τους, θέλοντας να μας τροφοδοτήσουν με πλούσιο υλικό για σκέψη, τόσο μέσω των εύστοχων τίτλων των κειμένων όσο και μέσα από τα ίδια τα κείμενα.

Καταλήγοντας αναρωτιέμαι: Τελικά υπάρχει ελπίδα;
Κι όμως, υπάρχει! Σκάψτε τη γη και ταυτόχρονα σκαλίστε την ψυχή σας και αφήστε να καρπίσει μέσα της η ελπίδα. Ποτίστε την με ιδρώτα, φροντίστε την με αγάπη και εκείνη σαν σπόρος θα αναπτυχθεί, το δίχως άλλο.

Δημήτρης Τσάγκας: Γεννημένος και μεγαλωμένος στο αστικό περιβάλλον της μεγαλούπολης των Αθηνών, από μικρός δεν μπορούσα να προσαρμοστώ με κάποια στερεότυπα της ζωής στην πόλη. Αυτό ήταν κι η αιτία να νιώθω πάντα μέσα μου ένα αίσθημα φυγής και ταυτόχρονα κάτι σαν κάλεσμα.
Έτσι στα 39 μου πήρα την απόφαση να γίνω εσωτερικός μετανάστης στον τόπο καταγωγής μου σε ένα ορεινό χωριό των Ιωαννίνων και να ξεκινήσω την ενασχόληση με την Γη κάτι το οποίο ήταν εντελώς άσχετο με την επαγγελματική μου δραστηριότητα στην πόλη η οποία αφορούσε οικοδομικές εργασίες.
Με τον καιρό άρχισα να διαπιστώνω ότι κείνο το αίσθημα άρχισε να καταλαγιάζει και ταυτόχρονα η επαφή μου με την γη και τη Φύση ήταν το κίνητρο να επιχειρήσω αυτή τη συγγραφική μου απόπειρα, καταθέτοντας σκέψεις οι οποίες δημιουργήθηκαν κυριολεκτικά… στο χώμα.
Με το ίδιο χέρι που έπιανα την τσάπα έπιανα και την πένα καταγράφοντας στο χαρτί σκέψεις που προκύπταν από ατέρμονους διαλόγους με ένα παράξενα όμορφο και μη ανθρώπινο κοινό. Αυτοί έλεγαν κι εγώ έγραφα.
Ο τρόπος ζωής μου πλέον είχε αλλάξει 180 μοίρες και ποτέ δεν το μετάνιωσα γι’ αυτό, αντιθέτως νιώθω σαν να έχω κερδίσει ένα στοίχημα που έβαλα τότε που έφυγα απ’ το κλεινόν άστυ και διαπίστωσα ότι τα καλύτερα στοιχήματα είναι αυτά που βάζεις με τον εαυτό σου. Είτε χάσεις είτε κερδίσεις… κερδισμένος είσαι!

Το βιβλίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ισνάφι.

facebookShare on Facebook
TwitterTweet
FollowFollow us
PinterestSave