Συγγραφέας του βιβλίου «Αγέλαστος πέτρα» – Εκδόσεις Πηγή

Όταν συζητούσαμε με τη Βανέσσα Λαμπροπούλου για τουρίστες-παιδεραστές από κάθε ήπειρο που κακοποιούν, εκδίδουν, κινηματογραφούν, φωτογραφίζουν, ανήλικα παιδιά και συμφωνούσαμε πως δε μας είναι καθόλου άγνωστο το σκηνικό της Ταϊλάνδης που πραγματεύεται, δεν είχε «σκάσει» ακόμη το θέμα της Κιβωτού. Ωστόσο, κρατώ τα λόγια της και τα θεωρώ προφητικά: «Νιώθω ντροπή που μιλάμε για ελευθερία, ανθρώπινα δικαιώματα, αξίες, πολιτισμό και την ίδια στιγμή που όλα αυτά συμβαίνουν γύρω μας, στρέφουμε αλλού το βλέμμα από αδιαφορία και από φόβο να αναμετρηθούμε τις ενοχές μας». Ο ήρωάς της ο Σαρούτ, όπως λέει στο Vivlio-life «από τα πρώτα τρυφερά χρόνια της ζωής του γνωρίζει την ανθρώπινη ένδεια και θηριωδία. Η οικογένειά του, το σχολείο, η κοινωνία, είναι ένας κόσμος ψυχικής και σωματικής βίας. Εκπαιδεύεται να αντιλαμβάνεται ως φυσιολογική, την όποια κακοποίηση του ασκείται».

  • Αγέλαστος πέτρα! Ιδιαίτερος τίτλος. Ποια σκέψη σας υπάρχει σ’ αυτή την επιλογή και πόσο θα μας απασχολήσει στα κεφάλαια του βιβλίου σας;
    Αρχικά, η σκέψη να είναι «Αγέλαστος πέτρα» ο τίτλος του βιβλίου, δημιουργήθηκε, καθώς περιέγραφα τον σπαρακτικό θρήνο μιας ηρωϊδας, της Κανίκα, για την αρπαγή της κόρης της από δουλέμπορο παιδιών, όπου σχηματίστηκε συνειρμικά στο μυαλό μου η εικόνα της θεάς Δήμητρας να θρηνεί την αρπαγή της κόρης της Περσεφόνης από τον Πλούτωνα στον ιερό βράχο της Ελευσίνας, την αγέλαστο πέτρα. Στη συνέχεια, διαπίστωσα, πως αυτός το τίτλος συμπυκνώνει όλες τις πτυχές του έργου μου, όπως ενδεικτικά, παιδιά που πετρώνουν αγέλαστα, η καταναγκαστική εργασία αγέλαστων παιδιών σε εργοστάσιο τούβλων-πέτρας. Θαρρώ, πως κάθε αναγνώστης διαβάζοντας τα κεφάλαια της ιστορίας, ίσως κάνει και μια διαφορετική, δική του σύνδεση με τον τίτλο.
  • «H πιο σημαντική ερώτηση στον κόσμο είναι: “γιατί κλαίει το παιδί;”». Με τα λόγια αυτά της Αμερικανίδας συγγραφέως Άλις Γουόκερ, μας υποδέχεστε για να μας θυμίσετε πως η εποχή μας είναι γεμάτη παιδικά δάκρυα. Με ποιο κριτήριο τα επιλέξατε;
    Κάθε παιδικό δάκρυ είναι μια ανοιχτή πληγή και μια μαρτυρία αποτυχίας του πολιτισμού μας.
  • Η ιστορία σας είναι εμπνευσμένη από αληθινά γεγονότα. Γεγονότα που διαβάσατε, είδατε ή έφθασαν σ’ εσάς και σας ενέπνευσαν με κάποιον άλλο τρόπο;
    Η ιστορία του βιβλίου είναι μια συρραφή πραγματικών γεγονότων που μετουσιώθηκαν σε λογοτεχνία. Οι πληροφορίες προέρχονται από μαρτυρίες Ταϊλανδών κατά τη διάρκεια ταξιδιού μου στην Ταϊλάνδη το καλοκαίρι του 2019. Από εκεί και πέρα, περιλαμβάνει ένα μεγάλο κομμάτι έρευνας που έκανα, μετά το πρώτο σοκ της αφήγησης.
  • Η ιστορία σας εκτυλίσσεται στην Ταϊλάνδη και στην Ινδία τη δεκαετία του ’70 με κεντρικό ήρωα τον Σαρούτ. Πόσο θέλουμε να γνωρίσουμε τον εννιάχρονο ήρωά σας…
    Ο Σαρούτ Σατζαμούνιν γεννήθηκε στα μέσα της δεκαετίας του 1960, στη βιομηχανική επαρχία Τσον Μπουρί, νοτιοανατολικά της Μπανγκόκ. Μεγαλώνει σ’ έναν απομακρυσμένο και ξεχασμένο οικισμό του λόφου, σε συνθήκες απόλυτης φτώχειας, θυσιάζοντας καθημερινά, την αξιοπρέπεια, τη ζωή και τα όνειρά του. Από τα πρώτα τρυφερά χρόνια της ζωής του γνωρίζει την ανθρώπινη ένδεια και θηριωδία. Η οικογένειά του, το σχολείο, η κοινωνία, είναι ένας κόσμος ψυχικής και σωματικής βίας. Εκπαιδεύεται να αντιλαμβάνεται ως φυσιολογική, την όποια κακοποίηση του ασκείται. Μυείται στην ανοχή και στην υποταγή του πεπρωμένου. Παρά τις απάνθρωπες συνθήκες διαβίωσής του, τα στερεότυπα και το νεαρό της ηλικίας του, αγωνίζεται με τέτοιο πάθος και εσωτερική δύναμη για δικαιοσύνη και ελευθερία, σαν να κουβαλά στις πλάτες του τη μοίρα όλων των κακοποιημένων παιδιών.
  • «Μεγαλώνει, σε μια κοινωνία που καταδυναστεύεται από τη σωματεμπορία και την παιδική εργασία σε συνθήκες σύγχρονης δουλείας, όπου η κουλτούρα της βίας έχει βαθιές ρίζες» . Ας μιλήσουμε για τις… βαθιές ρίζες.
    Η κουλτούρα της βίας έχει αναμφίβολα βαθιές ρίζες. Πολλές κοινωνίες κυριαρχούνται από παραδοσιακά στερεότυπα και έναν εγωκεντρικό πρωτογονισμό σε ό,τι αφορά την εκμετάλλευση παιδιών. Σε κάποιες χώρες τής μετά Αγροτικής εποχής, ο βιασμός μιας γυναίκας όχι μόνο δεν ήταν ποινικό αδίκημα, αλλά ούτε καν παραβίαση ανθρώπινου δικαιώματος. Ο άνδρας, είχε τον απόλυτο έλεγχο αυτοδιάθεσης της γυναίκας. Επίσης, η σωματική βία και η ψυχολογική κακοποίηση που δεχόταν ένα παιδί, αποτελούσε μια αποτελεσματική μέθοδο πειθαρχίας και διαπαιδαγώγησης. Με αυτές τις αντιλήψεις που έγιναν πεποιθήσεις, μεγάλωσαν γενιές και γενιές, με αποτέλεσμα η βία να διαιωνίζεται από τη μια γενιά στην άλλη. Το ίδιο και η δουλεία, η οποία είναι συνυφασμένη με την ιστορία της ανθρωπότητας. Έχει βαθιές ρίζες, καθώς προϋπήρχε σε όλους τους αρχαίους πολιτισμούς του κόσμου.
  • «Σε έναν άνισο αγώνα επιβίωσης, θα καταφέρει να ορθώσει ανάστηµα στην εξουσία…». Πόσο εύκολο ήταν να κάνει κάποιος κάτι τέτοιο σ’ ένα δικτατορικό καθεστώς;
    Ποτέ δεν είναι εύκολο. Το κάνουν μόνο οι ήρωες. Σε ακραίες συνθήκες διαβίωσης, έρχεται για κάποιους η στιγμή, που «η ιδρωμένη αξιοπρέπεια δεν κρατιέται άλλο με αλυσίδες».
  • Τόσο η Ταϊλάνδη, όσο και η Ινδία τα τελευταία χρόνια βρίσκονται στην κορυφή της λίστας τουριστικών προορισμών. Όχι μόνο για τα υπέροχα τουρκουάζ νερά τους. Δυστυχώς ανθίζει εκεί ο παιδεραστικός τουρισμός. Από την έρευνά σας προκύπτει να υπήρχε και τότε οργανωμένος «τουρισμός ειδικού ενδιαφέροντος»;
    Η ανάπτυξη της πορνείας στην Ταϊλάνδη συνδέεται με τον πόλεμο του Βιετνάμ, γιατί η Ταϊλάνδη, και κυρίως η πρωτεύουσά της Μπανγκόκ, ήταν ο τόπος ξεκούρασης των Αμερικανών στρατιωτών. Η τοπική μαφία εκμεταλλεύτηκε την ευκαιρία για γρήγορο πλουτισμό, και στηριγμένη στη ανέχεια των ντόπιων, άνοιξε κερδοφόρα αγορά σάρκας. Από τότε άρχισε να εξαπλώνεται σταδιακά και ο σεξοτουρισμός, αλλά σίγουρα δεν ήταν τόσο οργανωμένος όπως σήμερα.
  • Τουρίστες-παιδεραστές από κάθε ήπειρο κακοποιούν, εκδίδουν, κινηματογραφούν, φωτογραφίζουν, ανήλικα παιδιά. Καθόλου άγνωστο το σκηνικό, έτσι δεν είναι; Πώς νιώθετε που η ιστορία που αφηγείστε έχει τόσα κοινά στοιχεία με ό, τι ζούμε τελευταία;
    Νιώθω ντροπή που μιλάμε για ελευθερία, ανθρώπινα δικαιώματα, αξίες, πολιτισμό και την ίδια στιγμή που όλα αυτά συμβαίνουν γύρω μας, στρέφουμε αλλού το βλέμμα από αδιαφορία και από φόβο να αναμετρηθούμε τις ενοχές μας.
  • Το παιδικό τραύμα του Σαρούτ είναι βαθύ και φαντάζομαι πως είναι το ίδιο τραύμα που καλούνται να επουλώσουν όλα τα κακοποιημένα παιδιά του κόσμου. Θα θέλαμε να μπορούσαμε να τον προστατέψουμε… Τι λέτε ο ήρωάς σας μπορεί να μας δώσει μαθήματα ώστε να προστατέψουμε τα δικά μας παιδιά;
    Αληθινή αγάπη και πραγματικό ενδιαφέρον σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο, είναι ίσως η μόνη ασπίδα προστασίας των παιδιών.

Λίγα λόγια για το βιβλίο
Μέσα δεκαετίας ’70. Ένα εννιάχρονο αγόρι, ο Σαρούτ, από τα πρώτα τρυφερά χρόνια της ζωής του, γίνεται μάρτυρας της ανθρώπινης ένδειας και θηριωδίας. Παγιδευμένος σε αδιέξοδα που του επιβάλλει η ανέχεια, η οικογένεια, κοινωνικά σχήματα και προκαταλήψεις, αναμετριέται καθημερινά με τη βία, τις επώδυνες μνήμες που τον καταδιώκουν, την ίδια του την ύπαρξη. Σε έναν άνισο αγώνα επιβίωσης, θα καταφέρει να ορθώσει ανάστημα στην εξουσία που έχει προδιαγράψει το αναπόδραστο μέλλον του και να πάρει τη μοίρα στα χέρια του;
Η συγγραφέας, με μια ιστορία εμπνευσμένη από αληθινά γεγονότα, σκιαγραφεί το πορτρέτο μιας κοινωνίας που καταδυναστεύεται από τη σωματεμπορία και την παιδική εργασία σε συνθήκες σύγχρονης δουλείας, προβάλλοντας την ανθρώπινη εξαθλίωση, τη διαφθορά, την κατάφωρη παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, τη λύτρωση που φέρει η αλήθεια.

Βιογραφικό
Η Βανέσσα Λαµπροπούλου γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα. Παρακολούθησε μαθήματα δημιουργικής γραφής στο Κολέγιο Αθηνών. Τον Δεκέμβριο του 2019 κυκλοφόρησε το πρώτο της κοινωνικό μυθιστόρημα µε τίτλο “Το Μεγάλο Παιχνίδι” (Πρότυπες Εκδόσεις Πηγή), που διακρίθηκε ως ένα από τα πέντε καλύτερα ελληνικά βιβλία του 2020.
Η Αγέλαστος Πέτρα είναι το δεύτερο βιβλίο της, το οποίο τιμήθηκε µε βραβείο στο Ελληνικό Ίδρυμα Πολιτισμού, από την Πανελλήνια Ένωση Λογοτεχνών.

facebookShare on Facebook
TwitterTweet
FollowFollow us
PinterestSave