Ποιητική Συλλογή «Αλμυρές μπουκαμβίλιες» – Εκδόσεις Συρτάρι
Αφιερωμένη στον έρωτα, που της δίνει φτερά και την εξυψώνει και στη συνομιλία μας τον χρωμάτισε με κόκκινο, είναι αφιερωμένη η ποιητική συλλογή της Χρυσοβαλάντου Κονδύλη. Όπως λέει στο Vivlio-life «Δεν ξέρω αν υπάρχει κάτι πιο πάνω από τον έρωτα. Ο έρωτας, μου δίνει φτερά, με εξυψώνει. Είναι η αιτία που γράφω ποίηση. Για την ακρίβεια έρωτας και ποίηση είναι για μένα δύο έννοιες ταυτόσημες». Ποιοι είναι, όμως, οι ομορφότεροι στίχοι της ζωής της; Εκείνοι που δε γράφτηκαν σε χαρτί. «Καλό είναι κάποιοι “στίχοι” να μην γραφτούν ποτέ· να μείνουν γραμμένοι στις καρδιές εκείνων που τους ζουν. Για τον καθένα μας, βέβαια, αυτοί οι στίχοι είναι διαφορετικοί· εκεί όπου ξεχειλίζει ψυχή, εκεί πάντοτε γράφονται τα ομορφότερα αριστουργήματα. Αυτές τις στιγμές να αναζητάτε και είμαι σίγουρη πως εκεί θα βρείτε τους ωραιότερους στίχους· εκεί που ξεχειλίζει η ψυχή».
- Προσθέσατε στις αγαπημένες σε όλους μπουκαμβίλιες γεύση. Γιατί επιλέξατε να τις πασπαλίσετε με αλάτι;
Η αλμύρα έχει ποτίσει τις μπουκαμβίλιες στο νησί μου, την Νάξο. Συμβολίζει την θάλασσα, που την λατρεύω και έχει σταθεί η αφορμή για την έμπνευσή μου ουκ ολίγες φορές. Βέβαια, αλμυρά είναι και τα δάκρυα. Τα ποιήματα μου έχουν γραφτεί σε στιγμές που ένιωθα πολύ έντονα συναισθήματα, άλλοτε χαράς και άλλοτε λύπης. Και τα δάκρυα μου έχουν ποτίσει κάθε λέξη μου. Το δάκρυ είναι το απόσταγμα της ψυχής μας, όπως αυτή η ποιητική συλλογή, είναι το απόσταγμα της δικής μου ψυχής. - Πάντως οι «Αλμυρές μπουκαμβίλιες» είναι το τελευταίο ποίημα της συλλογής σας με τίτλο «Ανάμνηση». Υπάρχει κάποια προσωπική «αλμυρή» ανάμνηση που κρύβεται πίσω του;
Φυσικά και υπάρχει. Ο αποχωρισμός με τον άνθρωπό μου είναι αναπόφευκτη πραγματικότητα τα χρόνια των σπουδών μου. Είμαστε μαζί από παιδιά οπότε αντιλαμβάνεται εύκολα κάνεις πόσο δύσκολη είναι η απόσταση ανάμεσα σε δύο ερωτευμένους· πως εκείνη την ώρα της αναχώρησης μέχρι και τα φιλιά μας λούζει η αλμύρα. Οπότε, μέχρι να τον συναντήσω πάλι κουβαλάω μαζί μου την ανάμνησή του που μερικές φορές γίνεται “αλμυρή”, ειδικά όταν ο χρόνος περνάει και το βάρος αρχίζει να γίνεται αβάσταχτο. Μαζί μου όμως πάντοτε κρατώ σαν φυλαχτό και τον τόπο μου, το αλμυρό νησάκι μου με τις όμορφες μπουκαμβίλιες, που το λατρεύω και πάντα γυρίζω σε αυτό όσο μακριά και αν πηγαίνω. - Αφιερώνετε την ποιητική σας συλλογή στον έρωτα. Είναι για σας το κορυφαίο συναίσθημα;
Δεν ξέρω αν υπάρχει κάτι πιο πάνω από τον έρωτα. Ο έρωτας, μου δίνει φτερά, με εξυψώνει. Είναι η αιτία που γράφω ποίηση. Για την ακρίβεια έρωτας και ποίηση είναι για μένα δύο έννοιες ταυτόσημες. Όπως έχω γράψει και σε ένα ποίημα μου: “Ο έρωτας δεν έρχεται με τον ερχομό”, δεν μιλάω απαραίτητα για τον έρωτα που εμφανίζεται μόλις έρθει στη ζωή μας ένας άνθρωπος, αλλά για τον έρωτα που υπάρχει και κατοικεί στην ψυχή μας. Αυτός είναι που με κάνει να βλέπω καθετί ως μοναδικό. Η ερωτική στάση μου απέναντι στη ζωή και ο έρωτάς μου για την γνώση, την ποίηση, την φιλοσοφία, την τέχνη, την ελευθερία, τον άνθρωπο και καθετί ιδανικό. Σε αυτόν τον έρωτα πιστεύω ακράδαντα, γιατί αυτός είναι ικανός να κινήσει βουνά και να βγάλει τον άνθρωπο από το τέλμα του. Αυτός ο έρωτας είναι που οδηγεί, κατά την γνώμη μου, στην πνευματική ανάταση του ανθρώπου, την οποία θεωρώ καίρια στις ημέρες μας. - Ποιο ποίημα της συλλογής σας θεωρείτε πιο ερωτικό;
Την “Κρυφή προσευχή”. Δεν μπορώ να σκεφτώ κάτι πιο ερωτικό, από έναν ερωτευμένο που είναι ευγνώμων στον Θεό για τον άνθρωπο που συνάντησε στον δρόμο του. Δεν μπορώ να αναγνωρίσω υψηλότερη μορφή αγάπης, από το να με μελετάει κάποιος στην προσευχή του. Και φυσικά αισθάνομαι και η ίδια ευγνώμων που ο δικός μου άνθρωπος υπήρξε η αιτία για να γράψω ένα τέτοιο ποίημα. - «Λίγο; Τι να το κάνω το λίγο; Καλύτερα καθόλου». Μα, το λίγο ίσως φέρει το λίγο περισσότερο και εκείνο με τη σειρά του ίσως οδηγήσει στο πολύ…
Δεν μπορώ να συμβιβαστώ με μετριότητες. Όταν ερωτεύομαι τα δίνω όλα, δεν κρατώ τίποτα για μένα. Το ίδιο θέλω να κάνει και ο άλλος για μένα. Ίσως είναι εγωιστικό, μα ποιος είπε πως ο έρωτας δεν είναι εγωιστής; Η ζωή μας είναι πολύ μικρή για να ζούμε με ανθρώπους που δεν μας δίνουν το 100%. Το ίδιο κάνω και στην ζωή μου γενικότερα. Ίσως φταίει η ηλικία μου ή η παρορμητικότητα του χαρακτήρα μου. Παλεύω πάντοτε για το κάτι παραπάνω. Δεν θα άντεχα να ζω βυθισμένη σε μια κατάσταση η οποία να μην με γεμίζει στο μέγιστο, σε αυτό που θεωρώ το ιδανικότερο για εμένα. Οπότε για μένα είναι προτιμότερο το τίποτα από ελάχιστο. Δεν δέχομαι το “λίγο” που κάποιοι βαφτίζουν για “πολύ”. Όλα ή τίποτα. Με λίγα, “λειψά” και μισά δεν μπορεί να παραχθεί τίποτα ολοκληρωμένο και η ζωή χτίζεται βασισμένη σε μια ψευδαίσθηση, η προσμονή για το κάτι περισσότερο που δεν θα έρθει ποτέ. - «Τα πιο όμορφα ποιήματα ποτέ δε γράφτηκαν σε χαρτί», διαβάζουμε στο «Ποίημα». Πού να αναζητήσουμε τους πιο όμορφους στίχους, λοιπόν;
Για μένα οι ομορφότεροι στίχοι της ζωής μου έχουν “γραφτεί” σε ένα “ποίημα” που το γνωρίζω μόνον εγώ και ο άνθρωπος μου. Στις στιγμές που ζούμε οι δύο μας. Καλό είναι κάποιοι “στίχοι” να μην γραφτούν ποτέ· να μείνουν γραμμένοι στις καρδιές εκείνων που τους ζουν. Για τον καθένα μας, βέβαια, αυτοί οι στίχοι είναι διαφορετικοί· εκεί όπου ξεχειλίζει ψυχή, εκεί πάντοτε γράφονται τα ομορφότερα αριστουργήματα. Αυτές τις στιγμές να αναζητάτε και είμαι σίγουρη πως εκεί θα βρείτε τους ωραιότερους στίχους· εκεί που ξεχειλίζει η ψυχή. - Δεν είχα δει ποτέ μου
ότι η αγάπη έχει χρώμα,
μέχρι που σε κοίταξα.
Μία μέρα, σαν όλες τις άλλες,
Πώς αλλάζει!
Εφόσον «παίζετε» με τις αισθήσεις και μας δώσατε τη γεύση της αλμύρας, θέλετε να μας πείτε ποιο χρώμα φαντάζεστε πως έχει ο έρωτας;
Κόκκινο. Στα σίγουρα. Είναι το αγαπημένο μου χρώμα. Είναι το χρώμα του αίματος που κυλά στις φλέβες μας και χωρίς αυτό δεν θα μπορούσαμε να ζήσουμε. Αυτό είναι το χρώμα του έρωτα. - Δεν μπορώ να σου πω πόσο.
Για όσο…
Άραγε πού μπορεί να φθάσει το «για όσο» ενός ερωτευμένου;
Ο έρωτας χρειάζεται πολύ κόπο για να κρατηθεί ζωντανός στο βάθος του χρόνου. “Για όσο” ζει και αναπνέει ο ερωτευμένος, ξυπνώντας με μοναδική έγνοια το πρόσωπο του ανθρώπου του. “Για όσο” υποχωρεί, συζητάει και παλεύει για αυτόν τον έρωτα· εκεί μπορεί να φτάσει. Σε μια σχέση δεν είναι όλα πάντοτε ρόδινα· έρχονται πολύ δύσκολες στιγμές, αβάσταχτες. Το θέμα είναι ποιος στέκεται δίπλα σου και αντέχει, ακόμα και όταν εσύ δεν αντέχεις τον εαυτό σου. Εκεί φαίνεται ποιος νοιάζεται, ποιος μένει. Εκεί φτάνει κατά την γνώμη μου το “για όσο” του ερωτευμένου, μέχρι το τέρμα. - 21 Μαρτίου δεν καλωσορίζουμε μόνο την Άνοιξη. Γιορτάζουμε και την Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης. Τη χρειάζονται αυτή τη μέρα οι ποιητές ή μήπως κάθε μέρα, κάθε ώρα και κάθε στιγμή είναι γιορτή και ευκαιρία για έμπνευση;
Κάθε δευτερόλεπτο θα ‘λεγα εγώ. Κάθε δευτερόλεπτο είναι αφορμή για δημιουργία, για έμπνευση, για ζωή. Κάθε δευτερόλεπτο γιορτάζω την απελευθέρωση που μου προσφέρει η ποίηση και το κίνητρο που μου δίνει για ζωή. Με λυτρώνει, με ανυψώνει. Μια Παγκόσμια Μέρα για μένα δεν σημαίνει τίποτα, ωστόσο καλό είναι που υπάρχει και είναι αφιερωμένη στην Ποίηση, την ποίηση που μπορεί να γιατρέψει και να θρέψει κάθε ψυχή. Καλό είναι που μας υπενθυμίζει πόσο σημαντική θέση οφείλει να έχει στη ζωή μας η ποίηση ώστε να ανακηρυχθεί για αυτήν Παγκόσμια Ημέρα η πρώτη μέρα της Άνοιξης. Η σύνδεση είναι ολοφάνερη. Όπως η άνοιξη έρχεται και γεμίζει την ζωή μας με τις ομορφιές της φύσης, τα άνθη, τους καρπούς, έτσι και η ποίηση γεμίζει την ζωή μας με τους δικούς τους καρπούς, τα ποιήματα. Τα ποιήματα που αν σαν σπόρους τα σπείρουμε στην ψυχή μας και ανθίσουν, θα την τρέφουν για μια ζωή με πνευματικούς καρπούς. - Υποδεχτήκαμε τη φετινή Άνοιξη μουδιασμένοι. Θλιμμένοι και εξοργισμένοι με γεγονότα που μας σημάδεψαν όλους επειδή νεαρά παιδιά έφυγαν στην Άνοιξη της ζωής τους. Η έμπνευση μπορεί να γαληνέψει τη φουρτούνα στο μυαλό ενός ποιητή;
Όσος καιρός και αν περάσει ο κόμπος στο στομάχι μου θα είναι ο ίδιος. Δεν υπάρχει στιγμή που να μην σκεφτώ αυτά τα παιδιά που γεμάτα όνειρα και ζωή, έγιναν στάχτη. Δεν υπάρχει στιγμή να μην σκεφτώ την μάνα μου, όταν μου στέλνει “στείλε μου όταν φτάσεις”. Πόσο με στοιχειώνει το γεγονός πως κάποιες μάνες δεν έλαβαν ποτέ απάντηση. Πόσο τυχερή νιώθω που μπορώ να στέλνω ακόμη. Πόσο διαφορετικά ηχεί στα αυτιά μου αυτή της η φράση. Μπορεί να μην έχω γίνει μάνα, μα την έγνοια της την νιώθω, ειδικά τώρα που είμαι μακριά. Έγραψα και εγώ ένα ποίημα για αυτά τα παιδιά. Δεν είχα άλλο τρόπο να εκφράσω την τιμή μου στην μνήμη τους.
ΤΈΜΠΗ
Δεν ξημέρωσε ποτέ η άνοιξη
κείνη την πρώτη του Μαρτίου την μέρα.
Το τρένο ποτέ δεν έφτασε.
Και η μάνα ακόμα περιμένει.
Δεν ξημέρωσε ποτέ η αγάπη,
μα στάχτη γίνανε των εραστών τα κορμιά.
Λόγια που ποτέ δεν ειπώθηκαν,
κάηκαν μέσα στων κραυγών την δίνη.
Θαύμα η ζωή, λένε.
Μα τύχη θα ‘λεγα εγώ.
Από το οπισθόφυλλο
Λίγο.
Τι να το κάνω το λίγο;
Καλύτερα καθόλου.
Καλύτερα να μην προσδοκώ,
να μην περιμένω.
Καλύτερο το τίποτα από το
ελάχιστο.
Καλύτερη η απόσταση από
τους λίγους.
Λίγο;
Καλύτερα καθόλου.
Βιογραφικό
Ονομάζομαι Χρυσοβαλάντου Κονδύλη και είμαι Προπτυχιακή Φοιτήτρια Τμήματος Φιλοσοφίας του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών. Ασχολούμαι ερασιτεχνικά με την φωτογραφία και την συγγραφή ποιημάτων. Πολλά από τα ποιήματα μου τα έχω δημοσιεύσει στον φωτογραφικό μου λογαριασμό στο Instagram. (@travel__lover05)
ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ:
2020 – 2023
ΤΜΗΜΑ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑΣ, ΕΘΝΙΚΟ ΚΑΙ ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑΚΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΑΘΗΝΩΝ
Φοιτήτρια τρίτου έτους με μέσο όρο 9
2017 – 2020
ΑΠΟΛΥΤΉΡΙΟΥ ΛΥΚΕΙΟΥ, ΕΝΙΑΙΟ ΛΥΚΕΙΟ ΧΩΡΑΣ ΝΑΞΟΥ
Βαθμός 19.6 με αριστείο σε όλες τις τάξεις του Λυκείου και του Γυμνασίου
2019
PROFICIENCY IN ENGLISH LEVEL C2 ESB
Χρονολογία Σταθμός: 2022
Έκδοση της πρώτης μου ποιητικής συλλογής «Αλμυρές Μπουκαμβίλιες» από τις Εκδόσεις Συρτάρι.
No comments!
There are no comments yet, but you can be first to comment this article.