Τα διηγήματα της Ολυμπίας Θεοδωσίου, ένα μικρό βιογραφικό της οποίας θα βρείτε στο τέλος του άρθρου, έχουν κύριο πρόσωπό τους μια γυναικεία μορφή, την Ηλέκτρα.
Η Ηλέκτρα, θα γεννηθεί, θα μεγαλώσει, θα παντρευτεί και θα κάνει το δικό της παιδί μέσα σε μια κοινωνία όχι αρκετά φιλόξενη για την ίδια και τις γυναίκες γενικότερα, όπως πιστεύει.
Εστιάζοντας στα αρνητικά χαρακτηριστικά της ζωής της, ίσως εγκλωβίστηκε σε ένα φαύλο κύκλο, ο οποίος της στερεί τη δυνατότητα να απεγκλωβιστεί και να ζήσει ελεύθερη στο φως χωρίς συνειδησιακά βαρίδια, χωρίς ενοχές, χωρίς φόβους.
Η ίδια πάσχει από στερεότυπα, από γονικά κατάλοιπα, από όνειρα άλλων που επιβάλλονται και αναζητούν να γίνουν κομμάτι της πραγματικότητάς της. Διαθέτει μια ψυχή που θέλει να δραπετεύσει, θέλει να εξαγνιστεί, να αρχίσει από τη δική της αφετηρία, αψηφώντας εκείνη του όχλου.
Επιθυμεί διακαώς να αντιδράσει στα «πρέπει» και νιώθει ανόμοια σε έναν κόσμο όμοιων φωτοκοπιών.

Πού είναι η έξοδος κινδύνου για να τη διαβεί;
Γιατί έχασε την ελεύθερη βούλησή της; Ή μήπως δεν την είχε ποτέ;
Πώς συγχρονίζονται ο Ολλανδός ζωγράφος Ιερώνυμος Μπος, η Αργεντινή ποιήτρια Αλεχάντρα Πισαρνίκ και ο Ισπανός ζωγράφος Φρανθίσκο Γκόγια μαζί της;

Καταπίνοντας την εφηβεία, καταφέρνει να ενηλικιωθεί και αναζήτα εκ νέου το τρένο της ζωής, μα εκείνο τρέχει με ιλιγγιώδη ταχύτητα ή η ίδια περιμένει σε λάθος σταθμό. Πτυχία, σπουδές, επιτυχίες. Τι φανερώνουν; Μήπως είναι χαρτιά που απλά βαραίνουν συνειδήσεις;
Τι ακολουθεί; Μα η αγορά εργασίας που φορώντας ένα από τα πολλά χαμόγελα που περιμένουν στωικά στη ντουλάπα της, είναι έτοιμη να αναμετρηθεί σε ένα στίβο που της κλείνει το μάτι και της γελά χαιρέκακα.

Στα διηγήματα της συγγραφέως θα έρθουμε αντιμέτωποι με μαζικές παραγωγές, αποχαυνώσεις, στέρηση ή ακαμψία σκέψης και στρουθοκαμηλισμούς. Ταξικά ναρκωτικά, εκμηδενισμούς εαυτών, κατεψυγμένες ιδέες που σερβίρονται ζεστές, δυσνόητους αλγόριθμους δίχως λύση, κάδους σκουπιδιών ξέχειλους από ιδέες, εγκυμοσύνες που οδεύουν σε αποβολές και ζωές ληγμένες.
Η Ηλέκτρα οικοδομεί τη δική της οικογένεια, στα πρότυπα μιας στάσιμης κοινωνίας, αποτελεί μέλος του ειρηνικού πολέμου μεταξύ συζύγων και γαλουχεί ένα παιδί – γρανάζι που θα έπρεπε να ξεβιδωθεί από την μεταχειρισμένη χρονομηχανή τους.
Κι όμως, ανάσα το γέλιο, το αθώο, το παιδικό! Γέλα παιδί μου! Δώσε νόημα στη ζωή! Δώσε ρότα για τη συνέχεια! Δώσε πνοή! Δώσε αύρα δροσερή στην κοινωνία που συνεχίζει να βαυκαλίζεται, στην κοινωνία που συνεχίζει να οδεύει με αμείωτους ρυθμούς στις εκβολές των «πρέπει».
Το διήγημα θα κλείσει με το ολόλευκο φόρεμα που πάντα θα κρατά στη φαρέτρα της η Ηλέκτρα, ένα στοιχείο που δεν αλλοιώθηκε, ένα στοιχείο που κοιτά κατάματα το αύριο και δε φοβάται!

Ένα βιβλίο αλληγορικού χαρακτήρα, ένα βιβλίο που σκοπό έχει να καυτηριάζει τα κακώς κείμενα της κοινωνίας, ένα βιβλίο που μπορεί να υπερισχύει παντού το μαύρο, όμως η πρωταγωνίστρια έχει το σθένος μέσα του να βλέπει το φως, να βλέπει την ελπίδα, να βλέπει το αγνό και αμόλυντο, το αθώο και χαρούμενο λευκό που πηγάζει από τα παιδιά.

Τελικά, υπάρχει ελπίδα;
Υπάρχει, αν την πιστέψεις, την ψάξεις και της δώσεις ώθηση να αναγεννηθεί!

Η Ολυμπία Θεοδοσίου γεννήθηκε το 1982 στον Πειραιά και ζει στο Πέραμα. Είναι δασκάλα ισπανικής γλώσσας και κάτοχος μεταπτυχιακού τίτλου (M.A. in Labour Economics and Human Resource Management) του New York College. Επίσης, έχει παρακολουθήσει σεμινάριο λογοτεχνικής γραφής στο εργαστήρι Tabula Rasa.
Τα διηγήματά της «Μια άγνωστη λέξη» και «Αόρατος σύμμαχος» έχουν συμπεριληφθεί στα συλλογικά έργα των εκδόσεων Γράφημα (Χωρίς οξυγόνο) και Παρατηρητής της Θράκης (Με μια σχεδία).
Το 2021 εκδόθηκε η πρώτη συλλογή διηγημάτων της Αξελερέ από τις εκδόσεις Συρτάρι.

Το βιβλίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις γραφή.

facebookShare on Facebook
TwitterTweet
FollowFollow us
PinterestSave