Συγγραφέας του βιβλίου Η χήρα της λίμνης Μπλεντ – Εκδόσεις Ψυχογιός

Σε μια σταγόνα παραδείσου, στο ένα και μοναδικό νησάκι της Σλοβενίας μας ταξιδεύει μαζί με την ηρωίδα της, η Μαρία Παναγοπούλου. Η Ναυσικά ζούσε ευτυχισμένη με την οικογένειά της και πίστευε πως είχε τα πάντα. Τα έχασε όλα μέσα σε μία νύχτα όταν ο άντρας της αποφάσισε να βάλει τέλος στη ζωή του. Βρέθηκε μόνη, απένταρη, με δυο ανήλικα παιδιά, έναν αθέατο κίνδυνο να την καταδιώκει αλλά και πολλά αναπάντητα ερωτηματικά, σ’ ένα μαγικό αλλά μακρινό τόπο. Μια δυνατή αληθινή ιστορία, από εκείνες που σε καθηλώνουν για τα καλά μέχρι την τελευταία σελίδα, η οποία φθάνει σ’ εμάς μέσα από τις αφηγήσεις της κόρης του ζευγαριού. Η Διώνη ήταν ένα παιδί 11 ετών όταν είδε τον πατέρα της κρεμασμένο και όπως λέει στο Vivlio-life η συγγραφέας «Χρειάστηκαν πολλά χρόνια και ακόμη περισσότερη ψυχανάλυση για να καθαρίσει η κρίση της και να του αποδώσει τις ευθύνες που του αναλογούσαν».

  • Αν και ρομαντικό, το εξώφυλλο του βιβλίου σας δε μας ξεγελά. Λίγο η ομίχλη, λίγο το γκρίζο τοπίο, λίγο η ακίνητη επιφάνεια των σκούρων νερών. Η γυναικεία φιγούρα, ωστόσο, στο κέντρο της είναι εκείνη που εξάρει τη φαντασία μας, επειδή εμείς βλέπουμε σ’ αυτή, την χήρα της λίμνης Μπλεντ! Ας μιλήσουμε για την ηρωίδα σας.
    Η ηρωίδα μου είναι μια γυναίκα που ξεκίνησε να κάνει μια λαμπρή καριέρα στον τραπεζικό τομέα αλλά ο έρωτας την έκανε να αλλάξει δρόμο. Έγινε σύζυγος και μαμά, στήριξε τον σύζυγό της να χτίσει την εταιρία που οραματίστηκαν μαζί και ξαφνικά, μέσα σε μία νύχτα, τα έχασε όλα. Ο άντρας της αυτοκτόνησε και άφησε πίσω του ανεξήγητα μεγάλα χρέη και ένα ιδιόχειρο σημείωμα γεμάτο γρίφους που την οδήγησαν στη Σλοβενία, στη λίμνη Μπλεντ. Μόνη, απένταρη, με δυο ανήλικα παιδιά και έναν αθέατο κίνδυνο να την καταδιώκει, βρέθηκε σε ένα από τα πιο ειδυλλιακά μέρη του κόσμου και έζησε έναν πραγματικό εφιάλτη.
  • Η Ναυσικά ήταν μια ευτυχισμένη γυναίκα. Μέχρι που τα πάντα ανατράπηκαν όταν ο άντρας της «Προτίμησε συνειδητά να καταστρέψει το μέλλον της οικογένειάς του επειδή ο ίδιος φοβήθηκε το παρόν». Είχε άλλες επιλογές ο Νάσος;
    Το θέμα των επιλογών που έχει ένας αυτόχειρας, με προβλημάτισε πολύ κατά τη διάρκεια της συγγραφής του βιβλίου. Θεωρώ πως η αυτοκτονία δεν αποτελεί επιλογή, όσο αξεπέραστο κι αν είναι ή φαντάζει ένα πρόβλημα. Ωστόσο, για να είμαι δίκαιη με τον ήρωα του βιβλίου μου, αυτό που κλήθηκε να αντιμετωπίσει ήταν πολύ μεγαλύτερο από τις δυνάμεις του. Όφειλε να ζητήσει εγκαίρως βοήθεια, να προσπαθήσει να βρει διέξοδο κι όχι να βυθιστεί στο σκοτάδι.
  • Η ιστορία σας είναι πραγματική και στηρίζεται στις αφηγήσεις της Διώνης, κόρης της κεντρικής σας ηρωίδας. Πόσο «χώρο» σας άφησε ώστε να εντάξετε και μυθοπλασία στο μυθιστόρημά σας;
    Η Διώνη μου άφησε άπλετο χώρο και στην πρώτη γραφή υπήρξε αρκετή χρήση της μυθοπλασίας, κυρίως για να προστατεύσω την ταυτότητά της. Γράφοντας όμως τη λέξη «τέλος» αισθάνθηκα απογοήτευση από το αποτέλεσμα και ο λόγος ήταν σαφής: η πραγματικότητα ήταν πολύ πιο δυνατή από τη φαντασία. Επέστρεψα λοιπόν στην αρχή και περιόρισα στο ελάχιστο τη μυθοπλασία, επιτρέποντας στην αλήθεια να γίνει ο απόλυτος πρωταγωνιστής του βιβλίου.
  • Ζητάτε από τους αναγνώστες σας να μην βιαστούν να κρίνουν τους ήρωές σας. Η Διώνη βιάστηκε να κρίνει την απόφαση του πατέρα της;
    Ναι, αλλά ήταν ένα παιδί 11 ετών που είδε τον πατέρα της κρεμασμένο. Του καταλόγισε δειλία, τον κατηγόρησε ότι εγκατέλειψε τη μάνα της, τον αδελφούλη της και την ίδια, του χρέωσε την αδιανόητη περιπέτεια που έζησαν στη λίμνη Μπλεντ. Χρειάστηκαν πολλά χρόνια και ακόμη περισσότερη ψυχανάλυση για να καθαρίσει η κρίση της και να του αποδώσει τις ευθύνες που του αναλογούσαν.
  • κατιδικαμου, #κατιδικαμας, #κατιδικατους. Θα θέλατε να ξέρετε και εκείνα τα γεγονότα αλλά και τα συναισθήματα που κρύβονται πίσω από τα παραπάνω hashtag, τα οποία όμως κράτησε για τον εαυτό της η Διώνη; Το hashtag #κατιδικαμου το χρησιμοποιώ στα social media για να εκφράσω τις προσωπικές μου απόψεις και με μεγάλη χαρά διαπιστώνω ότι συχνά εκφράζουν χιλιάδες φίλων μου. Ήταν ιδέα της ηρωίδας μου να κάνουμε κάτι ανάλογο στο βιβλίο και να καταγράψουμε κάποιες κοινές μας σκέψεις, με την υπογραφή #κατιδικαμας, όπως ήταν και επιθυμία της να κρατήσει κάποια πράγματα αυστηρά για τον εαυτό της. Το σεβάστηκα, όχι επιφανειακά αλλά στην ουσία του και ως εκ τούτου δεν θα ήθελα να ξέρω τα απόκρυφα συναισθήματά της. Η ίδια γνωρίζει πως αν ποτέ το επιθυμήσει είμαι πάντα εδώ.
  • Η ιστορία σας, έρχεται να μας κάνει πιο έντονο το ερώτημα: Σίγουρα γνωρίζω καλά τον άνθρωπο που κοιμάται δίπλα μου; Άραγε ποιο σημάδι αν δεν προσπερνούσε η Ναυσικά ίσως είχε αντιληφθεί πως ο Νάσος είχε μυστική ζωή;
    Δεν ήταν ένα το σημάδι. Υπήρχαν μικρά μικρά προειδοποιητικά σημαδάκια, σκόρπια μέσα στην καθημερινότητα που τα αγνοούσε, υποκρινόταν ότι δεν τα έβλεπε, επέλεγε να συνεχίζει τη βολεμένη ζωή της από το να τα αντικρύσει και να τους επιτρέψει να ανατρέψουν τα πάντα. Εκτιμώ πως σε όλες τις σχέσεις που ο ένας εκ των συντρόφων ζει μια μυστική ζωή, υπάρχουν τέτοια δείγματα, συχνά οφθαλμοφανή αλλά δεν είναι εύκολο να αναμετρηθείς μαζί τους. Θα πρέπει να παραδεχτείς στον εαυτό σου πρωτίστως, ότι έκανες λάθος επιλογή συντρόφου και αυτό πονάει.
  • Λίμνη Μπλεντ. Να ξέρατε πόσο θα θέλαμε να βρεθούμε σ’ αυτή τη “σταγόνα παραδείσου”… Μιλήστε μας για την όμορφη πινελιά της Σλοβενίας.
    Αγνοούσα την ύπαρξη αυτού του παραμυθένιου τόπου, μέχρι που γνώρισα την ηρωίδα του βιβλίου μου. Η Σλοβενία είναι γεμάτη με υπέροχες λίμνες όμως η λίμνη Μπλεντ έχει την ιδιαιτερότητα ότι φιλοξενεί στα τιρκουάζ νερά της το μοναδικό νησί της χώρας. Πολύ μικρό σε έκταση, μέσα σε δυο ώρες μπορείς να το γυρίσεις ολόκληρο με τα πόδια, πάνω του φιλοξενεί την καθολική εκκλησία της Παναγίας και πέντε μικρά κτίρια που εξυπηρετούν τις ανάγκες του ναού. Στις παρουσιάσεις του βιβλίου μου, προβάλλω ένα βίντεο που ξεναγεί τους αναγνώστες στο νησί και χαίρομαι όταν μου λένε πως η συγκλονιστικής ομορφιάς εικόνες που βλέπουν είναι όπως ακριβώς τις είχαν φανταστεί μέσα από τις περιγραφές μου.
  • «Καμπάνα των ευχών». Σας γεννήθηκε η επιθυμία καθώς γράφατε το βιβλίο να την χτυπήσετε για να κάνετε τη μία και μοναδική ευχή που σας επιτρέπει ο θρύλος; Η Παναγιά της λίμνης Μπλεντ είναι γνωστή γιατί στο καμπαναριό της βρίσκεται η αποκαλούμενη «καμπάνα των ευχών». Σύμφωνα με τον τοπικό θρύλο ο καθένας μπορεί να τη χτυπήσει παρακαλώντας την Παναγιά να υλοποιήσει μια επιθυμία του, αλλά υπό τον όρο στον καθένα αναλογεί μόνο μία ευχή για όλη του τη ζωή. Θα ήθελα πολύ να είχα κάνει τη δική μου αρκετά χρόνια νωρίτερα, κάπου εκεί στα 25 με 30 μου, γιατί όσο μεγαλώνουμε η επιθυμία όλων είναι κοινή. Υγεία, υγεία, υγεία για τα αγαπημένα μας πρόσωπα και για εμάς. Ο νεότερος εαυτός μας, μάλλον θα τολμούσε μια διαφορετική ευχή.
  • «Ανόητοι που είμαστε οι άνθρωποι! Αναβάλουμε μικρές ή μεγάλες επιθυμίες, κρατάμε μούτρα σε αυτούς που αγαπάμε, αφήνουμε τον χρόνο να κυλάει, ενώ γνωρίζουμε από τη μέρα που γεννιόμαστε πως δεν είναι απέραντος». Σκέψη δικιά σας, που μέσα από την ηρωίδα σας τσιγκλά τις δικές μας σκέψεις. Εσείς κατορθώσατε να βάλετε τέλος στις αναβολές;
    Αυτό είναι ένα σημείο του βιβλίου μου που με αντιπροσωπεύει απόλυτα. Προσωπικά έχω δουλέψει πολύ τα τελευταία χρόνια για να μη ζω μια ζωή σε αναβολή. Έχασα χρόνο κάνοντας όλα όσα περιγράφονται σε αυτήν την παράγραφο, αλλά όταν το αντιλήφθηκα έκανα προσπάθεια και το διόρθωσα. Πιστεύω πολύ στην «αυτοδιόρθωση», όσων ετών κι αν είναι κάποιος.
  • Τέτοιες μέρες πέρσι “ψαχνόμασταν” με την λέξη stalking που βάλατε στην ζωή μας. Και, να, που η έμμονη παρενοχλητική παρακολούθηση που πραγματευόταν το μυθιστόρημα «Οι γυναίκες δεν κλαίνε», έφερε το πρώτο θύμα. Ένας παράλογος και άδικος θάνατος. Ποια ήταν η πρώτη σκέψη της Μπιάνκα;
    Όταν εκδόθηκε το βιβλίο μου «Οι γυναίκες δεν κλαίνε» το stalking ήταν μια έννοια γνωστή μόνο στις νεότερες ηλικίες και νιώθω την ανάγκη να ευχαριστήσω τις Εκδόσεις Ψυχογιός που τόλμησαν να δώσουν το πράσινο φως σε ένα θέμα άγνωστο στο ευρύ κοινό. Δυστυχώς, το stalking, η εμμονή, η αρρωστημένη παρακολούθηση που μπορεί να φτάσει και στον φόνο, έγιναν πια στοιχεία της καθημερινότητάς μας και στην Ελλάδα. Η Μπιάνκα, η ηρωίδα μου και ένα από τα πρώτα θύματα αυτού του φαινομένου, πέρασε πολλές νύχτες κλαίγοντας μετά τη δολοφονία της Κυριακής Γρίβα, βίωσε αμέτρητη οργή γιατί την ίδια χαλαρή και αδιάφορη αντιμετώπιση από τις αστυνομικές αρχές είχε υποστεί και η ίδια, κάποια στιγμή αισθάνθηκε και ενοχές γιατί τόλμησε να μου εμπιστευτεί την περιπέτειά της και να γίνει βιβλίο αλλά δεν βρήκε τη δύναμη να εμφανιστεί με το πρόσωπό της και να φωνάξει, εγκαίρως, ότι το stalking σκοτώνει
  • «Ο αιφνιδιασμός αποκαλύπτει τα πραγματικά πρόσωπα των ανθρώπων». Σε ποιον βαθμό τον χρησιμοποιείτε για να αντικρίσετε πρόσωπα πίσω από προσωπεία;
    Όταν υποψιάζομαι πως κάποιος φοράει προσωπείο, καταφεύγω στον αιφνιδιασμό. Διαρκεί λίγα μόνο λεπτά αλλά προφταίνω να παρατηρήσω τις πρώτες αυθόρμητες αντιδράσεις, να διαβάσω στα μάτια την ανεπεξέργαστη αλήθεια του, προτού προφτάσει να οργανωθεί και να συνεχίσει να υποκρίνεται.
  • Είναι οι σπουδές σας στην Κοινωνιολογία και τα προγράμματα Εφαρμοσμένης Εγκληματολογίας και Θετικής Ψυχολογίας που ολοκληρώσατε ή η δημοσιογραφία και τα καυτά θέματα που καταπιαστήκατε τελευταία που σας βάζουν τόσο βαθιά στον ψυχισμό των ηρώων σας;
    Οι σπουδές με βοηθούν πολύ, η δημοσιογραφία επίσης, ωστόσο υπάρχει και μια έμφυτη διάθεση να εμβαθύνω στις προσωπικότητες των ανθρώπων, να φοράω τα παπούτσια τους, να τους καταλαβαίνω ή τουλάχιστον να προσπαθώ. Το γεγονός πως γράφω πάντα αληθινές ιστορίες, με φέρνει σε επαφή με αρκετούς από τους πραγματικούς ήρωες και μου δίνει τη δυνατότητα να κάνω μια γενναία βουτιά στις ψυχές τους. Αυτή είναι άλλωστε η μαγεία της συγγραφής για μένα.
  • Ψυχαναγκαμός με τη συμμετρία. Θέλετε να ισιώνετε τα πάντα γύρω σας. Ζείτε μαζί του και δείχνετε να τον απολαμβάνετε. Άλλωστε μια ανάρτησή σας γι αυτόν ήταν ο λόγος που γνωρίσατε τη Διώνη. Πώς νιώθετε όταν δεν μπορείτε να ισιώσετε τους ανθρώπους γύρω σας; Όταν γνωρίζετε την αλήθεια που κρύβεται πίσω από τους “στραβούς” πρωταγωνιστές ενός ρεπορτάζ, αφού όπως λέτε το σώμα «είναι μεγάλος χαφιές» και λέει πάντα την αλήθεια όσο και αν πασχίσουμε να κρύψουμε;
    Πράγματι, βασανίζομαι από τον ιδεοψυχαναγκασμό της συμμετρίας, ισιώνω πίνακες στους τοίχους, τα χαλάκια των διαμερισμάτων της πολυκατοικίας, τα διακοσμητικά αντικείμενα, τα ρούχα στις ντουλάπες μου, τα καλαμάκια στα συρτάρια… ισιώνω τα πάντα. Με τους «στραβούς» ανθρώπους, όμως, δεν έχω αυτή τη δυνατότητα. Προσπαθώ απλώς να τους αντιλαμβάνομαι εγκαίρως και να τους κρίνω ακριβοδίκαια, με τον τρόπο που τους αξίζει.
  • Για άλλη μια φορά, σε περίπου τριακόσιες σελίδες τα έχετε πει όλα. Ίσως θα ήταν περιττή και μία σελίδα επιπλέον. Δε σας κρύβω πως το απολαμβάνω, στην ανάγνωση επειδή γνωρίζω πως αυτό το βιβλίο δε θα κάνει κοιλιά και άρα δε θα βαρεθώ, ούτε θα κουραστώ. Μήπως πρέπει να αναθεωρήσουμε… γενικά;
    Σε αυτό με έχει βοηθήσει, σαφώς, η δημοσιογραφία. Τα δημοσιογραφικά κείμενα είναι πάντα περιορισμένης έκτασης και η τηλεόραση έχει πολύ ασφυκτικά χρονικά πλαίσια. Μαθαίνεις να κρατάς μόνο την ουσία, να αποφεύγεις το περιττό και να μην κάνεις «κοιλιά» φλυαρώντας. Επιπλέον, ως αναγνώστρια με κουράζει πολύ η «φλυαρία» στα βιβλία και έτσι την αποφεύγω συνειδητά ως συγγραφέας.

Λίγα λόγια για το βιβλίο
«Η λίμνη Μπλεντ είναι μια σταγόνα παραδείσου πάνω στη γη. Από τα νερά της αναδύεται το μοναδικό νησάκι της Σλοβενίας, που έχει έκταση μόλις ένα στρέμμα και φιλοξενεί την εκκλησία της Παναγίας με τη φημισμένη καμπάνα των ευχών. Αυτόν τον παράδεισο επέλεξε ο άντρας μου για να στήσει την κόλασή του. Μετά τον αιφνίδιο θάνατό του, άφησε πίσω του υπέρογκα χρέη και ένα ιδιόχειρο σημείωμα γεμάτο ακατανόητους γρίφους, που με ανάγκασαν να εγκαταλείψω την Ελλάδα και να ταξιδέψω εδώ. Χωρίς γονείς, συγγενείς και φίλους, άστεγη και απένταρη στα σαράντα ένα μου χρόνια, με δύο ανήλικα παιδιά και έναν ανελέητο διώκτη στο κατόπι μου. Αυτά που με περίμεναν στο Μπλεντ συμβαίνουν μόνο στους εφιάλτες. Σίγουρα θα σας γινόμουν συμπαθής αν υποκρινόμουν τη δυστυχή χήρα, την αφελή γυναίκα που εμπιστεύτηκα τον λάθος άντρα. Η δική μου αλήθεια, όμως, είναι εντελώς διαφορετική. Και ξεπερνάει κατά πολύ τη δική σας φαντασία…»
Μια αληθινή ιστορία, γεμάτη καταιγιστικές ανατροπές, με φόντο την παραμυθένια λίμνη Μπλεντ στη Σλοβενία.

Βιογραφικό
Η Μαρία Παναγοπούλου γεννήθηκε και μεγάλωσε στον Πειραιά. Το πραγματικό της επίθετο είναι Παναγοηλιοπούλου, αλλά σε ηλικία 19 ετών, όταν ξεκίνησε να εργάζεται ως ρεπόρτερ στο ραδιόφωνο του ΣΚΑΪ, αναγκάστηκε να το περικόψει αφού ήταν γλωσσοδέτης για τους παραγωγούς των εκπομπών. Σπούδασε Κοινωνιολογία στο Πάντειο Πανεπιστήμιο. Έχει εργαστεί στο ραδιόφωνο, στην τηλεόραση, σε περιοδικά και εφημερίδες, αλλά και στον χώρο των δημοσίων σχέσεων και της επικοινωνίας. Πρόσφατα ολοκλήρωσε ένα πρόγραμμα Εφαρμοσμένης Εγκληματολογίας στο Πάντειο Πανεπιστήμιο και τώρα φοιτά στο πρόγραμμα Θετικής Ψυχολογίας. Τα τελευταία χρόνια την παρακολουθούμε καθημερινά στο STAR, στην εκπομπή της Ζήνας Κουτσελίνη «Αλήθειες με τη Ζήνα».

facebookShare on Facebook
TwitterTweet
FollowFollow us
PinterestSave