Συγγραφέας του βιβλίου «Σε μια ατέρμονη ροή» – Εκδόσεις Λιβάνη
Άννα και Φανή. Θα μπορούσαν να είναι δύο οποιεσδήποτε σύγχρονες γυναίκες ή οποιοιδήποτε τυχαίοι καθημερινοί άνθρωποι. Ωστόσο, οι ηρωίδες που δρουν και αντιδρούν με γνώμονα και κινητήριο δύναμη τη θηλυκότητα στο μυθιστόρημα της Μαρίας Κουγιουμτζόγλου είναι αδελφές, κάτι, που όπως εξηγεί στο Vivlio-life είναι τυχαίο ως επιλογή. «…Γεννήθηκαν μέσα απ’ επιθυμία μου να περιγράψω, όσο το δυνατόν πιο ρεαλιστικά, την καθημερινότητα της σύγχρονης γυναίκας στη σύγχρονη κοινωνία…». Οι πρωταγωνίστριές της παλεύουν με ανατρεπτικά παιχνίδια της ζωής και αντιμετωπίζουν απώλειες. Μ’ αυτά δεν παλεύουμε όλοι μας άλλωστε; Και ποιο είναι το καλύτερο όπλο ώστε να έχουμε τις λιγότερες απώλειες; Σύμφωνα με τη συγγραφέα «Το να είμαστε ειλικρινείς τουλάχιστον με τον ίδιο τον εαυτό μας. Το να μη φοβόμαστε να μείνουμε μόνοι μαζί του, να τον ακούσουμε, να τον αντιμετωπίσουμε, αν χρειαστεί ακόμα και να συγκρουστούμε μαζί του…»
- Επιλέξατε το επίθετο ατέρμονη δίπλα στη λέξη ροή. Αν υποθέσουμε λοιπόν πως η ροή που πραγματεύεστε είναι αδιάκοπη και συνεχής, τότε σε ποιο ανθρώπινο συναίσθημα ακουμπά περισσότερο;
Στη ροή της ζωής μας οι άνθρωποι, ως κοινωνικά και επικοινωνιακά όντα, δημιουργούμε μεταξύ μας σχέσεις που δομούνται και μεταβάλλονται διαρκώς, είτε γονεϊκές, είτε ερωτικές, συγγενικές, φιλικές, συντροφικές, επαγγελματικές κλπ. Κάποιες απ’ αυτές προκύπτουν χωρίς να τις επιδιώκουμε συνειδητά και παίρνουν θέση στη ζωή μας αθόρυβα, μοιραία και σαγηνευτικά. Άλλες πάλι, προκύπτουν απρόσμενα και εισχωρούν μέσα της ξαφνικά, εκρηκτικά και αναπάντεχα. Στις μεταξύ μας σχέσεις λοιπόν, τα συναισθήματα που νιώθουμε μέσα σ’ αυτές, είναι η κινητήριος δύναμη που τις κατευθύνει, έτσι ώστε, είτε να συνεχίσουν, να ευοδωθούν και να εξελιχθούν, είτε να φτάσουν σε κορεσμό και αδιέξοδα και να διαλυθούν. Όποια και αν είναι η κατάληξή τους όμως, σίγουρα παίζουν σημαντικό ρόλο στη ρότα που θ’ ακολουθήσουμε περαιτέρω. Όπως επίσης σημαντικό ρόλο παίζουν και στη διαμόρφωση του χαρακτήρα και της προσωπικότητάς μας. Και αυτό είναι κάτι που συμβαίνει αδιάκοπα, σ’ έναν ατέρμονο κύκλο ζωής ή αλλιώς, από μια άλλη οπτική, κάτι που συμβαίνει καθώς διανύουμε μικρότερους κύκλους, που ανοίγουν και κλείνουν κατά διαστήματα, καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής μας, συνεχώς και αδιάκοπα. Το βιβλίο πραγματεύεται συναισθήματα που προκύπτουν μέσα από ανθρώπινες σχέσεις, σε διάφορες και ποικίλες μορφές. Το συναίσθημα που λειτουργεί καταλυτικά όμως για τους ήρωες, καθώς βιώνουν ανυποψίαστοι τη ρουτίνα της καθημερινότητάς τους, είναι ο έρωτας. Ο οποίος έρωτας, στην αρχή αναπάντεχα και ξαφνικά, αλλά στην εξέλιξή της ιστορίας σταδιακά, λειτουργεί ως μέσο που διαμορφώνει, ξεκαθαρίζει, αλλά και αποκαλύπτει γι’ αυτούς σκέψεις, αλήθειες και συναισθήματα που δεν είχαν υποψιαστεί ότι υπήρχαν κρυμμένα μέσα τους. Και αξιοποιώντας τα, ως καινούρια εφόδια, συνεχίζουν την όποια πορεία τους, μέσα σ’ έναν ήδη υπάρχων, αλλά ανανεωμένο ή σ’ ένα νέο κύκλο ζωής. - Άννα και Φανή. Διαφορετική η μία ηρωίδα σας από την άλλη. Μιλήστε μας για τις δυο αυτές γυναίκες.
Η Άννα και η Φανή, γεννήθηκαν στο μυαλό μου ως κεντρικές ηρωίδες, μέσα απ’ επιθυμία μου να περιγράψω, όσο το δυνατόν πιο ρεαλιστικά, την καθημερινότητα της σύγχρονης γυναίκας στη σύγχρονη κοινωνία, περιλαμβάνοντας ένα σεβαστό φάσμα. Προσεγγίζοντάς την όμως, από μια αντικρουόμενη οπτική, μέσα απ’ τα μάτια δύο χαρακτήρων που διαφέρουν στον πυρήνα και τις ανάγκες τους μεταξύ τους. Προβάλλοντάς την μέσα από δύο εκ διαμέτρου αντίθετα μοντέλα ζωής, με διαφορετική κουλτούρα, ιδιοσυγκρασία και αισθητική. Σε συνδυασμό βέβαια, με τους όποιους προβληματισμούς και διλήμματα προκύπτουν μέσα στο περιβάλλον που κάθε μια απ’ τις ηρωίδες κινείται και ζει καθημερινά, τα οποία ίσως επιφανειακά διαφέρουν, αλλά αν τα προσέξει κανείς βαθύτερα στην ουσία τους, έχουν ταυτόχρονα και αρκετά κοινά. Απ’ τη μια πλευρά λοιπόν, έχουμε μία ηρωίδα που λειτουργεί με άξονα τη λογική, τους επαγγελματικούς στόχους, τον προγραμματισμό, τα πρέπει και τους κανόνες, με δίψα για επαγγελματική καταξίωση και αποδοχή και απ’ την άλλη, κάποια που λειτουργεί χωρίς στόχους, ονειροβατεί ρομαντικά, ακολουθεί βήματα άλλων, δίχως προσωπική πυξίδα, ευάλωτη σε δοκιμασίες και πειρασμούς, βολικά διαθέσιμη, συναισθηματικά μπερδεμένη και δίχως συγκεκριμένο στόχο. - Ποιος είναι ο συνδετικός κρίκος που ενώνει τα βήματά τους στην ιστορία σας;
Το γεγονός ότι, οι δύο βασικές ηρωίδες στο μυθιστόρημά μου είναι αδερφές, είναι τυχαίο ως επιλογή. Ο μοναδικός συνδετικός κρίκος στα βήματα και τις προσωπικές τους ιστορίες, είναι ότι θα μπορούσαν να είναι δύο οποιεσδήποτε σύγχρονες γυναίκες ή γενικεύοντάς το, οποιοιδήποτε τυχαίοι καθημερινοί άνθρωποι, οι οποίοι, στο ξεκίνημα της ιστορίας, περιπλανώνται αμέριμνοι στη ρουτίνα και την καθημερινότητά τους, σύμφωνα με την ιδιαιτερότητα του χαρακτήρα, την ιδιοσυγκρασία και τις συνθήκες της ζωής τους. Και στη συνέχεια, αναπόφευκτα και μοιραία, έρχονται αντιμέτωποι με καταστάσεις απρόβλεπτες και μη ελεγχόμενες, που ταράζουν το εσωτερικό τους γίγνεσθαι και τον κόσμο τους, ξεπερνούν τα όρια και τα πλαίσιά τους και ωθούνται ώστε ν’ ακολουθήσουν μια νέα ροή καταστάσεων και γεγονότων. - Από τη μια, λοιπόν, μια γυναίκα που ό,τι έχει κερδίσει το κατάφερε με το να είναι ο εαυτός της και από την άλλη μια γυναίκα που έμαθε να ακολουθεί τα βήματα των άλλων. Βλέποντας πλέον από απόσταση την Άννα και τη Φανή ποια νομίζετε πως κέρδισε περισσότερα;
Εξαρτάται, νομίζω, απ’ το τι εννοεί και το πως αντιλαμβάνεται ο καθένας τη νίκη ή την ήττα ως έννοια, στον αγώνα της ζωής και κατ’ επέκταση απ’ το ποιο είναι το έπαθλο που επιθυμεί να κερδίσει σ’ αυτό τον αγώνα. Όπως επίσης και απ’ το κατά πόσο διατίθεται να πληρώσει το τίμημα που απαιτείται για να τον κερδίσει. Γιατί, ας μην ξεχνάμε, ότι, κάθε αγώνας απαιτεί και κάποια θυσία, συνήθως. Όσον αφορά τον τρόπο που αγωνίζεται ο καθένας, θεμιτό είναι και το να λειτουργεί κανείς ορθολογιστικά και το να λειτουργεί συναισθηματικά. Όπως επίσης, θεμιτό είναι και το ν’ αφήνεται απλώς έρμαιο και δίχως αντίσταση στην όποια ροή, χωρίς να προβληματίζεται ιδιαίτερα και δίχως να τον απασχολεί κάποια περαιτέρω εσωτερική ενδοσκόπηση. Ό,τι ευχαριστεί τον καθένα σ’ αυτή τη μάχη, είναι θεμιτό, κατά την άποψή μου. Οπότε, για ν’ απαντήσω στο ερώτημα, – σύμφωνα και με το πως απαντάται και μέσα στο μυθιστόρημα άλλωστε – δεν υπάρχει σωστός και λάθος τρόπος προσέγγισης στην πραγματικότητα ή το παραμύθι που επιθυμεί ο καθένας να ζήσει. Αρκεί, εκεί που ήδη βρίσκεται να νιώθει καλά, εκεί που επιδιώκει να φτάσει να προχωρά δίχως δεύτερες σκέψεις και πισωγυρίσματα, εκεί που παραμένει να είναι συνειδητά και από επιλογή και εκεί που καταλήγει, να μην έχει αφήσει πίσω του κενά, ανεκπλήρωτους πόθους και απωθημένα που τον κάνουν να μετανιώνει για την κατάληξή του. Αυτά, κατά την προσωπική μου άποψη, είναι μια νίκη για κάθε μάχιμο ήρωα, ανεξάρτητα το αν είναι άντρας ή γυναίκα. - Κι οι δυο, θα έρθει η στιγμή που θα κληθούν να αναμετρηθούν με τους εαυτούς τους αλλά και τους άλλους. Δώστε μας ένα στοιχείο της πλοκής και της ατέρμονης ροής του μυθιστορήματός σας.
«…Εγκλωβισμένοι στην ατέρμονη ροή της ζωής, συχνά τιμωρούμαστε για το θράσος μας να εμπλέκουμε το ιδεώδες με το πραγματικό στα όνειρα και τις προσδοκίες μας, δίνοντας διαρκώς μάχες στην αρένα της. Καθώς, είτε μας προσφέρει στιγμές χαράς, έρωτα, επιτυχίας και θριάμβου, είτε μας φέρνει αντιμέτωπους με μια υπέρτατη δύναμη, τη Μοίρα. Στιγμές που νιώθουμε ανίσχυροι μπροστά στο μεγαλείο της τραγικότητάς της και που η μόνη εμφανής διέξοδος που δείχνει πραγματική, είναι το ν’ ακολουθούμε απλά το ρεύμα. Όχι με άρνηση, αλλά με αποδοχή της ροής…»
Η παραπάνω παράγραφος δίνει ένα στοιχείο, σχετικά με το ευρύτερο πλαίσιο μέσα στο οποίο κινούνται οι ήρωες, καθώς εκτυλίσσεται η πλοκή της ιστορίας. Προκειμένου στην εξέλιξή της βέβαια, να καταλήξουν κάπου… - Όταν κλονίζονται οι ισορροπίες μας, όταν οι ανατροπές γκρεμίζουν τα όσα πιστεύουμε και όταν πρέπει να πάρουμε αποφάσεις ζωής, τα πάντα γύρω μας αλλάζουν. Ποια από τις δυο ηρωίδες σας είναι περισσότερο έτοιμη για το αναπάντεχο;
Νομίζω ότι, έτοιμος για το αναπάντεχο δεν αισθάνεται ποτέ κανείς. Ακόμα και αν κάποιος θεωρεί ότι έχει τον έλεγχο της ζωής του, όπως στην προκειμένη περίπτωση, η Άννα που είναι ο δυναμικός, ακέραιος και συγκροτημένος χαρακτήρας της ιστορίας, όταν καλείται να το αντιμετωπίσει, αισθάνεται αδύναμη, μετέωρη και ευάλωτη. Κλονίζεται το ίδιο έντονα με τη Φανή που είναι πιο ευαίσθητη, εύθραυστη και επιρρεπής σε λάθη, πάθη και αδυναμίες. Θεωρώ λοιπόν, ότι η τροπή του παιχνιδιού έχει να κάνει με το πως θα καταφέρει να διαχειριστεί και ν’ αξιοποιήσει κανείς το αναπάντεχο, ανεξάρτητα με το ποια είναι η φύση του χαρακτήρα του. Και αυτό που επεδίωξα να στείλω ως μήνυμα στους αναγνώστες, θέτοντας τους ήρωές μου σε αυτή τη θέση, είναι ότι, η ζωή συχνά και ανεξάρτητα με τη βούληση και την ιδιοσυγκρασία μας, μας βάζει σε δοκιμασίες απρόβλεπτες και μοιραίες, που μας ξεβολεύουν και δημιουργούν αναστάτωση και ταραχή στο μικρόκοσμό μας, προκειμένου να μας δώσει κάποια μαθήματα που θα μας βοηθήσουν να διευρύνουμε το πνεύμα και τους ορίζοντές μας. Τα οποία, αν αξιοποιήσουμε κατάλληλα, θα μπορούσαν να μετατραπούν σε εφόδια που θα μας βοηθήσουν να εξελιχθούμε, είτε σε μία ήδη υπάρχουσα, αλλά ανανεωμένη, είτε σε μια νέα κατάσταση, που θα είναι ίσως, πιο κοντά στα «μέτρα» μας και στην οποία θα συμπλέουμε πιο αρμονικά με τον εαυτό και τις επιθυμίες μας. Αυτό άλλωστε δεν είναι για τον καθένα από εμάς το ζητούμενο; - Λίγο πολύ όλοι μας βρεθήκαμε κάποτε να παλεύουμε με τα ανατρεπτικά παιχνίδια της ζωής. Ποιο πιστεύετε πως είναι το καλύτερο όπλο ώστε να έχουμε τις λιγότερες απώλειες;
Το να είμαστε ειλικρινείς τουλάχιστον με τον ίδιο τον εαυτό μας. Το να μη φοβόμαστε να μείνουμε μόνοι μαζί του, να τον ακούσουμε, να τον αντιμετωπίσουμε, αν χρειαστεί ακόμα και να συγκρουστούμε μαζί του, προκειμένου ν’ αλλάξουμε ή να βελτιώσουμε ό,τι δε μας αρέσει. Η ειλικρινής σχέση και η αρμονία σε σχέση με τον εαυτό μας, προσδίδουν πίστη σ’ αυτόν και κατ’ επέκταση αυτοεκτίμηση. Με όπλα την πίστη και την αυτοεκτίμηση, όποιος και αν είναι ο αγώνας που καλούμαστε να δώσουμε, το κάνουμε με θάρρος και ψυχή, γιατί όλα είναι πιο ξεκάθαρα και τακτοποιημένα μέσα μας και συνεπώς, αισθανόμαστε πιο ξεκάθαροι και πιο δυνατοί. Δεν αμφιβάλλουμε, δεν αμφιταλαντευόμαστε, δεν αναβάλλουμε γι’ άλλη μέρα και είμαστε πιο αποφασιστικοί τη στιγμή που χρειάζεται να κάνουμε πράξη τις όποιες επιλογές μας. Έτσι, ακόμα και στην περίπτωση που υπάρξουν απώλειες ή ήττες – που είναι μέσα στο παιχνίδι της ζωής ούτως ή άλλως- μπορεί να μας λυγίσουν προς στιγμήν ίσως, αλλά σε καμία περίπτωση δεν καταφέρνουν να μας σπάσουν και να μας διαλύσουν. Αν τις εκμεταλλευτούμε σωστά και τις δούμε ως μάθημα μάλιστα, ίσως καταφέρουμε να βγούμε κερδισμένοι, ανεξάρτητα με το αποτέλεσμα. Γιατί στην επόμενη μάχη θα είμαστε και πιο έμπειροι και πιο συνειδητοποιημένοι σε ό,τι αφορά τις ικανότητες, τα όπλα και τα προτερήματά μας, όπως και τα μειονεκτήματα, τις ελλείψεις και τις αδυναμίες μας. - «Μια ιστορία που αναδεικνύει τη δύναμη της γυναίκας, της αιώνιας γυναίκας, αυτής που στήριξε τα θεμέλια του κόσμου και έγραψε την ιστορία αλλιώς», γράφετε. Μιλήστε μας για τη σκέψη σας μέσα στα εισαγωγικά.
Η συγκεκριμένη φράση στα εισαγωγικά προέκυψε για την προώθηση του βιβλίου σε σχέση με την περίληψη στο οπισθόφυλλο και δε μου ανήκουν τα πνευματικά δικαιώματα σαν προσωπική σκέψη. Προφανώς όμως, προέκυψε λόγω του ότι οι βασικές ηρωίδες στο μυθιστόρημά μου είναι δύο γυναίκες. Οι οποίες δρουν και αντιδρούν με γνώμονα και κινητήριο δύναμη τη θηλυκότητα, με ό,τι αυτή περιλαμβάνει ως έννοια. Και η οποία, ως αδιαμφισβήτητα γυναικεία ιδιότητα, αν ενεργοποιηθεί σωστά, με υγιή τρόπο και ισορροπημένα, μπορεί κατά περίπτωση και να στηρίξει, αλλά και να γκρεμίσει θεμέλια, αλλάζοντας τη ρότα της ιστορίας κάθε γυναίκας μεμονωμένα, σε προσωπικό επίπεδο, αλλά και τη θέση της ως μέρος της ιστορίας του κόσμου σε ευρύτερο πλαίσιο, γενικότερα. - Φαντάζομαι πως κατά τη συγγραφή του βιβλίου σας κάνατε καλή παρέα με τις ηρωίδες σας. Παραδίδοντας μας την Άννα και τη Φανή, ποιο σημείο του χαρακτήρα τους πιστεύετε πως σας επηρέασε ως άνθρωπο αλλά κυρίως ως γυναίκα;
Δομώντας βήμα-βήμα τη ροή της ιστορίας, ανέπτυξα με όλους τους ήρωες μια σχέση που θα μπορούσα να τη χαρακτηρίσω στενή και ιδιαίτερη. Κάποιους βέβαια, ήταν πιο εύκολο να τους ψυχογραφήσω, ξεδιπλώνοντας με σαφήνεια και ρεαλισμό τα στοιχεία τις προσωπικότητάς τους. Όπως και να δικαιολογήσω ή να εξηγήσω τις αντιδράσεις τους, γιατί ήταν πιο κοντά στη δική μου οπτική, σκέψη και ιδιοσυγκρασία. Με άλλους πάλι, ήταν πιο δύσκολη η διαδικασία και μου πήρε περισσότερο χρόνο για να τους κατανοήσω, γιατί η φιλοσοφία τους ήταν εντελώς κόντρα με την ψυχοσύνθεση, τις απόψεις ή τις πιθανές αντιδράσεις μου σε ανάλογες καταστάσεις μ’ εκείνες που κλήθηκαν ν’ αντιμετωπίσουν. Αυτό που μπορώ να πω σίγουρα, είναι ότι, σε όλους τους ήρωες αξιοποίησα στοιχεία της προσωπικότητας μου, όπως και προσωπικές εμπειρίες, γνώσεις, ερεθίσματα, βιωματικές καταστάσεις, αισθητική, απόψεις και ιδέες, οδηγώντας τους στο να καταφέρουν να πορευτούν και ν’ ανταπεξέλθουν στις όποιες δοκιμασίες. Και μπορεί η συνείδηση που κατασκεύασα για τον καθένα, να μην ήταν ξεκάθαρα η δική μου συνείδηση, αλλά σίγουρα προήλθε μέσα από τη δική μου ψυχή. Σε άλλες περιπτώσεις πάλι, οι ίδιοι οι ήρωες, ορμώμενοι απ’ τη δική τους βούληση και ιδιοσυγκρασία, οδήγησαν εμένα σε κεντρικές ιδέες και συμπεράσματα ή σε μηνύματα που έψαχνα, προκειμένου να τα περάσω στους πιθανούς αναγνώστες, αλλά και στον ίδιο τον εαυτό μου. Σίγουρα πάντως, ανέπτυξα με όλους βαθιά, ισότιμη και ειλικρινή σχέση, η οποία δομήθηκε λέξη-λέξη, έντιμα και ειλικρινά, μέσα από διάλογο και ενσυναίσθηση και μ’ ένα τίμιο αλισβερίσι απόψεων, εμπειριών και συναισθημάτων. Οπότε, μου είναι δύσκολο να ξεχωρίσω ή να δείξω ιδιαίτερη αδυναμία σε κάποιον, θεωρώντας ότι μ’ επηρέασε περισσότερο ή λιγότερο από κάποιον άλλο. - Έχετε πει πως η ιστορία σας λειτουργεί ψυχοθεραπευτικά στους αναγνώστες σας. Λειτούργησε με τον ίδιο τρόπο και σε σας;
Η συγγραφή πάντα λειτουργούσε σαν μια μορφή ψυχοθεραπείας για μένα. Απ’ όταν ήμουν μικρό παιδί ακόμα και πολύ πριν καταλήξω να δημοσιοποιώ κείμενά μου και να θεωρούμαι αρθρογράφος και συγγραφέας. Ταυτόχρονα, ήταν πάντα για μένα και μια πρόκληση. Γιατί, όπως έχω ξαναπεί άλλωστε, θεωρώ ότι σου δίνει τη δυνατότητα να διεισδύσεις σε ανθρώπινα συναισθήματα, ν’ αφομοιώσεις καταστάσεις, ερεθίσματα και εμπειρίες και σου επιτρέπει να εμβαθύνεις στην ουσία, ξεπερνώντας τα στενά όρια της επιφάνειας, της υποκρισίας και του ατσαλάκωτου “καθωσπρεπισμού”. Προσωπικά, μου δίνει μια αίσθηση αυθεντικότητας, αντισυμβατικότητας και ελευθερίας, απέναντι σε ό,τι με κρατά σε πλαίσια και περιορίζει την ανάγκη μου να εκφράζομαι όπως πραγματικά θέλω. Κάτι, που λειτουργεί οπωσδήποτε λυτρωτικά και απελευθερωτικά και κατ’ επέκταση και ψυχοθεραπευτικά.
Λίγα λόγια για το βιβλίο
Η Άννα είναι μια γυναίκα που δεν της χαρίστηκε τίποτα σε έναν ανδροκρατούμενο κόσμο.
Ό,τι έχει κερδίσει το κατάφερε με το να είναι ο εαυτός της. Ευαίσθητη, μα και περήφανη, παραμένει μοναδικά αυθεντική, καθώς, συνειδητά, είναι διατεθειμένη να πληρώσει το τίμημα της αδιαπραγμάτευτης άρνησής της να συμβιβαστεί με κάτι λιγότερο απ’ ό,τι της αξίζει.
Όμως κάποια στιγμή οι ισορροπίες κλονίζονται.
Η Φανή, στον αντίποδα, ακολουθεί τα βήματα των άλλων.
Παρασυρμένη από τις προσδοκίες των οικείων της και βαθιά απογοητευμένη από την άκαρπη προσπάθειά της να πραγματοποιήσει τα όνειρά της, αποφασίζει να τα εγκαταλείψει. Ξεγελώντας τον εαυτό της, επιλέγει να κρυφτεί πίσω από τη σταθερότητα και την ασφάλεια που της προσφέρει ένας συμβατικός γάμος.
Μέχρι που θα συναντηθεί με την αλήθεια.
Μια ιστορία που αναδεικνύει τη δύναμη της γυναίκας, της αιώνιας γυναίκας, αυτής που στήριξε τα θεμέλια του κόσμου και έγραφε την ιστορία αλλιώς.
Βιογραφικό
Ονομάζομαι Μαρία Κουγιουμτζόγλου και γεννήθηκα στις 28 Δεκεμβρίου του 1970 στη Θεσσαλονίκη, όπου μεγάλωσα και έζησα το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μου.
Είμαι δημόσιος υπάλληλος του Υπουργείου Δικαιοσύνης και τα τελευταία επτά χρόνια ζω στα Χανιά της Κρήτης, λόγω της επαγγελματικής μου ιδιότητας που είναι Δικαστική Γραμματέας του Εφετείου.
Αρθρογραφώ τα τελευταία τρία χρόνια ερασιτεχνικά σε εφημερίδες και διαδικτυακά sites, κάποια εκ των οποίων είναι το “THESSALONIKIARTSANDCULTURE”, η «ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΗ ΔΡΑΣΗ», η εφημερίδα λογοτεχνών «ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΟ ΒΗΜΑ», το λογοτεχνικό περιοδικό «ΚΕΦΑΛΟΣ», η εφημερίδα «Tomorrownews.gr», κ.α.
Πρόσφατα συμμετείχα σε δύο συλλογικές εκδόσεις εκ των οποίων η μία είναι το «Λογοτεχνικό Ημερολόγιο 2021» των εκδόσεων «ΚΕΦΑΛΟΣ» μ’ ένα διήγημά μου με τίτλο «Ο γαμπρός της Ευτυχίας» και η δεύτερη, μία συλλογική έκδοση με τίτλο «50+1 ιστορίες καραντίνας» που έγινε σε συνεργασία του «Ψυχολογικού Κέντρου Χανίων» με τις εκδόσεις «Κάθεξις» που αφορούν βιβλία ψυχολογίας και όπου επιλέχθηκε, προκειμένου να συμμετέχει, ένα κείμενό μου με τίτλο «Ευαίσθητα προσωπικά δεδομένα».
Παρόλο που άρχισα να δημοσιοποιώ κείμενά μου σχετικά πρόσφατα, γράφω από μικρή ηλικία, ορμώμενη από μια ανάγκη να βρω έναν τρόπο για να μπορώ να εκφράζομαι ελεύθερα, αυθόρμητα και αληθινά. Γιατί θεωρώ ότι το να γράφεις, σου δίνει τη δυνατότητα να διεισδύσεις σε ανθρώπινα συναισθήματα, ν’ αφομοιώσεις καταστάσεις, ερεθίσματα και εμπειρίες και σου επιτρέπει να εμβαθύνεις στην ουσία, ξεπερνώντας τα στενά όρια της επιφάνειας, της υποκρισίας και του ατσαλάκωτου “καθωσπρεπισμού”. Η συγγραφή για μένα είναι μια επανάσταση ελεύθερης σκέψης, λόγου και έκφρασης απέναντι σε μια πραγματικότητα που σε περιορίζει και που πολλές φορές δεν σ’ αφήνει να εκφραστείς όπως θα ήθελες… Μια μορφή αυθεντικότητας, αντισυμβατικότητας και ελευθερίας!
No comments!
There are no comments yet, but you can be first to comment this article.