Συγγραφέας του βιβλίου «Οι Απείθαρχοι» – Εκδόσεις «Κάκτος»

Σπουδαίοι άνθρωποι συνυπάρχουν σ’ έναν ουρανοξύστη που αναπνέει και κινείται, απολαμβάνοντας την παράταση ζωής που τους προσφέρει η Σεμίνα Διγενή στο απολαυστικό της μυθιστόρημα, καταργώντας αιώνες και αποστάσεις. Τα πρώτα ονόματα που σημείωσε στη λίστα των ενοίκων καθώς ετοίμαζε τη σύγχρονη Βαβέλ, ήταν «ο Μπόουι, ο Βέγγος και ο Λένιν ταυτόχρονα!». «Έπρεπε να βρω ένα άλλοθι για να μπορώ να είμαι συνέχεια μαζί τους», λέει στο Vivlio-life. Και το βρήκε… «Έγινα νταντά τους, οικονόμος τους, υπηρέτριά τους, ψυχαναλυτής τους, έπαιξα όσους ρόλους μου ανέθεσαν». Μέσα από αυτούς τους απίθανους ρόλους και την εκπληκτική της πένα, τη βλέπουμε να πίνει τον καφέ της με τον Ρόμπιν Γουίλιαμς, να βρίσκεται στην εξορία με τον Θανάση Βέγγο και τον Μάνο Κατράκη, να απολαμβάνει το δείπνο της με τον Τάκη Σπυριδάκη και τη Μαρίκα Νίνου…
Ευτυχώς που «Οι Απείθαρχοι» άφησαν και λίγο χώρο για όλους εμάς τους αναγνώστες! Μας επέτρεψαν να μπούμε στη ζωή τους, μέσα από ένα κινηματογραφικό σενάριο που πολλοί θα ζήλευαν. Έτσι, μαθαίνουμε λεπτομέρειες για τη ζωή τους, που χρόνια συγκέντρωνε και αποφάσισε να μοιραστεί μαζί μας η Σεμίνα, φροντίζοντας η δημοσιογράφος να είναι πάντα παρούσα και υποστηρικτική στη συγγραφέα.

Ένας κόκκινος ουρανοξύστης σε μια εξαϋλωμένη ουτοπική πόλη κυριαρχεί στο βιβλίο σας. Οι χώροι του μυρίζουν γιασεμί, έχει σφυγμό, ανασαίνει και κινείται συνεχώς. Ποιος είναι ο λόγος που εκεί «μένουν κάποιοι που δεν χωρούν πουθενά»;
Εκεί πιστεύω ότι τους άξιζε να μείνουν και να απολαύσουν την κάπως αλλόκοτη παράταση των ζωών τους, που τους επεφύλαξα, με όσα συνεπάγεται κάτι τέτοιο…
”Φιλοξενώντας” αυτά τα πλάσματα στο σύμπαν του ολοζώντανου κόκκινου πύργου, (με τις δυνατότητες επιλογής εποχών, συναισθημάτων και περιοχών στους ορόφους του), ονειρεύτηκα να καταργήσω τους αιώνες και τις αποστάσεις που τους χώριζαν. Ήθελα μ’ αυτήν την συνύπαρξή τους, ν’ αντιμετωπίσουν τον χωροχρόνο, όπως ακριβώς του αξίζει, σαν έναν και ενιαίο. Και φυσικά να τον αξιοποιήσουν όπως ήθελαν.

Κωδικός εισόδου «ασφοδελός λειμώνας». Μια έκφραση του Ομήρου για τον τόπο που κατοικούν τα πνεύματα των νεκρών, ο οποίος παραπέμπει στον παράδεισο. Είναι ο κόκκινος ουρανοξύστης ο προθάλαμος του παραδείσου των απείθαρχων;
Μπερδεμένο πράγμα (ως κόνσεπτ) ο παράδεισος κι εννοείται πως έχουν εντελώς διαφορετική εικόνα γι’ αυτόν πχ. ο Σαραμάγκου, ο Φρόιντ, ο Κομπέιν ή η Γουάινχαουζ… Άσε που ο Νίτσε πιστεύει πως στον Παράδεισο όλοι οι ενδιαφέροντες άνθρωποι απουσιάζουν και ο Προυστ πως οι αληθινοί παράδεισοι είναι οι παράδεισοι που έχουν χαθεί. Εγώ πάντως συντάσσομαι με τον Τουαίην που προτρέπει να πάμε στον Παράδεισο για το κλίμα και στην Κόλαση για την παρέα.

Στα διαμερίσματα των πενήντα ορόφων έχετε τακτοποιήσει σπουδαίους ανθρώπους. Ανάμεσά τους ο Πάμπλο Πικάσο, η Κατερίνα Γώγου, ο Προυστ, η Ντίτριχ, ο Αινστάιν, η Κοτοπούλη , ο Βίκτωρ Ουγκώ, ο Νίτσε, ο Χόκινγκ… Ποιο ήταν το όνομα, που πρώτο σημειώσατε στην πολυσέλιδη λίστα σας;
Ο Μπόουι, ο Βέγγος και ο Λένιν ταυτόχρονα!

Άραγε, χωρούσαν κι άλλοι στη σύγχρονη Βαβέλ; Με ποιο κριτήριο έγινε η επιλογή τους; Το ρωτώ, επειδή παρατηρώντας ένα προς ένα τα ονόματα που συνθέτουν τον παράδοξο κόσμο σας, διαπιστώνω πως μόνο η Κέϊτ Γουίνσλετ και ο Άντονι Χόπκινς βρίσκονται στη ζωή και βέβαια κάποια μέλη της «Γλυκιάς συμμορίας»…
Χωρούσαν σίγουρα, άλλοι τόσοι. Αυτοί που πρόλαβαν να μπουν, είναι αυτοί που σκεφτόμουν πιο έντονα, ίσως και πιο βασανιστικά.

Ανάμεσά τους κι εσείς. «Μένω εκεί με νοίκι. Νοίκι θεωρείται η υποχρέωσή μου να παρέχω ψυχολογική υποστήριξη, φροντίδα ή έστω συντροφιά στους ενοίκους του κτηρίου…», γράφετε. Μιλήστε μας για το ρόλο σας.
Έπρεπε να βρω ένα άλλοθι για να μπορώ να είμαι συνέχεια μαζί τους. Έγινα νταντά τους, οικονόμος τους, υπηρέτριά τους, ψυχαναλυτής τους, έπαιξα όσους ρόλους μου ανέθεσαν. Τους έβλεπα να γίνονται φίλοι και ν αλληλοπροστατεύονται, να γίνονται εραστές, κάποιοι να παραμένουν εχθροί στην αιωνιότητα, κάποιοι να γίνονται οικογένεια, κάποιοι να κάνουν συνέχεια πάρτι, κάποιοι να μη σταματούν να αυτοκτονούν, άλλοι να επινοούν νέες μορφές αντίστασης και κάποιοι άλλοι να ξημεροβραδιάζονται στο Ρετιρέ της Λήθης.

Σπουδαίοι άνθρωποι του θεάτρου, εμπλέκονται με τα κεφάλαια του βιβλίου, μέσα από μικρά videos -μονόπρακτα, που μπορεί κανείς να παρακολουθήσει στο κανάλι σας #SeminaDigeniOffìcial…
Ναι και τους ευχαριστώ πολύ για τον τρόπο που διάβασαν κάποια αποσπάσματα του βιβλίου. Ανάμεσά τους, ο Γιάννης Στάνκογλου με τον αγαπημένο του Ντέιβιντ Μπόουι στο Λονδίνο, η Ελένη Ράντου με τον Ρολάν Μπαρτ και την Μαρίκα Νίνου στην Κοκκινιά, ο Γρηγόρης Βαλτινός με τον Αινστάιν, τον Χόκινγκ και την Γουαινχάουζ στο Κάμντεν Τάουν, ο Βασίλης Χαραλαμπόπουλος με τον Προυστ και την Κοτοπούλη στην Ομόνοια , ο Γιώργος Κιμούλης με τον Σαραμάγκου και τον Βέγγο στη Μακρόνησο, η Βίκυ Σταυροπούλου με τον Ουγκώ στα Πυρηναία, ο Χρήστος Χατζηπαναγιώτης με τον Ρόμπιν Γουίλλιαμς στο Σικάγο, ο Νίκος Κουρής με τον Πικάσο στο Παρίσι, ενώ η Πέγκυ Τρικαλιώτη με την Κατερίνα Διδασκάλου ερμηνεύουν σύντομες ιστορίες κοριτσίστικων τραυμάτων.

Έχετε φροντίσει μεταξύ άλλων να υπάρχει «όροφος αυτοκτονιών», «όροφος προδοσιών», «περιττών εξηγήσεων», ακόμη και «εξομολογήσεων»… Ας κάνουμε μία στάση στον δέκατο όροφο. Τον «όροφο του τίποτε». Τι μας περιμένει εκεί;
Θεωρώ πως είναι από τους πιο ενδιαφέροντες. Δυστυχώς δεν νομίζω πως πρέπει να πω κάτι περισσότερο γι’ αυτόν, πρέπει ο αναγνώστης να τον επισκεφτεί για να καταλάβει τι παίζεται εκεί και γιατί είναι σημαντικός.

Κρατήσατε τον προνομιούχο πεντηκοστό όροφο για το «Ρετιρέ της λήθης». Τον έχουν ανάγκη αυτό τον όροφο της λησμονιάς οι φίλοι σας;
Υπάρχουν στιγμές, που μπορεί και να χρειάζονται κάποιες διαγραφές. Όταν πήζουμε στα “εισερχόμενα”, μπορεί και να επιβάλλονται μερικές εκκαθαρίσεις, για να εξοικονομηθεί χώρος. Μάλλον είναι υγιεινό και μάλλον κάνει καλό. Ανήκω όμως, σ αυτούς που… δεν το κάνουν αυτό. Δε σβήνω τίποτε, συνεχώς “αγοράζω” χώρο για να χωρέσουν τα καινούργια. Τον Όροφο της Λήθης, τον δημιούργησα μόνο για τους ήρωές μου, νιώθοντας πως για κάποιους απ’ αυτούς, λειτουργούσε ιαματικά. Μου άρεσε να τους παρακολουθώ να εξαγνίζονται από επώδυνες ή τοξικές αναμνήσεις, από βασανιστικές λύπες διαρκείας και να επουλώνουν ματωμένες ραγάδες κάποιων αναμνήσεών τους.

Πώς είναι να πίνει κανείς τον πρωινό του καφέ με τον Ρόμπιν Γουίλιαμς, να συνυπάρχει στην εξορία με τον Θανάση Βέγγο και τον Μάνο Κατράκη, να πηγαίνει βόλτες με τον Ντέιβιντ Μπόουι, να συζητά με τον Λένιν και τον Κώστα Βάρναλη, να χουζουρεύει με την Μέριλιν Μονρόε και τον Χεμινγουέι, ν’ απολαμβάνει δείπνο με τον Τάκη Σπυριδάκη και συνταγές με την Μαρίκα Νίνου;
Συναρπαστικό. Και για να πω την αλήθεια, μου λείπουν πολύ. Όσον καιρό διαρκούσε η συγγραφή του βιβλίου, ξυπνούσα κάθε μέρα με τη χαρά της “συνάντησής” μου μαζί τους. Δεν ήξερα ποτέ τι θα γινόταν, τι θα προέκυπτε, πήγαινα να τους βρω με λαχτάρα και τρακ. Ένιωθα σαν να μου υπαγόρευαν τι έπρεπε να γράψω.

Κάθε κεφάλαιο αυτού του υπέροχα διαφορετικού βιβλίου σας, κλείνει με μία λέξη που γράφετε με κεφαλαία γράμματα, όπως: ΦΟΒΟΣ – ΗΔΟΝΗ – ΘΑΝΑΤΟΣ – ΠΑΘΟΣ – ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ – ΖΗΛΙΑ – ΠΟΝΟΣ – ΕΡΩΤΑΣ… Αν πάρουμε τη λέξη από το τέλος του κάθε κεφαλαίου και την τοποθετήσουμε στην αρχή του θα έχουμε άραγε μία «απείθαρχη» μονολεκτική περίληψη με τη μορφή τίτλου;
Πιθανόν, αλλά προτιμώ τους τίτλους στους οποίους κατέληξα. Οι λέξεις αυτές του τέλους κάθε κεφαλαίου, πιο πολύ κραυγές είναι, παρά τίτλοι.

Ανάμεσα σε έμπνευση, βαθιές σκέψεις, επιλεγμένες λέξεις αλλά και έξυπνους διαλόγους μεταξύ προσώπων (που αν και δε γνωρίστηκαν ποτέ τα πάνε μια χαρά), διαβάζουμε πληροφορίες που προέρχονται από το ρεπορτάζ και την έρευνα. Πόσα χρόνια συγκεντρώνατε αυτές τις μικρές και μεγάλες λεπτομέρειες της ζωής τους;
Επειδή τα περισσότερα απ’ αυτά τα πλάσματα με έχουν απασχολήσει πολύ στη ζωή μου, γνώριζα αρκετά γι’ αυτά, αν και ποτέ δεν θα πάψω να ψάχνω να μάθω κι άλλα. Διασταύρωνα μόνο κάποιες ημερομηνίες, τοποθεσίες και ονόματα. Η δημοσιογράφος ήταν πάντα παρούσα και υποστηρικτική στη συγγραφέα.

Πίσω από το μυθιστόρημά σας υπάρχει μια σπουδαία σκηνοθετική δουλειά. Tο γράφετε, άλλωστε, ευχαριστώντας την Κίρκη που σας βοήθησε στη “σκηνοθεσία” του παράδοξου κόσμου σας. Όταν εμείς διαβάζουμε τους «Απείθαρχους» μήπως εσείς τους παρακολουθείτε σε κινηματογραφική ταινία;
Πρώτα το είδα στο μυαλό μου σε εικόνες και μετά ήρθαν οι λέξεις. Χάρηκα πολύ που κάποιοι κριτικοί χαρακτήρισαν “κινηματογραφικό τον τρόπο γραφής των “Απείθαρχων”, κάποιοι το είπαν “βιβλιοταινία”, αλλά και “σουρεαλιστικό σενάριο που θα μπορούσε να είναι ταινία”.

Κλείνοντας αυτή την πολύ ενδιαφέρουσα συνέντευξη μιλήστε μας για την επιλογή του εξωφύλλου. Η κυρία με το μπλε φόρεμα θα μπορούσε να είναι κάποια απείθαρχη ηρωίδα σας, θα μπορούσε όμως να είστε και εσείς…
Ο πίνακας του εξωφύλλου είναι του σπουδαίου εικαστικού Κωστή Γεωργίου. Όλες οι ηρωίδες του βιβλίου θα μπορούσαν να είναι αυτή η κυρία του πίνακα. Κι εγώ φυσικά. Κι όλες θα επιλέγαμε σίγουρα αυτά τα συγκεκριμένα χρώματα, για την παράξενη Βαβέλ μας, όπου περιέργως όλοι συνεννοούνται άψογα. Ακόμη και μέχρι το αναπάντεχο τέλος.

Λίγα λόγια για το βιβλίο
Στο μεταιχμιακό σύμπαν του Κόκκινου Ουρανοξύστη μιας εξαϋλωμένης ουτοπικής πόλης, ζουν κάποιοι που δεν χωρούν πουθενά. Σ’ αυτό το πεδίο των απροσδόκητων συναντήσεων και αισθητηριακών εμπειριών, η γυναίκα που τους φροντίζει σαγηνεύεται απ’ αυτούς και δημιουργεί ισχυρούς δεσμούς με όλους τους ενοίκους των ορόφων του Επανασχεδιασμού, των Τραυμάτων, των Αυτοκτονιών, της Εντροπίας, του Τίποτε, του Παιδικού Εαυτού, των Πειραμάτων, μέχρι και του Ρετιρέ της Λήθης. Με βοηθούς δύο παράξενους επιστάτες, που συνεχώς μεταμορφώνονται ρουφώντας κάθε σταγόνα δανεικών ζωών, συμβιώνει με τον Μπόουι, τον Λένιν, τον Προυστ, τη Νίνου, τον Μπέρνχαρντ, τον Αϊνστάιν, τον Βάρναλη, τη Γουάινχαουζ, τον Σιδηρόπουλο, τον Χόκινγκ, τον Βέγγο, τον Κομπέιν, τον Μπαρτ, την Κέιν, τον Πικάσο, τη Μονρόε και άλλους. Θα καταφέρει τελικά ο παράδοξος κόσμος των Απείθαρχων, να πάρει μια καθοριστική απόφαση για τη Μνήμη του Κόσμου;

Βιογραφικό
Η Σεμίνα Διγενή σπούδασε Πολιτικές Επιστήμες στη Σιένα και Ηλεκτρονική Δημοσιογραφία στην Ρώμη. Υπήρξε μέλος της Ένωσης Ξένων Ανταποκριτών Ιταλίας, STAMPA ESTERA. Εργάστηκε στις εφημερίδες «Ελευθεροτυπία», «Αυγή», «Εξόρμηση», «Απογευματινή», «Εθνος της Κυριακής», «Αδέσμευτος Τύπος», στην ιταλική «ΑVANTI», στα ραδιόφωνα του «ΣΚΑΙ», του «Αντέννα», του «Δεύτερου Προγράμματος» της ΕΡΤ και σε πολλά περιοδικά. Υπήρξε αρχισυντάκτρια, project manager, εμπνεύστρια πολλών τηλεοπτικών projects που σημείωσαν μεγάλη επιτυχία και παρουσιάστρια δεκάδων εκπομπών στη δημόσια και ιδιωτική τηλεόραση από το 1982 μέχρι το 2009. Ανάμεσά τους, το πρωτοποριακό «Τρεις στον αέρα», το «Εδώ και Σήμερα», το «ΜΑDΕ ΙΝ GRΕΕCΕ», οι «Ιστορίες γι’ Αγρίους», η «Μηχανή του Χρόνου», το «Πέστο στη Σεμίνα», η «Ώρα Ελλάδος», οι «Αταίριαστοι», οι «Εντιμότατοι Φίλοι», το «Κοίτα τι έκανες», το «Τοp Stories» κ.α. Διετέλεσε επίσης, Διευθύντρια Προγράμματος του τηλεοπτικού σταθμού «ALPHA», Σύμβουλος Προγράμματος στην ΕΡΤ και παραγωγός ντοκιμαντέρ σε Αμερική, Κούβα, Γαλλία, Μεγ. Βρετανία, Κίνα, Μογγολία, Ν. Αφρική, Σρι Λάνκα, Γερμανία κ.α. Μερικές από τις αποκλειστικές και πολυσυζητημένες συνεντεύξεις της, είναι αυτές με τον Μ. Καντάφι στη Λιβύη, με τους Βιττόριο Γκάσμαν, τον Αντρέ Σεγκόβια, τον Αλμπέρτο Σόρντι, τον Ούγκο Τονιάτσι, την Λίνα Βερτμίλερ, τον Τζανκάρλο Τζανίνι και τον Φεντερίκο Φελίνι στην Ιταλία, με τον εγγονό του Στάλιν και τον Εντβαρ Σεβαρντνάντζε στη Γεωργία, τα παιδιά του Τσε Γκεβάρα στην Κούβα, αλλά και τον σύντροφό του στο θρυλικό τους ταξίδι στη Λατ. Αμερική, Αλμπέρτο Γκρανάδο. Έχει βραβευτεί με 18 βραβεία για το έργο και την προσφορά της στην ελληνική τηλεόραση και 12 για την πολυετή φιλανθρωπική της δράση. Από το 2009 είναι πρόεδρος της ΜΕDΙΑSΟUΡ Α.Ε., δύο από τις επιχειρηματικές δραστηριότητες της οποίας είναι τα δημοφιλή sites mediasoup.gr και onlytheater.gr. Τα τελευταία χρόνια είναι υπεύθυνη Πολιτισμού στην εφημερίδα REAL NEWS, όπου διατηρεί το δισέλιδο ΜAGIC BUS και κάθε Παρασκευή βράδυ στις 10 επιμελείται και παρουσιάζει στον ραδιοφωνικό σταθμό REAL FM την εκπομπή FEELING GOOD.

facebookShare on Facebook
TwitterTweet
FollowFollow us
PinterestSave