Γράφει: Ο Κώστας Τραχανάς

Σήμερα στους δύσκολους καιρούς που ζούμε διψάμε περισσότερο από ποτέ για ανοιχτούς ορίζοντες. Διψάμε να μοιραστούμε «κομμάτια γνήσιο ουρανό» όπως γράφει και ο Μίλτος Σαχτούρης στο υπέροχο ποίημά του «Το ψωμί». Γιατί σκοπός της ποίησης είναι να μας κάνει να νιώθουμε ότι βγάζουμε φτερά.
Οι ποιητές έχουν πάντα δίκιο. Διαπιστώνουν τα υπαρξιακά ζητήματα. Προσβλέπουν στο μέλλον. Εντοπίζουν τη μοναξιά.


Μια σπουδαία ποιητική συλλογή είναι και οι «Μαρμάρινες ψυχές» της Ιωάννας Θεοχάρη.
Στους καιρούς ιλιγγιώδους επιτάχυνσης που ζούμε είναι πολύ δύσκολο να κάνεις ποίηση, όπως κάνει η Ιωάννα Θεοχάρη, γιατί χρειάζεται να παρατηρείς προσεκτικά, να ακούς, να κάνεις μια παύση να αναστοχαστείς, να ακουμπήσεις κάπου τα μάτια σου.
Αυτό που ζούμε είναι το «μπλακ άουτ της ευαισθησίας», η συσκότισή της. Ίσως η ποίηση της Θεοχάρη να είναι αυτός ο αντίλογος που χρειαζόμαστε περισσότερο από ποτέ, αυτός ο χώρος όπου ακόμη αγκαλιάζονται φαντασία και συνείδηση: από τη μία η αισθητική αναζήτηση κι ο πειραματισμός αλλά δίπλα τους να αναρωτιόμαστε, να αναστοχαζόμαστε αλλά και να εγκαλούμε την πραγματικότητα.
Στα ποιήματα της Ιωάννας Θεοχάρη είναι οι ίδιοι οι στίχοι της που ανοίγουν διάλογο με τον αναγνώστη:
Πεσόντες για την πατρίδα / ή για τη διανομή καφέ,
Η δύση ντράπηκε/να κλέψει από την ανατολή του ήλιου/ ένα φιλί,
Με απωθούν/οι επιρρεπείς/οι επίτηδες/οι επί τη ευκαιρία,
Ποιος τάχα το γνωρίζει/ποια εποχή θα ανθίσει η ψυχή/ και πότε σαν μήλο της Εδέμ/θα σε κόψει για να σε γευτεί/ ένας μεγάλος Θάνατος;
Μήτε το καταλάβαμε/πώς δύο ξεθωριασμένα «εγώ»/δειλά αγαπηθήκανε,
Πεπρωμένο πάντα σου αναλογεί,/μέχρι να γίνει πεπραγμένο,
Άλλοι ανεβαίνουν με σκάλες/άλλοι με ανελκυστήρα,/κι άλλοι σε τριαντάφυλλα/στηρίζονται,
Το φως να αδικήσεις,/άνθρωπε, δεν μπορείς./Αν τυχόν το αρνηθείς,/σ΄ αφήνει.
Με μια προσευχή/το φως κάθε βράδυ σβήνω:/Να μη σβήσουν ποτέ/οι φίλοι.
Για τη φτώχεια φταίει ο διπλανός./Για το σκοτάδι ένοχη η σιωπή./Για τη δειλία ένοχη είναι εκείνη.
Η δύση πάντα πιο δειλή/απ΄ την ανατολή θα μένει/κι ας λέμε ο ήλιος βασιλεύει./ «Και αύριο μέρα είναι»/σκέφτεται/και άτολμα αποχωρεί.
Να παραμένεις άγκυρα/σε κόσμο που οι φελλοί επιπλέουν./Να γίνεσαι μουσική/στην εποχή της ασύστολης/εικόνας.
Με μια ραπτομηχανή εποχής/έκοβα εγωισμούς/ και έραβα ελπίδες.
Συννεφιασμένος οδοιπόρος/στον κήπο του Έρωτα βρέθηκε.
«Φως ήθελες/έρωτα ζητούσες,/Μολών λαβέ!


Ποίηση λοιπόν τολμηρή, επίκαιρη, με έντονο κοινωνικό πρόσημο, με ευαισθησία και λεπτότητα, που έχει το σθένος να θίξει φλέγοντα ζητήματα της σύγχρονης ζωής, καθώς οι ανθρώπινες κοινωνίες κατάντησαν ζούγκλες δίποδων θηρίων, όπου ο αδύναμος στοχοποιείται και αναλώνεται χωρίς οίκτο, σαν να είναι ένοχος για την αδυναμία του.
Πίσω από τους στίχους διακρίνουμε ευαισθησία, ανθρωπιά κι ενσυναίσθηση, αρετές που απειλούνται με εξαφάνιση στις μέρες μας. Σίγουρα αξίζει για πολλούς λόγους αυτή η ποίηση που μας προτρέπει να κρατήσουμε μέσα μας αναλλοίωτα τα τελευτά ίχνη της ανθρωπιάς μας.
Η ποιήτρια Ιωάννα Θεοχάρη, ήδη με το δεύτερο βιβλίο της, έχει κατακτήσει μια ποιητική ωριμότητα άξια προσοχής.


Η Ιωάννα Θεοχάρη, με καταγωγή από τη Ζάκυνθο, γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα. Φοίτησε στο Αμερικανικό Κολλέγιο, όπου και έλαβε το πρώτο της ποιητικό βραβείο στην αγγλική σε ηλικία 17 ετών. Σπούδασε Ιατρική στην Μπρέσια της Ιταλίας, με την εκπόνηση της πτυχιακής της εργασίας στην Παιδοψυχιατρική. Ζει και εργάζεται στην Αθήνα ως Ιατρός επειγόντων στην κλινική Υγείας Μέλαθρον, και μεγαλώνει με δύο κόρες. Ποιήματά της έχουν βραβευτεί σε Διεθνείς και Πανελλήνιους Διαγωνισμούς Ποίησης, ενώ άλλα έχουν δημοσιευτεί σε διακεκριμένα περιοδικά, όπως το Ποιείν. Έλαβε το τρίτο βραβείο στον Παγκόσμιο Διαγωνισμό Ποίησης με θέμα τον Διονύσιο Σολωμό, από τη Ζακυνθινή Εστία Πολιτισμού «Διονύσιος Ρώμας» (2021), με το ποίημα «Ελευθερίας Φώτιση». Επίσης, βραβεύτηκε στον 8ο Πανελλήνιο Διαγωνισμό Ποίησης αφιερωμένο στη Μικρασιατική Καταστροφή, από την Εταιρεία Γραμμάτων και Τεχνών Πειραιά (2022), με το ποίημά της «Βαλσαμωμένο Σπίτι» να λαμβάνει το δεύτερο βραβείο. Τέλος, συμμετείχε με έργα της στη Φιλολογική Πρωτοχρονιά (2023). Η πρώτη της συλλογή είχε τον τίτλο Το τριαντάφυλλό σου ζει (εκδόσεις Ιωλκός 2021). Το βιβλίο Μαρμάρινες Ψυχές είναι η δεύτερη ποιητική της συλλογή.

facebookShare on Facebook
TwitterTweet
FollowFollow us
PinterestSave