Από νωρίς, όπως έχω συνηθίσει άλλωστε εδώ και πολύ καιρό, βγαίνω στο μοναδικό υπερυψωμένο μπαλκόνι για να απολαύσω την πρωινή ανατολή.
Να αντικρίσω τις βουνοκορφές και τη λίμνη που διακρίνεται ανάμεσα στα δέντρα. Έχουν μεγαλώσει τόσο πολύ όλα τους.
Εννέα χρόνια στέκουν καμαρωτά καμαρωτά και ξεπετάγονται χρόνο με το χρόνο. Ψηλώνουν, ανθίζουν, ρίχνουν τα φύλλα τους.
Αυτή την εποχή είναι όλα σχεδόν γυμνά με τα κλαδιά τους σαν υψωμένα χέρια προς τον ουρανό να δίνουν μια απόκοσμη εικόνα. Ο πλάτανος, από ένα μικρό κλαράκι που ήταν όταν τον φυτέψαμε, έγινε πια τεράστιο δέντρο στη μέση του στρογγυλού πετρόχτιστου τοιχίου που τον προστατεύει.
Οι δυο μουριές που το καλοκαίρι δεν σε αφήνουν να διακρίνεις τον ουρανό από τη πυκνή φυλλωσιά τους, τώρα είναι ολόγυμνες, με τα χοντρά πλέον κλωνάρια τους να σφιχταγκαλιάζονται και να σου δίνουν την αίσθηση πως κρατούν το ένα το άλλο.
Το μοναδικό πράσινο δέντρο ανάμεσά τους, που χειμώνα καλοκαίρι, με όλες τις καιρικές συνθήκες στέκει με την καταπράσινη φορεσιά του, πιο καμαρωτό ανάμεσα στα υπόλοιπα, είναι το πεύκο.
Πόσο μεγάλωσε κι αυτό! Έφτασε σε ύψος ακόμη και την καμινάδα και όσο πάει ψηλώνει, τρέφεται και ανασαίνει από τις ρίζες του, βαθαίνει προς τα κάτω ενώ προσπαθεί να φτάσει όσο πιο ψηλά γίνεται.
Υπέροχη αίσθηση να κοιτάς από ψηλά, όχι πολύ ψηλά, όσο χρειάζεται για να διακρίνεις τον ουρανό να αγκαλιάζει τις συννεφιασμένες βουνοκορφές.
Και παντού τριγύρω ησυχία, δέντρα πολλά, ελιές με τα ασημοπράσινα φύλλα τους.
Η γαλήνη που επικρατεί στο μέρος αυτό που ζω είναι και το φάρμακό μου. Είναι εκείνη που μου δίνει τη δύναμη να συνεχίζω, να ονειρεύομαι, να κάνω σχέδια.
Κάθε πρωί θα βγω πια στο αγαπημένο μου μπαλκόνι για να πιω τον καφέ μου και να τον συνοδεύσω με ένα τσιγάρο. Κακή συνήθεια που επανήλθε μετά από απουσία πολλών χρόνων, αλλά μήπως όλες οι κακές συνήθειες τελικά είναι αυτές που μας δίνουν τη δυνατότητα να διακρίνουμε τις περιόδους εκείνες της ζωής μας που αναζητούμε μέσα μας τα σωστά και τα λάθη;
Κάπως έτσι αναρωτιέμαι μέρα με τη μέρα… είμαι εγώ εκείνη που έλεγα ότι ποτέ δεν πρόκειται να το κάνω αυτό ξανά… και να αναιρώ τα ίδια μου τα λόγια;
Ή μήπως όσο μεγαλώνω όλο και για περισσότερα πράγματα αμφιβάλλω γύρω μου, όπως έλεγε και ο αείμνηστος φίλος μου Νίκος;
Ναι, θα προσθέσω πως συνεχώς, κάθε μέρα, συνειδητοποιώ ότι η ζωή είναι τόσο μικρή, τόσο ανατρεπτική, τόσο δελεαστικά όμορφη που σε ταρακουνάει και σου λέει: τι πάει να πει το ποτέ; Τι πάει να πει αυτό δεν μπορώ να το κάνω; Προσπάθεια μόνο και πίστη στο τώρα, σ’ αυτό που πιστεύεις και νιώθεις τώρα… το αύριο είναι πολύ μακρινό για να προγραμματίσεις το πώς θα το ζήσεις, πώς θα συνεχίσεις, τι δυνατότητες θα έχεις ώστε να αναιρέσεις όσα πίστευες ή να πιστέψεις σε κάποια καινούρια…

 

facebookShare on Facebook
TwitterTweet
FollowFollow us
PinterestSave