Θεοχάρης Μπικηρόπουλος: συνέντευξη στην Μαρία Τσακίρη

«Είδωλα στον καθρέφτη» – Εκδόσεις «Οξύνεια»

«Σοκολάτα υγείας» – «Πλήρης ημερών»- «Η εξομολόγηση της πεταλούδας». Τρεις υπέροχοι θεατρικοί μονόλογοι του Θεοχάρη Μπικηρόπουλου, τον οποίο φαίνεται να έχει κερδίσει η συγγραφή θεατρικών έργων. Όπως λέει στο Vivlio-life «Έχει μια ιδιαιτερότητα η συγγραφή του θεατρικού, έτσι τουλάχιστον όπως το αντιλαμβάνομαι εγώ: έχω την υπόθεση, έχω τους ήρωες, έχω τα μηνύματα, αλλά ό,τι αποτυπώνεται στο χαρτί, το «βλέπω». Με κίνηση, με φωτισμό, με σιωπές και κραυγές, με θεατές…». Άραγε έχει αλληγορική σημασία ο καθρέφτης του τίτλου του; «Ο καθρέπτης είναι η ίδια μας η ψυχή. Η αλήθειά μας. Η πραγματικότητα. Μόνο όταν δούμε το είδωλό μας, σε αυτό το προσωπικό τετ-α-τετ και αποδεχθούμε την εικόνα μας, την ψυχή μας, τον χαρακτήρα μας, τα θέλω και τα πιστεύω μας, τα λάθη μας, τους εγωισμούς μας, τα ελαττώματά μας όταν κυριαρχήσουμε στον εαυτό μας, τότε θα είμαστε πραγματικά δυνατοί να αντιμετωπίσουμε τα πάντα».

Τρεις μονόλογοι, στους οποίους οι ήρωες βιώνουν στιγμές μοναξιάς. Ποιοι είναι οι ήρωές σας και πώς έγινε η επιλογή τους;
Οι ήρωες είναι ο… καθένας από μας! Είναι οι στιγμές της μοναχικότητάς τους, όπου δίνεται η ευκαιρία να δουν το αληθινό είδωλό τους στον καθρέπτη της αυτογνωσίας. Να αντικρύσουν την πραγματικότητά τους. Να σκεφτούν και να συνειδητοποιήσουν τις αληθινές αξίες και να επικεντρωθούν σε αυτά που πραγματικά αξίζουν στη ζωή τους. Είναι η ευκαιρία τους μέσα από ένα εσωτερικό διάλογο, που τον «τοποθετώ» μπροστά στον καθρέπτη θεατρικά, ένας διάλογος με το είδωλό τους, ένας διάλογος με τον εαυτό τους, όταν δίνεται η ευκαιρία της μοναχικότητας ή και της μοναξιάς. Αν θέλετε, οι ήρωες μονολογούν δυνατά, αυτά που σκέπτονται για να τα μοιραστούν με εμάς. Αλλά αυτό μπορεί να συμβεί αν μέσα στη μοναχικότητα αφιερώσουμε χρόνο στον εαυτό μας… Μες τη μοναξιά δε θα τα καταφέρουμε… Η επιλογή των «ηρώων» προήλθε από τα ερεθίσματα. Η αυτοεκτίμηση, οι αλήθειες, ο θάνατος και ο έρωτας προκαλούν αισθήματα και σκέψεις. Όλοι –όχι μόνο οι λογοτέχνες- μπροστά σε αυτά τα «ερεθίσματα» σκέφτονται, γράφουν ή συμπεριφέρονται με ιδιαίτερο τρόπο, που αξίζει να «ξαναειπωθεί» μέσα από μια οπτική, μέσα από ένα βιβλίο… Ξέρετε κάτι κ. Τσακίρη; Έχω την εντύπωση ότι η μοναχικότητα είναι ο δρόμος που επιλέγουμε όταν χρειάζεται να εξηγήσουμε τη «ζωή» μας, σε αυτούς που είναι μαζί μας, σ΄ αυτούς που δεν έχουν καταλάβει γιατί είναι μαζί μας ή τι θέλουν μαζί μας…

Ποιες λέξεις «επιστρατεύσατε» περιγράφοντας τον ψυχισμό των ηρώων σας;
Δεν είναι συγκεκριμένες λέξεις, αλλά οι έννοιες του λόγου που επικεντρώνονται στην ενδοσκόπηση. Η οποία ενδοσκόπηση είναι στη ουσία το ξεκίνημα της ανασκόπησης που έλεγε ο Σαρτρ. Αυτός που θα διαβάσει το βιβλίο πρέπει να αφιερώσει χρόνο, να το διαβάσει. Σε μια γρήγορη ανάγνωση θα προσπεράσει τα μηνύματα κάθε λέξης, κάθε πρότασης. Ο αναγνώστης θα νοιώσει τις λέξεις αυτές γιατί θα τον αγγίξουν, θα τον ταρακουνήσουν, θα τον αφυπνίσουν, κι έτσι θα εμβαθύνει στα μεγάλα και σπουδαία που ερμηνεύουν οι ήρωες που ίσως ταυτίζονται με τις σκέψεις του… Όλα καταλήγουν στην αλήθεια. «Ο καθρέπτης γνωρίζει πάντα την αλήθεια»!

«Γιατί η ψυχή μας είναι το είδωλο που αντικρίζουμε στον καθρέπτη», γράφετε. Και τότε γιατί κάποιοι δεν μπορούν να την αναγνωρίσουν όσο και αν καθίσουν απέναντί του;
Όταν φτάσουμε στην αυτογνωσία, όταν κοιτάξουμε κατάματα την αλήθεια, την πραγματικότητα, σα να κοιτάζουμε το είδωλό μας στον καθρέπτη, μόνον τότε θα δούμε σ΄ αυτό την ψυχή μας. Όταν τολμήσουμε να δούμε αυτό που ξέρουμε αλλά που φοβόμαστε να το παραδεχτούμε, ακόμη και να το αντικρίσουμε ή το μεταθέτουμε στο μέλλον. Αυτοί που δε μπορούν να αναγνωρίσουν το είδωλό τους, είναι όσοι «φτιάχνουν» την εικόνα τους για τα μάτια των άλλων, για τα υποτιθέμενα κριτήρια των άλλων, για το πώς φαίνονται και αν αρέσουν ή πως θα εντυπωσιάσουν αλλά χάνουν την ουσία: ξεχνάνε τον εαυτό τους. Είναι οι άνθρωποι που προσέχουν την εικόνα τους, υποκρίνονται αυτά που δεν είναι, θυσιάζοντας τις εσωτερικές ανάγκες τους. Αυτοί οι άνθρωποι προσπαθούν να δείξουν την παντοδυναμία τους την κυριαρχία τους στον αδυσώπητο ανταγωνισμό της καθημερινότητας, ώσπου κάποιο συνταρακτικό γεγονός τους τοποθετεί απέναντι από τον καθρέπτη κι εκεί καταρρέουν, αντικρίζοντας τη ματαιότητα και το εφήμερο. Οι φιλοδοξίες, η κυριαρχία, οι στόχοι και η κατάκτηση τους μας οδηγούν στο να ξεχνάμε τι είμαστε. Και κάτι ακόμη: τα τελευταία χρόνια ζούμε δύο ζωές. Την πραγματική και τη virtual των social media. Εκπλήσσομαι με όσα βλέπω στο instagram και το tik tok..! Με το ποιοι είμαστε και ποιοι θέλουμε να είμαστε… Ο Φίλιππος Β΄, πατέρας του Μεγάλου Αλεξάνδρου, επέβαλλε στον εαυτό του συχνά μια υπενθύμιση: «Μέμνησο ότι άνθρωπος εί»..! Ας μην ξεχνάμε ότι είμαστε άνθρωποι και όχι avatar! Εμείς πρέπει να επιλέξουμε τι άνθρωποι θα είμαστε. Κάνω βέβαια και δεύτερες σκέψεις, υπάρχει και μια άλλη παράμετρος. Συνήθως όταν κοιτάμε τον καθρέπτη μας αυτό που βλέπουμε είναι αυτό που βλέπουν οι άλλοι σε μας. Πολλές φορές η εικόνα μας δεν αρέσει ούτε σε μας τους ίδιους, έχουμε όμως την απαίτηση να αρέσουμε στους άλλους! Αφιερώνουμε έτσι πολύ χρόνο να μεταμορφωθούμε σε «αρεστούς». Αν αφιερώσουμε τον ίδιο χρόνο και για το μέσα μας, τότε στο «είδωλό» μας θα δούμε το θαύμα… Το θαύμα είναι μέσα μας κι όχι σ΄ αυτό που νομίζουμε πως βλέπουν οι άλλοι.

Καθόλου άγνωστη κατάσταση για όλους μας η μοναξιά που ζουν οι πρωταγωνιστές σας. Δώστε μας μια γεύση από τον τρόπο που την αποδώσατε στο βιβλίο σας.
Τα «Είδωλα στον καθρέπτη», έχουν ένα κοινό παρανομαστή. Την αλήθειά μας, τις στιγμές που είμαστε μόνοι, τις στιγμές που αφιερώνουμε χρόνο σε εμάς, στον εαυτό μας, που βλέπουμε και σκεφτόμαστε τα πράγματα όπως ακριβώς έχουν. Όταν δεν «κάνουμε τα στραβά μάτια» μπροστά στην πραγματικότητα, όταν δεν υπεκφεύγουμε από τις αλήθειες που ενδεχομένως μας πληγώνουν. Όταν αναγνωρίζουμε τα λάθη μας, όταν αποδεχόμαστε την ήττα μας. Όταν αποφασίζουμε να πάμε παρακάτω κάνοντας νέα αρχή. Όταν μπορούμε να κάνουμε επανεκκίνηση στη ζωή μας… Όταν πάψουμε να τα βλέπουμε όλα γύρω μας σοβαρά…κλπ κλπ. Στη «Σοκολάτα υγείας», η ηρωίδα, έχει συμβιβαστεί με τον εαυτό της, με την εικόνα της, αυτοσαρκάζεται και δεν νοιάζεται καθόλου τι θα πούνε για τα κιλά της, την ομορφιά της, το ντύσιμό τους. Αισθάνεται καλά, ξέρει ποια είναι, που πάει και τι θέλει… Ζει τη ζωή της, όπως θα έπρεπε, συνειδητοποιημένη και δε σκοτίζεται για τίποτα, παρόλο που την προβληματίζουν διάφορα, αλλά αντιστέκεται, νικάει τους φόβους της, κερδίζει τη ζωή και προχωρά μπροστά «κι αν είναι κάτι να ΄ρθει θα ΄ρθει»! Ο σαρκασμός και η αποδοχή των όρων της ζωής, οδηγούν σε ξεσπάσματα περιφρόνησης με χιούμορ, βλέποντας την πάλη και τις μεταπτώσεις της ψυχολογίας της μπροστά στον καθρέπτη. Αγαπάει τον εαυτό της και αυτό είναι η μεγάλη της κατάκτηση.
Στο «Πλήρης ημερών», ο πρωταγωνιστής, εμβαπτίζεται στην αίσθηση της απώλειας, του πόνου, της αυτολύπησης, της θλίψης, του φόβου, της ανασφάλειας, της ενοχής, του θυμού, της υποκρισίας, της αγωνίας για το μέλλον, επιστρατεύοντας τις ελπίδες για τη ζωή, τον πυρφόρο έρωτα και την αγάπη. Ακροβατεί ανάμεσα στο όνειρο και την πραγματικότητα, τις επιθυμίες και τα απωθημένα. Αντικρίζει στον καθρέπτη τις ενδόμυχες σκέψεις σε στιγμές μοναχικότητας, αμέσως μετά από μια κηδεία. Κοιτάει κατάματα το θάνατο και βρίσκει το αντίβαρό του ή το αντίδοτο, στον έρωτα. Είναι οι στιγμές μοναξιάς, του σύγχρονου ανθρώπου που δίνουν την ευκαιρία να δει ότι ο αγώνας που δίνει να προλάβει τα πάντα, να επιβιώσει ή να ευημερήσει, να πετύχει, να κατακτήσει κορυφές, δόξα και χρήμα, τον οδηγούν στην απώλεια του εαυτού. Ο θάνατος ενός φίλου και το τρομερό ταρακούνημα που του προσφέρει, τον οδηγεί στην ενδοσκόπηση και έτσι αναδύονται μέσα από το παραλήρημα των εσωτερικών συγκρούσεων, τα αιώνια ερωτήματα της ύπαρξης. Ο πρωταγωνιστής φτάνει στην αυτογνωσία μέσα από την απώλεια. Το έργο βασίζεται στα στάδια του πένθους που είναι 5 (Άρνηση, Θυμός, Διαπραγμάτευση, Κατάθλιψη, Αποδοχή). «Η εξομολόγηση της πεταλούδας», γεννήθηκε μετά από μια συζήτηση με τον γνωστό ηθοποιό και σκηνοθέτη, καλλιτεχνικό διευθυντή του Φεστιβάλ Ολύμπου, Γιώργο Χανδόλια, θεατράνθρωπο της «παρέας του Κουν», που συζητάω μαζί του πολύ για το θέατρο, για ένα μονόλογο που θα μπορούσε να «παιχτεί» τόσο από άντρα όσο και από γυναίκα! Γράφτηκε μεταμεσονύχτια σε τρεις ώρες, με μια ανάσα και νομίζω ότι αυτή η ιδιαιτερότητά του –σύμφωνα με τις μέχρι τώρα κριτικές- τον κάνει ξεχωριστό.

O καθρέφτης του τίτλου έχει αλληγορική σημασία; Τι κρύβεται πίσω του άραγε;
Κρύβεται η αυτογνωσία. Ο καθρέπτης είναι ο κοινός παρανομαστής των τριών έργων. Χρησιμοποιώ τον καθρέπτη αλληγορικά. Καθρέπτης είναι η ενδοσκόπηση που κάνουμε. Ο καθρέπτης είναι η ίδια μας η ψυχή. Η αλήθειά μας. Η πραγματικότητα. Μόνο όταν δούμε το είδωλό μας, σε αυτό το προσωπικό τετ-α-τετ και αποδεχθούμε την εικόνα μας, την ψυχή μας, τον χαρακτήρα μας, τα θέλω και τα πιστεύω μας, τα λάθη μας, τους εγωισμούς μας, τα ελαττώματά μας όταν κυριαρχήσουμε στον εαυτό μας, τότε θα είμαστε πραγματικά δυνατοί να αντιμετωπίσουμε τα πάντα. Πολλές φορές κοιτάζουμε το είδωλό μας και βλέπουμε μόνο την εικόνα μας, το μαλλί μας, το γιακά μας, οι γυναίκες το μακιγιάζ, τα κοσμήματά τους, αυτά που θα προσέξουν οι άλλοι και εθελοτυφλούμε μπροστά στην επίπλαστη εικόνα μας… Ξεγελάμε μόνοι μας τον εαυτό μας! Όταν σταθούμε όμως με σύνεση μπροστά στον «καθρέπτη», μπροστά σε όσα φοβόμαστε, αντικρίσουμε την πραγματικότητα, χωρίς να κρύβουμε με μακιγιάζ τις ρυτίδες του προσώπου και της ψυχής μας, τότε θα τα δούμε όλα όπως είναι και όχι «ανάποδα»! Ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλο: πρέπει να είμαστε ειλικρινείς με τον εαυτό μας. Η αυτογνωσία είναι ο σκοπός και ταυτόχρονα η διαδικασία. Μέσα από τη διαδικασία θα βρούμε απάντηση στην ερώτηση «τι νόημα έχουν όλα αυτά για μένα», «ποιος είμαι», «τι θέλω από τη ζωή», «τι πρέπει να κάνω στο εξής» κλπ, που μπορεί να είναι η αρχή μιας πορείας, που θα οδηγήσει όχι μόνο στην γνωριμία του εαυτού μας αλλά στην ουσία της ευτυχίας και της εσωτερικής γαλήνης.

Η νέα σας έκδοση ανήκει στην κατηγορία «Νεοελληνικά θεατρικά έργα». Μιλήστε μας γι αυτό το χώρο και τη θέση του στην ελληνική λογοτεχνία.
Κάποτε σε μια συνάντηση με τον Βασίλη Βασιλικό και αφού του χάρισα 2-3 από τα βιβλία μου, ολοκληρώνοντας τη συζήτησή μας, με ρώτησε: «Και με τι βιοπορίζεσθε;» Σας το λέω αυτό για να σας προϊδεάσω, ότι δε ζω ούτε από τη συγγραφή, ούτε από το θέατρο και θα καταλάβετε γιατί, αλλά αυτό είναι μια άλλη, μεγάλη συζήτηση. Το θεατρικό κείμενο δεν λογίζεται ως λογοτεχνικό έργο! Υπάρχει γενικότερα, απαξίωση, αδιαφορία, κοροϊδία για τους ποιητές, τους συγγραφείς… Είναι οι σύγχρονοι «γραφικοί». Οι τρελοί του χωριού! Είναι ωραίοι ρόλοι όμως για το θέατρο!!! Υπάρχουν σπουδαία νεοελληνικά θεατρικά έργα. Η Αθήνα, δε φοβάται να ανεβάσει στη σκηνή έργα που ανήκουν στη σύγχρονη παραγωγή… Από τον Σκούρτη ως τον Δ. Δημητράδη, τον Άκη Δήμου, τη Γλυκερία Μπασδέκη… Λίγοι από τους «τυχερούς» του χώρου!
Στην επαρχία, μια θεατρική σκηνή, θα επιλέξει τη σιγουριά ενός κλασσικού συγγραφέα, θα ανεβάσει Πίντερ, Ιονέσκο, Ίψεν, Σαίξπηρ, Ντάριο Φο, ονόματα που θα προσελκύσουν το κοινό… Κάνουν όμως ένα λάθος… Σε ένα έργο, ενός ντόπιου συγγραφέα ο κόσμος για ευνόητους λόγους, ακόμη και από περιέργεια, θα είναι πολλαπλάσιος, αν σκοπός είναι τα εισιτήρια… Πρέπει να συνειδητοποιήσουν μάλλον οι παραγωγοί, ότι το νέο ελληνικό θεατρικό έργο συνιστά πολύτιμο κεφάλαιο του πολιτισμού μας και να επενδύσουν στην βασική πλουτοπαραγωγική πηγή που διαθέτουμε ως χώρα, τη λογοτεχνία, τον πολιτισμό. Τα τελευταία 2 χρόνια και ιδιαίτερα φέτος η τηλεόραση το έκανε αφού τα περισσότερα σήριαλ είναι μεταφορές από βιβλία και μάλιστα σημειώνουν τεράστια επιτυχία! Όπως και να έχει συνεχίζουμε και πρέπει να συνεχίσουμε, κάνοντας αυτό που μας αρέσει έστω κι αν όσα ονειρευόμαστε ίσως να έχουν αξία, μετά από 50 χρόνια ή και ποτέ! Πιστεύω πάντως ότι στην Ελλάδα –κι ευτυχώς – οι γυναίκες κρατάνε ψηλά τη λογοτεχνία. Οι γυναίκες κουβαλάνε μέσα τους τον πολιτισμό μας. Όλοι οι άλλοι, πιστεύουν στους δρόμους, στις γέφυρες, στις επενδύσεις. Αυτά είναι τα σπουδαία έργα, εκεί βρίσκεται η …ανάπτυξη!!!

Τα «Είδωλα στον καθρέφτη» δεν είναι το πρώτο θεατρικό έργο που γράφετε. Είναι μόνο η χαρά να βλέπεις τον αναγνώστη ως θεατή αυτό που σας κέρδισε στο συγκεκριμένο είδος;
Τα ΕΙΔΩΛΑ ΣΤΟΝ ΚΑΘΡΕΠΤΗ ανήκουν στα 8 θεατρικά που έχουν εκδοθεί… Υπάρχουν ακόμη αρκετά, τουλάχιστον 10 στο συρτάρι… Έχει μια ιδιαιτερότητα η συγγραφή του θεατρικού, έτσι τουλάχιστον όπως το αντιλαμβάνομαι εγώ: έχω την υπόθεση, έχω τους ήρωες, έχω τα μηνύματα, αλλά ότι αποτυπώνεται στο χαρτί, το «βλέπω». Με κίνηση, με φωτισμό, με σιωπές και κραυγές, με θεατές… Μ΄ αρέσει πολύ ο θεατρικός διάλογος. Έχει ηχηρή αμεσότητα, όχι όπως η περιγραφή! Έχω παρακολουθήσει πολλές θεατρικές παραστάσεις. Αλλά τα σπουδαία μαθήματα τα πήρα παρακολουθώντας πρόβες του σπουδαίου θεατρανθρώπου Γιώργου Χανδόλια ή συζητώντας με έναν άλλο μεγάλο Κατερινιώτη δημιουργό τον Σταύρο Παρχαρίδη. Οι πρόβες είναι «τελετή μύησης» σε αυτόν το μαγικό και μαγευτικό χώρο του θεάτρου. Η κίνηση των ηθοποιών, οι αναπνοές, η στάση του σώματος του ηθοποιού, ο τόνος της φωνής που αλλάζει ακόμη και το νόημα μιας φράσης, είναι αυτά που κάνουν ένα θεατρικό έργο ξεχωριστό. Η οθόνη του υπολογιστή μεταμορφώνεται σε θεατρική σκηνή… Εγώ το έργο το έχω δει γράφοντας στον υπολογιστή!!! Σύντομα όμως και αυτό είναι είδηση, θα το δουν και θεατές, κορωναιού επιτρέποντος!

Πώς θα χαρακτηρίζατε το συναίσθημα ενός δημιουργού που βλέπει τη δουλειά του στο «σανίδι», τους διαλόγους του να αποδίδονται από ηθοποιούς και τα συναισθήματα που θέλει να νιώσουμε βγαλμένα μέσα από το ρόλο τους;
Το ανέφερα πιο πάνω, πως η συγγραφή θεατρικού έργου, προκαλεί συναισθήματα ιδιαίτερα λόγω της διττής φύσης του θεάτρου: ως κειμένου και ως σκηνικής παράστασης. Συντελείται κάτι εκπληκτικό! Όταν ο σκηνοθέτης πάρει το έργο γίνεται κτήμα του. Το πώς θα αποδώσει το κείμενο εξαρτάται από το πως το αντιλαμβάνεται τι είναι αυτό που τον ιντριγκάρει και που θέλει να «πάει»! Έχω δει σε πρόβες έργο μου και ξαφνιάστηκα από τις οδηγίες του σκηνοθέτη προς τους ηθοποιούς που έβαζε σε άλλη διάσταση το έργο. Αν δανειστώ αυτό που είπε ο Pablo Picasso: «Όλοι θέλουν να καταλάβουν τη ζωγραφική. Γιατί δεν προσπαθούν να καταλάβουν το κελάηδημα των πουλιών» και πάμε ένα βήμα παραπέρα, ο καθένας μπορεί να ερμηνεύσει ένα ποίημα ή ένα θεατρικό, με την οπτική που θέλει ή τις λογοτεχνικές προσλαμβάνουσες που έχει… Για να γίνει κατανοητό αυτό, σε πρόβες του Γιώργου Χανδόλια του πρώτου θεατρικού μου έργου «Η Βαλίτσα», ως συγγραφέας, περιγράφω τον ήρωα να γεμίζει ασφυκτικά τη βαλίτσα του με ρούχα και αντικείμενα αξίας που θέλει να πάρει μαζί του καθώς φεύγει οριστικά από το σπίτι. Άρα θα περίμενε κανείς να δει στις οδηγίες του σκηνοθέτη να λέει στον ηθοποιό να σκύψει, να βάλει δύναμη, να πασχίσει να σηκώσει τη πολύ βαριά βαλίτσα, να ανοίξει την πόρτα και να φύγει από το σπίτι..Αντίθετα η οδηγία του ήταν να σηκώσει με ευκολία τη βαλίτσα, για να δείξει έτσι ότι η βαλίτσα ήταν άδεια, πανάλαφρη… Γιατί; Γιατί φεύγει άδειος από αισθήματα, γιατί αυτό τον οδηγεί στην απόφαση να φύγει..! Δεν είναι εκπληκτικό;

Φαντάζομαι πως καθώς γράφατε τους μονολόγους, βλέπατε στη λευκή σας σελίδα ολόκληρη θεατρική παράσταση. Περάσατε καλά ως δημιουργός και συγχρόνως ως θεατής;
Όσα δε βλέπουμε στον καθρέπτη μπορούμε να τα δούμε στη σκηνή… Μπορούμε να δούμε πράγματα στον «άλλο» μας εαυτό κατά τη συνήθειά μας να βλέπουμε πράγματα στους άλλους και όχι στον εαυτό μας…! Αν το σκεφτούμε βέβαια και η θεατρική σκηνή ένας καθρέπτης της κοινωνίας είναι! Ξέρετε κάποιες φορές σκέφτομαι πως γράφουμε αυτά που θέλουμε να ακούσουμε ή να πούμε πράγματα που κάποιοι άνθρωποι δε μας δίνουν την ευκαιρία να μιλήσουμε, να τα πούμε και να μας ακούσουν, να μας νοιώσουν και μάλλον με αυτό ταυτίζεται πολύς κόσμος. Εγώ πάντως το έχω δει το …έργο, δύο φορές! Πέρασα καλά το ζητούμενο είναι να περάσουν ακόμη καλύτερα όσοι διαβάσουν το βιβλίο Είμαι απόλυτα σίγουρος όμως ότι καλύτερα θα περάσουν όσοι δουν την παράσταση!

Στον καθρέφτη δεν ερχόμαστε «αντιμέτωποι» μόνο εμείς με το είδωλό μας. Έρχεται και η κοινωνία που όμως την αποτελούμε όλοι εμείς. Πώς θα περιγράφατε αυτό το είδωλο λοιπόν της κοινωνίας που μας έχει απογοητεύσει τόσο πολύ τελευταία;
Με τον ίδιο τρόπο: ένα κύμα είναι κομμάτι της …θάλασσας! Δυστυχώς ούτε τα μνημόνια ούτε η πανδημία μας έκαναν καλύτερους. Κι έχουμε ως κοινωνία και τους ηγέτες που μας αξίζουν, τους βουλευτές που μας αξίζουν… Μπήκαμε στο 2022, διχασμένοι, κατώτεροι των περιστάσεων τη στιγμή που γιορτάζοντας τα 200 χρόνια από την επανάσταση του 1821 θα έπρεπε να βάλουμε τις βάσεις, τα θεμέλια για την πορεία μας στο μέλλον, με όπλα μας, την ιστορική και πολιτισμική συνέχεια, την υψηλή γεωπολιτική σημασία του ελληνικού χώρου, τη γλώσσα και τη πνευματική παράδοση και βέβαια το όραμά μας για το μέλλον της πατρίδας. Της Ελλάδας. Φαίνεται ότι κανείς δε νοιάζεται ή ορθότερα αυτοί που νοιάζονται δε μπορούν να πετύχουν κάτι αν δεν υπάρξει αντίστοιχη «μεγάλη ιδέα» για το μέλλον, όπως το 1821 κατά της Οθωμανικής κυριαρχίας, κατά της σκλαβιάς… Γιατί δεν υπάρχει προεργασία να γίνει κάτι τέτοιο… Γιατί δεν κυοφορούνται ιδέες που θα οδηγήσουν στο νέο όραμα. Τις τελευταίες δεκαετίες φαίνεται ότι το μόνο μέλημά μας ήταν η ευδαιμονία, η καλοπέραση, ο εύκολος πλουτισμός και η επίδειξη, η αν είναι δυνατόν παχυλή αμοιβή χωρίς δουλειά και η ιλουστρασιόν εικόνα μας προς τους άλλους! Ο καθένας προσωπικά, η κοινωνία, οι πολιτικοί περνάμε μπροστά από τον καθρέπτη και κοιτιόμαστε: άλλοι – οι περισσότεροι- βλέπουν πόσο όμορφοι είναι, άλλοι πόσο ακριβή είναι η κορνίζα και άλλοι τι θα μπορούσαν να γίνουν. «Ξέρεις ποιος είμαι εγώ ρε;» Πόσο συχνά το ακούμε; Κάποιοι το πιστεύουν… Κάποιοι επίσης δε δέχονται ότι βρίσκονται κάπου στη μέση, λίγο πάνω ή κάτω από τους άλλους, εκεί που βρίσκεται η πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας: στη μετριότητα… Το έγραψε εύστοχα ο Νίκος Δήμου: «ο Έλληνας, όταν βλέπει τον εαυτό του στον καθρέπτη, αντικρίζει είτε τον Μεγαλέξανδρο είτε τον Κολοκοτρώνη, είτε τουλάχιστον τον Ωνάση. Ποτέ τον Καραγκιόζη. Κι όμως στην πραγματικότητα είναι ο Καραγκιόζης, που ονειρεύεται τον εαυτό του σαν Μεγαλέξανδρο». Αν δε θέλουμε να το δούμε αυτό, αν μας πληγώνει αυτή η διαπίστωση, κάτι πρέπει να κάνουμε. Δε φταίει ο… «καθρέπτης»! «Ο καθρέπτης γνωρίζει πάντα την αλήθεια. Ακόμη και αν τους ξεγελάσεις όλους τον καθρέπτη σου δεν μπορείς να τον ξεγελάσεις.» Μπορούμε να αλλάξουμε το είδωλο μέσα στον καθρέπτη; Μπορούμε να απεγκλωβιστούμε από το παρελθόν και να δούμε την προοπτική μας;

Η Πιερία μας καλωσόρισε την «Οξύνοια». Πολύ σημαντικό βήμα για μία επαρχιακή πόλη, να έχει τον δικό της εκδοτικό οίκο, έτσι δεν είναι;
Αφού δεν τα κατάφερε η «Ένωση Συγγραφέων Πιερίας», (ήταν πρότασή μου ως ιδρυτικό μέλος και τ. αντιπρόεδρος, να προχωρήσουμε στη δημιουργία εκδοτικού οίκου πρώτα για τα μέλη μας αλλά και για κάθε ενδιαφερόμενο…) φυσικά θα στήριζα αυτή την προσπάθεια που κάνει η ΟΞΥΝΟΙΑ στον εκδοτικό χώρο από το φθινόπωρο του 2021… Το μοτο του εκδοτικού ΟΞΥΝΟΙΑ είναι «εκδοτική παρουσία με σεβασμό στον δημιουργό και τον αναγνώστη». Αυτό θέτει σε σωστή βάση το σκοπό του εκδοτικού, ο εκδότης επιλέγει με αυστηρά κριτήρια τα έργα που εκδίδει και φυσικά είναι ευνόητο ότι δε θα εκδίδονται μόνο ντόπιοι συγγραφείς! Ο εκδότης Παναγιώτης Φτάρας, καλλιτέχνης ο ίδιος, έχει τη δική του οπτική στον πολιτισμό, είναι τελειομανής και αυτό προφανώς αποτελεί εχέγγυο της καλής δουλειάς που ήδη γίνεται… Εύχομαι η προσπάθεια αυτή να πετύχει γιατί η Κατερίνη συγκριτικά, ανήκει στις βιβλιόφιλες πόλεις σύμφωνα με όσα μας μεταφέρουν οι επώνυμοι συγγραφείς που ταξιδεύουν σε ολόκληρη την Ελλάδα για τις βιβλιοπαρουσιάσεις τους και περνάνε από την πόλη μας! Η «Οξύνοια» είναι ο τρίτος εκδοτικός της Κατερίνης αυτή τη στιγμή και η έκδοση του τελευταίου βιβλίου μου είχε ως στόχο την έμπρακτη στήριξή του.

Λίγα λόγια για το βιβλίο
Τρεις μονόλογοι, στους οποίους οι ήρωές τους ζουν μέσα στο σύγχρονο αστικό πολιτισμό και «αποκαλύπτονται» τις στιγμές της μοναξιάς, πιστοποιούν την εποχή, τα ζητούμενα και τις ιδέες τους, αντικρίζοντας την αλήθεια μπροστά στον καθρέπτη τους. Όχι μόνο την εικόνα τους, αλλά και το ψυχισμό τους.
«Μπορείς να τους ξεγελάσεις όλους εκτός από τον καθρέπτη σου. Ο καθρέπτης γνωρίζει πάντα την αλήθεια…»
Οι πρωταγωνιστές, εμβαπτίζονται στην αίσθηση της απώλειας, του πόνου, της αυτολύπησης, του φόβου, της ανασφάλειας, της ενοχής, του θυμού, της υποκρισίας, του αυτοσαρκασμού, της αγωνίας για το μέλλον, επιστρατεύοντας τις ελπίδες για τη ζωή, τον πυρφόρο έρωτα και την αγάπη. Ακροβατούν ανάμεσα στο όνειρο και την πραγματικότητα, τις επιθυμίες και τα απωθημένα. Η μοναξιά του σύγχρονου ανθρώπου με αφορμή στιγμές και γεγονότα που ταρακουνούν το είναι του, οδηγεί στην ενδοσκόπηση και αναδύονται μέσα από το παραλήρημα των εσωτερικών συγκρούσεων, τα αιώνια ερωτήματα της ύπαρξης και του αληθινού νοήματος της ζωής.
Οι εσωτερικές μεταπτώσεις αντικατοπτρίζονται στον καθρέπτη.
Γιατί η ψυχή μας είναι το είδωλο που αντικρίζουμε στον καθρέπτη.
Στον καθρέπτη αντικρίζουμε κατάματα την πραγματικότητα και τις αλήθειες που πρέπει να αντιμετωπίσουμε.

Bιογραφικό
O Θεοχάρης Μπικηρόπουλος γεννήθηκε στο Villigen (Stuttgart) της Γερμανίας. Ξεκίνησε να αρθρογραφεί από 16 χρονών στον τύπο της Κατερίνης με σημαντικές δημοσιογραφικές επιτυχίες και παρεμβάσεις στην κοινωνική, πολιτιστική και πολιτική ζωή της Πιερίας. Ιδρυτής και συνεκδότης της εφημερίδας ΕΠΙΛΟΓΕΣ της ΚΑΤΕΡΙΝΗΣ, των περιοδικών WEEK, MUST και στη συνέχεια του «MUST- 4 Εποχές», τη δεκαετία του ΄90 ως το 2005 .
Διετέλεσε διευθυντής ειδήσεων σε τοπικούς ραδιοφωνικούς και τηλεοπτικούς σταθμούς, τηλεπαρουσιαστής ειδήσεων και εκπομπών. Συνεργάστηκε με όλες τις τοπικές εφημερίδες, υπήρξε ανταποκριτής Αθηναϊκών ΜΜΕ, κειμενογράφος διαφημίσεων και λογογράφος.
Εργάσθηκε ως υπεύθυνος Γραφείου Τύπου και Δημοσίων Σχέσεων, σε Νομάρχες και Πολιτικά Γραφεία. Ζει και εργάζεται στην Κατερίνη ως εκπαιδευτικός στο Δημόσιο ΙΕΚ του Υπουργείου Υγείας στην Κατερίνη, όπου διετέλεσε διευθυντής
Τα βιβλία του και οι συμμετοχές σε συλλογικές εκδόσεις :
• «Κάτι στιγμές» (1992), Eκδόσεις ΠΕΡΙ
• «Ο κήπος με τα ρόμπολα» (2003).
• Εικονογράφησε μέρος του βιβλίου «Η Ελλάδα με χρώμα ,ήχο, εικόνα και λόγο» (2002) των εκδόσεων «Εκδοτική Όλυμπος -Γ.Ράπτης»).
• «Η εξ-ΟΥΣΙΑ της Επικοινωνίας –Γραφείο Τύπου και Δημοσίων Σχέσεων» (Eκδόσεις Παπαζήση, Πρόλογος του Άρη Σπηλιωτόπουλου)
• Η Βαλίτσα, Eκδόσεις Σαββίδη 2008 (μετάφραση στα Αγγλικά, Κρυσταλλία Παπαδοπούλου, One-act play : “The suitcase”).
• Εγώ; Εσύ… Θέατρο, 2011.
• «Αλκυονίδες Νύχτες», Τα Ερωτικά – ανθολογία περιόδου 2004-2011
• «Οδυσσέα, μη γυρίσεις στην Ιθάκη». Τα Ερωτικά – ανθολογία περιόδου 2004-2011. 2011.

• «Οι έρωτες της Ενδορφίνης», Ποιητική ενότητα στην ελληνοιταλική δίγλωσση έκδοση Tra ludiche evoluzioni interior si cerca l’amore /Ανάμεσα σε εσωτερικά παιχνίδια εξέλιξης αναζητάται η αγάπη/Θεοχάρης Μπικηρόπουλοσς, Ornella Cappuccini, Giovanni Campisi. [Μετάφραση στην Ιταλική γλώσσα των ποιημάτων του Θεoχάρη Μπικηρόπουλου: Χαϊδεμενοπούλου Γεωργία. [ΠΟΙΗΣΗ-Δίγλωσση Ιταλοελληνική έκδοση, εκδόσεις Edizioni Universum, Italia 2014.
• Κρίσεις επιΚρίσεων
(Ήταν λέει… στο σπίτι του πρωθυπουργού.Γιατί δε μιλάς; Υπό Σκιήι). Εκδόσεις Όστρια , 2015
• ΑΝΘΟΛΟΓΙΑ ΠΟΙΗΣΕΩΣ- Συλλογικό έργο. Εκδόσεις Όστρια, 2016.
• Αλκοόλ –Αλκοολισμός. Χρήση και κατάχρηση. Έρευνα για τις στάσεις και αντιλήψεις νέων 18-30 ετών στη Μακεδονία. Εκδόσεις Όστρια, 2016.
• Ορφέας και Λειβηθρίδες (Χαικού) Εκδόσεις Όστρια, 2017.
• Ποιητική Ακαδημία Ελλάδας, Συλλεκτική έκδοση, συλλογικός τόμος, επιμέλεια Δ. Ιατρόπουλος, Εκδόσεις της Νέας Διάστασης, 2018.
• Χωροχρόνος, Παναγιώτης Φτάρας, συμμετοχή στο «φωτογραφικό λεύκωμα και λογοτεχνία», 2018, εκδόσεις Όστρια.
• Ο Κένταυρος που αγαπούσε τη Γοργόνα, μυθιστόρημα, 2018, εκδόσεις Όστρια.
• ΚΕΦΑΛΟΣ-λογοτεχνικό ημερολόγιο 2021. (Συλλογικό έργο Δεκέμβριος 2020).
• Galaxy, Εκδόσεις Edizioni Universum, Italia 2021 (συλλογικός τόμος στην Αγγλική γλώσσα)

Share on Facebook

Tweet

Follow us

Save