Συγγραφέας του βιβλίου «Εραστές του φωτός» – Εκδόσεις «Ψυχογιός»
Μπορεί ένα βιβλίο να περικλείει μέσα του την ψυχή του συγγραφέα χωρίς να είναι βιογραφικό; Να εμπεριέχει ό, τι αγαπά και δίνει νόημα στη ζωή του; Διαβάζοντας τους «Εραστές του φωτός» της Κλαίρης Θεοδώρου, αυτό ακριβώς εισέπραξα. Ύστερα ήρθε η ζεστή συνέντευξή μας για το Vivlio-life και η επιβεβαίωση από την ίδια τη συγγραφέα. «Το βιβλίο αυτό είναι το πιο προσωπικό μου, γιατί μέσα του εμπεριέχει όλες τις μεγάλες μου αγάπες. Φυσικά τη συγγραφή μαζί με το πάθος μου για τη φωτογραφία και τη λατρεία μου για τα ζώα». Πηγή έμπνευσής της αυτή τη φορά μια σπουδαία γυναίκα και μοναδική καλλιτέχνιδα. Η καταπληκτική Nelly’s. Η κινηματογραφική της ζωή μάγεψε τη συγγραφέα. Το ίδιο και ο ατρόμητος χαρακτήρας της. Δίπλα της, στα κεφάλαια του βιβλίου μια άλλη σπουδαία γυναίκα. Δεν είχε ξανακούσει ποτέ το όνομά της «γιατί πολύ απλά δεν υπήρχε». Η γνωριμία και η ιστορία της Ελληνόπης συμπλήρωσαν την έμπνευση. Οι ήρωες άρχισαν να παίρνουν σιγά σιγά τη θέση τους στα κεφάλαια, τα οποία συμπληρώθηκαν από πολλούς ακόμη «Εραστές του φωτός». Ανάμεσα στους πρωταγωνιστές και ένας με ουρά. Ο Νταλί…
«Ένα μαγευτικό μυθιστόρημα, εμπνευσμένο από τη ζωή και το έργο της θρυλικής φωτογράφου Nelly’s». Ας ξεκινήσουμε τη συνέντευξή μας με την υπέροχη γυναίκα που σας ενέπνευσε…
H Nelly’s -κατά κόσμον Έλλη Σουγιουλτζόγλου Σεραϊδάρη– έζησε αναμφισβήτητα μια απόλυτα κινηματογραφική ζωή. Γεννημένη στο Αϊδίνι από εύπορη οικογένεια βίωσε τη φρίκη της καταστροφής του, γλίτωσε αργότερα τη σφαγή της Σμύρνης, σπούδασε δίπλα στους σημαντικότερους φωτογράφους της εποχής στη Δρέσδη, άνοιξε ένα από τα πρώτα φωτογραφεία στην Αθήνα και γνώρισε παγκοσμίως τις μεγαλύτερες και σπουδαιότερες προσωπικότητες μιας ολόκληρης περιόδου. Ήταν ατρόμητη, πρωτοπόρος και καλλιτέχνης με όλη τη σημασία της λέξης, αφού η τέχνη της υπερέβαινε σε αξία και σημασία οτιδήποτε και οποιονδήποτε στη ζωή της.
Αυτή η γυναίκα λοιπόν στάθηκε πηγή έμπνευσης στο συγκεκριμένο βιβλίο και έγινε η δική μου Άλμα. Σε καμία περίπτωση η ιστορία της Άλμας δεν αποτελεί βιογραφία, καθώς έχει διανθιστεί μυθιστορηματικά από δικές μου σκέψεις και επινοήσεις, παρόλα αυτά νομίζω ότι φωτίζονται επαρκώς τόσο η ζωή όσο και το έργο της Nelly’s που υπήρξε η κυριολεκτικά ένας θηλυκός «Εραστής του Φωτός».
Δεν φωτογράφισε μόνο πορτρέτα προσφύγων και σημαντικά πρόσωπα. Γαλλικό περιοδικό δημοσίευσε γυμνές και ημίγυμνες φωτογραφίες της, με την μπαλαρίνα Μόνα Πάιβα να ποζάρει στην Ακρόπολη! Δεν ξέρω τι θα συνέβαινε σήμερα με κάτι ανάλογο, σίγουρα όμως έχει ενδιαφέρον να μας πείτε τι έγινε τότε.
Το 1927 ήρθε στην Αθήνα η πρίμα μπαλαρίνα Μόνα Πάιβα. Η Nelly’s θαμπώθηκε από την ομορφιά της και η επιθυμία της να τη φωτογραφίσει έγινε σύντομα ανάγκη. Από την πρώτη στιγμή επέλεξε τον Παρθενώνα ως τον πιο κατάλληλο χώρο κι ας μη συνηθίζονταν ακόμα φωτογραφίσεις εκτός στούντιο. Με τη βοήθεια του τότε Διευθυντή Αρχαιολογίας Αλέξανδρου Φιλαδελφέα πήρε την πολυπόθητη άδεια. Κι έτσι, ένα μεσημέρι, μετά το κλείσιμο της Ακρόπολης βρέθηκαν όλοι μαζί -η Nelly’s, ο σύζυγός της, η Πάιβα και ο Φιλαδελφέας- στον Ιερό Βράχο. Την ώρα που η Πάιβα άλλαζε ρούχα στη σκοπιά του φύλακα, η Nelly’s κρυφοκοίταξε το γυμνό της σώμα. Κι εκείνη τη στιγμή κατάλαβε: πως έπρεπε να τη φωτογραφίσει γυμνή. Αρχαιοελληνικό άγαλμα της θύμιζε αυτό το αλαβάστρινο κορμί. Δέχτηκε ο Φιλαδελφέας με έναν όρο. Να μην κυκλοφορήσουν αυτές οι φωτογραφίες πουθενά. Αποδέχτηκε και η ίδια η Πάιβα τον όρο αυτό, παρόλα αυτά όμως λίγους μήνες αργότερα έδωσε τις φωτογραφίες στο διάσημο περιοδικό L’ Illustration de Paris που κυκλοφορούσε και στην Ελλάδα. Ξέσπασε απίστευτο σκάνδαλο! Έσπευσαν να καταδικάσουν αρχαιολόγοι, δημοσιογράφοι και άνθρωποι των γραμμάτων και των τεχνών το τόσο καλαίσθητο αυτό έργο. Στο πυρ το εξώτερον θα είχε καταλήξει τότε τόσο η Nelly’s όσο και η καριέρα της, αν δεν είχε επέμβει ο χρονογράφος Παύλος Νιρβάνας στην εφημερίδα Εστία με ένα άρθρο που έφερε σαρκαστικά τον τίτλο «Βεβήλωσις» βάζοντας τα πράγματα στη θέση τους. Τα γυμνά της Nelly’s άφησαν ιστορία: ιστορία τέχνης, ιστορία φωτογραφίας, ιστορία χειραφέτησης. Και ακόμα και σήμερα προκαλούν: τον θαυμασμό στο πρόσωπο μιας μοναδικής καλλιτέχνιδας. Της Nelly’s!
«Δεν υπάρχει τίποτα υγιές στη λατρεία της ομορφιάς», γράφετε στο οπισθόφυλλό σας και αναρωτιέμαι γιατί.
Πρόκειται για απόφθεγμα του Όσκαρ Ουάιλντ που αποδεικνύεται σημαδιακό και καθοριστικό για τη ζωή και την πορεία της δεύτερης ηρωίδας μου της Ελληνόπης που πέφτει θύμα ενός νάρκισσου και χάνει τον εαυτό της στον καταστροφικό ιστό ενός ανεκπλήρωτου και ιδιαίτερα οδυνηρού έρωτα.
Άλμα και Ελληνόπη. Δυο λαμπερές ηρωίδες και προσωπικότητες. Γεμάτη ανατροπές η ζωή της πρώτης, γεμάτη πληγές η ζωή της δεύτερης. Η ζωή ποιας από τις δυο ηρωίδες σας κρύβει τη μεγαλύτερη συγκίνηση;
Ειλικρινά δεν ξέρω να σας απαντήσω και νομίζω ότι και οι απόψεις των αναγνωστών σε ένα τέτοιο ερώτημα θα διίστανται. Το τι μας συγκινεί είναι πολύ υποκειμενικό άλλωστε. Έχει να κάνει με την προσωπικότητα, τα βιώματα και τις αντιλήψεις μας. Έτσι διαφορετικά πράγματα θα συγκινήσουν τον καθένα από εμάς και με άλλα στοιχεία της κάθε ηρωίδας θα ταυτιστούμε. Όπως κι αν έχει, τόσο η Άλμα όσο και η Ελληνόπη ζουν έντονες ζωές, γεμάτες συγκινήσεις και ανατροπές, τελικά όμως το φως νικά τα σκοτάδια τους και στο τέλος της διαδρομής βρίσκεται πάντα η κάθαρση.
Ελληνόπη. Δεν είναι καθόλου τυχαίο το όνομα που επιλέξατε για να πλαισιώσει την υπέροχη Άλμα. Σας ενέπνευσε, άλλωστε, για τη δεύτερη ηρωίδα σας. Μιλήστε μας γι’ αυτή τη γυναίκα.
Γνώρισα τη δική μου Ελληνόπη τυχαία. Όσο τυχαία μπορεί να είναι κάποια πράγματα σε αυτή τη ζωή. Σε ένα σεμινάριο για τις νέες τεχνολογίες στην εκπαίδευση ήρθε κι έκατσε δίπλα μου. Και κάπως έτσι κολλήσαμε. Από την πρώτη στιγμή. Μου συστήθηκε ως Έλενα και άργησα λίγες εβδομάδες να ανακαλύψω το πραγματικό της όνομα. Όταν το πρωτοείδα όμως γραμμένο στον κατάλογο, κόλλησα. Ελληνόπη! Δεν το είχα ξανακούσει. Δεν το είχα ξανακούσει, γιατί πολύ απλά δεν υπήρχε, όπως μου εξήγησε η ίδια. Απόφαση του νονού της ήταν, εμπνευσμένη από το πλοίο του που λεγόταν «Ελληνόπαις». Δεν άκουσα τίποτα άλλο εκείνη τη μέρα: ούτε από αυτά που μου εξιστορούσε η καινούρια μου φίλη, ούτε από εκείνα που λέγονταν στο εξαιρετικά ενδιαφέρον κατά τ’ άλλα σεμινάριο. Γιατί το μυαλό μου δούλευε ήδη με χίλιες στροφές. Δούλευε και γεννούσε: την ηρωίδα μου με το μοναδικό αυτό όνομα και το ακόμα πιο μοναδικό παρουσιαστικό. «Πάτησα» φυσικά τόσο στην ιστορία της πραγματικής Ελληνόπης όσο και στο υπέροχο παρουσιαστικό της και ελπίζω να μη μου θυμώσει γι’ αυτό. «Πάτησα» στα όσα άκουσα και στα όσα είδα και έπειτα… τους άλλαξα τα φώτα! Αδύνατον να βάλω φρένο στην έμπνευση που ήρθε για άλλη μια φορά απρόσκλητη. Όπως κι αν έχει όμως, είχα εξαιρετική πρώτη ύλη.
Μετά τη γνωριμία τους όλα αλλάζουν. «Γεμάτη αγάπη η σχέση τους και, κάπως έτσι, ο κόσμος ξαφνικά αλλάζει. Και τα σκοτάδια τους γεμίζουν φως…». Βάλτε μας στον πλημμυρισμένο από φως κόσμο των ηρωίδων σας.
Άνθρωποι του φωτός υπήρξαν και η Άλμα και η Ελληνόπη. Το φως τις περιμένει άλλωστε στο τέλος της διαδρομής. Το φως που είναι πάντα εκεί. Έτοιμο να τρυπώσει μέσα από τις χαραμάδες που επίτηδες μένουν ανοιχτές για εκείνο. Ακόμα και στο πιο πυκνό σκοτάδι. Το φως είναι άλλωστε και το βασικό συστατικό της κάθε φωτογραφίας. Είναι το παιχνίδι του φωτός με τη σκιά αυτό που καταγράφεται εντέλει στο φωτογραφικό χαρτί. Το φως όμως ρέει στις φλέβες των ηρωίδων μου και ανακλάται στη συνέχεια και στον κόσμο γύρω τους. Ακόμα και όταν το καπάκι του φακού τους είναι κλειστό.
Είναι μόνο η αγάπη για τη φωτογραφία που μπορεί να φέρει κοντά μία γυναίκα «στη δύση της ζωής της» με μία άλλη «στο καταμεσήμερο»;
Φυσικά και όχι. Η φωτογραφία εδώ είναι απλά η αφορμή, ο κοινός τόπος. Έχει σημασία βέβαια αυτός ο κοινός τόπος ό,τι κι αν αφορά. Είναι η αφετηρία, η βάση, ο τρόπος να ξεκινήσει μια σχέση, μια φιλία. Το αν όμως αυτή θα ευοδωθεί και θα στεριώσει εξαρτάται από πολύ περισσότερα πράγματα: από την αγάπη, τον αλληλοσεβασμό, την αλήθεια, την αλληλοστήριξη, την αξιοπρέπεια. Θέλουν φροντίδα και «πότισμα» οι ανθρώπινες σχέσεις, όπως ακριβώς και τα πιο ευαίσθητα λουλούδια.
Ο πληθυντικός στην πρώτη λέξη του τίτλου σας μαρτυρά πως υπάρχουν και άλλοι που στέκονται πλάι στην Έλλη Σουγιουλτζόγλου-Σεραϊδάρη και την Ελληνόπη στους «Εραστές του φωτός». Ας τους γνωρίσουμε.
Δεν ήταν εύκολα τα πράγματα για καμία από τις δυο τους όσον αφορά τους άντρες της ζωής τους. Κακές επιλογές, ακατάλληλοι σύντροφοι, σχέσεις παράνομες και εξαρχής καταδικασμένες, άνθρωποι ψυχροί και εγωιστές, ανίκανοι να δώσουν αγάπη τις στιγμάτισαν. Παράλληλα όμως υπήρξαν και οι ίδιες πολλές φορές σε λάθος δρόμο. Αδύνατον στάθηκε για την Άλμα να αναγνωρίσει την αληθινή αγάπη, να της δώσει την ευκαιρία να ανθίσει, να πιστέψει στον άνθρωπο που είχε δίπλα της, παρά μονάχα όταν ήταν πια πολύ αργά. Πάνω απ’ όλα ο φωτογραφικός της φακός. Κι ας γνώριζε καλύτερα απ’ όλους πως πολλές φορές η πραγματικότητα παραμορφώνεται μέσα από αυτόν. Τέλος, έρμαιο των παθών της και του ανεκπλήρωτου, καταδικασμένου, μονόπλευρου έρωτα στάθηκε και η Ελληνόπη.
Στον δρόμο της η Nelly’s όμως συναντά και κάποιες από τις μεγαλύτερες προσωπικότητες της εποχής: τον Ελευθέριο Βενιζέλο, την Πηνελόπη Δέλτα, τον Κωστή Παλαμά, τον Άγγελο Σικελιανό και την Εύα Πάλμερ, τον Βασιλιά Παύλο και τη Βασίλισσα Φρειδερίκη, τον Γκαίμπελς της ναζιστικής Γερμανίας, την Ίντιρα Γκάντι, τον Αριστοτέλη Ωνάση και τόσους άλλους.
«Οι απαρχές, στο τότε…» και παρακολουθούμε στα πρώτα κεφάλαια του βιβλίου σας την αρμονική ζωή Ελλήνων και Τούρκων στο Αϊδίνι της Τουρκίας στα τέλη του 1890. Σήμερα που ζούμε την τουρκική πρόκληση έντονα, θα είχε ενδιαφέρον να μας δώσετε κάποιες πληροφορίες για την αρμονική συμβίωση εκείνης της εποχής.
Ήταν όντως αρμονική η συμβίωση ή τουλάχιστον έτσι φαινόταν ωσότου να ξεσπάσει το κακό. Έλληνες και Τούρκοι συμβίωναν στον ίδιο τόπο, συνεργάζονταν, είχαν φιλικές και επαγγελματικές σχέσεις, μοιράζονταν την καθημερινότητά τους. Παρόλα αυτά διατηρούσαν παράλληλα και τις ιδιαιτερότητές τους. Καζάνι που έβραζε ήταν όμως καθώς αποδείχτηκε με τον χειρότερο τρόπο η συνύπαρξη αυτή. Γιατί, όταν μπήκε ο ελληνικός στρατός στο Αϊδίνι, λόγω ίσως και της ήρεμης ως τότε κατάστασης, δεν φρόντισε για τον αφοπλισμό των κατοίκων. Έτσι, εκείνοι τάχθηκαν στο πλευρό των Τσετών, όταν εκείνοι κατέλαβαν την πόλη, πυροβολώντας πισώπλατα πολλές φορές τον κόσμο που προσπαθούσε να σωθεί.
Εκεί στην κοιλάδα του Μαίανδρου ποταμού και η οικογένεια Μακρόγλου. Η ανέμελη ζωή της θα σκιαχτεί, όταν οι Τσέτες θα ξεχυθούν στους δρόμους με τις χατζάρες τους. Σκηνές απόλυτης αγριότητας με τη σφαγή του ελληνικού στοιχείου κληθήκατε να περιγράψετε, και ήθελα να μου πείτε αν το φως που λούζει την ιστορία σας ξεθώριασε από τον πόνο, όταν έπρεπε να γίνετε μέρος αυτών των σκηνών.
Δυστυχώς, λόγω της καταγωγής της οικογένειάς μου από το Αϊδίνι, έχω ακούσει πάρα πολλές ιστορίες για τις αδιανόητες φρικαλεότητες που έλαβαν χώρα εκείνα τα εικοσιτετράωρα. Το φως συνυπάρχει με το σκοτάδι και στην ουσία πρόκειται ίσως για την παλιότερη «μάχη» στον κόσμο. Το καλό με το κακό, η αλήθεια με το ψέμα, ο θάνατος με τη ζωή. Δεν χάνεται το φως όμως. Ούτε στις πιο σκοτεινές στιγμές. Είναι εκεί παλεύει, τρεμοσβήνει, τελικά όμως θεριεύει και πάλι και στο τέλος βγαίνει πάντα νικητής.
Είστε και η ίδια φωτογράφος. Εργαστήκατε, μάλιστα με αυτή την ιδιότητα σε ελληνικά περιοδικά. Άραγε η αγάπη σας για την τέχνη της φωτογραφίας ήταν αυτή που σας οδήγησε στα βήματα της Nelly’s;
Η Νelly’s «ήρθε» στη ζωή μου μια πολύ καίρια στιγμή, τη μέρα δηλαδή που ένα παιδικό μου όνειρο γινόταν πραγματικότητα, την πρώτη μέρα που βρέθηκα στη σχολή φωτογραφίας. Ιστορία της φωτογραφίας ήταν το πρώτο μάθημα και οι πρώτες εικόνες που μας πρόβαλαν στην οθόνη ήταν τα γυμνά της Nelly’s στην Ακρόπολη. Ένιωσα ευτυχισμένη εκείνη την ώρα και ήταν από αυτές τις λίγες περιπτώσεις που συνειδητοποιεί κανείς την ιδιαιτερότητα και τη μαγεία μιας στιγμής. Έτσι, άρχισα να παρακολουθώ το έργο της Nelly’s και να συλλέγω οποιαδήποτε πληροφορία μπορούσα για εκείνη. Και κάποια στιγμή, πολλά χρόνια αργότερα, όταν γνώρισα και την Ελληνόπη, γεννήθηκε η ιστορία από τους ΕΡΑΣΤΕΣ ΤΟΥ ΦΩΤΟΣ.
Η πρώτη φωτογραφική μηχανή που κράτησε στα χέρια η Άλμα «σαν το πιο πολύτιμο αγαθό του κόσμου», ήταν η πρώτη Zeiss τριάντα πέντε χιλιοστών. Μόνο ένας άνθρωπος που λατρεύει τη φωτογραφία μπορεί να νιώσει το ίδιο δέος μ’ εκείνη. Μιλήστε μας για τα δικά σας συναισθήματα όταν κρατήσατε τη δική σας πρώτη φωτογραφική μηχανή…
Η δική μου πρώτη φωτογραφική μηχανή ήταν μια Polaroid που ήρθε στα χέρια μου Χριστούγεννα, όταν ήμουν μόλις έξι χρονών. Με μάγεψε από την πρώτη στιγμή. Μου φάνηκε απίστευτο το πώς πατώντας μονάχα ένα κουμπί μπορούσα στη συνέχεια μέσα σε ελάχιστο χρόνο να έχω στα χέρια μου εκτυπωμένη και έτοιμη την εικόνα που είχα δει πριν από λίγο μέσα από τον φακό. Συνειδητοποίησα ήδη από τότε τη δύναμη του κάδρου, του σωστού κάδρου και ήμουν πολύ προσεκτική στις λήψεις μου. Ήταν βλέπετε και αρκετά ακριβά τα φιλμ της Polaroid κι έτσι δεν υπήρχε η δυνατότητα των άπειρων λήψεων, όπως συνηθίζουν οι περισσότεροι σήμερα που φωτογραφίζουν ψηφιακά. Είχε όμως τη δική του αξία και τη δική του γοητεία αυτός ο περιορισμός. Και σίγουρα βοηθούσε στο να σκεφτείς περισσότερο και να «ζυγίσεις» μια λήψη πολύ καλύτερα πριν κάνεις το κλικ. Ακόμα έχω τη μηχανή αυτή, όπως κι αρκετές από εκείνες τις λήψεις. Αγαπώ τα ιδιαίτερα χρώματα και αυτή τη μοναδική αισθητική των παλιών Polaroid.
Πρέπει να σας ομολογήσω πως όταν ξεκίνησα να διαβάζω το βιβλίο σας ήμουν βέβαιη ότι κάπου ανάμεσα στο Αϊδίνι, τη Νέα Σμύρνη, τη Δρέσδη και τη Νέα Υόρκη θα συναντήσω και μια τριχωτή μουσούδα. Και όντως ο Νταλί μου κούνησε την ουρά από τις πρώτες κιόλας σελίδες. Νιώθετε πως στα κεφάλαια αυτού του μυθιστορήματος κλείσατε και την αγάπη σας για τη φωτογραφία αλλά και τη λατρεία σας για τα ζώα;
Στην πραγματικότητα αυτό το βιβλίο είναι το πιο προσωπικό μου, αν μπορώ να το πω έτσι, γιατί μέσα του εμπεριέχει όλες τις μεγάλες μου αγάπες. Φυσικά τη συγγραφή μαζί με το πάθος μου για τη φωτογραφία και τη λατρεία μου για τα ζώα. Υπάρχει λοιπόν ένα κεφάλαιο στους ΕΡΑΣΤΕΣ ΤΟΥ ΦΩΤΟΣ με τίτλο «Ένας σκύλος μπορεί να αλλάξει τα πάντα!». Το κεφάλαιο αυτό έχει ιδιαίτερη αξία τόσο για μένα όσο και για τις δύο ηρωίδες μου. Είμαι από αυτούς τους ανθρώπους που πιστεύουν ακράδαντα πως η φιλοζωία είναι τρόπος ζωής. Ο μόνος τρόπος ζωής. Η αγάπη που παίρνουμε από τα ζώα με τα οποία μοιραζόμαστε την καθημερινότητά μας είναι μοναδική, ανιδιοτελής, απέραντη και ουσιαστική. Και κάπως έτσι πρέπει να είναι και αυτή που τους προσφέρουμε, κάπως έτσι είναι τουλάχιστον για μένα. Προσωπικά μου έχει «σώσει» ένας σκύλος τη ζωή με τρόπους που ούτε καν θα μπορούσα ποτέ να φανταστώ. Και το ίδιο συνέβη και στη Nelly’s, τη δική μου Άλμα δηλαδή. Η Άλμα λάτρεψε τα ζώα και μοιράστηκε τη ζωή της μαζί τους. Τα απαθανάτισε μάλιστα με τον φωτογραφικό της φακό, καθώς πορτρέτα τους αποτελούν σημαντικό κομμάτι του έργου της. Ένας σκύλος, ο Νταλί και η δική του ιδιαίτερη ιστορία είναι και ο συνδετικός κρίκος, αρχικά τουλάχιστον, ανάμεσα στην Άλμα και την Ελληνόπη. «Γιατί κάποιες φορές δυο δυστυχίες μπορεί να ισούνται με μια ευτυχία στο τετράγωνο…»
Λίγα λόγια για το βιβλίο
Δεν υπάρχει τίποτα υγιές στη λατρεία της ομορφιάς.
H Άλμα και η Ελληνόπη, όμως, πιστεύουν ότι ομορφιά είναι όλο το φως που κρύβουμε μέσα μας.
Δυο γυναίκες αιχμαλωτίζουν τις στιγμές με τον φωτογραφικό τους φακό, ωσότου η μοίρα τις φέρει κοντά: την Άλμα, στη δύση της ζωής της, και την Ελληνόπη, στο καταμεσήμερο. Ένα διαρκές παιχνίδι του φωτός με τη σκιά είναι άλλωστε και η ίδια η ύπαρξή τους.
Γεμάτη ανατροπές η ζωή της πρώτης. Από την καταστροφή του Αϊδινίου και της Σμύρνης, στην κοσμοπολίτικη Δρέσδη του Μεσοπολέμου, και από τα πρώτα φωτογραφεία της Ερμού στη Νέα Υόρκη του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου. Συνοδοιπόροι της σε αυτό το ταξίδι οι πλέον εξέχουσες προσωπικότητες της εποχής.
Γεμάτη πληγές η ζωή της δεύτερης. Από την πνιγηρή επαρχία στην ολόφωτη πρωτεύουσα, και από την οδύνη ενός ανεκπλήρωτου έρωτα στην απόδραση από έναν γάμο χωρίς έρωτα.
Γεμάτη αγάπη η σχέση τους και, κάπως έτσι, ο κόσμος ξαφνικά αλλάζει. Και τα σκοτάδια τους γεμίζουν φως…
Ένα μαγευτικό μυθιστόρημα, εμπνευσμένο από τη ζωή και το έργο της θρυλικής φωτογράφου Nelly’s.
Βιογραφικό
Η Κλαίρη Θεοδώρου γεννήθηκε στην Ελλάδα και πέρασε τα πρώτα παιδικά της χρόνια στη Γερμανία. Ζει στην Αθήνα με τον άντρα της και τα σκυλιά τους και λατρεύει τα ταξίδια. Είναι απόφοιτος του Τμήματος Γερμανικής Γλώσσας και Φιλολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής Αθηνών και έχει πραγματοποιήσει μεταπτυχιακές σπουδές στη Διδακτική Ξένων Γλωσσών και την Εκπαιδευτική Αξιολόγηση. Επίσης έχει σπουδάσει φωτογραφία κι έχει εργαστεί ως φωτογράφος και συντάκτρια σε ελληνικά περιοδικά. Σήμερα εργάζεται σε σχολεία της Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης, ενώ παράλληλα ασχολείται με την καλλιτεχνική φωτογραφία, συμμετέχοντας σε ατομικές και ομαδικές εκθέσεις.
No comments!
There are no comments yet, but you can be first to comment this article.