«… Στις αχανείς εκτάσεις αυτής της απρόβλεπτης άγριας φύσης. Είτε θα γίνεις η καλύτερη εκδοχή του εαυτού σου και θα προκόψεις ή θα φύγεις τρέχοντας για να σωθείς από το σκοτάδι, το κρύο τις κακουχίες. Δεν υπάρχουν ημίμετρα, δεν υπάρχουν ασφαλή μέρη. Όχι εδώ, στον τόπο της Αχανούς Μοναξιάς…»
Οι εκδόσεις Κλειδάριθμος μπορούν να είναι περήφανες για μια ακόμα φορά, για την έκδοση του βιβλίου της KRISTIN HANNAH με τίτλο «Αχανής μοναξιά», που κυκλοφόρησαν τον Μάιο του 2018, με ένα μαγευτικό εξώφυλλο και σε μετάφραση Χριστίνας Σωτηροπούλου.

Πρόκειται για ένα, ας μου επιτραπεί η έκφραση, λογοτεχνικό έπος της πολυφωτογραφημένης για την απαράμιλλη άγρια ομορφιά της, πόλης της Αλάσκα, μιας «παγωμένης» πόλης όπου οι πολικές νύχτες, ο ήλιος του μεσονυχτίου, το βόρειο σέλας, οι παγετώνες την καθιστούν ως μοναδική μα και συνάμα επικίνδυνη με μεγάλη δυσκολία διαβίωσης. Αλάσκα, μια μεγάλη σε έκταση πολιτεία. Αλάσκα, «το τελευταίο σύνορο» και η Kristin Hannah θα μας ταξιδέψει εκεί όπου η «αχανής μοναξιά» είναι ατελείωτη, εκεί όπου τα λάθη δεν επιτρέπονται, εκεί όπου οι ήρωες θα ζωντανέψουν με την πένα της Hannah και θα ζήσουν τις δικές τους ζωές. Ήρωες που θα σας κρατήσουν συντροφιά σε αυτό το αναγνωστικό ταξίδι και είναι βέβαιο πως θα σας μείνουν αξέχαστοι.
“Μια γυναίκα πρέπει να είναι δυνατή σαν ατσάλι εδώ.
Μην περιμένεις ότι θα έρθει κάποιος να σώσει εσένα και την οικογένειά σου. Μόνο εσύ μπορείς. Εδώ επιτρέπεται να κάνεις μόνο ένα λάθος. Το δεύτερο θα σε σκοτώσει!”

(Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου)


Όσο και αν φαίνεται ότι η οικογένεια Ολμπράιτ, είναι οι πρωταγωνιστές του έργου η πραγματική πρωταγωνίστρια είναι η Αλάσκα και η συγγραφέας κατάφερε αριστουργηματικά να μην παρασυρθεί και γράψει έναν απλό «ταξιδιωτικό οδηγό» γι΄ αυτήν την πανέμορφη, ψυχρή και δύσκολη πολιτεία, αλλά να κάνει τους αναγνώστες να «ζήσουν» οι ίδιοι εκεί με τις υπέροχες περιγραφές της.
Έντονη πλοκή, πολύ ανθρώπινη και συναισθηματική ιστορία με κινηματογραφικούς ρυθμούς και εικόνες και με ήρωες που θα λατρέψετε και θα μισήσετε, ήρωες που όλοι έλαβαν την έκταση που απαιτείτο, προκειμένου να αναδείξουν τον χαρακτήρα τους και την ζωή τους. Χωρισμένο σχεδόν σε 3 ενότητες, το βιβλίο. 1974 – 1978 – 1986 οι περίοδοι όπου διαδραματίζεται. Τότε που δεν υπήρχε αστυνομικό τμήμα, ούτε τηλέφωνα και οι άνθρωποι ζούσαν απομονωμένοι από τον υπόλοιπο κόσμο. Η αφήγηση γίνεται κυρίως μέσα από τα μάτια της Leni, της κόρης της οικογένειας. Κλιμακούμενης έντασης η ροή, αφού όσο συνεχίζεται η ιστορία, οι αναγνώστες δεν μπορούν να φανταστούν τι θα συμβεί. Ρεαλιστικοί διάλογοι κάνουν το κείμενο να ρέει. Και αν και οι ήρωες που περνούν στο έργο είναι αρκετοί, είμαστε σίγουροι ότι θα λατρέψετε την Λαρτζ Μαρτζ, όπως κι εμείς.
Καθηλωτικό δυνατό, συγκινητικό και πρωτότυπο, με συναρπαστική αφήγηση, περιγραφές σαν πίνακες ζωγραφικής, τέλεια σμιλευμένους χαρακτήρες και το βασικότερο με άριστη δεξιοτεχνική γραφή από την συγγραφέα. Ένα εκπληκτικό οικογενειακό δράμα, ένας αγώνας επιβίωσης, ένας τρυφερός και πονεμένος έρωτας, ένα κοινωνικό βιβλίο, ένα ατμοσφαιρικό μυθιστόρημα.

Ο Ερντ έχει μόλις επιστρέφει από το Βιετνάμ, όπου ήταν αιχμάλωτος πολέμου, και δεν μπορεί να στεριώσει σε καμία δουλειά. Όταν κληρονομεί ένα σπίτι στην Αλάσκα, διακρίνει μια ευκαιρία διαφυγής και μετακομίζει εκεί με τη σύζυγο και την έφηβη κόρη του. Όμως η προσαρμογή στη νέα πραγματικότητα είναι δύσκολη, παρότι η τοπική κοινωνία τούς υποδέχεται εγκάρδια. Το αφόρητο κρύο, η πείνα και το μόνιμο σκοτάδι του χειμώνα βγάζουν στην επιφάνεια τον χειρότερο εαυτό τού Ερντ που ξεσπά βίαια στην Κόρα, τη γυναίκα του. Εκείνη προσπαθεί με νύχια και με δόντια να κρατήσει την οικογένεια ενωμένη και να προστατεύσει την έφηβη Λένι που, σε πείσμα των σκληρών συνθηκών, βιώνει τον πρώτο της έρωτα…
Μια επική ιστορία για την ανθρώπινη επιβίωση και τον νεανικό έρωτα που ανθίζει κόντρα στις αντιξοότητες της ζωής. Ένα μυθιστόρημα με καφκικές αποχρώσεις, που παράλληλα αναδίδει ελπίδα και δύναμη.

Η διαταραχή του μετατραυματικού στρες που βασάνισε τους βετεράνους πολεμιστές του Βιετνάμ με εφιάλτες, η βιαιότητα που εμφάνισαν αργότερα, η χρήση αλκοόλ, οι λανθασμένες παραστάσεις μαζί με την αδυναμία επανένταξης τους στην κοινωνία και την οικογένεια, η ενδοοικογενειακή βία, η κακοποίηση της γυναίκας, η αμέριστη αγάπη μαζί με τον φόβο και τον πανικό του θύματος μπροστά στο θύτη που καθηλώνει τις γυναίκες στον κύκλο της βίας και οι συνέπειες στον ψυχισμό των παιδιών, είναι στοιχεία που συναντάμε στην «αχανή μοναξιά». Και η αγάπη της μάνας και έως πού μπορεί να φτάσει για το παιδί της. Και ο έρωτας. Ο αγνός έρωτας νέων παιδιών, μα ένας έρωτας σχεδόν καταδικασμένος εκ προοιμίου. Και τα λάθη. Και τα μυστικά. Και η μικρή-κλειστή κοινωνία με τους τόσο ιδιόμορφους και διαφορετικούς χαρακτήρες. Άνθρωποι με διαφορετικές αντιλήψεις και αξίες, που κατέφυγαν εκεί για διαφορετικούς λόγους. Και η δύναμη της θέλησης. Η πίστη, η αγάπη, η οργή, το μίσος, η ζήλεια, η ελπίδα, η δύναμη της αληθινής – ανεκτίμητης φιλίας. Η ζωή στην αγροτική Αλάσκα την δεκαετία του 70.
Η Hannah συμπεριέλαβε όλα αυτά αξιοθαύμαστα και με απόλυτο σεβασμό και μας έδειξε πώς αντιμετωπίζονται οι φόβοι, πόσο ισχυρή είναι η ανάγκη επιβίωσης μέσα και έξω από το σπίτι, την αυτοπροστασία και την δύναμη για ζωή.
Και αν και συνηθίζουμε να γράφουμε χαρακτηριστικά αποσπάσματα από το βιβλίο που δείχνουν κυρίως την γραφή, στην προκειμένη περίπτωση, αυτό είναι αρκετά δύσκολο. Κρυμμένα, σχεδόν πίσω από κάθε λέξη, όλα όσα έγραψε η συγγραφέας, είναι όλο το έργο θαρρείς, «ζωγραφισμένο». Θα αντισταθούμε στο να σας μεταφέρουμε αποσπάσματα που δείχνουν την μαγεία της Αλάσκας. Θα φέρουμε μόνο ένα και αυτό γιατί αφορά ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ, απόσπασμα που αγαπήσαμε και είναι από την επιστολή της Leni στο Πνεπιστήμιο, παράθεμα από τον Τόλκιν…
«…Τα βιβλία είναι οι οδοδείκτες της ζωής μου. Κάποιοι άνθρωποι καταγράφουν το παρελθόν τους με οικογενειακές φωτογραφίες ή βίντεο. Εγώ με τα βιβλία. Με τους ήρωες. Όσο θυμάμαι τον εαυτό μου, τα βιβλία ήταν το καταφύγιό μου. Διαβάζω για μέρη που μπορώ να επισκεφτώ μόνο στη φαντασία μου και ταξιδεύω σε ξένους τόπους, διαβάζω για τη διάσωση των κοριτσιών που δεν ήξεραν ότι στην πραγματικότητα ήταν πριγκίπισσες…»
Φτάνοντας στο τέλος αυτού του αναγνωστικού ταξιδιού, ένα ικανοποιητικό γλυκόπικρο τέλος, θα έχετε βιώσει την ομορφιά και την σκληρότητα της Αλάσκας, θα έχετε κρατήσει τις ζωντανές εικόνες μιας άγριας φύσης που απλόχερα δημιούργησε η συγγραφέας και θα θυμάστε για πολύ καιρό τους ήρωες και όλα όσα έζησαν.

facebookShare on Facebook
TwitterTweet
FollowFollow us
PinterestSave