Σκέψεις για το βιβλίο της Άννα Ρομέρ «Τα φτερά της μνήμης» από την Ιουλία Ιωάννου
«Η μάσκα που φοράς μπορεί να είναι γκροτέσκα, αλλόκοτη ή άσχημη ή μπορεί να είναι εκπληκτικής ομορφιάς – αλλά παραμένει πάντα μια μάσκα. Αν τη βγάλεις και κοιταχτείς στον καθρέφτη, ποιος είναι αυτός που σου ανταποδίδει το βλέμμα;»
Είναι στιγμές στη ζωή που εξυπηρετούν και ένα συγκεκριμένο σκοπό: να μας θυμίζουν το πώς φτάσαμε στο σημείο που βρισκόμαστε… γιατί είναι πολύ σημαντική η μνήμη, η ανάμνηση, η πορεία των γεγονότων για να είμαστε ολοκληρωμένοι και να μην αφήνουμε τίποτα και κανέναν να μας «οδηγεί» εκεί που ίσως στοχεύει…
«Το ανέφικτο της επιθυμίας μου δεν σταματά τη θέλησή μου», μια φράση που μέσα στο κείμενο μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση, γιατί καταδεικνύει αυτό ακριβώς, ότι η θέληση είναι πολύ μεγαλύτερη από κάθε ανέφικτη επιθυμία και εξαρτάται από μας, πόσο μακριά μπορεί να φτάσει ή να της κόψουμε στην πορεία τα φτερά!
Η μνήμη της ηρωίδας μας έχει χαθεί από ένα τραυματικό γεγονός στην πιο τρυφερή της ηλικία, όταν η ίδια και η αδελφή της μετά από ένα έντονο διάστημα διαπληκτισμών, βρίσκονται τραυματισμένες στα βράχια και ενώ η ίδια γλιτώνει με την απώλεια της μνήμης που περιλαμβάνει τα γεγονότα, η αδελφή της βρίσκεται νεκρή, χωρίς ποτέ κανείς να μπορεί να δώσει μια εξήγηση για το πώς έγινε το ατύχημα ή για το αν ευθύνεται κάποιος και ποιος!
Δεκαοχτώ ολόκληρα χρόνια μετά η επιστροφή στον τόπο της τραγωδίας, στον τόπο των παιδικών της αναμνήσεων, είναι η μόνη ασφαλής προσέγγιση μιας ιστορίας που την κυνηγά και δεν βρίσκει διέξοδο παρά μόνο προσπαθώντας να εξερευνήσει από την αρχή τα διαδοχικά γεγονότα που ξετυλίγονται στο μυαλό της σαν ένα κουβάρι που κρατά την άκρη του και δεν ξέρει καν πού θα την οδηγήσει.
Πώς είναι δυνατόν μια ιστορία που διαδραματίστηκε πριν από εκατό χρόνια να συνδέεται με το τώρα, με τα γεγονότα που έπαιξαν ρόλο στο να χαθεί ένα μικρό παιδί και το ίδιο αντικείμενο που στην ουσία ενώνει και τις δύο ιστορίες να έχει έναν τόσο καθοριστικό ρόλο στην εξέλιξή της;
Η Μπρένα και η Ρούμπι είναι οι δύο ηρωίδες που φαινομενικά είναι τόσο διαφορετικές αλλά οι ιστορίες τους με έναν καταπληκτικό, μαγικό τρόπο ενώνονται και αποδεικνύουν ότι όταν η ζωή χρωστάει… θα βρει τον τρόπο να ανταποδώσει ό,τι έχει κλέψει…
Όταν η μνήμη αποκτήσει τελικά την πραγματική της υπόσταση, όταν πέσουν οι μάσκες και αναδυθούν στην επιφάνεια τα κρυμμένα μυστικά, όταν ο πύργος καταρρεύσει, τότε μένουν μόνο οι ουλές στην ψυχή… όμως, όπως αναφέρει και στο βιβλίο η συγγραφέας: «Οι ουλές μας θυμίζουν τα βάσανα και τους πόνους μας. Επίσης, καταδεικνύουν το μεγαλύτερο χάρισμα του σώματός μας – το θαύμα της ίασης». Όσο για την ίαση της ψυχής… αυτή γιατρεύεται μόνο από την αγάπη και την αποδοχή του εαυτού μας όπως ακριβώς είναι, με τις καλές και τις κακές του αναμνήσεις…
φανταστικο!!!!!!
kalooooooo!!!!!!1