Συγγραφέας του βιβλίου «Το σπαθί του Αυτοκράτορα» – Εκδόσεις «Γράφημα»
Εδώ και περισσότερα από εκατό χρόνια οι πληροφορίες που κυκλοφορούν ως διαδόσεις και φήμες για το σπαθί του αυτοκράτορα Κωνσταντίνου ΙΑ΄ Παλαιολόγου, είναι πολλές. Ωστόσο δεν υπάρχουν τεκμηριωμένες ιστορικές πηγές για το πού ακριβώς βρίσκεται. Αυτό το σπαθί πρωταγωνιστεί στο μυθιστόρημα του Βύρωνα Αθανίτη και σύγχρονοι ήρωές του καθώς το αναζητούν, έχοντας διαφορετικά κίνητρα ο καθένας, θα κληθούν να ψάξουν βαθύτερα στη συνείδησή τους. Μιλώντας στο Vivlio-life o συγγραφέας, εξηγεί πως το βιβλίο του είναι ένα σύνθετο και πολυδιάστατο έργο, στο οποίο «η μυθοπλασία συναντά τα ιστορικά γεγονότα μέσω του σχολιαστικού λόγου. Πέρα, όμως, από αυτά, φρονώ ότι και η περιπέτεια αναζήτησης καταλαμβάνει σημαντικό μέρος της δομής του βιβλίου, ενδυναμώνοντάς το με μια αύρα ελευθερίας και προσμονής για τον αναγνώστη».
«Μια κληρονομιά… μια αναζήτηση… ένας θρύλος…». Έξι λέξεις κάτω από τον τίτλο του βιβλίου σας. Τρία τα ερωτήματα: Ποια κληρονομιά; Ποιοί και γιατί την αναζητούν; Τι πραγματεύεται ο θρύλος;
Κατ’ αρχήν, να σας ευχαριστήσω, κυρία Τσακίρη, για την επικοινωνία.
Η κληρονομιά στην οποία αναφέρεται ο υπότιτλος του βιβλίου είναι διττή: Ως κυριολεξία παραπέμπει στο ίδιο το αντικείμενο του τίτλου, το σπαθί του αυτοκράτορα Κωνσταντίνου ΙΑ΄ Παλαιολόγου-Δραγάση και όσα αυτό συμβολίζει. Πέρα από αυτό, είναι ένας υπαινιγμός για την παραμελημένη εντός του νεοελληνικού ασυνείδητου ρωμαϊκή παράδοση που συνιστούσε βασικό πυλώνα της βυζαντινής μας ταυτότητας. Αν και εκτιμήθηκε ιδιαίτερα από τον Ρήγα και τους Φιλικούς, εν τούτοις περιθωριοποιήθηκε κατά την προσπάθεια οργάνωσης του νεοσύστατου ελληνικού κράτους μετά την παλιγγενεσία , είτε λόγω της κυριαρχίας του νεοκλασικισμού στην Ευρώπη και στην αντίληψη των τότε κυβερνώντων που δοξολογούσαν μάλλον υπέρμετρα την κλασσική αρχαιότητα, είτε με κάποια υστεροβουλία. Αυτή την παράδοση της ορθής νομοθέτησης και της αποτελεσματικής οργάνωσης και διοίκησης παλεύουμε να υιοθετήσουμε έκτοτε, χωρίς ιδιαίτερη επιτυχία –λες και είναι κάτι ξένο σε εμάς.
Οι σύγχρονοι ήρωές μου, ο επικοινωνιολόγος Βαγγέλης Βαφέας και ο βυζαντινολόγος Θεόδωρος Μαρόπουλος, ξανασυναντώνται ύστερα από χρόνια και, μέσα από συμπτώσεις, ξεκινούν την αναζήτηση του χαμένου σπαθιού στηριγμένοι σε ξεχασμένες προσωπικές μαρτυρίες των ακολούθων του τελευταίου βυζαντινού αυτοκράτορα. Για τον καθένα τους τα κίνητρα διαφέρουν: Ο καθηγητής είναι αφοσιωμένος στην έρευνα και την επιστήμη του, μήπως μπορέσει να ξεχάσει τα δικά του τραύματα. Ο Βαγγέλης θέλει επειγόντως να αλλάξει παραστάσεις αλλά και να βρει μια διαχρονική εξήγηση για τις επανερχόμενες κρίσεις που ταλαιπωρούν τη χώρα μας, με την τρέχουσα να έχει φέρει και τον ίδιο σε επαγγελματικό αλλά και προσωπικό αδιέξοδο.
Ο θρύλος πραγματεύεται την κατάληξη του σπαθιού, μετά τη φερόμενη φυγάδευσή του κατά την Άλωση και το θάνατο του αυτοκράτορα στο πεδίο της μάχης, όταν βρέθηκε στα χέρια ενός γραμματικού της Αυλής. Συνακόλουθα, αναδεύει στην καρδιά των ηρώων τον αυθεντικό και θεμελιώδη για το γένος μας θρύλο του μαρμαρωμένου βασιλιά, προκαλώντας οραματισμούς αλλά και έντονες διαφωνίες ως προς την ωφέλεια ή την ζημία που μπορεί να επιφέρει μια παρεπόμενη συλλογική προσμονή.
Κεντρικός ήρωας σ’ αυτό το πρώτο σας μυθιστόρημα ο Βαγγέλης Βαφέας. Μιλήστε μας γι’ αυτόν.
Ο Βαγγέλης είναι ένας ευφυής και στιβαρός άνδρας, με ιδιαίτερα συγκροτημένη σκέψη. Είναι φιλόδοξος, αρκούντως υπερόπτης και κάπως αλαζόνας. Με καταγωγή κατά το ήμισυ από τη Λακωνία και τη Μικρά Ασία, έχει μεγαλώσει με τα ιδεώδη της Αριστεράς σε μια λαϊκή συνοικία του Πειραιά. Υψηλόβαθμο στέλεχος διαφημιστικού κολοσσού στα χρόνια της ξέφρενης ανάπτυξης, γίνεται και αυτός θύμα της μεγάλης Κρίσης που ακολούθησε, συμπαρασύροντας τα πάντα στο διάβα της. Προσπαθώντας μάταια να ερμηνεύσει την πορεία των πραγμάτων και τα δικά του λάθη, αντιμετωπίζει την περιπέτεια της αναζήτησης ως ευκαιρία για ένα νέο ξεκίνημα.
Ο καθηγητής Θεόδωρος Μαρόπουλος με την Αμερικανίδα διδακτορική ερευνήτρια Μαίρη Ανν Νίκολσον είναι τα πρόσωπα που πρωταγωνιστούν επίσης σ’ αυτή την περιπετειώδη αναζήτηση. Ποιοι είναι και ποια η σχέση τους με τον Βαγγέλη Βαφέα;
Ο καθηγητής Μαρόπουλος γνώριζε τον Βαγγέλη από τα φοιτητικά του χρόνια και η σχέση τους ήταν ανταγωνιστική και θερμή. Η ζωή τους, στη συνέχεια, ακολούθησε διαφορετικά μονοπάτια για περίπου δυο δεκαετίες, καθώς ο Θεόδωρος μετοίκησε στις ΗΠΑ με σημαντικά ακαδημαϊκά επιτεύγματα. Η απρόσμενη συνάντησή τους γίνεται η αφορμή να ξετυλιχθεί το κουβάρι της ιστορίας. Η Μαίρη Ανν Νίκολσον, που συμμετέχει σ’ ένα ερευνητικό πρόγραμμα του Ινστιτούτου Βυζαντινής Ιστορίας του Μιστρά, έχει παρακολουθήσει στο πρόσφατο παρελθόν διαλέξεις του καθηγητή Μαρόπουλου που θεωρείται αυθεντία στον τομέα του. Θα βοηθήσει τους δύο φίλους στην αναζήτησή τους, όχι μόνο από επιστημονικό ενδιαφέρον.
Πού αναζητήσατε στοιχεία για την εποχή που πραγματεύεται στο βιβλίο του ο καθηγητής Μαρόπουλος, δηλαδή των γεγονότων που προηγήθηκαν της Πτώσης του Δεσποτάτου του Μιστρά;
Για το Δεσποτάτο του Μορέως και τον Μιστρά, την καθημερινή ζωή αλλά και τα γεγονότα που έλαβαν χώρα στα χρόνια των τελευταίων Παλαιολόγων δεσποτών (κυβερνητών), συμβουλεύτηκα μια εκτενή βιβλιογραφία, όπου προεξάρχει το σημαντικό έργο του Στήβεν Ράνσιμαν (Μυστράς-Βυζαντινή πρωτεύουσα της Πελοποννήσου). Αξιοσημείωτες πληροφορίες για τη συγκεκριμένη περίοδο μπορεί, επίσης, να αναζητήσει κανείς από τον ιστορικό της εποχής Λαόνικο Χαλκοκονδύλη (Αποδείξεις Ιστοριών), το Χρονικό του Πρωτοβεστιάριου του Αυτοκράτορα Γεωργίου Φραντζή ή Σφραντζή, αλλά και παλαιότερα κείμενα όπως είναι το Χρονικό του Μορέως (ανωνύμου χρονικογράφου του 14ου αιώνα, που διασώζεται σε τέσσερις γλώσσες και περιγράφει τα έργα και τις ημέρες των Φράγκων Ηγεμόνων του Πριγκιπάτου της Αχαΐας μέχρι τα χρόνια των Παλαιολόγων Δεσποτών). Πρωτογενής πηγή έμπνευσης αποτέλεσαν, φυσικά, οι επισκέψεις μου στον Μιστρά του σήμερα.
Αν και έχουμε τα πρόσωπα της πλοκής, γράφετε πως «Ουσιαστικός πρωταγωνιστής του βιβλίου είναι το γένος μας, ο νεοέλληνας με τα θετικά και τα αρνητικά του στοιχεία…». Αναλύστε μας αυτήν την τοποθέτηση.
Αναζητώντας το σπαθί του αυτοκράτορα, οι πρωταγωνιστές παρακολουθούν ταυτόχρονα και την ιστορική μας πορεία μετά την Άλωση της Πόλης και την κατάλυση του Δεσποτάτου. Η διάλυση της ως τότε υφιστάμενης επί τόσους αιώνες κρατικής οντότητας, επέφερε αναπόφευκτα και την προοδευτική αναδόμηση της ταυτότητάς μας. Η μεταστροφή προς τον ελληνισμό, ως έννοια αυτοπροσδιορισμού, που είχε ξεκινήσει πολύ νωρίτερα στην εποχή των μεγάλων αυτοκρατόρων-στρατηγών της Μακεδονικής Δυναστείας (Φωκάς-Τσιμισκής-Βασίλειος Β΄), καθίσταται πλέον διέξοδος στα χρόνια της ραγδαίας συρρίκνωσης του Βυζαντίου και κορυφώνεται με τη θρησκευτική και πολιτική διένεξη με τους Δυτικούς μετά τις Σταυροφορίες. Το Γένος μας επιδιώκει και επιτυγχάνει την επιβίωσή του στους σκοτεινούς καιρούς της οθωμανικής κυριαρχίας, χάρη στη γλώσσα και τη θρησκεία. Ακολουθεί ο Διαφωτισμός, και οι τάξεις των αστών Ελλήνων στις πόλεις της Διασποράς αλλά και των εμπόρων-ναυτικών στις πόλεις και τα νησιά της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας συνειδητοποιούν την ταυτότητά τους, ως έθνος πλέον κατά τα ευρωπαϊκά νεωτερικά πρότυπα. Έτσι και η Επανάσταση, που ξεκινά σε όλα τα βαλκάνια ως χριστιανική, γίνεται εθνικός αγώνας αυτοδιάθεσης. Η πορεία αυτή αποτυπώνει τα προτερήματά μας, όπως την πίστη, την αυταπάρνηση, τη μαχητικότητα, το ρομαντισμό, την αντοχή, την επιμονή, τον ηρωισμό. Ταυτόχρονα, χαρτογραφεί και τα ελαττώματά μας, τις φατρίες, τον εγωκεντρισμό, την αντιζηλία, το συντηρητισμό, τη διχόνοια.
Ο τίτλος σας αφορά το σπαθί του τελευταίου αυτοκράτορα, Κωνσταντίνου ΙΑ’ Δραγάση Παλαιολόγου και μας φέρνει στο μυαλό περιπέτειες εποχής με πολλή δράση, μάχες και δολοπλοκίες. Βάλτε μας στη δική σας ιστορία.
Στο σπαθί του αυτοκράτορα, οι μάχες διεξάγονται στο μέρος του βιβλίου που αναφέρεται στο παρελθόν. Μπορώ να πω ότι η περιγραφή των γεγονότων κατά την τελευταία νύχτα της Πόλης, ο συγκλονιστικός αγώνας των ολιγάριθμων υπερασπιστών, οι μάχες σώμα με σώμα και η αγωνία των μελών της ηγετικής ομάδας γύρω από τον αυτοκράτορα συνθέτουν ένα από τα πιο δυνατά και συγκινητικά κομμάτια του κειμένου, μια εμβόλιμη αφήγηση. Στο παρόν, η αναζήτηση συνιστά για τους πρωταγωνιστές περισσότερο εσωτερική διαδικασία και η αναντίρρητη μαχητικότητά τους εκφράζεται κυρίως με τη διαρκή ανταλλαγή επιχειρημάτων για τις αιτίες που οδήγησαν την αυτοκρατορία στην κατάρρευση, αλλά και τους ιδιαίτερους λόγους για τους οποίους τα γεγονότα εκείνα επηρεάζουν καταλυτικά τη σύγχρονη πορεία του λαού μας και της χώρας μας.
Πού σταματά η ιστορία και πού ξεκινά η μυθοπλασία στο θέμα του σπαθιού; Θα είχε ενδιαφέρον να μας το περιγράψετε…
Το σπαθί του τελευταίου αυτοκράτορα δεν έχει βρεθεί, ούτε υπάρχουν τεκμηριωμένες ιστορικές πηγές που να αναφέρονται σε αυτό, παρά τα όσα μπορεί να κυκλοφορούν ως πληροφορίες, διαδόσεις ή φήμες εδώ και περισσότερα από 100 χρόνια. Παίρνοντας ως αφορμή τις πολυάριθμες μεσαιωνικές ευρωπαϊκές ιστορίες και διηγήματα με σπαθιά και ξίφη, χρησιμοποίησα αυτό το εύρημα για να παρακινήσω τους ήρωές μου να ψάξουν βαθύτερα στη συνείδησή τους, αλλά και τη δική μας. Το ζήτημα του σπαθιού, λοιπόν, είναι αποκλειστικά αποτέλεσμα μυθοπλασίας. Στις παραπομπές του βιβλίου, πάντως, περιλαμβάνονται όλες οι πηγές που σχετίζονται με το σπαθί του Παλαιολόγου, καθώς και αντίστοιχα σχόλια.
Η τύχη του σπαθιού αναφέρεται σ’ ένα μεσαιωνικό Χρονικό για την κατάλυση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Καταφέρατε με τη γραφή σας να εμφανίσετε την ιστορία του σε μια εποχή κατά την οποία οι σύγχρονοι ήρωές σας βιώνουν την κρίση. Ήταν εύκολο να συνδέσετε δυο χρονικές περιόδους που απέχουν τόσο πολύ μεταξύ τους;
Είχα κι εγώ, κατά το παρελθόν, αυτή την ψευδαίσθηση, ότι τα χρόνια των Παλαιολόγων αποτελούν ένα μακρινό για εμάς παρελθόν. Αρκούσε μια μακρόσυρτη ανοιξιάτικη βόλτα στην Καστροπολιτεία του Μιστρά, για να έλθει τόσο κοντά το χθες με το σήμερα, ώστε για μένα ήταν σαν να διηγούμαι τα νιάτα της δικής μας γενιάς ή των πατεράδων μας και όχι τα έργα ανθρώπων που έζησαν πριν 550 χρόνια. Εξάλλου, όπως πιθανό θα έχετε παρατηρήσει κι εσείς, σε κάθε κρίσιμο σταυροδρόμι της ιστορίας μας, επανέρχονται στη δημόσια συζήτηση παρεμφερή διλήμματα. Το μνημόνιο της σύγχρονης Κρίσης, οι αντιδράσεις και οι συγκρούσεις που προκλήθηκαν στην κοινωνία μας εξ αυτού, μπορούν κάλλιστα να παραλληλιστούν με τον κλονισμό που επέφεραν στον Βυζαντινό Κόσμο οι απαιτήσεις των Δυτικών με αντάλλαγμα τότε την παροχή αμυντικής βοήθειας κατά των Οθωμανών.
Κοινό στοιχείο των δυο κεντρικών ηρώων σας, πέρα από το γεγονός πως είναι διαζευγμένοι, είναι τα σημαντικά προβλήματα επικοινωνίας που έχουν με τα παιδιά τους. Πόσο επηρεάζουν την πλοκή;
Η Μυρτώ Βαφέα, η κόρη του Βαγγέλη, είναι το καμπανάκι που τον ξυπνά από το λήθαργο στον οποίο τον έχει παγιδεύσει η Κρίση και η αρνητική εξέλιξη του γάμου του. Ταυτόχρονα, η δύναμη και η φλόγα των νιάτων της τον εμπνέουν να ξαναπάρει τη ζωή του στα χέρια του. Το ανιδιοτελές πνεύμα της κοπέλας εισάγει και στοιχεία ακτιβισμού στο δεύτερο μέρος του βιβλίου. Από την άλλη, η πικρία του Θεόδωρου για τη γεωγραφική απόσταση και την έλλειψη επικοινωνίας με το γιό του, τον Πέτρο, τον εμποδίζει να αποτολμήσει μια ουσιαστική συναισθηματική σχέση. Εμβαθύνοντας στα βάσανα και τους καημούς των προγόνων μας, με τη συνδρομή της σχεδόν κυνικής λογικής προσέγγισης του Βαγγέλη, θα κατανοήσει ότι ο μόνος τρόπος να θεραπεύσουμε τα τραύματά μας είναι να τα αντικρύσουμε, να συμφιλιωθούμε μαζί τους και να μιλήσουμε ανοικτά γι’ αυτά.
Κατά την ανάγνωση γινόμαστε κοινωνοί μαζί με τους ήρωές σας «του πρώτου και θεμελιώδους διχασμού των Ελλήνων». Σίγουρα λίγοι είναι εκείνοι που γνωρίζουν γι’ αυτό. Δώστε μας την εικόνα αυτού του διχασμού.
Η διχόνοια στην οποία αναφέρομαι, σχετίζεται με το δίλημμα που τέθηκε στο λαό την περίοδο που φυλλορροούσε το Βυζάντιο, όταν η βοήθεια και η στήριξη των Δυτικών αποτελούσε μονόδρομο για την επιβίωση του αδύναμου κράτους. Ο Πάπας ζητούσε ως αντάλλαγμα την επανένωση των Εκκλησιών με τους δικούς του όρους, κάτι που σήμαινε υποταγή αλλά και υιοθέτηση δογμάτων και αντιλήψεων που οι Ορθόδοξοι θεωρούσαν αιρέσεις και μεγάλα αμαρτήματα (ζητήματα όπως η εκπόρευση του Αγίου Πνεύματος και από τον Υιό ή το αλάθητο και το Πρωτείο του Πάπα). Το θρησκευτικό συναίσθημα, όπως και τα σχετικά δογματικά και λειτουργικά άρθρα, αποτελούσαν ακρογωνιαίο λίθο στη ζωή των ανθρώπων εκείνη την εποχή. Υπήρχε παλλαϊκή ευαισθησία και έντονος φανατισμός, που ξεπερνούσε κατά πολύ τις ιδεολογικές-πολιτικές διαμάχες του 20ού αιώνα, καθώς πέρα από την καθημερινή ζωή αφορούσε και τη σωτηρία της ψυχής. Η κοινωνία αλλά και οι άρχοντες χωρίστηκαν στα δυο, οι Ενωτικοί αντιμετωπίστηκαν από τους Ανθενωτικούς το λιγότερο ως προδότες. Δεν ήταν η πρώτη φορά που διχάστηκαν οι Βυζαντινοί: Είχε προηγηθεί, σχεδόν 500 χρόνια νωρίτερα, η περίφημη Εικονομαχία με φοβερές ακρότητες (ίσως και για εκείνους να έμοιαζε σαν χθες, παρά τη χρονική απόσταση). Ο θρίαμβος των εικονολατρών σε εκείνη τη διαμάχη θεωρήθηκε ιστορικά η πρώτη μεγάλη νίκη του ελληνισμού ως ιδεολογία κατά τον Μεσαίωνα (ανθρωπομορφισμός στην απεικόνιση της θεότητας) και προάγγελος της Αναγέννησης. Μα, εν μέσω της διείσδυσης των Οθωμανών μετά τον 13ο αιώνα, η διάρρηξη του φρονήματος των αμυνόμενων είχε βαθύτερες συνιστώσες, καθώς αφορούσε σ’ ένα θεμελιώδες ερώτημα: σχολαστικισμός και υλισμός όπως τελικά προσδιορίστηκε κατά την νεωτερική εποχή στη Δύση ή συναίσθημα, έκσταση και εσωτερική πνευματικότητα όπως αναδείκνυε το κίνημα του Ησυχασμού στα μοναστήρια του Βυζαντίου και η ψυχή της Ανατολής; Το Βυζάντιο καταλύθηκε αναπότρεπτα και ο δυτικός τεχνολογικός πολιτισμός, με την επιστημονική επανάσταση, κυριάρχησαν εν τέλει για αιώνες. Όμως οι συνέπειες που βιώνουμε όλοι πλέον στις μέρες της σύγχρονης μεταβιομηχανικής εποχής (η αποξένωση των ανθρώπων, η μόλυνση του περιβάλλοντος, η κλιματική αλλαγή κ.α.) αφήνουν περιθώρια για πολλή σκέψη και αναθεωρήσεις…
Διαβάζοντας τις σημειώσεις σας παρατηρώ πως δίνετε ιδιαίτερη έμφαση στις «αυτοκαταστροφικές τάσεις του λαού μας και τη διχόνοια που διαρκώς επανέρχεται στο προσκήνιο», όπως γράφετε. Εξηγήστε μας.
Μια βασική παραδοχή που στηρίζει το σκεπτικό μου έχει ψυχαναλυτικές βάσεις, θεωρώντας ότι η απώλεια της Βασιλεύουσας καθορίζει το μεγάλο ασυνείδητο τραύμα των Ελλήνων κι ένα πένθος αβίωτο, που κρύβεται πίσω από τις αντιδράσεις μας στις κρίσιμες στιγμές και αποφάσεις κατά την ιστορική μας διαδρομή. Δεν θα ήθελα να πω περισσότερα, γιατί είναι ένα θέμα που σηκώνει πολλή συζήτηση.
«Το Σπαθί του Αυτοκράτορα» είναι ένα καθαρά ιστορικό βιβλίο; Πώς θα χαρακτηρίζατε το πρώτο σας μυθιστόρημα;
Το Σπαθί του Αυτοκράτορα είναι ένα σύνθετο και πολυδιάστατο έργο. Αποτέλεσε για μένα πρόκληση και μια δύσκολη προσπάθεια να μοιραστώ τις σκέψεις και τις ανησυχίες μου με τους αναγνώστες. Η εμβόλιμη αφήγηση του Χρονικού του Μιχαήλ, ακολούθου του αυτοκράτορα, εντάσσεται φυσικά στο πλαίσιο του ιστορικού μυθιστορήματος, ενώ πολλές από τις συζητήσεις των σύγχρονων πρωταγωνιστών -στις οποίες κυριαρχεί το θέμα της διαμόρφωσης της νεοελληνικής μας ταυτότητας- ενσωματώνουν και στοιχεία δοκιμιακού χαρακτήρα. Έτσι η μυθοπλασία συναντά τα ιστορικά γεγονότα μέσω του σχολιαστικού λόγου. Πέρα, όμως, από αυτά, φρονώ ότι και η περιπέτεια αναζήτησης καταλαμβάνει σημαντικό μέρος της δομής του βιβλίου, ενδυναμώνοντάς το με μια αύρα ελευθερίας και προσμονής για τον αναγνώστη.
Λίγα λόγια για το βιβλίο
“Έβγαλα το δαμασκηνό σπαθί από το θηκάρι και το κράτησα με σεβασμό στα χέρια μου. Η ταλαιπωρημένη αλλά γεμάτη συμπόνια μορφή του βασιλιά όπως είχε χαραχτεί στη μνήμη μου την τελευταία νύχτα της Πόλης, τρεμόπαιξε μπροστά μου σαν απόκοσμη οπτασία… Τύλιξα το σπαθί με πορφυρό ύφασμα και το απόθεσα στο μπρούτζινο κουτί. Ασφάλισα τα κλείστρα του και το κατέβασα με προσοχή στον λάκκο, μαζί με τα δάκρυά μου που κυλούσαν πάνω του… Κατόπιν αρχίνισα να φτυαρίζω, ώσπου όλο το χώμα επέστρεψε στη θέση του… Την ίδια στιγμή ο ήλιος είχε μόλις ανατείλει. Σαν από θαύμα γινομένο, οι ακτίνες του έγλειφαν τις επάλξεις του κάστρου για να πέσουν κατόπιν στη γης, ανάμεσα στα πόδια μου…”
Για την οικογένεια Βαφέα, το χειρόγραφο Χρονικό του Μιχαήλ Ζαπαντιώτη, ενός από τους γραμματικούς του Κωνσταντίνου Δραγάση Παλαιολόγου, που το κατέχει εδώ και αιώνες, σημαίνει πολύ περισσότερα από μια ιστορική κληρονομιά ή ένα κυνήγι θησαυρού. Αναζητώντας το σπαθί του τελευταίου Βυζαντινού Αυτοκράτορα, οι ήρωες έρχονται πρόσωπο με πρόσωπο με την ταραχώδη διαχρονική πορεία του ελληνισμού και τις – καλά κρυμμένες στο συλλογικό μας ασυνείδητο – ενοχές για την απώλεια της βασιλεύουσας. Όσο αγωνίζονται να υπερβούν και τα δικά τους προσωπικά τραύματα, διαπιστώνουν την ανάγκη ενός νέου ξεκινήματος που συνδέεται με την ταυτότητα των σύγχρονων Ελλήνων.
Βιογραφικό
Με καταγωγή από τη Λευκάδα, γεννήθηκα στην Αθήνα, όπου ζω με την οικογένειά μου. Είμαι νυμφευμένος με την Άννα Παπαφωτίου και έχουμε δύο παιδιά. Σπούδασα διοίκηση επιχειρήσεων στο Πανεπιστήμιο Πειραιά, ενώ έκανα μεταπτυχιακές σπουδές στο Τμήμα Διεθνών & Ευρωπαϊκών Σπουδών του Πανεπιστημίου Μακεδονίας. Φέτος συμπληρώνω τριάντα ένα χρόνια εργαζόμενος στην Τοπική Αυτοδιοίκηση.
Το γράψιμο με απασχόλησε από τα παιδικά μου χρόνια. Σε νεαρή ηλικία εργάστηκα περιστασιακά ως αρθρογράφος, ενώ το 1997 ξεκίνησα να δημοσιεύω διηγήματα σε περιοδικά, Το 2015 εξέδωσα το πρώτο μου βιβλίο, τη συλλογή διηγημάτων “Το Τελευταίο Πέρασμα” (Bookstars). Το Σπαθί του Αυτοκράτορα είναι το πρώτο μου μυθιστόρημα.
No comments!
There are no comments yet, but you can be first to comment this article.