«Εἶμαι ὅ,τι ἐσὺ θαρρῇς, μὰ στὴν οὐσία, εἶμαι μονάχα ποιητής ποὺ ἀναζητᾶ σὲ κάθε στιγμὴν ποὺ βλέπει φῶς, αὐτὴν τὴν ξαστεριά».

Τον Δημήτρη Δεσποτάκη τον γνώρισα το 2011. Αφορμή υπήρξε ο Διεθνής Λογοτεχνικός Διαγωνισμός της Οργάνωσης Ελληνικού Πολιτισμού «Νόστος» της Ελληνικής Πρεσβείας στην Αργεντινή, που εκείνη τη χρονιά είχε θέμα: «Μάρμαρα του Παρθενώνα: Ιστορία μιας κλοπής ή η κλοπή της ιστορίας;»
Με μια φίλη ποιήτρια γράψαμε από κοινού και στείλαμε ένα διήγημα με τίτλο: «Ο Ιερός Χορός των Καριάτυδων». Ο Δημήτρης έστειλε το ποίημά του «Ἐν Οὐρανοῖς τῆ ξανθῇ ἡμέρᾳ». Το διήγημα που έγραψα με τη φίλη και το ποίημα του Δημήτρη Δεσποτάκη μοιράστηκαν το τρίτο βραβείο. Η βράβευση έγινε στο Αμφιθέατρο του Νέου Μουσείου της Ακρόπολης, παρουσία του διευθυντή του μουσείου, κ. Δημήτρη Παντερμαλή. Απόσπασμα από το βραβευμένο ποίημα του:

«Καὶ τὰ μάρμαρα ὡδύνη μυρίζουν καὶ χῶμα καὶ ἱδρῶτα γεμάτα ἀπὸ τὴν πίκρα,
διότι αὐτὰ δὲν μισοῦν, εἶναι τῆς θεᾶς τὰ μάρμαρα,
μὲ ἦθος σκληρόν, μὲ χρῶμα γαλάζιον καὶ ἁγνόν, λευκὴν μυρωδιὰ καλὴν μόνον,
γνωρίζουν τὸ Φῶς καὶ τὸ χαμόγελον τοῦ ἑξαμήνου βρέφους
ποὺ φωλιάζει εἰς τὴν ἀγκάλην τῆς μητρός του».

Έκτοτε λέω πως, εκείνος ο λογοτεχνικός διαγωνισμός υπήρξε για μένα μια ευτυχής στιγμή όχι μόνο επειδή βραβεύτηκα, αλλά και επειδή είχα τη χαρά να γνωρίσω έναν πολύ σπουδαίο άνθρωπο που γράφει μια εξίσου σπουδαία ποίηση.
Σήμερα ο Δημήτρης είναι πενήντα επτά χρόνων. Γράφει ποίηση από μικρό παιδί. Αρχικά ήταν επιφυλακτικός στο να εκφράσει και να βγάλει προς τα έξω αυτήν την αγάπη του αυτή. Την ώθηση τού την έδωσε ο θάνατος του γιου του. Έγραψε:

«Γράμμα πρὸς τὸν υἱόν μου (απόσπασμα):
Τὶ κι ἄν ἡ ἄνοιξις ἔρχεται μ’ ἔρωτα, ἔφυγες γιέ μου πιά· κι ἦταν τῆς ἀρχῆς τοῦ Αὐγούστου ξημέρωμα, τὸ χάραμα ἦταν μιᾶς ἄλλης κρύας ζωῆς. Τὶ κι ἄν Φθινόπωρον ἦλθεν, μὲ θλῖψιν εἶναι, σιωπηλόν· χάνεται ἡ φύσις γυιέ μου κι ἡ μήτρα ποὺ σ’ ἐγέννησεν ἀμίλητη, ἀντίκρυ στέκει τοῦ θανάτου σου. Μήτες κλαυθμός, μήτες δάκρυ, μήτες κραυγή… Ποτὲς δὲν σὲ ξέχασα! Ποτές! Ὅπου καὶ νὰ ᾿σαι, ἐγὼ σ’ ἀγαπῶ… καὶ τώρα πιὰς ποὺ ἡ ζωὴ μικραίνει, νὰ σοῦ πῶ ἤθελα, πὼς ἡ μικρή σου ἀδελφή, ἕνα πλάσμα Θέ μου μαγικόν, ὄμορφη εἶναι σὰν ἐσένα, σὰν τὸν Οὐρανό… Νὰ τὴν προσέχῃς, ἀπὸ ψηλὰ νὰ τὴν προσέχῃς… Ὁ πατέρας σου».

Χρησιμοποιεί τον όρο «Ηθικός Αυτουργός» ως ονομασία στο προφίλ που έχει στο facebook. Τον ρώτησα πώς προέκυψε αυτή η ονομασία και μου είπε πως, πάνε πολλά χρόνια όταν έρχονταν στο σπίτι του μαζί με τους γονείς τους παιδάκια που τους έκανε μαθήματα αρχαίας ελληνικής γλώσσας και μυθιστορίας. Μια αγαπημένη του φίλη, του είχε πει τότε: «είσαι ο ηθικός αυτουργός για ό,τι καλό συμβαίνει στο νου αυτών των παιδιών».
Γράφει ακατάπαυστα, παρόλο που ο ελεύθερος χρόνος του είναι περιορισμένος, γιατί εργάζεται πολύ. Τις καθημερινές δουλεύει ως «χαμάλης», όπως χαρακτηριστικά λέει ο ίδιος, όταν τον ρωτάνε τι δουλειά κάνει. «Κουβαλάω», λέει χαρακτηριστικά, «είμαι σε μια δουλειά που όλο κουβαλάω». Και κάθε Παρασκευή, Σάββατο και Κυριακή δουλεύει τις νύχτες ως διανομέας προϊόντων ζύμης στους φούρνους. Συχνά, επισκέπτεται την κόρη του στη Θεσσαλονίκη, η οποία ως «μήλο που έπεσε κάτω από τη μηλιά», έμοιασε στον καλλιτέχνη πατέρα της και ασχολείται με τη ζωγραφική.
Έχει γράψει τα βιβλία «Καὶ ἐγέννησεν Ποίησιν» 2012, εκδ. Άλλωστε, «Λόγος τὸ Ἕν», «Ἕλλην Λόγος», «Ο Μονόλογος της Αρμονίας» 2018, εκδ. Άλλωστε, και έχει ακόμα έτοιμες προς έκδοση τρεις – τέσσερις ποιητικές συλλογές. Το αμέσως επόμενο βιβλίο του που θα κυκλοφορήσει θα είναι «Οἱ τρεῖς κόσμοι», από τις εκδόσεις Άλλωστε, μια ποιητική αναφορά στη Γέννηση, στη Διαδρομή και στο Θάνατο.

Για το βιβλίο του «Ο Μονόλογος της Αρμονίας», λέει:

«Ἕνωσα κάποιες λέξεις καὶ ἔφτιαξα ἕνα μικρὸν βαρκάκι, νὰ ταξειδέψῃ τὶς σκέψεις μου σὲ ἕνα ἴσως καλλίτερον αὔριο ἤ σὲ ἕνα αὔριον ποὺ χρειάζεται ἕνα βαρκάκι…»
Απόσπασμα από τη σελίδα 42:

«Ὁ ἔρωτας ἐκπορεύεται ἀπὸ τὸ φῶς,
τὴν ἁγνότητα αὐτοῦ
καὶ φέρει ὡς προσωπίδαν τὸ ἄδολον τῆς αὐγῆς λευκόν.
Ἔτσι, ὅπως ἡ γῆς ξυπνᾶ τὸ χάραμα,
ἔτσι κι αὐτὸς ἀθόρυβα βαδίζει εἰς τὰ δικά μας πατήματα.
Μία μόνον σκέψις καθὼς πορευόμεθα ἀρκεῖ
καὶ τότες γενόμεθα ἀποδέκτες μέρους τῆς εὐτυχίας,
πρὶν συνεχίσουμε τὸν δρόμο ποὺ λέγεται ζωή,
γιὰ νὰ τὸν συναντήσουμε νὰ μᾶς περιμένῃ σιωπηλός,
μέσα σὲ μία ἄλλην σκέψιν
ποὺ φέρει καὶ αὐτὴ τὸ ἄδολον τῆς αὐγῆς λευκόν».
Ο Δημήτρης Δεσποτάκης, ο «Ἠθικὸς Αὐτουργὸς» της ποίησης, είναι ένας άνθρωπος όμορφος, ένας σεμνός και σοβαρός γραφιάς ποιητικών στίχων. Αξίζει στη βιβλιοθήκη μας να υπάρχει ο ποιητικός του λόγος.

facebookShare on Facebook
TwitterTweet
FollowFollow us
PinterestSave