Ένα βιβλίο που πραγματεύεται την νευρική ανορεξία σίγουρα έχει μεγάλο ενδιαφέρον. Όταν όμως ο ίδιος ο συγγραφέας του έχει μπει σ’ αυτό το σκοτεινό και μοναχικό μονοπάτι και βγήκε νικητής, τότε αυτό το βιβλίο αποκτά άλλη αξία. Η Κίκκα Ουζουνίδου μιλά στο Vivlio-life.gr για τα χρόνια που πίστευε πως οι θερμίδες την κυνηγούν σαν «δαίμονες» και πώς κατάφερε τελικά να γυρίσει την πλάτη στον θάνατο και να πει «καλημέρα» στη ζωή.

– Τα «Ανορεκτικά όνειρα» είναι μια δραματική προσωπική αφήγηση. Πόσο δύσκολο είναι να καταγράψει κάποιος τα συναισθήματά του μέσα από μια τόσο οδυνηρή κατάσταση;

Το βιβλίο αυτό το έγραψα πολλά χρόνια μετά από τη στιγμή που ξέφυγα από αυτήν την τόσο άσχημη κατάσταση. Σίγουρα οι μνήμες πάντα υπάρχουν, αλλά όταν ο σκοπός είναι απλά να βοηθήσεις άλλους ανθρώπους, τότε όλα τα άλλα πράγματα έρχονται δεύτερα!

– Μπορείτε να μας δώσετε σε μια παράγραφο την ουσία του βιβλίου;

Μέσα από την ωμή αλήθεια μου, προσπαθώ να δώσω κουράγιο σε ανθρώπους που παλεύουν με δύσκολες καταστάσεις, όποιες και αν είναι αυτές, αλλά παράλληλα να περάσω ένα μήνυμα στους γονείς για το πόσο σημαντικός είναι ο ρόλος τους στο μεγάλωμα αθώων παιδικών ψυχών.

– Γιατί χαρακτηρίζετε μοναχικό τον δρόμο της ψυχογενούς βουλιμίας;

Μοναχικοί είναι όλοι οι δύσκολοι δρόμοι, γιατί νιώθεις πως κανείς δεν μπορεί να σε βοηθήσει… Ξυπνάς μόνος, κοιμάσαι μόνος, είσαι ανάμεσα στο πλήθος αλλά παλεύεις στην ουσία μόνος…

– «Έφτασα τα τριανταδύο κιλά και μύρισα τον θάνατο, μα λίγο πριν πέσω στο κενό, θυμήθηκα το κορίτσι με το τριαντάφυλλο…», μας λέτε. Ποιο είναι αυτό το κορίτσι;

Είναι μια παιδική μου φωτογραφία, στην οποία κρατούσα ένα τριαντάφυλλο. Όταν έπεσε στα χέρια μου, θυμήθηκα όλα τα όνειρα που είχα κάνει κάποτε. Την είχα πάντα μαζί μου, να μου θυμίζει τα όσα ήθελα στη ζωή μου, σαν φυλαχτό, σαν σκοπό… Μια πηγή δύναμης…

– «Ένιωθα να με κυνηγάνε οι θερμίδες σαν δαίμονες που θέλανε να με κατασπαράξουν…». Πώς πολεμήσατε αυτούς του δαίμονες; Δεν είναι κάτι εύκολο. Αντίθετα φαντάζει εξαιρετικά δύσκολο.

Πάλεψα να βρω λόγους να με αγαπήσω ξανά από την αρχή! Δεν ήταν εύκολο, μα πάλεψα. Πάλεψα πολύ… Προσπάθησα να βρω τα καλά μου στοιχεία και να μου τα αναγνωρίσω… Άρχισα να κάνω πράγματα που με γέμιζαν με χαρά κι έτσι όλα αυτά, σιγά αλλά σταθερά, έχτισαν μια άλλη ζωή!

– Οι θερμίδες που φορούν τη μάσκα του δαίμονα φαντάζομαι πως δεν ξεκινούν έτσι απλά την «επίθεσή» τους ένα πρωί. Πρέπει να υπάρχει κάποιο αδύνατο σημείο στην ψυχολογία του κοριτσιού και το εκμεταλλεύονται. Είναι έτσι;   

Ποτέ δεν ξυπνάμε και αποφασίζουμε να κάνουμε κακό στον εαυτό μας! Πάντα, μα πάντα, έχει συμβεί κάτι στο παρελθόν που αποδυναμώνει την προσωπικότητά μας και γινόμαστε ευάλωτοι… Κάπως έτσι κι εγώ… Από μια τραυματισμένη, τσακισμένη θα έλεγα προσωπικότητα…

– Σε ποια ηλικία ξεκίνησε ο φόβος σας για την απόκτηση βάρους και πόσο κράτησε;

Στην εφηβεία μου, 14 χρονών και μέχρι τα 25 μου. Τα σκληρά όμως χρόνια ήταν 7. Τα υπόλοιπα ήταν ο αγώνας μου μέχρι να απαλλαγώ οριστικά από αυτό το μαρτύριο!

– Ποια ήταν η διαστρεβλωμένη εικόνα που είχατε για το σώμα σας;

Πίστευα πάντα πως ήμουν άσχημη και χοντρή, γιατί αυτή ήταν η εικόνα που μου είχαν περάσει!

– Ποιο ήταν το πρώτο σύμπτωμα; Το αντιληφθήκατε εσείς ή οι γύρω σας;

Ξεκίνησα με άρνηση τροφής και καθημερινή ζύγιση… Οι γύρω μου το κατάλαβαν όταν πλέον ήταν πολύ δύσκολο για να ξεφύγω από αυτό γιατί ήταν απασχολημένοι με τις δικές τους ζωές.

– Στο βιογραφικό σας αναφέρετε πως στα ενδιαφέροντά σας είναι ο αθλητισμός, η κιθάρα, οι τέχνες. Τα δύσκολα εκείνα χρόνια είχατε κάποιο ενδιαφέρον;

Κανένα… Είχα παραιτηθεί από όλα γιατί είχα παραιτηθεί από την ίδια τη ζωή. Ηρεμία έβρισκα μόνο όταν έπαιρνα αγκαλιά κάποιο ζωάκι. Οι άνθρωποι με πονούσαν…

– Θα χαρακτηρίζατε την νευρική ανορεξία ως μια διατροφική διαταραχή όπως συχνά την χαρακτηρίζουν ή ως μια σοβαρή ψυχική ασθένεια;

Είναι μια πάρα πολύ σοβαρή ψυχική ασθένεια, που συχνά οδηγεί μέχρι και τον θάνατο. Πρέπει να αντιμετωπίζεται στα αρχικά της στάδια, γιατί η κατάσταση μπορεί πολύ εύκολα να ξεφύγει…

– Σκεφθήκατε ποτέ πως αν δεν γινόταν το «κλικ» μέσα σας πιθανότατα θα ερχόσασταν κάποια στιγμή αντιμέτωπη με τον θάνατο;

Φυσικά! Στη ουσία αυτό επιζητούσα! Να ξεφύγω από όλα τα προβλήματά μου με τον θάνατο. Τότε δεν με τρόμαζε ο θάνατος! Σήμερα όμως τον τρέμω!

– Ποια είναι σήμερα η σχέση σας με τις θερμίδες;

Τρέφομαι υγιεινά, προσέχω την υγεία μου αλλά στα όρια του φυσιολογικού και μιας καλής ποιότητας ζωής! Βαριά πράγματα δεν μπορώ να καταναλώσω γιατί από όλη αυτή τη κατάσταση το στομάχι μου είναι αρκετά ευαίσθητο!

– Αυτό που δίνει νόημα και χρώμα στη ζωή σας, λέτε, είναι η καλή πράξη της ημέρας. Ποια καλή πράξη κάνατε σήμερα;

Οι καλές πράξεις δεν χρειάζεται να είναι μεγάλες! Μέσα στη μέρα μας έχουμε πολλές ευκαιρίες για να κάνουμε μια μικρή καλή πράξη. Σήμερα έπαιξα με ένα παιδί, χάιδεψα ένα αδέσποτο σκυλάκι, χαιρέτησα έναν άστεγο και προσευχήθηκα να έρθει ειρήνη στην κόσμο.

– Επικοινώνησαν ποτέ μαζί σας κορίτσια που πάσχουν από νευρική ανορεξία;

Από τη μέρα που κυκλοφόρησε το βιβλίο μου, έχω καθημερινή επαφή με παιδιά και γονείς που ζητάν να τους μιλήσω για τη δική μου εμπειρία. Το κάνω απλόχερα, χωρίς να με κουράζει, γιατί για αυτό το σκοπό άλλωστε άνοιξα δημόσια την ψυχή μου!

– Τι θα λέγατε σε όλα αυτά τα κορίτσια που πιθανόν να διαβάσουν τα «Ανορεκτικά όνειρα»;

Όλοι έχουμε μια απίστευτη δύναμη μέσα μας που όταν τη ζητήσουμε θα βγει στην επιφάνεια! Να πιστέψετε και να ζητήσετε αυτήν τη δύναμη! Εγώ είμαι δίπλα σας, να στηρίξω τον αγώνα σας!

– Σκέφτεστε να συνεχίσετε την συγγραφική σας πορεία;

Δεν θεωρώ τον εαυτό μου συγγραφέα. Δεν είχα ποτέ σχέση με τα βιβλία! Αυτό που έκανα ήταν να γράψω την αυτοβιογραφία μου, για να δώσω κουράγιο σε όλους αυτούς που καθημερινά ανεβαίνουν γολγοθάδες. Αν όλοι είχαμε το θάρρος να μείνουμε γυμνοί με την αλήθεια μας, τότε θα αισθανόμασταν όλοι λιγότερο μόνοι, γιατί ο ένας θα έπαιρνε κουράγιο από τον άλλον. Δεν είμαι συγγραφέας λοιπόν… Απλά έμεινα γυμνή με την αλήθεια μου!

Είμαι η Κίκκα και περπάτησα τον μοναχικό δρόμο της ψυχογενούς βουλιμίας για επτά χρόνια. Έκανα περισσότερες από δέκα χιλιάδες φορές εμετό και είδα τα παιδικά μου όνειρα σκελετωμένα, σχεδόν νεκρά…
Ένιωθα να με κυνηγάνε οι θερμίδες σαν δαίμονες που θέλανε να με κατασπαράξουν…
Έφτασα τα τριανταδύο κιλά και μύρισα τον θάνατο, μα λίγο πριν πέσω στο κενό, θυμήθηκα το κορίτσι με το τριαντάφυλλο…
Σήμερα είμαι εδώ για σένα! Για σένα που ψάχνεις απεγνωσμένα να βγεις από αυτό το μαρτύριο! Είμαι εδώ, να σε πιάσω από το χέρι και να σου δείξω τον δρόμο για την απέναντι όχθη!Nα περπατήσω μαζί σου, στο πλάι σου και να σε νιώσω… Μπόρεσα, μπορούμε, ΜΠΟΡΕΙΣ!

Γεννήθηκε το 1979 στη Θεσσαλονίκη και είχε άσχημα παιδικά χρόνια. Μετά από πολλές τρικυμίες που είχε στη ζωή της, σήμερα ασχολείται με την τεχνολογία και το διαδίκτυο έχοντας μια επιτυχημένη επιχείρηση. Στα ενδιαφέροντά της είναι ο αθλητισμός, η μουσική, συγκεκριμένα η κιθάρα και γενικότερα οι τέχνες. Είναι ιδιαίτερα ευαισθητοποιημένη με τους αδύναμους ανθρώπους και τα ζώα. Αυτό που δίνει νόημα και χρώμα στη ζωή της είναι η καλή πράξη της ημέρας!

facebookShare on Facebook
TwitterTweet
FollowFollow us
PinterestSave