Posts From admin
«Όταν σου λείπει κάποιος, σημαίνει ότι τον αγαπάς. Πρέπει να νιώθεις ευτυχής αν συμβαίνει αυτό, διότι αποδεικνύει την ύπαρξη της αγάπης. Τον πιο σπαρακτικό πόνο τον αισθάνεσαι όταν αυτοί που αγαπάς είναι μακριά σου» «Οι χειρότερες καταστροφές συμβαίνουν στους ανθρώπους ως αποτέλεσμα κακών αποφάσεων» «Οι αναμνήσεις πάντα ακολουθούν τους ανθρώπους, αλλά όσες συνδέονται με αντικείμενα, ακόμα κι όταν τα βλέπεις μπροστά σου, μπορούν να φαντάζουν πολύ μακρινές» «Όταν η ευκαιρία
Aν δεν υπήρχε αύριο, Μαρία Τζιρίτα, εκδόσεις Ψυχογιός Έχετε σκεφτεί ποτέ πώς θα αντιδρούσαμε αν ξαφνικά, εκεί που όλα κυλούν ομαλά στη ζωή μας, συνέβαινε ένα εξωτερικό γεγονός, κάποιος εξωγενής παράγοντας, που θα αναποδογύριζε τα πάντα; Όπως ας πούμε ένας καταστροφικός σεισμός με θύματα, μια έκρηξη με σοβαρές συνέπειες, ένα τρομοκρατικό χτύπημα με καταστροφές και απώλειες, ένα σοβαρό πρόβλημα υγείας; Θα παραμέναμε απαθείς και θα συνεχίζαμε τη ζωή
«Τα όνειρα είναι η πίσω πλευρά της αλήθειας» «Οι αλήθειες έχουν μόνιμο τόπο κατοικίας. Αν μεταναστεύσουν σ’ άλλα μέρη, παύουν πια να είναι αλήθειες» «Γιατί, όταν λαχταρά κανείς κάτι με όλη την ψυχή του, βγάζει από μέσα του τις δυνάμεις που ως τότε δεν ήξερε πως κρύβει και τσακίζει τους εχθρούς του. Ένας μικρός θεός είναι ο άνθρωπος» «Τι ’ναι η ζωή; Ένα χέρι είναι που καρτερεί να τ’ αγγίξεις.
http://www.aylogyros.blogspot.gr/2016/01/blog-post_17.html Η Ιουλία είναι από εκείνους τους ανθρώπους που δύσκολα… καταθέτουν τα όπλα, όπως και δύσκολα τιθασεύει τη ροή του συγγραφικού της λόγου… Τι σας έχει λείψει από τα παιδικά σας χρόνια; Αυτό που μου έχει λείψει είναι η ανεμελιά, η αθωότητα των σχέσεων μεταξύ των ανθρώπων και φυσικά οι γονείς μου που δεν πρόλαβα να τους χαρώ και ως ενήλικη… Ο αγαπημένος ήρωας των παραμυθιών, ποιος ήταν; Μου άρεσε
Ξαφνιάζεται που οι φωνές ζούνε περισσότερο από τους ίδιους τους ανθρώπους, που αντηχούνε μέσα στο κεφάλι της τόσο καιρό μετά, αναλλοίωτες, σαν τωρινές, σαν ζωντανές. Αναρωτιέται αν θα σβήσουν κάποτε, αν θα τις ξεχάσει, και πώς θα είναι να ζει χωρίς αυτές τις φωνές. Άσε την εποχή, κοίτα εσύ να κάνεις αυτό που θέλεις! Η εποχή δε θα είναι ποτέ σωστή, δεν υπάρχει ποτέ σωστή, δεν υπάρχει σωστή εποχή! Ο
Από νωρίς, όπως έχω συνηθίσει άλλωστε εδώ και πολύ καιρό, βγαίνω στο μοναδικό υπερυψωμένο μπαλκόνι για να απολαύσω την πρωινή ανατολή. Να αντικρίσω τις βουνοκορφές και τη λίμνη που διακρίνεται ανάμεσα στα δέντρα. Έχουν μεγαλώσει τόσο πολύ όλα τους. Εννέα χρόνια στέκουν καμαρωτά καμαρωτά και ξεπετάγονται χρόνο με το χρόνο. Ψηλώνουν, ανθίζουν, ρίχνουν τα φύλλα τους. Αυτή την εποχή είναι όλα σχεδόν γυμνά με τα κλαδιά τους σαν υψωμένα χέρια
Η Σωτηρία Περβανά με το νέο της πόνημα στήνει ένα μυθιστόρημα χαρακτήρων πολυφωνικό και πολυεπίπεδο με ιστορικές και κοινωνικές εκφάνσεις. Με αφετηρία τα αποτρόπαια γεγονότα που εκμαύλισαν τις ψυχές και τις ζωές των κατοίκων της ιστορικής Σμύρνης, ξεκινάει την αφήγησή της για να μας εξιστορήσει την πορεία της ζωής –που καθόλου εύκολη δεν ήταν, αντίθετα την όριζαν δύσκολα μονοπάτια– της Σμυρνιάς Πολύμνιας και του ασαράντιστου παιδιού της, που μέσα σε
Μια αρκετά αποκαλυπτική ερωτική ιστορία ξετυλίγεται στις σελίδες του βιβλίου της Τατιάνας Τζινιώλη, χωρίς προκαταλήψεις και κόμπλεξ, λέγοντας τα πράγματα με το όνομά τους, ακριβώς όπως τα αισθάνονται οι νεαροί πρωταγωνιστές. Πώς αλλιώς άλλωστε θα μπορούσε να είναι, όταν ο αληθινός έρωτας, ορμητικός και χειμαρρώδης χτυπάει με τα βέλη του δύο νέους ανθρώπους μόλις εικοσιδύο και εικοσιπέντε ετών; Η φαινομενική διαφορά τους ενώνει για ένα βράδυ που θα σημαδέψει και
http://www.culture21century.gr/2015/07/book-review_99.html Συνοπτική περίληψη του βιβλίου: Η Έλενα έχει βιώσει τα διαφορετικά πρόσωπα της ζωής σε όλη τους τη διάσταση. Από μικρό παιδί, μόλις στα δεκατέσσερα χρόνια της, αναγκάστηκε να παντρευτεί και να φύγει για την Αμερική με ένα σύζυγο που αποδείχτηκε τύραννος. Τώρα, για πρώτη φορά μετά από τριάντα ένα χρόνια, επιστρέφει στην πατρίδα της σε μια προσπάθεια να ξεφύγει από το πεπρωμένο της, τους δύο άντρες που έχουν σημαδέψει
Αναρωτιέμαι μερικές φορές: είμαι εγώ που σκέφτομαι καθημερινά πως η ζωή μου είναι μία; Όλοι οι υπόλοιποι το ξεχνούν; Ή πιστεύουν πως θα έχουν κι άλλες, πολλές ζωές, *για να κερδίσουν τον χρόνο που σπαταλούν*; Μούτρα. Ν’ αντικρίζεις τη ζωή με μούτρα. Τη μέρα, την κάθε σου μέρα. Να περιμένεις την Παρασκευή που θα φέρει το Σάββατο και την Κυριακή για να ζήσεις. Κι ύστερα να μη φτάνει
