Συγγραφέας του βιβλίου Μόνο εκείνη ξέρει – Εκδόσεις Γράφημα
Από τη μια ένα κακομαθημένο και πληγωμένο πλουσιοκόριτσο και από την άλλη ένας όμορφος άνθρωπος που η μοίρα του έπαιξε άσχημα παιχνίδια. Οι δρόμοι τους θα συναντηθούν κι οι δυο τους θα νιώσουν τις καρδιές τους να χτυπούν στον ρυθμό του έρωτα. Όμως, δεν είναι απλά τα πράγματα για την Ανδριάνα και τον Λευτέρη. Στην πραγματικότητα είναι περισσότερο σύνθετα απ’ ότι δείχνουν, καθώς σ’ αυτή την ιστορία του John Emmans υπάρχει κάτι που δύσκολα μπορούμε να διαχειριστούμε ως άνθρωποι. Η εγκατάλειψη τροχαίου. Ο συγγραφέας κατάφερε και μπήκε στα εσώψυχα της ηρωίδας του με βοηθούς την φιλοσοφία και την ψυχολογία. Όπως λέει στο Vivlio-life «Είναι πραγματικά μεγάλη πρόκληση να δημιουργώ χαρακτήρες κόντρα σε εμένα, κι αυτό ακριβώς με εξιτάρει, μου δίνει ώθηση και ενέργεια να βυθιστώ στην ιστορία και να δώσω τον καλύτερό μου εαυτό. Δεν δυσκολεύτηκα να νιώσω τον πόνο και την απογοήτευση αυτής της γυναίκας, την αγωνία της για το αβέβαιο μέλλον».
- Μετά το Σέλινγκτον και το Μέινχοουμ, τους τόπους που επιλέξατε για τα δυο σας πρώτα μυθιστορήματα, θα έλεγε κανείς πως το τρίτο θα μας ταξιδέψει και πάλι κάπου μακριά. Αντίθετα, βρισκόμαστε μαζί σας στη Βουρβουρού της Χαλκιδικής και χαιρόμαστε γι αυτό. Είχατε τους λόγους σας προφανώς…
Το Μέινχοουμ και –κυρίως- το Σέλινγκτον θα είναι για πάντα στην καρδιά μου, ωστόσο, ένιωσα την ανάγκη να αφηγηθώ μια ιστορία που διαδραματίζεται στα πάτρια εδάφη. Η Σιθωνία Χαλκιδικής είναι σαγηνευτική περιοχή και ομολογώ πως έπεσα κι εγώ θύμα της ομορφιάς της. Όλα ήρθαν από μόνα τους, φυσικά, χωρίς να πιέσω καταστάσεις… - «Ένα θανατηφόρο τροχαίο ατύχημα θα αλλάξει για πάντα τις ζωές δυο ανθρώπων και των οικογενειών τους». Ας γνωρίσουμε, λοιπόν, τους κεντρικούς ήρωες αυτής της θλιβερής ιστορίας.
Πρωταγωνιστές της ιστορίας μου είναι η Ανδριάνα και ο Λευτέρης. Εκείνη κοντεύει τα σαράντα, είναι φαρμακοποιός με χρέη που προσπαθεί να ορθοποδήσει οικονομικά και συναισθηματικά, καθώς ο πρώην σύντροφός της, τον οποίο δεν ξεπέρασε, παντρεύεται κάποιαν άλλη. Η Ανδριάνα είναι ένα κακομαθημένο πλουσιοκόριτσο μεγαλωμένο σε ένα παλάτι, δίχως απαγορεύσεις και όρια, ανακαλύπτει με τον χειρότερο τρόπο πως δεν υπάρχουν όμορφα πριγκιπόπουλα ντυμένα με χρυσοποίκιλτα κοστούμια μήτε το έωλο «κι έζησαν αυτοί καλά…», για πρώτη φορά έρχεται αντιμέτωπη με τις δυσκολίες της ζωής, την οικονομική κρίση και ανακαλύπτει έναν διαφορετικό κόσμο.
Εκείνος είναι ένας ώριμος σαραντάρης, πατέρας δύο ανήλικων παιδιών, που προσπαθεί να πολεμήσει το σκοτάδι που τυλίγει τη ζωή του από την αποφράδα βραδιά του Ιουλίου όπου ένας ασυνείδητος οδηγός χτύπησε την έγκυο γυναίκα του και την παράτησε να αργοπεθαίνει στην κρύα άσφαλτο. Ο Λευτέρης είναι ένας καλόκαρδος και αγαθός άντρας, με δυνατή πίστη στο Θεό και τις αξίες που υπηρετεί, δυσκολεύεται να προχωρήσει χωρίς την αγαπημένη σύντροφό του και παλεύει με όλες του τις δυνάμεις να παραμείνει καλός άνθρωπος και πατέρας για χατίρι των παιδιών του. - Την Ανδριάνα άλλοι την συμπαθούν, άλλοι την θεωρούν κυνική, κάποιοι την αντιπαθούν εξαρχής. Εσείς όμως, την χαρακτηρίζετε κακομαθημένη και εγωίστρια, υποστηρίζοντας πως είναι «θύμα της στρεβλής κοινωνίας μας». Να εστιάσουμε σ’ αυτό τον χαρακτηρισμό;
Ο Δυτικός πολιτισμός έστρεψε τους ανθρώπους στην ύλη, καρατομώντας αξίες και ιδανικά. Αυτό που έχει σημασία σήμερα, αυτό που διδάσκεται κάποιος, είτε από το σχολείο είτε από την οικογένειά του, είναι η απόκτηση πλούτου, η εξασφάλιση μιας άνετης ζωής –κι όχι καλής, με την ηθική πλευρά- οπότε αυτή η στρεβλή αντίληψη δημιουργεί εγωισμό, κακία, ζήλια, ιδιοτέλεια… Κι έπειτα αναρωτιόμαστε γιατί πάει κατά διάολου η ανθρωπότητα. Πλέον δεν μας χαρακτηρίζουν οι πράξεις και τα λεγόμενά μας αλλά το μέγεθος του πορτοφολιού μας, η περιοχή που μένουμε, το αυτοκίνητο που οδηγούμε…
Έτσι και η Ανδριάνα, ένα ακόμη θύμα της στρεβλής κοινωνίας μας, μεγάλωσε πιστεύοντας πως είναι ανώτερη, επειδή είναι όμορφη, σπούδασε, μένει σε πλούσια περιοχή, έχει χρήματα και δυνατές γνωριμίες… Κι όμως, δεν είναι αυτά που μας κάνουν ανώτερους ανθρώπους αλλά η ενσυναίσθηση, η συμπόνια, ο αλτρουισμός… Λέξεις για τους περισσότερους, απλές λέξεις και για εκείνη, κανείς δεν της μίλησε γι’ αυτά, κανείς δεν της έμαθε να ζει αληθινά. Η κακομαθημένη Ανδριάνα, λοιπόν, μετά τα όσα συνέβησαν, παλεύει, έστω άτσαλα, με τον τρόπο της, να γνωρίσει την αληθινή πλευρά του κόσμου τούτου… Οι πράξεις της και ο χαρακτήρας της είναι απόρροια των όσων διδάχτηκε από τον κύκλο της άρα δεν είναι κακιά ή κυνική, είναι απλά «θύμα της στρεβλής κοινωνίας μας» και δυστυχώς αυτό μερικές φορές είναι καταστροφικό και για τους γύρω της.
Ο Μέγιστος φιλόσοφος Σωκράτης πίστευε πως οι άνθρωποι δεν είναι κακοί, πράττουν το κακό εν αγνοία τους ή επειδή έπεσαν σε πλάνη (είναι ο τρόπος που αντιλαμβάνεται ο καθένας έννοιες όπως σωστό και λάθος, καλό και κακό). Συμφωνώ με αυτή την προσέγγιση. - «Ο πρώην αγαπημένος της παντρεύεται κάποιαν άλλη και η περιουσία της κινδυνεύει να γίνει βορά των τραπεζών». Η αλήθεια, είναι, πως το καθένα απ’ αυτά που της συνέβη είναι δραματικό, πόσο μάλλον τα δυο μαζί. Σε ποιο εμβαθύνατε περισσότερο ψυχογραφώντας αυτόν τον χαρακτήρα;
Καίτοι την πονάνε εξίσου και τα δυο, δεν ήταν σκοπός μου να εστιάσω εκεί. Έδωσα τις απαιτούμενες λεπτομέρειες και άφησα ανεξέλεγκτη την ηρωίδα, εστιάζοντας στην πάλη του σωστού και λάθους, του ηθικού και του ανήθικου, για να δώσει η ίδια το φινάλε που αρμόζει σε τούτη την ιδιαίτερη ιστορία… - Πόσο εύκολη αποδείχτηκε για σας αυτή η διαδικασία, με δεδομένο πως ως άντρας έπρεπε να μπείτε στα εσώψυχα μιας πληγωμένης γυναίκας με ιδιαίτερο χαρακτήρα;
Συναναστρέφομαι με γυναίκες. Είμαι σύζυγος, πατέρας, φίλος, γιος… Η φιλοσοφία και η ψυχολογία με βοήθησαν να αφουγκράζομαι και να μελετώ την κοινωνία γύρω μου αποκομίζοντας νέες εμπειρίες, εικόνες και αρώματα που δεν γνώριζα καν ότι υπήρχαν. Είναι πραγματικά μεγάλη πρόκληση να δημιουργώ χαρακτήρες κόντρα σε εμένα, κι αυτό ακριβώς με εξιτάρει, μου δίνει ώθηση και ενέργεια να βυθιστώ στην ιστορία και να δώσω τον καλύτερό μου εαυτό. Δεν δυσκολεύτηκα να νιώσω τον πόνο και την απογοήτευση αυτής της γυναίκας, την αγωνία της για το αβέβαιο μέλλον. - Ο Λευτέρης από την άλλη, κερδίζει αμέσως την συμπάθειά μας. Συμπάσχουμε μαζί του από εκείνη τη βραδιά του Ιούλη που «ένας ασυνείδητος οδηγός χτύπησε την έγκυο γυναίκα του και την παράτησε να αργοπεθαίνει στην κρύα άσφαλτο». Πόσο σας επηρέασε ως άνθρωπο η ιστορία του;
Πριν ξεκινήσω να γράφω την ιστορία έβαλα αυθόρμητα τον εαυτό μου στη θέση του και σφίχτηκα. Δεν είναι εύκολο να διαχειριστείς κάτι τέτοιο και η εξέλιξη της πλοκής κάνει ακόμη χειρότερη την κατάσταση. Η εγκατάλειψη θύματος τροχαίου είναι σκληρή, όμως, δυστυχώς δεν θα σταματήσει ποτέ όσο οι άνθρωποι δεν αποκτούν παιδεία, απομακρυσμένοι από άξιες όπως: εντιμότητα, σεβασμός, αγάπη…
Ο Λευτέρης είναι όμορφος άνθρωπος! Σαφώς βουλιάζει κι αυτός κάποιες στιγμές στο σκοτάδι του, χάνει την αίσθηση της πραγματικότητας, όμως όταν έρχεται η στιγμή να δείξει τη δύναμή του, την ανθρωπιά του, το κάνει με τον καλύτερο τρόπο. Παρ’ όλο που του έπεσαν πολλά προσπαθεί να μείνει όρθιος και σωστός πατέρας για τα παιδιά του. - Αγγίζετε με το μυθιστόρημά σας ένα μεγάλο κεφάλαιο, που μας οργίζει όλους: Εγκατάλειψη τροχαίου. Θα δούμε στην πλοκή ποιος ήταν ο ασυνείδητος οδηγός. Αυτό που θα θέλαμε να μας πείτε είναι πώς προσεγγίσατε τις σκέψεις και την ψυχολογική κατάστασή του μετά το ατύχημα.
Ένας οδηγός που χτυπάει έναν άνθρωπο στο δρόμο έχει δυο επιλογές. Ή καλεί ασθενοφόρο και αναλαμβάνει την ευθύνη των πράξεών του ή τον παρατάει στη μέση του δρόμου και -αν δεν τον ανακαλύψουν- μαθαίνει να ζει με τις τύψεις και τις ενοχές. Είναι πραγματικά εξοργιστική η δεύτερη περίπτωση κι αυτό ακριβώς ήθελα να μελετήσω, να νιώσω τη στυφή απόγνωση του δράστη, την εγωιστική απόφαση να μείνει ελεύθερος και ζωντανός εις βάρος κάποιου άλλου. Πώς είναι να σε μαστιγώνουν οι τύψεις; Να βλέπεις εφιάλτες; Να ακούς γύρω σου να μιλάνε για τον ασυνείδητο οδηγό που παράτησε μια χτυπημένη έγκυο γυναίκα στη μέση του δρόμου; Πώς είναι να εισβάλουν στη ζωή σου απόκοσμα όντα και να σε βασανίζουν ποθώντας την ψυχή σου;
Ο φόβος τις περισσότερες φορές είναι κακός συμβουλάτορας, μας ωθεί να κάνουμε πράγματα για τα οποία αργότερα θα μετανιώσουμε, όμως, δυστυχώς ή ευτυχώς, αυτή είναι η ζωή και όλοι συμμετέχουμε στα τερτίπια της. - Ανδριάνα και Λευτέρης θα έρθουν κοντά κι εμείς οι αναγνώστες προσπερνώντας το γεγονός πως τα… ετερώνυμα έλκονται, αναρωτιόμαστε πώς μπορούν αυτοί οι δυο άνθρωποι να έχουν κοινά όνειρα.
Μερικές φορές ο έρωτας ή η ανάγκη (ή και τα δυο μαζί, χωρίς να αναιρεί το ένα το άλλο) φέρνουν κοντά ανθρώπους που δεν το περίμεναν ποτέ. Βέβαια στην περίπτωση του «Μόνο Εκείνη Ξέρει» υπάρχει και μια μεταφυσική έλξη, κάτι που διασταυρώνει την πορεία των ηρώων παρασύροντάς τους σε ένα ερωτικό παιχνίδι. Και κάπου εδώ επεμβαίνει, για ακόμη μια φορά, ο εγωισμός αδιαφορώντας για όλα κάνοντας αυτό που ξέρει καλύτερα, να ρουφάει και την παραμικρή ικμάδα καλού για να ικανοποιήσει τα θύματά του. Δυστυχώς δεν μπορώ να πω περισσότερα. - Διάβασα σε μία σας συνέντευξη πως «υπάρχει ακόμη στις μέρες μας ανθρωπιά κι όσο την κάνουμε να εξαπλώνεται σαν ασθένεια –ας μου επιτραπεί η έκφραση εν είδει παραδείγματος- τότε τούτος ο οχληρός κόσμος θα καλυτερεύσει». Θα ήθελα να σας πιστέψω αλλά κοιτώντας γύρω μου, παρακολουθώντας τις ειδήσεις, διαβάζοντας τον Τύπο, πραγματικά δυσκολεύομαι να το κάνω. Μπορείτε να με πείσετε;
Ο καθένας ζει και μεγαλώνει κοιτάζοντας τον κόσμο από τη δική του οπτική πλευρά. Αν σταθείς μπροστά από ένα δάσος θα δεις δέντρα, αν όμως εστιάσεις αλλού την προσοχή σου θα δεις λουλούδια. Αν σταθείς μπροστά από μια πόλη θα δεις κτήρια, αν όμως εστιάσεις αλλού την προσοχή σου θα δεις πάρκα με χαρούμενα παιδάκια να παίζουν…
Προβάλλεται πάντα το αρνητικό ή το υποκριτικά ψεύτικο, το οποίο γίνεται εύκολα αντιληπτό, επειδή αυτό «πουλάει» στην στρεβλή κοινωνία μας. Αυτός που πραγματικά κάνει όμορφες, ανθρώπινες, πράξεις (είτε βοηθάει ανθρώπους, είτε ζωάκια) δεν κρατάει τηλέφωνο βιντεοσκοπώντας τες για να εισπράξει επευφημίες και likes, άρα είναι λογικό να μην προβάλλονται αυτοί οι όμορφοι άνθρωποι. Τους ανακαλύπτεις μόνο αν έχεις την τύχη να συναναστρέφεσαι μαζί τους. Φυσικά και υπάρχει ανθρωπιά, αλίμονο αν δεν υπήρχε, νομίζω πως όλοι γνωρίζουμε όμορφους χαρακτήρες, άλλωστε σε εκείνους πάμε και φωλιάζουμε αναζητώντας τη φιλία ή τη συντροφικότητά τους. - Στο σημείωμά σας στο τέλος του βιβλίου μαθαίνουμε πως είχατε εμπνευστεί πολλούς και διαφορετικούς επιλόγους. Μαθαίνουμε ακόμη πως υπήρχαν κι άλλοι ήρωες που αν και σημαντικοί ως προς την πλοκή, αποφασίσατε να τους αφαιρέσετε. Μετανιώσατε για τον επίλογο και άραγε ποιον από τους «κομμένους» ήρωες θα επιστρέφατε αν σας δινόταν δεύτερη ευκαιρία;
Μου αρέσει να αφήνω ένα σημείωμα στο τέλος κάθε βιβλίου, έστω κι αν αυτό δεν λειτουργεί πάντα υπέρ εμού, γιατί το θεωρώ δίκαιο για τον αναγνώστη που με τίμησε. Είναι η δική μου αλήθεια για τον τρόπο που αντιμετώπισα και σχεδίασα την ιστορία πριν πάρει την τελική μορφή της.
Τούτο το βιβλίο με δυσκόλεψε πιο πολύ από όλα όσα έχω ολοκληρώσει μέχρι σήμερα επειδή το θέμα του ήταν τόσο έντονο που σταματούσα συχνά τη συγγραφή προσπαθώντας να βρω την αυτοκυριαρχία μου. Αφαίρεσα αρκετό υλικό από το βιβλίο γιατί παρά ήταν σκληρό, όπως αρχικά ήθελα να είναι, αμβλύνοντας τις αιχμηρές προεξοχές του.
Δεν μετάνιωσα για τον επίλογο, νιώθω πως πήρα τη σωστή απόφαση, άλλωστε και τα εναλλακτικά φινάλε κινούνταν στο ίδιο ύφος, με εξαίρεση ένα, σκοτεινό και αδυσώπητο. Όσον αφορά τους «κομμένους» ήρωες, θα παρέμεναν «κομμένοι» γιατί ήταν συνειδητή απόφαση…
Σας ευχαριστώ για την ευκαιρία που μου δώσατε να μιλήσω για το βιβλίο μου.
Να είστε όλοι καλά. Καλές και ποιοτικές αναγνώσεις με υγεία.
Λίγα λόγια για το βιβλίο
Βουρβουρού Χαλκιδικής.
Ένα θανατηφόρο τροχαίο ατύχημα θα αλλάξει για πάντα τις ζωές δυο ανθρώπων και των οικογενειών τους. Η μοίρα θα υφάνει μια σπαρακτική ερωτική ιστορία φέρνοντάς τους αντιμέτωπους με τη σκληρή πραγματικότητα.
Εκείνη, για πρώτη φορά στη ζωή της, συνειδητοποιεί με τον χειρότερο τρόπο πως δεν υπάρχουν όμορφα πριγκιπόπουλα, μήτε το έωλο: «Κι έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα». Ο πρώην αγαπημένος της παντρεύεται κάποιαν άλλη και η περιουσία της κινδυνεύει να γίνει βορά των τραπεζών.
Εκείνος, προσπαθεί να ορθοποδήσει μετά την τραγωδία που τον συγκλόνισε, κρατώντας για συντροφιά τις αναμνήσεις της αδικοχαμένης συζύγου του που εκείνο το μοιραίο βράδυ του Ιουλίου ένας ασυνείδητος οδηγός τη χτύπησε με το αυτοκίνητό του και την παράτησε να αργοπεθαίνει στη μέση του δρόμου.
Μόνο εκείνη ξέρει την αλήθεια. Θα βρει το κουράγιο να την ομολογήσει;
Βιογραφικό
Ο John Emmans γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Θεσσαλονίκη. Ξεκίνησε να γράφει μυθιστορήματα σε νεαρή ηλικία, όταν οι γονείς του τού έκαναν δώρο μια παιδική γραφομηχανή. Θέλοντας να δώσει μελωδία και ήχο στις ιστορίες του, ξεκίνησε να παίζει πιάνο και σύντομα κατάφερε να συνθέτει ορχηστρική μουσική για να ντύνει τα γραπτά του. Το 2012 ξεκίνησε να αρθρογραφεί για διάφορους ιστότοπους και στο προσωπικό του blog, το οποίο διατηρούσε έως το 2017. Η αγάπη του για τον άνθρωπο, τη φύση και τη ζωή τον ώθησε να ασχοληθεί με τη φιλοσοφία και την ψυχολογία. Η φράση του αγαπημένου του φιλοσόφου, Σωκράτη, «ἕν οἶδα ὅτι οὐδέν οἶδα» αποτελεί το κέντρο και το απαύγασμα της κοσμοθεωρίας του. Το πρώτο του βιβλίο με τίτλο «Αφιερωμένο στον γιο μου» κυκλοφόρησε το 2019. Ακολούθησε το μυθιστόρημα «Κάτι από μένα» το 2021.
No comments!
There are no comments yet, but you can be first to comment this article.