Πρόκειται για ένα βιβλίο για την καραντίνα του κορωνοϊού, ένα βιβλίο για το μέλλον.
Ένα ημερολόγιο απομόνωσης και τριών μηνών καραντίνας (25 Μαρτίου 2020 – 24 Μαΐου 2020). Δεν αναφέρει ο συγγραφέας μόνο εξωτερικά γεγονότα αλλά αποτυπώνει το κλίμα, το γενικό περίγραμμα αλλά και τις βαθύτερες σκέψεις που έρχονται στο μυαλό του αυτή την περίοδο. Είναι ένα ημερολόγιο για τρεις κόσμους ενός κόσμου που φεύγει, ενός κόσμου που έρχεται και ενός δικού του ατομικού κόσμου που τυχαία μπήκαν και οι τρεις στο χαρτί. Κάποτε συναντάς τον εαυτό σου χωρίς να το περιμένεις και αρχίζεις το καθάρισμα του αμύγδαλου. Δεν φτάνεις πάντα στην ψίχα…
Ο εγκλεισμός και ο περιορισμός σε αναγκάζει να κάνεις απολογισμούς να προβληματιστείς και να δεις το μέλλον. Το μέλλον είναι ο τόπος σου και είναι οι άνθρωποι που τους βλέπεις καλά.
Όταν σε αναγκάζουν να περιοριστείς στο σπίτι σου πρέπει να βρεις δυνάμεις για να παραμείνεις δυνατός και να μπορέσεις να επιβιώσεις. Ένας οικειοθελής εγκλεισμός, απομόνωσης και αυτοπειθαρχίας.
Όταν γεννιέται ένα βιβλίο δεν γεννιέται μία φορά, αλλά πολλές. Είναι ο συγγραφέας στα τελειώματα για την απρόσμενη άνοιξη και πάλι τίποτα δεν τον αφήνει να τελειώσει. Ξυπνάει κάθε μέρα με νέες ιδέες , νέες σκέψεις , νέους διαλογισμούς , κάτι λες και δεν του δίνει το τέλος…
Μένουμε σπίτι.


Δεν μπορούμε να απολαμβάνουμε τις μέρες ,τις εποχές, την ομορφιά της φύσης.
Κλεισμένος ο συγγραφέας στο σπίτι! Μια δύσκολη εποχή ξεκινά!
Καιρός για διάβασμα. Κυρίως διαβάζει την «Πανούκλα» του Καμύ.
Τίποτα δεν σου κρατάει καλύτερη συντροφιά από το διάβασμα.
Η πανούκλα προτιμά την Άνοιξη.
Αυτή η απρόσμενη Άνοιξη έφτασε κουβαλώντας λοιμώξεις και ασθενείς , νοσοκομεία και πεθαμένους πολλούς. Την Άνοιξη αυτή δεν την περιμέναμε! Εμείς θέλαμε τη χαρά και να που ήρθε εδώ η θλίψη. Που θα οδηγηθούμε; Που θα μας φτάσει ο άγνωστος καιρός που προβάλει μπροστά μας ;
Η Άνοιξη είναι πανταχού παρούσα. Στους δρόμους, στις πλατείες, στα πάρκα, στα παρτέρια των γυναικών στα σπίτια και στα μπαλκόνια .Η Άνοιξη είναι εδώ! Αλλά πόσο διαφορετική! Δεν μπορούμε να την γευτούμε ακόμα, να την νιώσουμε ,να την αγγίξουμε. Μια άνοιξη στην καραντίνα κι αυτή , πληγωμένη…
Η συμφορά του κορωνοϊού ήρθε να μας υπενθυμίσει αυτό ακριβώς το γεγονός : ότι είμαστε κι εμείς ακόμη μια μορφή ζωής που υπόκειται σε παρόμοιους νόμους με τα υπόλοιπα είδη του φυσικού περιβάλλοντος. Και συνεπώς θα είναι διαρκώς εκτεθειμένη σε φυσικούς κινδύνους.
Με τον εγκλεισμό ο κόσμος ασφυκτιεί και πνίγηκε στις μαύρες σκέψεις Στο γύψο όλοι…
Νεκρωμένες δείχνουν οι κοινωνίες των ανθρώπων μέσα σ΄ αυτή την παγωμάρα.
Κλειστά τα καφενεία, κλειστές οι εκκλησίες, πανηγύρια δεν γίνονται , χειραψίες και φιλιά απαγορεύονται, απαγορέψανε το σεβντά, δεν μπορείς να δεις τους συγγενείς και τους αγαπημένους σου, οι μετακινήσεις μας γίνονται με κωδικούς , εργασία εξ αποστάσεως, ας όψεται αυτός ο κερατάς ο κορωνοϊός που ήρθε από την άλλη άκρη του κόσμου να αλλοιώσει τον πολιτισμό μας.
Μας έχει λείψει η πρότερη κανονικότητα.
Είναι μεγάλο πρόβλημα να πάμε μόνοι κι άκλαυτοι πριν την ώρα μας, αλλά κι αγλέντιστοι κι αχόρευτοι , μωρ΄ αδελφέ μου , ετούτο δεν παλεύεται καθόλου.
Χωρίς υγεία δεν υπάρχει ζωή , δεν υπάρχει η ασφάλεια για δουλειά και για δημιουργία .Η υγεία έχει σχέση με τη σκέψη την ύπαρξη!
Άγχος, φόβος και μοναξιά.
Τώρα στην αρρώστια να θυμηθούμε τον έρωτα!
Ίσως το μεγαλύτερο αντίδοτο στη θλίψη και στο θάνατο η χαρά της ζωής.
Ο άνθρωπος πρέπει να μετασχηματίζει το σκοτάδι σε φως το θάνατο σε ζωή.
Ο κορωνοϊός κάνει πολλούς ανθρώπους μοναχούς .Κλεισμένους στο σπίτι ,χωρίς κοινωνικές επαφές και πολλές συζητήσεις με τον έξω κόσμο. Ο καθένας έχει ανάγκη την έξοδο ,την επαφή με άλλους ανθρώπους ,την επαφή στην αγορά ,στο σχολείο, στην εργασία. Η ζωή είναι έξω , όχι μέσα στο σπίτι. Οι άνθρωποι δουλεύουν από το σπίτι. Οι καθηγητές κάνουν εξ αποστάσεως εκπαίδευση. Βλέπουμε την ταπεινότητα των γιατρών και των νοσοκόμων. Ο άνθρωπος πρέπει να καταλάβει πως άξιοι θαυμασμού δεν είναι οι ισχυροί και λαμπεροί άνθρωποι αλλά οι αφανείς. Εκείνοι που προσφέρουν τόσα πολλά στο κοινωνικό σύνολο.


Οι άνθρωποι μιλάνε πολύ στα τηλέφωνα. Παρακολουθούν πολλές ώρες και ενημερώνονται από την τηλεόραση, το ραδιόφωνο και το Internet.
Βγαίνουμε στο δρόμο και φυλαγόμαστε. Φοράμε μάσκες και γάντια. Σκουπίζουμε τα χέρια με απολυμαντικό. Πλενόμαστε και πάλι πλενόμαστε. Δεχθήκαμε περιορισμό ελευθεριών, χάσαμε τη ζωντανή επικοινωνία, χάσαμε το άγγιγμα, το κοίταγμα, τη ζεστή επαφή με το διπλανό.
Οι γυναίκες τηρούν περισσότερο από άλλους τις οδηγίες προστασίας από τον ιό.
Όλοι και όλες ανησυχούν για το μέλλον. Θα βρεθεί εμβόλιο; Περισσότερο πρόβλημα έχουν οι άρρωστοι με κάποιο υποκείμενο νόσημα. Οι ευάλωτοι ασθενείς. Υπάρχει μια υπερένταση και οι πιο δυνατοί σκέφτονται τα χρήματα που χάνουν. Οι απλοί άνθρωποι φοβούνται για τη δουλειά τους. Θα έχουν δουλειά, δεν θα έχουν; Θα ανοίξουν οι δουλειές ή όχι ;
Στα σπίτια ησυχία και ανάπαυση. Αλλού φασαρίες και τσακωμοί. Δεν αντέχει ο ένας τον άλλον! Οι δρόμοι άδειοι. Μεγάλος πανικός και φόβος. Σήμερα έχουμε το φόβο του θανάτου ,γι΄ αυτό φυλαγόμαστε.
Μπορεί να μας κάνει η αρρώστια αυτή να γίνουμε καλύτεροι ; Η ασθένεια δεν είναι πανάκεια. Δεν μπορούμε να γίνουμε κάτι αν δεν το έχουμε μέσα μας.
Τι καταθέτουμε στην περιπέτεια του κορωνοϊού; Ποια τα είναι τα εφόδιά μας; Αγάπη για τη ζωή ,αγάπη για το διπλανό ,πίστη στο καλύτερο αύριο. Πίστη πως όλα θα ξεπεραστούν. Δεν είμαστε λαός άνελπις και εσωστρεφής. Είμαστε άνθρωποι της πλατείας και του δρόμου. Και όταν είσαι στο δρόμο καταλαβαίνεις τον άλλον. Αυτό μας σώζει. Είμαστε με τον ήλιο τυλιγμένοι και βλέπουμε τα πράγματα φωτεινά , ακόμα και τα πιο σκοτεινά από αυτά που βρίσκονται γύρω μας και μέσα μας. Ακόμα και τις φοβερές κακίες, φθόνους και ζηλοφθονίες που κουβαλάμε μέσα μας τις βγάζουμε έξω στο φως, όχι στο σκοτάδι.


Αν πήρε κάποιο μάθημα ο Έλληνας από τη δεκάχρονη κρίση , είναι πως όταν όλα γύρω καταρρέουν , κανένας δεν μπορεί από μόνος του να σταθεί όρθιος .Χρειάζεται τον συνάνθρωπό του. Έστω για παρέα και για ψιλή κουβέντα .Οι άνθρωποι είναι κοινωνικά όντα ,δεν είναι απομονωμένες ατομικότητες, αλλά συγκροτούνται μέσα από τις μεταξύ τους διατομικές σχέσεις. Σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο, πρέπει να «βγάλουμε» την ανθρώπινη φύση μας , εκείνη της αλληλεξάρτησης και της αλληλεγγύης. Όταν συμμετέχει κανείς σε μια συλλογικότητα, σε μια κοινότητα έρχεται στην επιφάνεια ο καλύτερος εαυτός του λέει ο Κεν Λόουτς. Σήμερα διακυβεύεται η ανθρώπινη φύση μας…
Ο εγκλεισμός έδειξε ότι πλούτος είναι ο άνθρωπος και η επικοινωνία . Βρίσκονται ξανά στο επίκεντρο ο ανθρωπισμός και οι αξίες του. Και, ποιος ξέρει , με αφορμή ετούτη τη δυσάρεστη κατάσταση , ίσως οι άνθρωποι να έχουν αναπτύξει σχέσεις πιο ειλικρινείς κι ανεπιτήδευτες.
Σήμερα δεν κλαίμε τους νεκρούς μας. Δεν υπάρχουν δάκρυα για αυτούς που πεθαίνουν από επιδημίες. Υπάρχει ο φόβος της μετάδοσης της ασθένειας.
Όχι άλλοι θάνατοι πια, όχι άλλη μαυρίλα στην ψυχή.
Σε λίγα χρόνια μάλλον με γέλιο θα θυμόμαστε τον κορωνοϊό.
Με την ποίηση να ξεκινήσουμε τη ζωή μας μετά τον κορωνοϊό. Μια ποίηση του άλματος από τον εσωτερικό χώρο στον εξωτερικό. Ποίηση που ισοζυγιάζει τη σημασία και των δύο…
Διανθισμένος με μια ατμόσφαιρα χαρμολύπης , ο χαρισματικός λόγος του Μιχάλη Πάτση μας κατακτά σε κάθε σελίδα του.
Περιδιαβαίνοντας τη γενέτειρα και μόνιμη κατοικία του στην Αθήνα, ο συγγραφέας μας απαθανατίζει τη φύση, την πόλη, τους ανθρώπους ,την θανατηφόρα επιδημία, όσα άλλαξαν και όσα έμειναν ,την αγάπη για τον Άλλο, την αγνότητα και τη σκληρότητα ,την πίστη στο καλύτερο αύριο τις εναλλαγές των ημερών, τους κύκλους της φύσης ,τις αξίες, τις αρχές που κουβαλά ο καθένας και τα ιδεώδη που σαν λευκές πεταλούδες υπερβαίνουν τον θάνατο…
Πρόκειται για Αριστούργημα.
Διαβάστε το.


Ο Μιχάλης Πάτσης γεννήθηκε το 1962 στα Τρόπαια Αρκαδίας.
Έχει ασχοληθεί με τη φιλοσοφία, “Ο ρόλος της γλώσσας στη γνωστική διαδικασία” (1988), τη γλωσσολογία, “Τα πειράματα ανακλήσεων ως μεθοδολογικό εργαλείο για την κατανόηση της σημασίας της λέξης” (2005), και τη φιλολογία. Κατέχει μάστερ φιλοσοφίας, διδακτορικό φιλολογίας. Δίδαξε ελληνική φιλολογία επί σειρά ετών στο Πανεπιστήμιο Λομονόσοφ της Μόσχας. Ζει και εργάζεται στην Αθήνα. Έχει κυκλοφορήσει τα ποιητικά έργα “Ο χρόνος νησί” (2006, 2011), “Σμπόρνικ” (2012), που περιέχει τους ποιητικούς κύκλους (“Ο χρόνος νησί”, “Η ξενιτιά δεν υπάρχει”, “Ολόφωτη πόλη”, “Χειμώνας στην Ιταλία”), καθώς και τη μετάφραση – μελέτη, Πούσκιν “Μικρά ποιήματα” (2012). Επίσης στα ρωσικά κυκλοφορούν τα έργα του “Αυτοδιδακτική μέθοδος διδασκαλίας της Ελληνικής Γλώσσας” (Μόσχα,2010), “Η θεωρία και πρακτική της μετάφρασης (ρωσικά-ελληνικά)” (Μόσχα, 2012). Έχει επιμεληθεί και προλογίσει τη μετάφραση στα ρωσικά του μυθιστορήματος του Μ. Κουμανταρέα “Η φανέλα με το εννιά” (2010). Έχει λάβει μέρος σε συλλογικές εκδόσεις καθώς και έχει διενεργήσει ομιλίες και διαλέξεις για την ελληνική γλώσσα στην Ελλάδα και στο Εξωτερικό. Το έργο του “Καζαντζάκης και Ρωσία” συμπεριλήφθηκε στους βραχείς καταλόγους των Λογοτεχνικών Βραβείων 2014 στην κατηγορία “Δοκίμιο”.

facebookShare on Facebook
TwitterTweet
FollowFollow us
PinterestSave