Σκέψεις για το βιβλίο ‘‘Συλλαβίζοντας το καλοκαίρι’’ του Δημήτρη Στεφανάκη
από την Ιουλία Ιωάννου
Ένα μυθιστόρημα για το ελληνικό καλοκαίρι, για την αιώνια εφηβεία και τη νιότη που δεν κατάφερε να αγγίξει ο χρόνος.
Γιατί άραγε θα επέστρεφε κανείς στη ζωή αν όχι για να ολοκληρώσει ό,τι άφησε στη μέση; ΄
Κι αν αυτό ήταν εφικτό θα ήταν ποτέ το ίδιο όπως όταν άρχισε, πριν μείνει μισό;
Και τι αξία θα είχε να ζήσεις ξανά ανάμεσα σε ξένους, σε άλλους ανθρώπους, σε άλλη εποχή, αν δεν μπορείς να έχεις δίπλα σου ό,τι αγάπησες, ό,τι γνώριζες, ό,τι πόθησες;
Μα, μία και μόνο αξία, να μπορούσες να γυρίσεις σε ένα ελληνικό νησί… σε ένα ελληνικό καλοκαίρι… να αφήσεις το βλέμμα να πλανευτεί από το γαλάζιο του ουρανού που γίνεται ένα με τις απέραντες ακρογιαλιές… να βουτήξεις στα πεντάρφανα νερά του πελάγους…
Να δεις τον φλεγόμενο δίσκο να βουτάει στη θάλασσα… να μυρίσεις ευωδιές στον αέρα, να λουστείς από το ατελείωτο φως του ήλιου, του φεγγαριού, της φύσης… να μοιραστείς λίγο καρπούζι αφήνοντάς το να στάξει στη χρυσή άμμο.
Να ακούσεις το μωρουδίστικο κλάμα του θεού Απόλλωνα που κρατά μακριά το χειμώνα του κόσμου ελπίζοντας να ξεγελάσει το φιλάργυρο χρόνο…
Τι είναι λοιπόν ο χρόνος, και πώς επιλέγουμε εμείς οι θνητοί να τον ζήσουμε; Πότε αντιλαμβανόμαστε τη χρηστικότητά του; Μόνο όταν φτάνει το τέλος, κι αυτό το τέλος είναι προδιαγεγραμμένο, χωρίς να μπορούμε να το αλλάξουμε. Γιατί, κι αν ακόμα γυρίζαμε πίσω πάλι τον ίδιο δρόμο θα ακολουθούσαμε, πάλι την ίδια πορεία θα χαράσσαμε.
Μόνο ο έρωτας μπορεί να αλλάξει την πορεία της ζωής, τα πάθη μας και τη μοίρα μας. Κι ένα μυθιστόρημα έχει αυτή τη δύναμη, δίνει στον έρωτα τη δύναμη να αλλάξει τον κόσμο, το χρόνο…
Γιατί το μυθιστόρημα είναι το ίδιο το σύμπαν, σύμφωνα με τον Καμύ, γιατί ο μυθιστορηματικός κόσμος είναι η διόρθωση αυτού εδώ του κόσμου, σύμφωνα με την επιθυμία κάθε ανθρώπου, όπως αναφέρει ο συγγραφέας στο σημείωμά του.
Όπως και να είναι πάντως, ένα είναι σίγουρο, ότι πρόκειται για ένα υπέροχο μυθιστόρημα, που επιτρέπει στη φαντασία μας να συναντήσει ένα ιερό μύθο, να τριγυρίσει μαζί μας, να μοιραστεί μαζί μας τις σκέψεις του. Να μας διδάξει ότι οι αξίες στη ζωή αν έχουν σταθερές βάσεις δεν χάνονται, όσα χρόνια κι αν περάσουν θα είναι πάντα επίκαιρες στην καθημερινότητά μας.
Και είναι μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να διαβάσουν όλοι, να μάθουν για το καλοκαίρι… για τον ήλιο…για τη θάλασσα… για το λόγο που αξίζει να ζει κάποιος και ακόμη περισσότερο, το λόγο να επιστρέψει όταν (αν) του δοθεί η ευκαιρία ξανά στην επίγεια ζωή… για να συναντήσει και να συλλαβίσει το ελληνικό καλοκαίρι…
