Συγγραφέας του βιβλίου «Το ελάφι» – Εκδόσεις «Κέδρος»
Η Έλσα και η Πόλυ ζουν σε μια ορεινή περιοχή βιώνοντας ένα οικογενειακό δράμα και ένα μεγάλο δίλημμα: Να βαδίσουν προς το φως ή να μεμψιμοιρούν για το νοσηρό παρελθόν τους; Για να απαλύνει τον πόνο τους και να δώσει διέξοδο στην εγκλωβισμένη σκέψη τους ο Πάνος Αντωνόπουλος, εμπνεύστηκε μια λυτρωτική μορφή, που θα λειτουργούσε εξισορροπητικά. Έβαλε, λοιπόν, στην γκρίζα ζωή τους ένα όμορφο ελάφι, το οποίο αποτέλεσε οδηγό για τις πράξεις τους. Ένα μυθιστόρημα, που, όπως λέει στο Vivlio-life ο συγγραφέας, γράφτηκε το 2018, όταν υπήρχαν ψήγματα, νοσηρών καταστάσεων μιας κοινωνίας σε σύγχυση. «Δυστυχώς, το έργο αποτέλεσε τον οιωνό μιας σειράς γεγονότων, τα οποία σχετίζονται ακριβώς με την πλοκή του. Μία εξέλιξη που με θλίβει ιδιαίτερα, καθώς μοιάζει σαν να κάνουμε βήματα πίσω, προς εποχές σκοτεινές, ιδιαίτερα σε ό,τι αφορά τη θέση της γυναίκας σε αυτήν». Από την κουβέντα μας κρατώ πως «Όσο δύσκολα κι αν έχουμε ζήσει στο παρελθόν, πρέπει πάντα να βρίσκουμε τη δύναμη να στεκόμαστε όρθιοι και να προχωράμε αποφασισμένοι σε μια νέα φωτεινή ημέρα».
Πόλυ και Έλσα. Δύο αδελφές με διαφορετικούς χαρακτήρες, που ζουν απομονωμένες σε μια ορεινή περιοχή. Ίσως κάποιοι, κυρίως εκείνοι που ζουν στην πόλη, να θεωρούν ιδανική τη ζωή τους. Το ίδιο πιστεύουν και οι ηρωίδες σας;
Οι δύο γυναίκες, οι ηρωίδες του βιβλίου, δε θυμούνται τους εαυτούς τους να ζουν ενεργά σε ένα άλλο περιβάλλον πέρα από αυτό της εξοχής, του σπιτιού στο βουνό. Γι’ αυτές -μέχρι τη στιγμή που καταγράφονται τα γεγονότα του βιβλίου- δεν υπάρχει τίποτα εκτός από την πλαγιά αλλά και το κοντινό χωριό, το οποίο όμως θυμούνται αμυδρά σαν μια παιδική ανάμνηση. Συνεπώς τα συναισθήματα που τρέφουν για ένα άλλο περιβάλλον περιστρέφονται γύρω από την επιθυμία να ζήσουν διαφορετικά.
O θάνατος των γονιών συνήθως φέρνει πιο κοντά τα αδέλφια. Πώς θα βιώσουν αυτή τη μεγάλη απώλεια οι ηρωίδες σας;
Στο “ελάφι” ο θάνατος των γονιών, ο οποίος μέχρι ενός σημείου της πλοκής δε γνωστοποιείται στον αναγνώστη, δεν είναι μόνο ένα θλιβερό συμβάν.
«Μόνη τους παρηγοριά η θέα ενός ελαφιού που εμφανίζεται συχνά, για να τους θυμίσει την αξία της ελπίδας και της υπομονής». Κάνοντας εικόνα αυτή την πρόταση, νιώθω μια εσωτερική γαλήνη και νομίζω πως τη νιώσατε κι εσείς όσο γράφατε…
Η υπομονή και η ελπίδα είναι αξίες που δεν πρέπει να παραβλέπουμε στη μικρή μας ζωή. Όσο έγραφα «το ελάφι», γνωρίζοντας προς τα πού πηγαίνει η ιστορία μου, είχα πάντα ως γνώμονα αυτές τις αξίες, τις οποίες ούτως ή άλλως προσπαθώ να συντηρώ και στη δική μου ζωή.
Η επιλογή του συγκεκριμένου ζώου δεν έγινε τυχαία. Θέλετε να μας βάλετε στην αρχική σας σκέψη, τότε που ξεκινούσατε να γράφετε «Το ελάφι» που όλοι το έχουμε στο μυαλό σαν σύμβολο όχι μόνο ελευθερίας αλλά αγνότητας και ευγένειας;
Όταν ξεκίνησα να γράφω «το ελάφι», σκέφτηκα πως σε κάθε δυσκολία, σε κάθε πρόκληση που αντιμετωπίζουμε, έχουμε πάντα μια εικόνα στο μυαλό μας, μια παρήγορη σκέψη ή ακόμη και μια λυτρωτική μορφή. Το ελάφι στην ιστορία λειτούργησε εξισορροπητικά απαλύνοντας τον πόνο των ηρώων. Η παρουσία του όμως είναι και συμβολική, αφού οι ηρωίδες έρχονται αντιμέτωπες με μεγάλα ανθρωπιστικά διλήμματα, τα οποία προσομοιάζουν με τον αγώνα μιας εύθραυστης οντότητας σε ένα ιδιαίτερα σκληρό και απάνθρωπο περιβάλλον.
Πόσο θα επιτρέψει αυτό το όμορφο ζώο τις ηρωίδες σας να το πλησιάσουν; Ή μήπως θα θαυμάζουν την ομορφιά του μόνο από το παράθυρο;
Το “ελάφι” δεν έχει πλησιάσει μόνο τις ηρωίδες. Θα έλεγα πως τις έχει στοιχειώσει, αφού η εικόνα του αποτέλεσε τον οδηγό για τις πράξεις τους.
Ένα οικογενειακό δράμα, που μέσα σε ογδόντα τέσσερις σελίδες και τη θεατρική γραφή που έχει αποδοθεί, μας γεμίζει πολλά και διαφορετικά συναισθήματα. Πώς θέλετε να αντιμετωπίσουμε τις ηρωίδες σας όταν αποκαλυφθεί η αλήθεια;
Θα ήθελα να αντιμετωπίσετε την Έλσα και την Πόλυ με ένα έντονο αίσθημα δικαίου.
Η μυθοπλασία θα βάλει στη ζωή των δυο γυναικών έναν άντρα. Τον Γιοσί. Τι συμβολίζει η επιλογή ενός μετανάστη από τη Συρία για το ρόλο αυτό;
Το έργο αυτό θίγει την αδυναμία ορισμένων ανθρώπων να αντιμετωπίσουν καταστάσεις που συμβαίνουν στη ζωή τους, γεγονότα που τους επηρεάζουν και που η διαχείρισή τους βρίσκεται πάνω από τις δυνάμεις τους. Παράλληλα, η πλοκή του θα έλεγα πως αγκαλιάζει τα αρχέγονα συναισθήματά της αγάπης, της αλληλεγγύης και της ανθρωπιάς. Μέσα από αδύναμους φαινομενικά ήρωες αναδύονται τα παραπάνω ζητήματα.
Το πρόσωπο όμως που περισσότερο θα προκαλέσει το ενδιαφέρον μας είναι ο Αντώνης κι ας μην είναι βασικός πρωταγωνιστής. Είναι ο άνθρωπος που προσφέρει τη λύτρωση στις ηρωίδες σας και σ’ εμάς. Υπάρχουν άραγε σήμερα τέτοιοι άνθρωποι;
Θέλω να πιστεύω πως ακόμη και σήμερα, σε μία εποχή εσωστρέφειας και ελλιπούς ενδιαφέροντος για τον συνάνθρωπο, υπάρχουν χαρακτήρες σαν τον Αντώνη που μπορούν να λυτρώσουν, να γίνουν το φως στο σκοτάδι, να δώσουν υπεραξία στην έννοια «άνθρωπος».
Σιωπή. Βρίσκεται και αυτή ανάμεσα στους πρωταγωνιστές σας. Θεωρώ βέβαιο πως η σιωπή που συναντάμε ολοκληρώνοντας «Το ελάφι» μας ανακουφίζει. Αυτός ήταν ο στόχος σας;
Η σιωπή πολλές φορές είναι απαραίτητη αλλά και περισσότερο εκκωφαντική από τις λέξεις που δεν έχουν χρησιμοποιηθεί σωστά. Η σιωπή στο έργο παρεμβάλλεται ανάμεσα στις σκηνές εκείνες της πλοκής, όπου η ένταση έχει φορτίσει συναισθηματικά τον αναγνώστη, ο οποίος και αναζητά την αποφόρτιση.
Το βιβλίο αυτό γράφτηκε αρκετά χρόνια πριν και ολοκληρώθηκε το 2018. Αλήθεια, πόσα πράγματα έχουν αλλάξει στη ζωή μας από τότε. Υπάρχει κάτι που δεν έχει αλλάξει ωστόσο. Η θέση της γυναίκας όχι μόνο στις ορεινές περιοχές που ζουν οι ηρωίδες σας, αλλά στην πόλη, στο διπλανό σπίτι, στο διπλανό δωμάτιο… Τι ήταν αυτό που σας έκανε να σκύψετε πάνω από τη γυναίκα;
Όταν γράφτηκε το «ελάφι» το 2018, υπήρχαν ψήγματα, νοσηρών καταστάσεων μιας κοινωνίας σε σύγχυση. Δυστυχώς, το έργο αποτέλεσε τον οιωνό μιας σειράς γεγονότων, τα οποία σχετίζονται ακριβώς με την πλοκή του. Μία εξέλιξη που με θλίβει ιδιαίτερα, καθώς μοιάζει σαν να κάνουμε βήματα πίσω, προς εποχές σκοτεινές, ιδιαίτερα σε ό,τι αφορά τη θέση της γυναίκας σε αυτήν.
Το βιβλίο σας έχει ήδη βραβευτεί από την Ένωση Ελλήνων Σεναριογράφων και το Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης. Απομένει, λοιπόν, να δούμε «Το ελάφι» στη σκηνή;
Εύχομαι και ελπίζω κάποια στιγμή να δω «το ελάφι» σε μία θεατρική σκηνή να ζωντανεύει.
«Νέο μονοπάτι, νέα ζωή. Δεν υπάρχει τίποτα που να μη μας δίδαξε και τίποτα παραπάνω να μάθουμε από τα περασμένα». Αναλύστε μας αυτή την πρόταση.
Οι δύο αδερφές, η Έλσα και η Πόλυ, έχουν διασχίσει το δύσκολο μονοπάτι της ενηλικίωσής τους, έναν ιδιαίτερα δύσβατο δρόμο και βρίσκονται λίγο βήματα πριν το τέλος του, βρίσκονται μπροστά από μια επιλογή: να βαδίσουν προς το φως ή να μεμψιμοιρούν για το νοσηρό παρελθόν τους. Το απόσπασμα αναφέρεται ακριβώς σε αυτό. Όσο δύσκολα κι αν έχουμε ζήσει στο παρελθόν, πρέπει πάντα να βρίσκουμε τη δύναμη να στεκόμαστε όρθιοι και να προχωράμε αποφασισμένοι σε μια νέα φωτεινή ημέρα.
Λίγα λόγια για το βιβλίο
Δύο γυναίκες βρίσκονται ξαφνικά μόνες. Η Έλσα και η Πόλυ έζησαν για χρόνια στη σκιά της άρρωστης μητέρας τους, υπομένοντας την άθλια συμπεριφορά του πατέρα τους. Μόνη τους παρηγοριά η θέα ενός ελαφιού που εμφανίζεται συχνά, για να τους θυμίσει την αξία της ελπίδας και της υπομονής.
Βιογραφικό
Ο Πάνος Αντωνόπουλος γεννήθηκε το 1978 στην Πάτρα και ζει στην Αθήνα. Σπούδασε Δημοσιογραφία και Ελληνικό Πολιτισμό. Κατέχει μεταπτυχιακό τίτλο (ΜΒΑ) του πανεπιστημίου Cardiff Metropolitan, με ειδίκευση στο Product Development Managemente και παρακολουθεί το μεταπτυχιακό πρόγραμμα σπουδών του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας σε συνεργασία με το Ελληνικό Ανοικτό Πανεπιστήμιο, «Δημιουργική Γραφή». Βραβεύτηκε για το θεατρικό έργο του, «Το ελάφι», από την Ένωση Ελλήνων Σεναριογράφων και το Ίδρυμα «Μιχάλης Κακογιάννης».
No comments!
There are no comments yet, but you can be first to comment this article.