Οταν έχεις ζήσει κάτι, όταν το έχεις περάσει, όταν το έχεις νιώσει, είναι πάρα πολύ εύκολο να το αποτυπώσεις σε ένα χαρτί και ανάλογα το συγγραφικό σου ταλέντο να γίνει γνωστό ή όχι το βιβλίο και κατ’ επέκταση ο συγγραφέας του. Οταν όμως το θέμα που πραγματεύεσαι δεν το έχεις ζήσει, δεν έχει περάσει από μέσα του, δεν το έχεις νιώσει στο …πετσί σου τότε τι κάνεις; Απλά δεν το αγγίζεις και γράφεις ένα θέμα που …ξέρεις καλά; Σωστό. Ή αλλιώς πρέπει να έχεις περίσσιο ταλέντο, μεγάλο μεράκι, ζωηρή φαντασία και φυσικά θράσος και σιγουριά στον εαυτό σου και στις πηγές σου. Οπως η κυρία Ιουλία Ιωάννου που μέσα από το «Ετσι ξαφνικά έγιναν όλα» άγγιξε πολύ σημαντικά θέματα του ανθρώπου και κυρίως της γυναίκας αλλά και ένα πολύ ευαίσθητο τομέα της Ελλάδας που είναι ο απόδημος Ελληνισμός. Η κυρία Ιωάννου, ούτε έχει μεταναστεύσει, ούτε έχει ζήσει τι θα πει Ομογένεια, ούτε ομογενείς, ούτε ελληνική φιλοξενία, ούτε καν… αεροπλάνο. Ομως έχει το χάρισμα και μετέφερε στο χαρτί όλες αυτές τις ειδήσεις, εικόνες, πραγματείες, εμπειρίες, δυσκολίες, χαρές και λύπες, που έζησαν δικοί της άνθρωποι που μετανάστευσαν. Σ’ αυτά πρόσθεσε με μαεστρία τα κληρονομικά χαρίσματα του Ελληνα όπως φιλοξενία, γάμος, αγάπη αλλά και όσα έχουμε περάσει σαν Ελληνες όλα αυτά τα χρόνια, όπως γάμος σε μικρή ηλικία, κορίτσια να δίνονται για… οικονομία της οικογένειας, άνδρας – σατράπης και έφτιαξε ένα έργο που πρέπει να διαβάσουν όλοι οι απανταχού Ελληνες. Οι εντός των τειχών γιατί θα μάθουν τι γινόταν παλιά και οι εκτός των τειχών γιατί θα δουν τον εαυτό τους.
«Περιοδικό»: Την πρωταγωνίστρια του έργου «Ετσι ξαφνικά έγιναν όλα», Ελενα την ταλαιπωρήσατε αρκετά. Ηταν από την αρχή στο πλάνο σας τι πορεία θα ακολουθήσει; Ιουλία Ιωάννου: «Το μόνο που είχα από την αρχή στο μυαλό μου ήταν ότι αυτή η γυναίκα πρέπει να πέρασε πάρα πολλά στη ζωή της στην ξενιτιά που αναγκάστηκε να ζήσει από την τρυφερή ηλικία των 14 ετών που την πάντρεψαν και έφυγε από την οικογενειακή εστία. Η πρωταγωνίστριά μου είναι πρόσωπο υπαρκτό, βεβαίως η πραγματική της ιστορία δεν έχει, σχεδόν, καμία σχέση με όσα εγώ περιγράφω, ούτε καν τον προορισμό που επέλεξα. Πολλές φορές η ίδια η ζωή δημιουργεί τα χειρότερα σενάρια, που ακόμη και ο πιο ευφάνταστος νους αδυνατεί να κατανοήσει. Κι αυτό γιατί φέτος, μετά από 30 σχεδόν χρόνια συνάντησα κι εγώ -χωρίς ακόμη να ξέρω ότι το βιβλίο μου θα εκδοθεί- την γυναίκα που με ενέπνευσε να γράψω την ιστορία της και -πιστέψτε με- η ιστορία που μου διηγήθηκε είναι πολύ χειρότερη από την πορεία της πρωταγωνίστριάς μου. Ολη η ιστορία που περιγράφω είναι ό,τι ακριβώς σκεφτόμουν τη στιγμή που το έγραφα, χωρίς να έχω ιδέα τι θα μου βγει στις επόμενες σελίδες…».
Η κ. Ιωάννου με τις κόρες της
Η κ. Ιωάννου με τον γιο της.
«Περιοδικό»: Παλαιότερα οι γονείς πάντρευαν τα παιδιά τους σε μικρή ηλικία. Η κοινωνία μας πλέον έχει αποκτήσει διαφορετική ρότα στο θέμα αυτό. Ποια η γνώμη σας στο θέμα αυτό; Γάμος σε μικρή ή σε ώριμη ηλικία; Ιουλία Ιωάννου: «Δυστυχώς οι γονείς που πάντρευαν τα παιδιά τους -κυρίως τα κορίτσια- σε μικρή ηλικία, το μόνο που είχαν στο νου ήταν ότι θα ταΐζουν ένα στόμα λιγότερο! Δεν τους ενδιέφερε σε πολλές περιπτώσεις αν ο σύζυγος (ή η πεθερά) ήταν βάρβαρος, αν το περιβάλλον που έστελναν το παιδί τους ήταν φιλικό, αν ο ρόλος που καλούνταν να παίξουν ήταν αυτός της υπηρέτριας σε όλη την οικογένεια του γαμπρού, με σκληρές συνθήκες διαβίωσης, να δουλεύουν στα χωράφια, να ασχολούνται με τα ζώα και φυσικά να γεννοβολάνε για να έχουν σε λίγα χρόνια νέα εργατικά χέρια! Ευτυχώς, αυτό έχει πλέον εκλείψει, σαφώς και η κοινωνία προχωράει και δεν συναντάμε σήμερα τέτοιες καταστάσεις. Ομως, το αν θα επιλέξει ένα κορίτσι σήμερα να παντρευτεί σε μικρή ηλικία ή σε πιο ώριμη, έχει να κάνει κυρίως με το περιβάλλον που ζει, το αν θα επιλέξει να σπουδάσει και να ακολουθήσει μια καριέρα ή θα θελήσει να δημιουργήσει δική της οικογένεια και να μείνει στο σπίτι. Πιστεύω ότι όσο περνούν τα χρόνια τόσο επιλέγουν το να παντρευτούν σε μεγαλύτερη ηλικία, αλλά τα πάντα έχουν δύο όψεις, δεν μπορείς να κρίνεις ούτε να βγάλεις συμπεράσματα. Και φυσικά, άλλη η νοοτροπία όσων ζουν στην επαρχία από αυτή των παιδιών που ζουν σε μεγάλες πόλεις. Προσωπικά, θεωρώ ότι η καλύτερη ηλικία να αποφασίσει ένα ζευγάρι να ενώσει τις ζωές του, είναι μεταξύ 25 και 35 ετών, αφού πρώτα έχει όσο το δυνατόν ζήσει ΚΥΡΙΩΣ και έπειτα αποκατασταθεί επαγγελματικά, κάτι που συνεχώς γίνεται ακόμη πιο δύσκολο!».
«Περιοδικό»: Η Ελενα παντρεύτηκε μικρή ηλικιακά και μετανάστευσε στην Αμερική. Εχετε ταξιδέψει στην Αμερική; Ιουλία Ιωάννου: «Η Ελενα μετανάστευσε χωρίς η ίδια να το θέλει, δεν είχε επιλογές, οπότε ακολούθησε κατά κάποιο τρόπο τη μοίρα της. Οσο για μένα όχι, δυστυχώς, δεν έχω ταξιδέψει ποτέ στο εξωτερικό, ούτε φυσικά στην Αμερική!».
«Περιοδικό»: Οι αφηγήσεις σας σχετικά με τα δρώμενα της Ομογένειας ήταν πολύ ζωντανές. Είναι προσωπικές σας, τις έχετε ζήσει ή σας τις έχουν διηγηθεί; Ιουλία Ιωάννου: «Όπως σας είπα δεν έχω ταξιδέψει ποτέ στο εξωτερικό, όμως από μικρό παιδί άκουγα να μιλάνε για συγγενείς που είχαμε εκεί και κυρίως από τον πατέρα μου που μας μιλούσε για τον δικό του πατέρα καθώς έζησε πολλά χρόνια πριν παντρευτεί στην Αμερική. Η ιστορία των παππούδων της ηρωίδας μου που περιγράφω είναι η ιστορία των παππούδων μου όπως μου τη διηγήθηκαν και είναι πέρα για πέρα αληθινή! Μάλιστα όταν ήμουν μικρή στο χωριό μας είχαν προσάψει το παρατσούκλι ‘τα παιδιά του Αμερικάνου’! Εχει όμως ταξιδέψει ο αδελφός μου στα συγκεκριμένα μέρη που περιγράφω και ήταν σαν να ήμουν και η ίδια εκεί και ‘έβλεπα’ μέσα από τα δικά του μάτια όσα ήθελα να καταγράψω».
H κ. Ιωάννου με τον αδερφό της και τη νύφη της.
«Περιοδικό»: Κάτι άλλο που βλέπουμε έντονα στο βιβλίο «Ετσι ξαφνικά έγιναν όλα» είναι η θρησκεία. Περιγράφετε τις εκκλησίες με ευλάβεια και με θαυμασμό. Πιστεύετε στην πίστη του ανθρώπου στα θεία; Ιουλία Ιωάννου: «Πιστεύω στη δύναμη που δίνει η πίστη στον άνθρωπο, ότι υπάρχει κάτι από το οποίο αντλούμε δύναμη και κουράγιο να συνεχίσουμε σε οποιαδήποτε δύσκολη κατάσταση βιώνουμε. Δεν μπορώ να πω ότι είμαι έντονα θρησκευόμενο άτομο, αλλά με τραβάει πολύ το να επισκεφθώ ένα ξεχασμένο μοναστήρι, να προσευχηθώ για όσους έχω χάσει και φυσικά για όσους αγαπώ!».
«Περιοδικό»: Η φιλοξενία των ομογενών μας είναι ζωγραφισμένη σε όλο σας το βιβλίο. Ενοιωσα όμως και μια μικρή μελαγχολία στα λόγια σας. Θεωρείτε ότι οι Ελληνες είναι ακόμα φιλόξενοι ή λόγω εποχής -που έχει αλλάξει-, λόγω …κρίσης έχουμε χάσει αυτό που μας έκανε να ξεχωρίζουμε; Ιουλία Ιωάννου: «Οπως προανέφερα ο αδελφός μου έχει ταξιδέψει στα συγκεκριμένα μέρη που περιγράφω -είναι άλλωστε κατά μεγάλο μέρος και ο ίδιος ‘πρωταγωνιστής’ στο βιβλίο μου- ο ξάδελφος Γιώργος λοιπόν που είναι μπουζουξής! Μου έχει μιλήσει με τα καλύτερα λόγια για τους φίλους που έχει πλέον αποχτήσει εκεί, έχει πάει πολλές φορές και είναι τόσο έντονο το κλίμα αγάπης και αλληλεγγύης που μου έχει μεταφέρει που ένιωσα σαν να ήμουν κι εγώ μέρος των όσων περιέγραφα. Πιστεύω ότι ως λαός είμαστε γενικά πολύ φιλόξενοι, όπου κι αν βρισκόμαστε, ειδικά μάλιστα σε μια ξένη χώρα που όταν βλέπουν να τους επισκέπτονται άνθρωποι από τον τόπο τους ‘σκίζονται’ να τον εξυπηρετήσουν! Οσο κι αν οι εποχές είναι δύσκολες, ο Ελληνας δεν μπορεί να μην δείξει την αγάπη του στον αδελφό που θα του τη ζητήσει!».
«Περιοδικό»: Εχετε νοιώσει την φιλοξενία των ομογενών μας; Ιουλία Ιωάννου: «Προσωπικά όχι, όμως έχω γνωρίσει φίλους του αδελφού μου που τον έχουν φιλοξενήσει και πώς ο ίδιος ανταποδίδει κατά κάποιο τρόπο τη φιλοξενία αυτή όταν έρχονται το καλοκαίρι στην Ελλάδα, που -ειδικά φέτος που γνώρισα κάποιους- ήταν απίστευτα ζεστοί και φιλικοί άνθρωποι!».
«Περιοδικό»: Η Ελενα ταλαιπωρήθηκε πολύ. Από μικρή μπήκε σε έναν κόσμο απάνθρωπο. Τι μπορεί να δώσει κουράγιο σε μια κοπέλα να υπομένει έναν βάναυσο σύζυγο; Ιουλία Ιωάννου: «Η άγνοια ότι έχει τη δύναμη να αποτινάξει το ζυγό, να ξεφύγει από τα δεσμά που κάποιοι έχουν επιβάλει… Η Ελενα ήταν ένα μικρό κορίτσι, χωρίς δικούς της ανθρώπους γύρω της και απλά υπέμενε τα όποια βασανιστήρια γιατί δεν γνώριζε ότι μπορούσε να κάνει κάτι, αφέθηκε στην κακή της τύχη και το μόνο που περίμενε ήταν ο θάνατος για να τελειώσει το μαρτύριό της».
«Περιοδικό»: Ποια είναι η δική σας συμβουλή προς αυτές τις κοπέλες; Ιουλία Ιωάννου: «Κανείς δεν έχει το δικαίωμα να εκμεταλλεύεται έναν άλλο άνθρωπο! Για μένα είναι αδιανόητο μια γυναίκα να μένει και να υπομένει την κακομεταχείριση, τον ξυλοδαρμό, το βιασμό, τον εξευτελισμό! Θα πρέπει να ζητήσει άμεσα βοήθεια αν αντιληφθεί οτιδήποτε που θίγει την αξιοπρέπειά της. Δεν μπορεί να κρύβεται πίσω από σκέψεις του τύπου ‘ήταν τυχαίο, δεν θα το ξανακάνει, μ’ αγαπάει…’, ή ακόμη χειρότερα, όταν ρίχνουν το φταίξιμο στον ίδιο τους τον εαυτό, ότι φταίνε οι ίδιες που ο άλλος είναι βίαιος, πίνει, βρίζει… Μόνο αν μιλήσουν για το πρόβλημά τους θα μπορέσουν και να το αντιμετωπίσουν!».
«Περιοδικό»: Τα ελληνικά εστιατόρια έχουν επίσης την τιμητική τους. Ομως δεν παραβλέπετε να τονίσετε ότι ναι μεν πέτυχαν αλλά με πολύ σκληρή δουλειά. Θεωρείτε ότι οι εντός των συνόρων της Ελλάδας είναι λίγο τεμπέληδες σε σχέση με τους εκτός Ελλάδας Ελληνες; Ιουλία Ιωάννου: «Σύμφωνα πάντα με τα λεγόμενα όσων έχουν επισκεφθεί και δουλέψει στα ελληνικά εστιατόρια, απαιτείται πολύ σκληρή δουλειά, ατέλειωτες ώρες μόχθου, αλλιώς δεν μπορείς και να πετύχεις τίποτε. Είναι απόλυτα αληθές αυτό που αναφέρω ότι όσοι θέλησαν να μεταναστεύσουν στην Αμερική είχαν στο μυαλό τους τον εύκολο πλουτισμό, κάτι που όμως διαπίστωναν στην πορεία πόσο δύσκολο ήταν και είτε επέλεγαν να μείνουν και να παλέψουν είτε γύριζαν πίσω, και οι περισσότεροι γύριζαν πίσω! Ολοι όσοι πέτυχαν και έκαναν περιουσίες έγινε μετά από πολλά χρόνια δουλειάς, όχι κοροϊδίας… Οσο για το αν οι εντός των συνόρων είναι τεμπέληδες, δεν θα το έθετα ακριβώς έτσι, αλλά σίγουρα, είναι εντελώς διαφορετική η ελληνική νοοτροπία όσον αφορά την εργασία και την καλοπέραση…».
«Περιοδικό»: Ο Αρης αγαπούσε τον πλούσιο αλλά και τον εύκολο βίο. Δεν παραβλέψατε να αναφέρετε όμως ότι η έλλειψη της αγάπης των γονέων του τον οδήγησαν σε αυτόν τον χαρακτήρα. Δεν θα μπορούσε όμως και το αντίθετο; Γονείς που να προσφέρουν χωρίς όρια και απαιτήσεις να δημιουργούν παιδιά αδιάφορα για τους άλλους; Ιουλία Ιωάννου: «Σαφώς και συμβαίνει κι αυτό! Φυσικά το μεγαλύτερο ρόλο στη διαμόρφωση του χαρακτήρα ενός ατόμου τον παίζει η οικογένεια. Μια αδιάφορη μητέρα θα οδηγήσει το παιδί της στο να προσπαθήσει να τραβήξει την προσοχή της με οποιονδήποτε τρόπο! Η έλλειψη αγάπης που βίωσε ο Αρης είχε ως αποτέλεσμα να θέλει να έχει τον πρώτο ρόλο σε ό,τι κι αν έκανε, και φυσικά στο να ζει όσο πιο έντονα έναν έκλυτο βίο, με εύκολο πλουτισμό, όταν μάλιστα κατάφερε να βρει τον τρόπο και να το κάνει, απλά δεν υπήρχε γυρισμός. Από την άλλη όταν μια οικογένεια προσφέρει στο παιδί της τα πάντα, χωρίς όρια, το μόνο που θα του μάθει είναι ότι μπορεί να αποχτήσει τα πάντα… χωρίς όρια. Αυτό λοιπόν που χρειάζεται σε όλα είναι μια μέση οδός, όπως άλλωστε θα έπρεπε να γίνεται σε κάθε οικογένεια, σε κάθε σχέση…».
«Περιοδικό»: Η Ελενα υπέφερε, έχασε και πληγώθηκε. Πιστεύετε ότι μέσα στην ατυχία της η ζωή την λυπήθηκε και της χάρισε ανθρώπους που την αγάπησαν απόλυτα; Ιουλία Ιωάννου: «Πιστεύω απόλυτα ότι η ζωή όταν σου παίρνει κάτι, θα βρει τον τρόπο να σου δώσει κάτι άλλο… Ναι, ίσως φαίνεται μοιρολατρικό, αλλά η Ελενα ό,τι στερήθηκε από την οικογένειά της και τον σύζυγό της, το βρήκε και με το παραπάνω, σε ανθρώπους άγνωστους, που απλά είχαν μέσα τους περίσσια τα αισθήματα και της τα πρόσφεραν. Ηταν η ανταμοιβή της για τα όσα δύσκολα πέρασε…».
«Περιοδικό»: Η εμπορία παιδιών είναι κάτι που, δυστυχώς, γίνεται από τα παλιά χρόνια. Θεωρείτε ότι στη σημερινή εποχή επαναλαμβάνονται αυτές οι καταστάσεις; Τελικά το χρήμα μπορεί να εξαγοράσει συνειδήσεις; Ιουλία Ιωάννου: «Από ό,τι φαίνεται, το χρήμα μπορεί να εξαγοράσει συνειδήσεις, ανθρώπους επιρρεπείς στη φθορά! Η εμπορία παιδιών, όπως και ανθρωπίνων οργάνων που καθημερινά ακούμε και δυστυχώς θα ακούμε πάντα, είναι μια σκληρή πραγματικότητα. Οσο ρεαλιστές και να θέλουμε να είμαστε, είναι ουτοπία να πιστεύουμε ότι θα έρθει κάποτε η στιγμή που θα εκλείψει το φαινόμενο αυτό!».
«Περιοδικό»: Πιστεύετε ότι μπορεί ένας άντρας να αγαπήσει τόσο απόλυτα ώστε ακόμα και η απιστία να τον αφήσει αδιάφορο μπροστά στο να έχει μαζί του τον άνθρωπο που αγαπάει; Ιουλία Ιωάννου: «Το θέμα της απιστίας απαιτεί μεγάλη συζήτηση… Αυτό που πιστεύω και που ήθελα να δείξω και μέσα από τη στάση του Βασίλη, είναι ότι η ειλικρίνεια είναι πολύ μεγάλη υπόθεση! Η Ελενα στάθηκε ειλικρινής απέναντί του, του είπε όλη την αλήθεια χωρίς να σκεφτεί ότι είχε απέναντί της τον άντρα της, ότι θα τον στενοχωρούσε ή θα τον πλήγωνε η αλήθεια. Αυτό που η ίδια αναζητούσε ήταν η εξιλέωση, ήταν η ανάγκη της να μην κρύβεται πια, να είναι εντάξει πρώτα με τον εαυτό της και μετά με τους άλλους. Το πιο δύσκολο δεν είναι να συγχωρέσεις κάποιον που έσφαλε, αλλά το να ταπεινωθείς, να απογυμνώσεις τον εαυτό σου μπροστά του και να ζητήσεις συγχώρεση, αυτό για μένα είναι το πιο σπουδαίο! Αν κάποιος αγαπάει αληθινά, τότε μπορεί να δεχτεί το λάθος, μπορεί να δώσει συγχώρεση… και όταν ο άλλος είναι αληθινός, όταν έχει πραγματικά καταλάβει το όποιο λάθος του, έχει και τη δύναμη να ζητήσει να συγχωρεθεί!».
«Περιοδικό»: Ο Πέτρος και η Ελενα τελικά αγαπήθηκαν ή ήταν το απαγορευμένο που τους ένωνε; Ιουλία Ιωάννου: «Ισως αν οι συνθήκες ήταν διαφορετικές να είχε και η δική τους σχέση διαφορετική εξέλιξη… Ο έρωτας όταν έρχεται στη ζωή ενός ανθρώπου με τόσο απόλυτο, κυριαρχικό τρόπο όσο τον έζησαν αυτοί οι δύο άνθρωποι, δεν μπορούσε παρά να είναι αληθινός! Δεν πιστεύω ότι το συγκεκριμένο ζευγάρι ενώθηκε από την αίσθηση που προσφέρει το απαγορευμένο στη ζωή, άλλωστε όταν γνωρίστηκαν δεν γνώριζαν τίποτε ο ένας για τον άλλο, αλλά καρδιοχτύπησαν το ίδιο, ένιωσαν ο καθένας το κύμα που ήταν έτοιμο να τους παρασύρει… Τελικά, ναι, αγαπήθηκαν με τον δικό τους τρόπο, αλλά οι δυσκολίες δεν στάθηκαν ικανές να τους κρατήσουν για πάντα μαζί!».
«Περιοδικό»: Στο βιβλίο σας οι συμπτώσεις κυριαρχούν. Πιστεύετε στη μοίρα; Ιουλία Ιωάννου: «Ναι, υπάρχουν πολλές συμπτώσεις αλλά μήπως αν το σκεφτείτε λίγο, έτσι δεν γίνεται και στην ίδια τη ζωή; Ναι λοιπόν, πιστεύω σ’ αυτό που ονομάζουμε μοιραίο, ότι όταν κάτι είναι προδιαγεγραμμένο να συμβεί, θα συνωμοτήσει το σύμπαν και θα συμβεί… είτε πρόκειται για καλό είτε για κακό… απλά χρειάζεται η σωστή στιγμή!».
«Περιοδικό»: Η Ελενα ταξίδεψε πολύ. Είσαστε κι εσείς άνθρωπος που αγαπάει τα ταξίδια; Και αν ναι τι αγαπάτε σε αυτά, να γνωρίζετε μέρη ή ανθρώπους; Ιουλία Ιωάννου: «Το επόμενο μεγάλο όνειρό μου είναι να ταξιδέψω… μακάρι να μπορούσα να ταξιδεύω συνεχώς, να γνωρίσω όλα όσα επιθυμώ να γνωρίσω! Να ζήσω το δύσκολο χειμώνα σε ένα νησί, να περπατήσω στις πανέμορφες ευρωπαϊκές πόλεις, να επισκεφθώ μουσεία και μνημεία σε όλο τον κόσμο… Ισως σε μια άλλη ζωή να ήμουν ένας ταξιδευτής… αλλά σε τούτη εδώ, δεν έχω μπει ούτε σε αεροπλάνο! Μου αρέσει να γνωρίζω νέα μέρη, λατρεύω τη θάλασσα, με μαγεύει το να γνωρίζω νέους ανθρώπους… να ανακαλύπτω συνεχώς… Πώς λέει το τραγούδι… ‘δεν έκανα ταξίδια μακρινά’… ένα τέτοιο πράγμα, αλλά μάλλον γι’ αυτό βρίσκω διέξοδο μέσα από τα βιβλία, διαβάζω συνεχώς, οπότε, είμαι πολυταξιδευμένη μέσα στις αμέτρητες σελίδες που έχω ταξιδέψει…».
«Περιοδικό»: Παρουσιάζετε με πολύ αγάπη όλους τους προορισμούς της Ελενας. Είναι μέρη που αγαπήσατε; Ιουλία Ιωάννου: «Καθώς το Σάρλοτ είναι ένας προορισμός που θα ήθελα πάρα πολύ να επισκεφθώ στην Αμερική, φρόντισα να το κάνω μέσα από τις περιγραφές μου που φρόντισα να είναι όσο πιο ακριβείς γίνεται! Οσο για τη μαγευτική Κορνουάλη που αναφέρω είναι επίσης ένα μέρος που από μικρό κοριτσάκι -δεν θυμάμαι πού το είχα πρωτοακούσει- μοιάζει μέσα μου σαν το μυθικό μέρος που θέλω να ζήσω… Την Κέρκυρα επίσης τη λατρεύω, αυτή εντάξει, την έχω επισκεφθεί, όμως η φαντασία παίζει τον κυριότερο ρόλο σε κάθε περιγραφή, είτε αληθινή είτε φανταστική!».
«Περιοδικό»: Στο βιβλίο σας αναφέρεστε και για την εγκατάλειψη των χωριών της Ελλάδας. Πιστεύετε ότι είναι κάτι που μπορεί να ανατραπεί; Και αν ναι με ποιο τρόπο μπορούμε να δώσουμε ξανά ζωή στην περιφέρεια; Ιουλία Ιωάννου: «Η εγκατάλειψη που βιώνουν τα χωριά της Ελλάδας, είναι κάτι που θα έπρεπε να απασχολήσει σοβαρά όλους μας. Είναι κρίμα να έχει μαζευτεί ο μισός πληθυσμός στην Αθήνα και να υπάρχουν ερειπωμένα, εγκαταλελειμμένα πανέμορφα αρχοντικά, έρμαιο στα καιρικά φαινόμενα και στη λεηλασία… ακαλλιέργητες εκτάσεις, χορταριασμένες αυλές! Πώς είναι δυνατόν να μιλάμε για ανάπτυξη αν πρώτα δεν δουλέψουμε τη γη μας, δεν ξαναγυρίσουμε σε όσα πλουσιοπάροχα μπορεί να μας προσφέρει, στο καθαρό περιβάλλον της υπαίθρου; Πόσο πιο υγιή και χαρούμενα παιδιά θα μεγαλώναμε αν ζούσαν σε επαφή με το χώμα και όχι κλεισμένα στα τσιμεντένια κλουβιά που αποκαλούμε σπίτια;».
«Περιοδικό»: Εχετε κάτι άλλο έτοιμο αυτή την εποχή; Αν ναι μιλήστε μας γι’ αυτό. Ιουλία Ιωάννου: «Τα τελευταία τρία χρόνια ασχολούμαι αποκλειστικά με το διάβασμα και το γράψιμο, και μέσα από την ιστοσελίδα μου www.agrinio-life.gr παρουσιάζω τις σκέψεις μου για βιβλία που διαβάζω, καθώς και συνεντεύξεις συγγραφέων. Οσο για το δεύτερο μυθιστόρημά μου είναι ήδη έτοιμο από καιρό! Πρόκειται για μια ιστορία που βασίζεται σε ένα αληθινό τραγικό γεγονός, οι συμπτώσεις παίζουν κι εδώ πολύ σημαντικό ρόλο. Οι χαρακτήρες είναι δεμένοι μεταξύ τους με ένα περίεργο δέσιμο, που αποκαλύπτεται όσο η ιστορία εξελίσσεται… Οταν με το καλό κυκλοφορήσει, κάτι που θα κρίνουν οι εκδόσεις Λιβάνη πότε θα γίνει, θα μπορώ να πω γι’ αυτό περισσότερα…».
«Περιοδικό»: Οι ομογενείς μας αγαπάνε την Ελλάδα μας και αυτό φαίνεται και από το βιβλίο σας. Θεωρείτε ότι μπορεί να γίνει κάτι ακόμα για να δυναμώσει αυτή η αγάπη; Ιουλία Ιωάννου: «Οι ομογενείς μας είχαν σαν όνειρο κάποτε να γυρίσουν πίσω στα πάτρια εδάφη, να κλείσουν τα μάτια τους εδώ, τουλάχιστον οι πιο παλιοί! Η αγάπη που τρέφουν για την πατρίδα θα έλεγα ότι είναι πολύ μεγαλύτερη από όσων ζουν εδώ. Οι συνθήκες που υπάρχουν όμως σήμερα δημιουργούν σε όλους την ανάγκη να ξενιτευτούν, να αναζητήσουν μια καλύτερη μοίρα κάπου αλλού. Από την άλλη η ίδια η πολιτεία τι κάνει για να κρατήσει τους νέους εδώ; Δεν θα έπρεπε να υπάρχει η δυνατότητα να επισκέπτονται τους συγγενείς τους άνθρωποι που δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα, μέσα ίσως από κάποια προγράμματα, δεν ξέρω, να κρατήσουν μια στοιχειώδη επαφή με τη μητέρα πατρίδα; Να βοηθούν τους νέους που θέλουν να δουλέψουν στο εξωτερικό όπου υπάρχουν Ελληνες και να υπάρχει μια ανταλλαγή κατά κάποιο τρόπο, μια αλληλοβοήθεια από τους έχοντες στους μη έχοντες;».
«Περιοδικό»: Οι εντός των συνόρων Ελληνες ξεχνούν τους ομογενείς, και τους θυμούνται μόνο όταν τους χρειάζονται. Το έχετε ζήσει και από τις δύο πλευρές; Ιουλία Ιωάννου: «Πιστεύω ότι οι οικογένειες που έχουν ανθρώπους τους σε μια άλλη χώρα, δεν τους ξεχνούν, εκτός και αν άλλοι λόγοι, τους απομακρύνουν. Οσο για τους Ελληνες που ζουν στο εξωτερικό όταν τους έχει ζητηθεί βοήθεια, νομίζω την δίνουν απλόχερα, είτε πρόκειται για εύρεση εργασίας, είτε για φιλοξενία για όσο διάστημα χρειαστεί μέχρι κάποιος να συνηθίσει στο νέο περιβάλλον. Δεν έχω αντίστοιχη προσωπική εμπειρία για να σας απαντήσω».
«Περιοδικό»: Τι μήνυμα θα θέλατε να στείλετε τόσο στους ομογενείς όσο και στους… εγχώριους Ελληνες; Ιουλία Ιωάννου: «Η ελληνική ψυχή είτε εντός είτε εκτός ορίων της χώρας πιστεύω ότι είναι γνήσια, δυνατή, φιλόξενη και ανοιχτή στο να βοηθήσει τον συνάνθρωπό της. Δυστυχώς η απομάκρυνση από την Ελλάδα ήταν, είναι και νομίζω θα είναι πάντοτε ένα αγκάθι για την ενότητα της χώρας μας, γιατί δεν έχει τη δυνατότητα να θρέψει τα ίδια της τα παιδιά και τα αναγκάζει να αναζητήσουν την τύχη τους οπουδήποτε αλλού! Ομως ο ελληνικός ήλιος όπου κι αν ανατέλλει θα βρίσκει μια ζεστή αγκαλιά για να ξαποστάσει…».
«Περιοδικό»: κ. Ιωάννου σας ευχαριστούμε πολύ. Ιουλία Ιωάννου: «Σας ευχαριστώ ιδιαιτέρως για την τιμή που μου κάνετε και εύχομαι ολόψυχα υγεία και ευημερία στην ελληνική Ομογένεια όπου κι αν βρίσκεται!».
Βιογραφικό
Η Ιουλία Ιωάννου γεννήθηκε στο Ελαιόφυτο Αγρινίου και σπούδασε οπτικός στην Αθήνα. Εργάστηκε εννέα χρόνια σε κατάστημα οπτικών ειδών στην πόλη της, αλλά το ανήσυχο πνεύμα της την οδήγησε να αναζητήσει ενδιαφέροντα έξω από τον περιορισμένο χώρο ενός καταστήματος. Μετά από διάφορες επαγγελματικές αναζητήσεις, κατέληξε να ασχοληθεί με τη διαφήμιση και τις δημόσιες σχέσεις για δεκατρία χρόνια. Τα τελευταία δύο χρόνια ασχολείται αποκλειστικά με την προσωπική της ιστοσελίδα agrinio-life, με συνεντεύξεις και παρουσιάσεις προσώπων και πολιτιστικών θεμάτων, βιβλίων και εκδηλώσεων. Είναι παντρεμένη με τον αθλητικογράφο Χρήστο Στούμπο και έχουν δύο κόρες και ένα γιο, που της δίνουν τη δύναμη να συνεχίζει και να ονειρεύεται.
Χρησιμοποιούμε cookies για την παροχή των υπηρεσιών και την ανάλυση της επισκεψιμότητας της σελίδα μας. Εάν συνεχίσετε να χρησιμοποιείτε τη σελίδα, αποδέχεστε τη χρήση των cookies.ΕντάξειΌροι Χρήσης
No comments!
There are no comments yet, but you can be first to comment this article.