Θα μπορούσε να είναι ένα ταξίδι στο χρόνο αλλά είναι μόνο κάποιες σκέψεις για το πώς έχουν εξελιχθεί κάποια πράγματα στην πορεία της ζωής μας τα τελευταία 30 χρόνια.
Και γιατί βάζω αυτό το όριο, γιατί θυμάμαι τα δικά μου παιδικά χρόνια, αυτά που έζησα ως παιδί και έφηβη, τι εντύπωση μου έκαναν τότε οι άνθρωποι και πώς τα βλέπω τώρα, σε άλλη φάση της ζωής μου, με άλλο βλέμμα, από άλλη οπτική γωνία.
Όσο κι αν φαίνεται μεγάλο χρονικό όριο τελικά δεν είναι, άνετα θυμάσαι τι έγινε πριν 30 χρόνια, πώς σε άλλαξαν οι συνθήκες της ζωής, με τι αναγκάστηκες να συμβιβαστείς και πώς εξελίχθηκαν τα πιστεύω και τα όνειρά σου.
Αυτό που μου έμεινε λοιπόν είναι ότι η ζωή ήταν πιο ανέμελη, πιο χαλαρή, πιο ποιοτική και πολύ πιο ουσιαστική.
Οι άνθρωποι είχαν αληθινές σχέσεις, έλεγαν καλημέρα στο γείτονα, χαίρονταν στη χαρά του και λυπόταν στη λύπη του, άνοιγαν το σπίτι τους ή πιο σωστά -τουλάχιστον στα χωριά- το είχαν όλη μέρα ανοιχτό, το έκλειναν μόνο και μόνο να μη μπει μέσα κανένα ζωντανό, τα παιδιά παίζανε στις αλάνες όλη μέρα, ζούσαν στη φύση μαζί με τις κατσίκες και τις κότες τους, μάθαιναν τον κύκλο της ζωής, ανέπνεαν καθαρό αέρα…
Θα μπορούσα να γράφω ατέλειωτα πόσα πράγματα δεν υπάρχουν πια, πόσα πράγματα έχουν καταστραφεί γιατί οι άνθρωποι πίστεψαν ότι αφήνοντας πίσω τους τη γη, τα ζώα και το χωριό θα γίνονταν καλύτεροι, σπουδαίοι, όμως έγιναν χειρότεροι, απάνθρωποι και βολεψάκηδες!!!
Πόσοι και πόσοι δεν εγκατέλειπαν το σπίτι στο χωριό για να πάνε να ζήσουν σε διαμέρισμα στην πόλη ακόμα κι αν απείχε μόλις 15 λεπτά με το αυτοκίνητο ή το λεωφορείο, κλεισμένοι μέσα σε κλουβιά, καθισμένοι πίσω από γραφεία…
Το όνειρο το δημοσιοϋπαλληλικό το είχαν οι περισσότεροι για τα παιδιά τους, να μάθουν γράμματα να βολευτούν στο δημόσιο. Κάποτε κάνανε παιδιά για να έχουν εργατικά χέρια στα χωράφια και τις καλλιέργειές τους και σήμερα μέχρι πρόσφατα τουλάχιστον, κάνανε παιδιά για να χωθούν οι ίδιοι στο δημόσιο!
Μου προκαλεί αηδία το να μπω σε οποιαδήποτε υπηρεσία και να βλέπω όλους αυτούς τους «βολεμένους» να κάθονται πίσω από ένα γραφείο, μπροστά σε ένα υπολογιστή, άλλος να μιλάει στο τηλέφωνο, άλλος να τρώει, άλλος να «τα ξύνει»!
Πόσες αλλαγές λοιπόν, τι να πρωτοθυμηθείς.. και τώρα, όσοι δεν είχαν το μυαλό στο να βολευτούν και να έχουν το παραδάκι να ρέει κάθε μήνα αλλά προτίμησαν να αγωνιστούν για να πετύχουν κάτι στη ζωή τους, τι έκαναν; Μια τρύπα στο νερό, αυτό έκαναν! Βλέποντας το πώς εξελίσσεται η ζωή ποιος μπορεί να γυρίσει πίσω, ποιος θα κάνει την αλλαγή στη ζωή του και τι μπορεί να είναι πια το ίδιο;
Δυστυχώς, τίποτα!!!

Ιουλία Ιωάννου

facebookShare on Facebook
TwitterTweet
FollowFollow us
PinterestSave