Η ΣΤΗΛΗ ΤΩΝ ΑΝΑΓΝΩΣΤΩΝ
Πρώτη φορά διαβάζω βιβλίο της κας Μακρή και μπορώ να πω ότι η γραφή της μου άρεσε αρκετά! Η υπόθεση αφορά τέσσερις γυναίκες που κατάγονται από διαφορετικές χώρες! Άγκυρα, Ελλάδα, Φερόες, Σικελία, οι τόποι καταγωγής τους! Αν και κατάγονται από άλλες χώρες τα βιώματά τους είναι κοινά! Η έλλειψη ή ακόμα και η στέρηση αγάπης από τη μητέρα ή και την οικογένειά τους είναι κάτι που στοίχειωσε τη ζωή και
Οι επαγγελματίες διακοναραίοι, ο «Τζιριτόκωστας» και τα σημερινά λαμόγια… Ο σπουδαίος κλασσικός της ελληνικής πεζογραφίας Ανδρέας Καρκαβίτσας (γιατρός, ταξιδιωτικός αφηγητής, λαογράφος και διηγηματογράφος), κάθισε κι έγραψε το μακρινό 1897 –μετά το τέλος ακριβώς του «ατυχούς πολέμου» δηλαδή, μια ηθογραφική νουβέλα με τίτλο «Ο ζητιάνος». Το συγκεκριμένο έργο (που είναι η λογοτεχνική συνέχεια κάποιων άρθρων του Καρκαβίτσα στην μεγάλη, τότε, σε απήχηση «Εστία», και τα οποία τον έφεραν αντιμέτωπο με Ναυπάκτιους
Το γράψιμο ήταν ανέκαθεν η φυγή μου, η λύτρωση από μία αδυσώπητη πραγματικότητα. Είναι μία μαγική διαδικασία η οποία με ωθεί να καταγράφω τις σκέψεις μου σε ένα χαρτί και να απελευθερώνομαι από τα δυσάρεστα συναισθήματα. Η συγγραφή είναι ένα μαγικό ταξίδι που μας καλεί να είμαστε αληθινοί, πρώτα με τον εαυτό μας και μετά με το αναγνωστικό μας κοινό. Η συγγραφή κειμένων μου χάρισε την ευκαιρία να έρθω σε
Γράφει ο Δημήτρης Ντούρλιας “Ο εγγονός της Άννας” του Γιώργου Μπουγελέκα, ενδέχεται να είναι το τελευταίο βιβλίο που ολοκληρώνει την αναγνωστική χρονιά του 2018. Είναι ένα μυθιστόρημα που εύκολα μπορεί να το διαβάσουν όλες οι ηλικίες από τα εφηβικά χρόνια και ύστερα. Θα μπορούσε δηλαδή να ανήκει άνετα και στην εφηβική λογοτεχνία καθώς μου θύμισε έντονα τον τρόπο παράθεσης των ιστορικών γεγονότων στο μυθιστόρημα “Τα γενέθλια” της Ζωρζ Σαρή, που
«Γλυκιά Λίσι, μικρή Λίσι»… Η Μαρλέν ήταν όμορφη. Πραγματικά όμορφη. Είκοσι δύο χρονών. Μ΄εκείνα τα βαθιά μπλε μάτια, τα κατάμαυρα μαλλιά και την μαύρη ελιά στην άκρη των χειλιών. Η Μαρλέν Τάουφαρ-Βίγκαναρ εγκαταλείπει τον άντρα της, τον Χερ Βίγκαναρ και παίρνει όλα τα πράγματά της. Παίρνει μαζί της και το βιβλίο με τα παραμύθια των Αδελφών Γκριμ. Παίρνει το Fiat 130 και το ανταλλάσσει με μία Mercendes. Πριν έχει ανοίξει
Γράφει ο Κώστας Τραχανάς Η αστυνομία ενημερώνει τον συγγραφέα Μανουέλ Ορτιγόσα ότι ο Άλβαρο Μουνίθ ντε Ντάβιλα υπέστη ένα σοβαρό αυτοκινητιστικό ατύχημα. Ο Άλβαρο είναι νεκρός. Το δυστύχημα έγινε στο Μονφρόντε, στην επαρχία του Λούγκο. Ο Μανουέλ αρνείται να πιστέψει ότι ήταν ο Άλβαρο αυτός που σκοτώθηκε. «Ο… σύζυγός μου έφυγε προχθές για τη Βαρκελώνη, είχε συνάντηση εκεί με ένα πελάτη» τους λέει. «Άρα είναι αδύνατον να βρισκόταν στο Λούγκο,
Πραγµατικά αγωνίζοµαι να µην υποκύψω στον γλυκό πειρασµό του να αρχίσω αυτό το γράµµα όπως η Λολίτα, και να σας δω να συνεχίζετε µε τάχα σεµνή περιέργεια- ενώ αν πέσει στα χέρια κάποιου ευσεβή, να το αφήσει, πιστεύοντας πως άγγιξε κάτι µιαρό. Ισως µάλιστα να µετρήσω ποσοστά. Αλλά ας µπούµε στο θέµα. Όταν διαβάζεις τούτες τις γραµµές αγαπητέ µου θα ξεκουράζοµαι σε ένα παραθαλάσσιο εξοχικό µιας άλλης χώρας, του οποίου
Τρομάζει η αποσταθεροποίηση του πλανήτη. Όλο και περισσότερα τα σημάδια από τις επιπτώσεις της κλιματικής αλλαγής. Παγετώνες στη Σουηδία λιώνουν, τα ψάρια «έβρασαν» στον Ρήνο, ενώ η Καλλιφόρνια και η Ελλάδα χτυπήθηκαν από ξηρασία και μεγάλες πυρκαγιές. Η αλληλουχία φαινομένων όπως το λιώσιμο των πάγων στους πόλους, η θέρμανση των θαλασσών, η μετατόπιση των ρευμάτων, η καταστροφή των δασών και οι σεισμοί δημιουργούν ένα ντόμινο που μπορεί να φέρει τη
Στην αρχή των αδελφών Καραµαζώφ ο Ντοστογιέφσκι αναφέρεται σε µια κοπέλα, “απόγονο της τελευταίας ροµαντικής γενιάς” η οποία αυτοκτόνησε πέφτοντας σε έναν γκρεµό “µόνο και µόνο για να µιµηθεί την Οφηλία του Σαίξπηρ”. Φυσικά, µε την φαντασία της, είχε πλάσει την Οφηλία σαν κάτι που δεν ήταν. Με την σειρά µου δίνω στην κοπέλα αυτή ζωή µε έναν χαρακτήρα που δεν της ανήκε ποτέ. “Εάν διαβάζεις αυτές τις λέξεις σηµαίνει πως είµαι
Γράφει : Ο Κώστας Τραχανάς «Το έθνος να λυπάστε αν φορεί ένδυμα που δεν ύφανε. Ψωμί αν τρώει, αλλά όχι απ΄ τη σοδειά του. Κρασί αν πίνει, αλλά όχι από το πατητήρι του. Το έθνος να λυπάστε που δεν υψώνει τη φωνή παρά μονάχα στην πομπή της κηδείας. Που δε συμφιλιώνεται παρά μονάχα μες στα ερείπιά του. Που δεν επαναστατεί παρά μονάχα σα βρεθεί ο λαιμός του ανάμεσα στο σπαθί
