Συγγραφέας του βιβλίου «Νικόλυκος» – Εκδόσεις «Πληθώρα»

Ένας μύθος: Ο μύθος του Λυκάονα. Ένας πρωταγωνιστής: Ο μοναχικός άντρας που αναζητεί την εσωτερική ειρήνη κυρίως με τον εαυτό του και γι’ αυτό επιλέγει τη σιωπή, παριστάνοντας τον μουγκό. Οι εσωτερικές ανησυχίες και οι προβληματισμοί της Μαρίας Χατζόγλου χρειαζόταν και κάτι ακόμη για να ολοκληρώσουν το μυθιστόρημά της: Τον κατάλληλο τόπο και χρόνο: Ο Ταΰγετος, που όπως λέει στο Vivlio-life έχει απασχολήσει αρχαιολόγους, γεωλόγους, μυστικιστές και φιλοσόφους και έχει μια ιδιαίτερη θέση στην καρδιά της, ήταν ο πιο κατάλληλος τόπος. Όσο για τον χρόνο; Τα χρόνια του εμφυλίου ήταν εκείνα που εξυπηρέτησαν τον τελικό σκοπό της. Και καθώς χωρίς τον έρωτα δεν κινείται τίποτα, η συγγραφέας έδωσε σ’ αυτό το υπέροχο συναίσθημα το χρώμα και την ένταση που του αξίζει.

Τo βιβλίο σας βασίζεται στο μύθο του Λυκάονα. Θέλετε να μας βάλετε στο κλίμα της ιστορίας σας;
To βιβλίο έχει αφετηρία το μύθο του Λυκάονα, με την σκέψη ν’ αποδώσω όσο το δυνατόν καλύτερα τον παραλληλισμό της αγέλης των λύκων με την κοινωνία των ανθρώπων, του προπατορικού αμαρτήματος του Λυκάονα με εκείνου του Αδάμ. Την ύβρη ως όριο της βούλησης και της ματαιοδοξίας των βροτών πλασμάτων.
Ο Νικόλυκος είναι ο πρωταγωνιστής σας. Ένα πλάσμα στα όρια του μύθου και της πραγματικότητας. Πού τελειώνει ο μύθος και πού ξεκινά η πραγματικότητα στον ήρωά σας;
Ο Νικόλυκος είναι ένα μοναχικό πλάσμα που πάσχει κι αναζητεί την εσωτερική ειρήνη με τον εαυτό του πρώτα, κι έπειτα την ειρηνική συμβίωση με τους άλλους ανθρώπους. Αντιμετωπίζει την -δήθεν- πολιτισμένη κοινωνία των ανθρώπων με, επικριτική διάθεση, με ειρωνεία, και συχνά με σιχασιά. Νιώθει παράταιρος με τη διπλωματία, την αμετροέπεια και τη φαυλότητα του ανθρώπου. Είναι αντικοινωνικός από άποψη. Όμως, στο πλαίσιο της ανθρώπινης κοινωνίας, όπου καλείται εκ των περιστάσεων να ενταχθεί για να επιβιώσει, αποφασίζει να παραστήσει το μουγκό. Θα μείνει ως το τέλος πιστός στις απόψεις του για να μην αλλοιώσει την καθαρότητα της ψυχής του. Απ’ αυτήν την ψυχολογική άποψη είναι ένα ολωσδιόλου, πραγματικό πρόσωπο, ζωντανό, που πάσχει, ζει και κινείται ανάμεσά μας, τον έχουμε συναντήσει, υπάρχει και υπήρχε πάντα. Τα υπόλοιπα χαρακτηριστικά του Νικόλυκου, που τον κατατάσσουν σε υπερβατικό-μυθικό πρόσωπο εξυπηρετούν άλλες σκοπιμότητες του έργου.


Αν και το θέμα είναι πρωτότυπο και μας βάζει σε άλλα αναγνωστικά μονοπάτια βλέπουμε πως ο έρωτας έχει λάβει τη δική του θέση.
Χωρίς τον έρωτα δεν κινείται τίποτα. Στο βιβλίο, ως βασική συνισταμένη της ζωής αντικατοπτρίζει τα εσωτερικά αρχέτυπα. Γίνεται σταθμός ψυχοσωματικής εξέλιξης. Ο έρωτας παρουσιάζεται και βιώνεται διαδοχικά με τα πρόσωπα των τριών γυναικών που συναντά ο Νικόλυκος: α) στον κατεξοχήν σαρκικό-αναγνωριστικό, β) τον απόλυτα σαγηνευτικό-συναισθηματικό και γ) τον τρυφερό-συντροφικό. Γοητευτικές και οι τρεις μορφές του έρωτα, αλλά συνάμα τόσο εύθραυστες. Ίσως, επειδή οι προσδοκίες απ’ αυτόν -όπως συμβαίνει τελικά με τους ανθρώπους- είναι μη ρεαλιστικές, αφού, όπως και η ελευθερία προϋποθέτει αρετή και τόλμη.


Γιατί αποφάσισε ο ήρωάς σας να παραστήσει τον μουγκό;
Ξεκίνησε από φόβο προς τους ανθρώπους. Η σιωπή ήταν η ασπίδα του. Σύντομα κατάλαβε, όμως, πως τα λόγια στην κοινωνία των ανθρώπων είναι παγίδες που δεν βοηθούν στην συνεννόηση. Άλλα σκέπτονται οι άνθρωποι, άλλα λένε κι άλλα πράττουν.

Οι σχέσεις των ηρώων σας δοκιμάζονται από τα σκληρά γεγονότα του εμφυλίου πολέμου και της δύσκολης επιβίωσης. Γιατί επιλέξατε αυτήν την πραγματικά σημαντική ιστορική περίοδο;
Γιατί αυτή η περίοδος εξυπηρετούσε θαυμάσια τους προβληματισμούς που ήθελα να προβάλω.

Επίσης επιλέξατε τον Ταΰγετο για να μας μεταφέρετε με την αλληγορική σας πένα, τα νοήματα που θέλατε. Πώς έγινε η επιλογή του ως «μαγικού βουνού»;
Αχ, μπορώ να σας μιλώ πολλήν ώρα για την επιλογή μου αυτή! Θα προσπαθήσω να είναι η απάντηση μου όσο πιο σύντομη και περιεκτική. Ο Ταΰγετος, που είναι η υψηλότερη οροσειρά της Πελοποννήσου, οφείλει τ’ όνομά του στην Ταυγέτη, μία εκ των επτά Πλειάδων (αυτό κρατήστε το). Στην κορυφή του, το Ταλετόν, ο Αναξίμανδρος είχε στήσει το αστεροσκοπείο του για τη μελέτη των αστερισμών. Πράγματι το Ταλετόν μοιάζει από τη μια πλευρά μ’ ένα τέλειο ισοσκελές τρίγωνο κι ολόκληρο μ’ ένα μεγαλιθικό πυραμοειδές μνημείο. Κατά την ανατολή του ηλίου, καθώς διαθλώνται οι ακτίνες του, πίσω απ’ τον Πάρνωνα, σχηματίζεται ψηλά στον ουρανό το είδωλό του, ένα γκρίζο ισόπλευρο τρίγωνο που δείχνει τις… Πλειάδες! Στη συνέχεια, κατά την ανατολή, πέφτει η σκιά της πυραμίδας του Ταλετού μέσα στον Μεσσηνιακό κόλπο και το ηλιοβασίλεμα πέφτει στον Λακωνικό. Είναι ένα βουνό που απασχόλησε αρχαιολόγους, γεωλόγους, μυστικιστές και φιλοσόφους. Πολλοί ισχυρίζονται ότι είναι σμιλεμένο τεχνικά, ότι είναι μια γεωπυραμίδα, που λειτουργούσε ως γιγαντιαίος πομπός ή δέκτης. Οι Πυθαγόρειοι και οι Ορφικοί πίστευαν ότι εκεί υπήρχε μια κοσμική Πύλη, όπου με κάποιες παραμέτρους εκχύνονταν το «Αείζωτο Φως» της Αρμονίας. Η κορυφή πιστεύεται πως είναι ένας κοσμικός δίαυλος όπου λειτουργούσε ως συσσωρευτής, μεταλλάκτης ή πυκνωτής ενέργειας. Τα πυθικά ιερατεία των αρχαίων, άλλωστε, γνώριζαν πολλά για τις αρτηρίες ενέργειας και τα κομβικά σημεία του γεωδαιτικού δικτύου. Σταματώ εδώ.

Είστε δικηγόρος και ασκείτε το επάγγελμα εδώ και χρόνια. Ενώ θα μπορούσε να είναι πηγή έμπνευσης για σας μια υπόθεση από τις τόσες που φτάνουν καθημερινά στα δικαστήρια δεν επιλέξατε τον εύκολο – ίσως – μυθιστορηματικό δρόμο. Ποια χαρακτηριστικά πρέπει να έχει για σας μια μυθοπλαστική ιστορία για να την αποτυπώσετε στο χαρτί;
Πηγή έμπνευσης για μένα αποτελεί, συνήθως, ένα πρόσωπο που έχω γνωρίσει. Αυτό θα μου δώσει την σπίθα και γύρω του θα πλάσω τη μυθιστορία μου, που συνήθως την τοποθετώ σ’ ένα πραγματικό ιστορικό τόπο και χρόνο. Οι υποθέσεις των δικαστηρίων είναι η καθημερινότητά μου και δεν θέλω να γράφω τίποτα γι’ αυτές. Με τη γραφή θέλω να δραπετεύω. Θέλω να κλείνω την πόρτα στην καθημερινότητα των δικαστηρίων και να ασχολούμαι με την σπίθα που με συνεπήρε.

Σας ευχαριστώ πολύ για την συνέντευξη.

Λίγα λόγια για το βιβλίο
Ο “Νικόλυκος” της Μαρίας Χατζόγλου είναι ένα από τα πιο συναρπαστικά μυθιστορήματα που θα μπορούσε να διαβάσει κανείς τα τελευταία δέκα χρόνια. Μια εξαιρετικά πρωτότυπη ιστορία, καθώς όσο αδρά προβάλλονται τα πρόσωπα που την στοιχειώνουν, άλλο τόσο ζωηρά αποτυπώνεται ο ιστορικός ανάπλους που επιχειρείται με την πρόθεση να αποδοθεί εξελικτικά η περιπέτεια της χώρας μας, χωρίς ίχνος άμεσης κοινωνιολογικής ανατομίας.
Καταφέρνει ο “Νικόλυκος” σε οποιαδήποτε περιβάλλοντα κι αν μας μεταφέρει, ή όποια κι αν είναι η χρονική απόσταση ανάμεσά τους, να διατηρεί ζωντανή τη συνέχεια μιας κληρονομικής καταβολής, ακριβώς γιατί ο μύθος του μυθιστορήματος δεν είναι μια επινόηση της συγγραφέα αλλά προκύπτει χάρη σε σχέσεις ανθρώπων που όσο πιο πραγματικές αναγνωρίζονται, τόσο μεγαλύτερη είναι η γοητεία που προκαλούν.
Παρά το γεγονός ότι η Μαρία Χατζόγλου δίνει στον ορίζοντα του μυθιστορήματός της μια τεράστια προοπτική, οι συγκρίσεις ανάμεσα στο άλλοτε και το τώρα, το χθες και το σήμερα, παραμένουν τόσο ανάγλυφες, ώστε φυσιολογικά να πιστεύει κανείς πως οι εποχές αλλάζουν απλά το ένδυμά τους παραμένοντας το ίδιο πάντα ανθρωποφαγικές.

Βιογραφικό

Η Μαρία Χατζόγλου γεννήθηκε στη Μυτιλήνη, σπούδασε Νομικά και ζει στην Αθήνα, όπου ασκεί το επάγγελμα του δικηγόρου. Ασχολείται και είναι λάτρης της λογοτεχνίας σε όλες της τις εκφάνσεις, μυθιστόρημα, ποίηση, δοκίμιο και θεατρικό έργο. Το πρώτο της βιβλίο είναι το μυθιστόρημα «Ορατών τε και Αοράτων», εκδόσεις Πληθώρα).