Η Άδα Σταματάτου, είναι μητέρα του Γιάννη, ο οποίος είναι αυτιστικός. Στο από καρδιάς βιβλίο που μας χάρισε, μοιράζεται μαζί μας όλα όσα μπορούν να χωρέσουν στις σελίδες του για τον πόνο, τη θλίψη, τις δυσκολίες αλλά και τις όμορφες στιγμές που περνά με το παιδί της, με αμέριστη αξιοπρέπεια και σεβασμό τόσο στο πρόβλημα, όσο και στον ανθρώπινο παράγοντα.

Η δυσκολία ότι το παιδί σου είναι διαφορετικό και η αποδοχή της διάγνωσης, είναι ένα καθοριστικό βήμα που πρέπει να κάνεις για να δεις την ρεαλιστική πραγματικότητα χωρίς επιδερμικές προσεγγίσεις και να συνεχίσεις με αυτό ως γνώμονα.

Όπως επισημαίνει, το κάθε αυτιστικό παιδί είναι μοναδικό γι’ αυτό και πρέπει ως γονιός να δημιουργείς τις κατάλληλες συνθήκες για να μπορέσει να γίνει παραγωγικό. Έχουν ανάγκες μωρού και δύσκολα προσθέτουν νέα πράγματα στο πρόγραμμά τους.

…είναι μια καθημερινή πάλη με το άγνωστο…

Η Άδα βάζει στην άκρη τον εαυτό της. Συνεχώς παρατηρεί τον Γιάννη για να κατανοήσει τη ψυχοσύνθεση του, αλλά και να «διαβάσει» την επόμενή του κίνηση, μήπως και προλάβει τυχόν ανεξέλεγκτες καταστάσεις.

Ο Γιάννης δε μιλούσε μέχρι τα 10 του, στα 12 του είπε για πρώτη φορά «μαμά» και η χαρά της δεν μπορεί να χαρακτηριστεί με λέξεις. Η ίδια δούλεψε σε κέντρο για αυτιστικά παιδιά για να μπορέσει να συνεισφέρει περισσότερα στο παιδί της και καταλήγει ότι ο αυτισμός έγινε η ζωή της. Η ζωή με ένα αυτιστικό παιδί είναι γεμάτη νίκες και ήττες και επιπλέον όλα για τον αυτισμό είναι πειραματικά. Συνεχίζει λέγοντας ότι είναι σύμφωνη με τη φαρμακευτική αγωγή εκεί που χρειάζεται και τρέμει στην ιδέα τι θα απογίνει ο Γιάννης όταν η ίδια δε θα βρίσκεται στη ζωή.

…κάθε μέρα δίνεις μάχη για επιβίωση…

Στάδιο ντροπής για την ιδιοσυγκρασία της δεν υπάρχει και συμφωνώ απόλυτα μαζί της. Η κοινωνία μας πρέπει να μάθει, ότι υπάρχουν και αυτιστικοί στον κόσμο της. Ο κόσμος φοβάται ακόμη και να προφέρει λέξεις που του προκαλούν φρίκη, αλλά πρέπει να εξημερωθεί και να δεχτεί τη διαφορετικότητα σε όλους τους τομείς.

…πάει και αυτό πέρασε… όλα καλά. Θα δούμε από αύριο πάλι…

Κρατώ στα χέρια μου με δέος και συγκίνηση μια κατάθεση ψυχής, ένα βιβλίο γεμάτο αλήθειες και δυνατά συναισθήματα. Μια γυναίκα άξια για μίμηση και παραδειγματισμό, σχολιάζει την κοινωνία που δε διαθέτει υποδομές, μιλά για την ευεργετική δράση του αθλητισμού τόσο στη ζωή των αυτιστικών όσο και στη ψυχική τους υγεία και μοιράζεται μαζί μας την αγάπη της για το παιδί της.

Στόχος της είναι να αλλάξει τον κόσμο προς το καλύτερο, όχι μονάχα γιατί αυτό πιστεύει, αλλά γιατί αυτό είναι το σωστό! Μέσα από τη σελίδα της «η ζωή μου με το Γιάννη», η οποία έχει αποκτήσει πάρα πολλούς οπαδούς, μοιράζεται μαζί μας τις εμπειρίες της, δίνει λύσεις στα ερωτήματα του κοινού, δέχεται τη συμπαράσταση εκείνων που την επικροτούν και απαντά ακόμα και σε εκείνους που την επικρίνουν.

Από κάθε βιβλίο που διαβάζω, επιλέγω μια φράση για να την μοιραστώ μαζί σας. Από το βιβλίο της Άδας Σταματάτου, επέλεξα την παρακάτω:

…αν δείτε γονέα ΑμεΑ και θέλετε πραγματικά να μάθετε τι κάνει, κοιτάξτε τον στα μάτια και ρωτήστε με ειλικρίνεια «πώς είσαι;»

Σας βάζω στοίχημα ότι θα απαντήσει με αξιοπρέπεια, αλλά τα μάτια του θα βουρκώσουν.

Θα βουρκώσουν όχι από στενοχώρια αλλά γιατί κατανόησε ότι τον ρώτησες με αληθινό ενδιαφέρον και όχι απλά για να ρωτήσεις…

Η Άδα Σταματάτου γεννήθηκε στην Αθήνα και σπούδασε κλασικό χορό και ρυθμική στη σχολή της Δέσποινας Γρηγοριάδου και Pilates Stott. Εργάστηκε λίγα χρόνια ως δασκάλα μπαλέτου και ρυθμικής σε παιδιά και σε εργαστήρι pilates.

Από το 2017 είναι ακτιβίστρια μαραθωνοδρόμος (Νέα Υόρκη, Βερολίνο, Σικάγο) όπου αγωνίζεται για τον αυτισμό με το OAR Run For Autism με σκοπό να τρέξει τους Six World Marathon Majors διαδίδοντας την αποδοχή του. Είναι κολυμβήτρια ανοιχτής θάλασσας και κάνει μικρές αποστάσεις τριάθλων στην Ελλάδα και το εξωτερικό πάντα με το λογότυπο του αυτισμού.

Το βιβλίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Memento και το συστήνω ανεπιφύλακτα.

facebookShare on Facebook
TwitterTweet
FollowFollow us
PinterestSave