Συγγραφέας του παιδικού – εφηβικού βιβλίου «Επιχείρηση Ουράνιο Τόξο-1. Η ασπρόμαυρη πολιτεία» – Εκδόσεις «Ρώμη»
Μια ασπρόμαυρη πολιτεία στην οποία οι άνθρωποι αποφάσισαν να καταργήσουν τα χρώματα, επειδή πιάνουν πολύ χώρο στη ζωή τους, μας μεταφέρει το βιβλίο της Νίνας Φωτιάδου. Μαζί με τα χρώματα όμως έχασαν και τη χαρά της ζωής, τη δημιουργικότητά τους, και την απόλαυση των απλών πραγμάτων. Η μικρή της ηρωίδα όμως δε θα επιτρέψει στον εαυτό της να ζει σε γκρίζο φόντο κι έτσι θα ψάξει να βρει τρόπο να επαναφέρει τα χρώματα στη ζωή της πόλης τους. Τη λύση θα της δώσει ένα υπέροχο ουράνιο τόξο. Όπως λέει στο Vivlio-life η συγγραφέας «το Ουράνιο Τόξο στην ιστορία μου είναι οι τέχνες, είναι ο δημιουργικός μας εαυτός, είναι η φαντασία μας και η δημιουργική μας σκέψη. Η δημιουργική σκέψη είναι αυτή που μας οδηγεί να βρούμε λύσεις στην καθημερινότητά μας. Βάζοντας την τέχνη στη ζωή μας, όχι μόνο ως δημιουργοί αλλά και ως θεατές της, ερχόμαστε σε επαφή με τον δημιουργικό μας εαυτό και αισθανόμαστε σε συγχρονισμό με τους γύρω μας και τη ζωή».
Μια ασπρόμαυρη πολιτεία στην οποία ζουν άνθρωποι που αποφάσισαν ότι δεν χρειάζονται πια τα χρώματα. Τι είναι αυτό που τους οδήγησε σ’ αυτή τη θλιβερή απόφαση;
Κάποια στιγμή αποφάσισαν ότι τα χρώματα πιάνουν πολύ χώρο στη ζωή τους. Τους κάνουν να χάνουν χρόνο για να τα θαυμάσουν και έτσι χάνουν χρόνο από τις δουλειές τους. Έτσι αποφάσισαν ότι τα χρώματα είναι περιττά, έπαψαν να τα βλέπουν. Δεν τα κατήργησαν, πώς θα μπορούσαν άλλωστε, απλώς έπαψαν να τα βλέπουν…
Περιγράψτε μας την πολιτεία και δώστε μας μια εικόνα από την ασπρόμαυρη ζωή των κατοίκων της.
Οι κάτοικοι της Ασπρόμαυρης Πολιτείας είναι άνθρωποι που κοιτάνε τις δουλειές τους, είναι πολυάσχολοι και δεν έχουν χρόνο για οτιδήποτε άλλο. Όλα είναι ένα «πρέπει» για αυτούς, ένας συνεχής αγώνας να τα «καταφέρουν», τα χρώματα, η ομορφιά της ζωής, η χαρά της ζωής, είναι περιττά και έννοιες άγνωστες για αυτούς.
Ωραία, λοιπόν. Οι άνθρωποι αυτοί δεν ήθελαν στη ζωή τους το χρώμα. Με τι το αντικατέστησαν; Τι τους έκανε ευτυχισμένους αφαιρώντας το μπλε του ουρανού, το πράσινο της φύσης το κόκκινο των λουλουδιών;
Δυστυχώς, οι κάτοικοι της Ασπρόμαυρης Πολιτείας, έχασαν την επαφή τους με τα μικρά καθημερινά πράγματα που σε κάνουν ευτυχισμένο. Μια βόλτα στη φύση να απολαύσεις τα χρώματα, το γαλάζιο της θάλασσας που τόσο ηρεμεί, το χρώμα των ματιών αγαπημένων ανθρώπων και άλλα τόσα, μικρά αλλά, τόσο σημαντικά για τη ζωή. Η γιαγιά Σόφη, στην ιστορία μας λέει κάποια στιγμή στην εγγονή της: «…Τα χρώματα είναι ζωή καρδιά μου, για την ακρίβεια είναι η χαρά της ζωής!». Έχασαν, λοιπόν, τη χαρά της ζωής… Αφαιρώντας το χρώμα από τη ζωή τους, αφαίρεσαν τις τέχνες, τη δημιουργικότητα, την απόλαυση των απλών πραγμάτων: την αγαλλίαση μπροστά σε ένα ηλιοβασίλεμα, τη γαλήνη μιας ξάστερης καλοκαιρινής νύχτας, το γαλάζιο του ουρανού την άνοιξη και τόσα άλλα που δυστυχώς έχασαν από τη ζωή τους και που ποτέ δεν αντικατέστησαν με κάτι άλλο. Είναι άλλωστε ο λόγος που μεγαλώνοντας οι κάτοικοι αυτής της πολιτείας χάνουν τη μνήμη τους και ότι τους συνδέει με τη ζωή τους χάνεται. Είναι ο λόγος που η Σοφία, στην ιστορία μας, ψάχνει να βρει τρόπο να επαναφέρει τα χρώματα στη ζωή τους.
Αυτό που δίνετε εξαρχής να καταλάβουν οι μικροί σας αναγνώστες είναι πως, τα χρώματα δεν είχαν σταματήσει να υπάρχουν, απλά έπαψαν οι άνθρωποι να τα βλέπουν και έμαθαν και στα παιδιά τους να μην τα βλέπουν. Πώς μπορεί, αλήθεια, να πειστεί ένα παιδί για κάτι τόσο άσχημο;
Τα παιδιά παραδειγματίζονται από τις πράξεις των μεγάλων. Για παράδειγμα όταν ένα παιδί μεγαλώνει σε ένα σπίτι στο οποίο οι γονείς διαβάζουν βιβλία, το πιθανότερο είναι αυτό το παιδί να διαβάζει βιβλία. Τα παιδιά μιμούνται τους μεγάλους, οπότε δεν χρειαζόταν μεγάλη προσπάθεια. Είναι εξαιρετικά σημαντικό να προσέχουμε όταν απευθυνόμαστε στα παιδιά, το παράδειγμά μας μπορεί να τα οδηγήσει σε λάθος δρόμους.
Η μικρή Σοφία αποφασίζει να δει τον κόσμο έγχρωμο. Μιλήστε μας για τη μικρή σας ηρωίδα και τη στιγμή που όλα αλλάζουν στη ζωή της.
Η Σοφία, όπως και όλα τα παιδιά, είναι πολύ κοντά στα χρώματα, στη χαρά της ζωής. Το παραμικρό μπορεί να τα ωθήσει προς τις ομορφιές τις ζωής και τη δημιουργικότητα. Δεν χρειάστηκε κάτι εξαιρετικά μεγάλο για να κάνει τη Σοφία να δει χρώματα. Μια μικρή, αμυδρή αντανάκλαση του ουράνιου τόξου μέσα σε έναν νερόλακκο είναι αρκετή για να την κάνει να δει χρώματα. Η Σοφία, είναι όλοι εκείνοι οι ξεχωριστοί άνθρωποι που βλέπουν τον κόσμο μας διαφορετικό, βλέπουν αυτό που μπορεί να γίνει, οι δημιουργοί, οι καλλιτέχνες, οι επιστήμονες, όλοι όσοι χρωματίζουν την κοινωνίας μας.
Η Σοφία με τα χρώματα βρίσκεται στο φυσικό της περιβάλλον. Φοβάται στην αρχή, μιας και η κοινωνία μας είναι επιφυλακτική απέναντι στους διαφορετικούς ανθρώπους, αλλά στη συνέχεια τα χρώματα καταλαμβάνουν την ύπαρξη της και αρχίζει να σχεδιάζει μια κοινωνία χρωματιστή για όλους, ώστε όλοι να αισθανθούν όμορφα όπως εκείνη.
Το ουράνιο τόξο που θα αλλάξει τον τρόπο που αντιλαμβάνεται τη ζωή η μικρή Σοφία είναι το μέσο που θέλετε να προσεγγίσετε τα παιδιά μέσα από το παραμύθι σας; Τι αντιπροσωπεύει για σας αυτό το φυσικό φαινόμενο;
Τι τέχνες, τη δημιουργικότητα του ανθρώπου, την φαντασία. Η Τέχνη απελευθερώνει την δημιουργικότητα των ατόμων, αναπτύσσει την φαντασία και βοηθά στην αυτοβελτίωση. Η φαντασία είναι το όχημα να βρίσκουν οι άνθρωποι λύσεις στην ζωή τους, κάνει τα αδύνατα να γίνονται δυνατά.
Ποια άλλα πρόσωπα έχουν ρόλους στο παραμύθι σας και με ποιον ήρωά σας πιστεύετε πως θα περάσουν πιο καλά οι αναγνώστες σας;
Εκτός της Σοφίας, σημαντικό ρόλο στην εξέλιξη της ιστορίας παίζει και ο άτακτος συμμαθητής της, ο Ζαχαρίας που ενώ σπρώχνει τη Σοφία είναι τελικά η αιτία που η Σοφία συνάντησε τα χρώματα. Είναι η μαμά της, που έχει άγνοια του πόσο εγκλωβισμένη είναι στην καθημερινότητά της και τέλος η γιαγιά Σόφη που είναι και ο άνθρωπος κλειδί στην ιστορία, μιας και συνδέει τη δημιουργικότητα που χάθηκε με το πιθανό χρωματιστό μέλλον της Πολιτείας τους. Όλοι οι χαρακτήρες της ιστορίας έχουν ψήγματα από όλους μας και σε όλους θα βρούμε κομμάτια του εαυτού μας ή κάποιου γνωστού μας. Φυσικά να μη ξεχάσουμε τη Ζωή, την μικρή σκυλίτσα της Σοφίας, που είναι μαζί της όταν εκείνη ανακαλύπτει τα χρώματα και χαίρεται με τη χαρά της χωρίς να καταλαβαίνει ακριβώς γιατί χαίρεται τόσο η Σοφία.
Το γεγονός πως είστε ηθοποιός και δασκάλα θεάτρου βοηθάει και σε ποιο βαθμό τον τρόπο που προσεγγίζετε ένα παιδί μέσα από το παραμύθι που γράφετε;
Μέσα από τη δουλειά μου έχω δουλέψει με παιδιά όλων των ηλικιών, παίζοντας θέατρο αλλά και μέσω του θεατρικού παιχνιδιού. Στο θεατρικό παιχνίδι με τα παιδιά φτιάχνουμε ρόλους, συναντούμε άλλους ανθρώπους διαφορετικούς φαινομενικά ίσως από εμάς, δημιουργούμε “περιβάλλοντα” και ταξιδεύουμε σε μακρινά μέρη. Ερχόμαστε σε επαφή με μια μεγάλη γκάμα χαρακτήρων και ρόλων ζωής, ταξιδεύοντας μέσα σε σχέσεις και χαρακτήρες και καταστάσεις ζωής, επί του ασφαλούς, μέσα από το παίξιμο ρόλων σε προστατευμένο περιβάλλον και μας δίνεται η δυνατότητα να ζήσουμε χίλιες ζωές σε μια ζωή. Το παραμύθι μου, «Επιχείρηση Ουράνιο Τόξο», είναι βγαλμένο από ένα τέτοιο δικό μου δημιουργικό ταξίδι που μοιράζομαι με τα παιδιά.
Με δεδομένο πως κάθε παραμύθι είναι διδακτικό τι θέλετε να κρατήσουν από το συγκεκριμένο οι μικροί σας αναγνώστες;
Θα ήθελα να μην σταματήσουν να φαντάζονται όμορφους κόσμους, να μην σταματήσουν να ονειρεύονται και να πιστέψουν πώς όλα μπορούν να γίνουν. Όλα όσα ονειρευτούν μπορούν να τα πραγματοποιήσουν.
Η εικονογράφηση παίζει σπουδαίο ρόλο στον τρόπο που τα παιδιά αντιμετωπίζουν ένα παραμύθι. Ποιες εικόνες περιλαμβάνει η έκδοση και ποια χρώματα χρησιμοποιήσατε;
Η εικονογράφηση σε αυτό το βιβλίο είναι ιδιαίτερη. Όπως και στη ζωή της Σοφίας, έτσι και στο βιβλίο, τα χρώματα μπαίνουν σιγά σιγά. Μια πιτσιλιά εδώ, μια εκεί, ύστερα λίγο χρώμα παραπάνω αλλά όχι καθαρό ακόμα μιας και η ίδια η Σοφία προσπαθεί να συνηθίσει στην ύπαρξή τους. Ώσπου στο τέλος καταλαμβάνουν ολόκληρο το χαρτί. Η χρήση, ή η μη χρήση, των χρωμάτων ακολουθεί την αφήγηση και τα όσα ζει και αισθάνεται η Σοφία.
Έχετε πει πως «το παραμύθι προτείνει την τέχνη ως λύση». Πώς το αποτυπώσατε αυτό στην «Επιχείρηση Ουράνιο Τόξο»;
Το Ουράνιο Τόξο στην ιστορία μου είναι οι τέχνες, είναι ο δημιουργικός μας εαυτός, είναι η φαντασία μας και η δημιουργική μας σκέψη. Η δημιουργική σκέψη είναι αυτή που μας οδηγεί να βρούμε λύσεις στην καθημερινότητά μας. Βάζοντας την τέχνη στη ζωή μας, όχι μόνο ως δημιουργοί αλλά και ως θεατές της, ερχόμαστε σε επαφή με τον δημιουργικό μας εαυτό και αισθανόμαστε σε συγχρονισμό με τους γύρω μας και τη ζωή.
Ολοκληρώνοντας την ανάγνωση του παραμυθιού αυτό που μένει στο παιδί με ποιο χρώμα του ουράνιου τόξου θα το συγκρίνατε;
Το ουράνιο τόξο βγαίνει πάντα μετά τη βροχή. Το ουράνιο τόξο είναι ένα φυσικό φαινόμενο, μια οφθαλμαπάτη που δεν εντοπίζεται στον χώρο και όμως σηματοδοτεί το τέλος της βροχής, της μπόρας και δίνει μια αίσθηση αισιοδοξίας για τη νηνεμία που θα ακολουθήσει, για τον ήλιο που θα βγει. Ποιο είναι το χρώμα της χαράς, της αγαλλίασης, της δημιουργίας; Ποιο είναι το χρώμα που έχουν τα όνειρα; Ε, αυτό είναι και το χρώμα του παραμυθιού!
Λίγα λόγια για το βιβλίο
Στην Ασπρόμαυρη Πολιτεία, η Σοφία και το σκυλάκι της, η Ζωή, χαίρονται τις βόλτες τους παίζοντας ανέμελες, ώσπου μια μέρα, μετά από μια δυνατή καλοκαιρινή μπόρα, όλα θα αλλάξουν στις ζωές τους!. Μέσα σε ένα νερόλακκο, η Σοφία βλέπει ένα Ουράνιο Τόξο!… Και τώρα…;;;; Να πιστέψει αυτό που είδε; Ποιόν ρόλο θα παίξει ο Ζαχαρίας, ο άτακτος συμμαθητής της; Θα καταφέρει η γιαγιά της να θυμηθεί το ουράνιο τόξο που είχε δει όταν ήταν παιδί; Πώς θα εξηγήσει στη μαμά της όλες αυτές τις πολύχρωμες πατημασιές που άφησε πίσω της; Τι θα γίνει με το αφτί της Ζωής που έγινε ξαφνικά πολύχρωμο; Θα μπορέσει τελικά η Σοφία να κρατήσει τα χρώματα στις ζωές τους;
Βιογραφικό
Η Νίνα Φωτιάδου, γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη. Είναι ηθοποιός, δασκάλα θεάτρου, συντηρήτρια έργων τέχνης και συγγραφέας. Το θεατρικό της έργο: «Γεια σου, ρε Σίρλεϋ», έχει βραβευθεί από την Ένωση Σεναριογράφων Ελλάδος και το Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης, με το 2ο βραβείο, ενώ το εκπαιδευτικό της παραμύθι «Ο Βασιλιάς και η Σκιά του» χρηματοδοτήθηκε από το ΥΜΑΘ στο πλαίσιο των πολιτιστικών δράσεων για το περιβάλλον «ΔΗΜΙΟΥΡΓΩ», και παρουσιάστηκε σε σχολεία και πολιτιστικούς χώρους της πόλης.. Είναι Μεταπτυχιακή φοιτήτρια (Επί Πτυχίω) του ΔΠΜΣ Δημιουργικής Γραφής/Κινηματογραφική – Τηλεοπτική Συγγραφή, του Πανεπιστημίου Δυτ. Μακεδονίας και του ΑΠΘ (Τμήμα Κινηματογράφου Σχολής Καλών Τεχνών) και μέλος της συντακτικής επιτροπής του διαδικτυακού περιοδικού των φοιτητών του Μεταπτυχιακού προγράμματος, «Λεξητανίλ/Lexitanil». Έχει λάβει μέρος σε πολλές παραστάσεις στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη, ενώ τα τελευταία 9 χρόνια ασχολείται παράλληλα με το θεατρικό παιχνίδι ως δασκάλα και δημιουργός εκπαιδευτικών προγραμμάτων. Είναι μέλος της Ομάδας Καλλιτεχνών SourLiBooM από το 2017.
No comments!
There are no comments yet, but you can be first to comment this article.