Πόσο σε επηρεάζει το τώρα, αυτό που μόλις διάβασες ή άκουσες; Έγινε ένα δυστύχημα και αμέσως πανικοβλήθηκες, έβαλες τον εαυτό σου στη θέση του αδικοχαμένου ανθρώπου, της χαροκαμένης οικογένειας; Λυπάσαι, στενοχωριέσαι, κλαις, γιατί σκέφτεσαι πόσο γρήγορη, πόσο εφήμερη είναι η ζωή μας;Όμως, αυτό γίνεται μόνο όταν συμβεί κάτι πολύ συνταρακτικό, κάτι που θα σε ταρακουνήσει. Μόνο τότε σκέφτεσαι «δε βαριέσαι, πόσο θα ζήσουμε» και την άλλη στιγμή πάλι σε απασχολεί
Να σε παρακαλάω να μου πεις το σ’ αγαπώ κι εσύ να μου το δείχνεις… Παράξενα πλάσματα οι άνθρωποι καρδιά μου.. Άλλα θαρρούν πως θέλουνε μα άλλα αποζητά η καρδιά τους… Από το τίποτα πάνε στο πολύ κι αυτό τους δείχνει λίγο… Και θέλουν κι άλλο… Θέλουν τα πάντα κι όταν τα αποκτούν φεύγει o πόθος κι o έρωτας.. Έχουν τα πάντα μα η αχαριστία έχει ριζώσει στις καρδιές τους..
Πότε ήταν η τελευταία φορά που κάνατε μια εσωτερική ανασκόπηση και θέσατε στόχους και όρια; Ήταν στο τέλος της προηγούμενης χρονιάς, της πιο προηγούμενης, ήταν κατά τη διάρκεια της χρονιάς που πέρασε; Όποτε κι αν ήταν πείτε ένα ηχηρό «ΤΩΡΑ» και κάντε την αρχή που πάντα οριοθετείτε για την αρχή του χρόνου, του μήνα ή το κλασικό «από Δευτέρα», ΤΩΡΑ! Δεν υπάρχει χρόνος πια για χάσιμο, πρέπει να καταλάβουμε όλοι ότι
“Όταν ξέρεις ν’ αγαπάς, δεν υπάρχουν όρια σε αυτά που μπορείς να κάνεις…” “Μετανιώνω μόνο για όσα δεν κάνω. Εκτός αυτού, τι θα ήταν η ζωή μας χωρίς ρίσκο;” Πόσοι από εμάς ξέρουμε πραγματικά να αγαπάμε χωρίς όρια; Πόσοι από εμάς τολμάμε να διεκδικήσουμε αυτό που μας λέει η καρδιά μας, αψηφώντας όλους τους πιθανούς κινδύνους, διαλέγοντας το δύσκολο μονοπάτι; Δυστυχώς, πολύ λίγοι… Η Ιόλη γεννήθηκε και μεγάλωσε μέσα στην
Τέλος ενός ακόμα χρόνου. Λένε, πως κάθε χρόνος που έρχεται είναι χειρότερος από τον προηγούμενο. ΔΙΑΦΩΝΩ! Κάθε χρόνος φέρνει και κάτι καλύτερο από τον προηγούμενο. Καταρχήν, φέρνει γνώση -μεγάλη υπόθεση- φέρνει εμπειρία, διώχνει τα ψεύτικα που καταρρέουν σαν τραπουλόχαρτα και σε μαθαίνει να εκτιμάς τα αληθινά. Λίγο – πολύ βέβαια, τα τελευταία έξι χρόνια μας φαίνονται τόσο ίδια. Οι αλλαγές που εμείς κάνουμε στη ζωή μας είναι το μόνο που
«Αν έπρεπε να ζωγραφίσω τον ήλιο κάποιου συγκεκριμένου μήνα, θα επέλεγα εκείνον του Σεπτέμβρη, με τη μοναδική γλύκα που καθρεφτίζει ο ουρανός του. Το Φως του δεν αντανακλά τη μεστότητα των καλοκαιρινών μηνών ούτε τη σκληράδα του ψυχρού χειμωνιάτικου ήλιου. Εκπέμπει ζεστασιά, ζωντάνια και τρυφερότητα. Ψιθυρίζει στο αυτί κάθε μυημένου τα αιώνια μυστήρια της ψυχής και τη διαχρονική αντιπαράθεση του αρσενικού και του θηλυκού της φύσης. Ακόμα κι η αχλή
Έφτασαν και τα Χριστούγεννα, η πιο γλυκιά, οικογενειακή γιορτή του χρόνου. Η χαρά των παιδιών καθώς μετρούν αντίστροφα τις μέρες, η ετοιμασία των γλυκών, η καθαριότητα του σπιτιού. Στιγμές οικογενειακής θαλπωρής που όσο και να μην θέλεις, θα σε μαγέψουν όσο πλησιάζει η στιγμή. Η μεγάλη γιορτή για την οικογένεια, μπροστά στο τζάκι, στο γιορτινό τραπέζι. Μυρωδιές και αρώματα που σε ξανακάνουν παιδί. Σου θυμίζουν χαρούμενα, ξένοιαστα παιδικά χρόνια. Κοιτάξτε
Αλλά η εμπειρία φίλε μου, δεν πάει μόνη της περίπατο στις ζωές των ανθρώπων. Θέλει συντροφιά τη σύνεση, τη συγκρότηση, τη μυαλωμένη σκέψη. …δεν υπάρχει καλύτερος φίλος και χειρότερος εχθρός από τον ίδιο μας τον εαυτό… Η ψυχή του καθενός προβάλλει πολλές φορές αντίσταση και ορθώνει παράστημα στις αρνητικές προσδοκίες των άλλων, προκειμένου να αφεθεί στις δικές της προσωπικές και λυτρωτικές εμπειρίες. Άφηνε πίσω σου την κακοθαλασσιά και τη φουρτούνα
«Άραγε η ευτυχία είναι τόσο σπουδαία όσο η αναμονή της;» «Συγχωρώ» δεν σημαίνει «ξεχνώ», σημαίνει «θυμάμαι, μα θέλω να προχωρήσω και να επικεντρωθώ στα όμορφα πράγματα που έχει να μου προσφέρει η ζωή, αν την αφήσω». «Η ζωή, ασταμάτητη, ορμητική, δεν επιτρέπει να παραιτηθείς, πριν έρθει το τέλος. Μοιάζει με θαύμα. Και ο χρόνος τι ρόλο παίζει σε όλα αυτά; Μπορεί τον σημαντικότερο. Ο χρόνος συνδέεται άρρηκτα με τη ζωή.
«Οι νεκροί μας πρόγονοι δεν εκδικούνται, δεν έρχονται για να τιμωρήσουν ή να ταλαιπωρήσουν άσκοπα τους ανυποψίαστους απογόνους τους. Οι νεκροί επιστρέφουν γιατί θέλουν να μας διδάξουν, να μας πουν πως ό,τι ζούμε έχει υπάρξει ξανά και πάλι θα υπάρξει». Μια πολύχρωμη τοιχογραφία εποχής στήνει η Σοφία Δημοπούλου στο βιβλίο της με όπλο της την απλή γραφή αλλά σμιλεμένη στα κατάλληλα σημεία με τις σωστές λέξεις και τα απαιτούμενα καλολογικά