«Έτσι ξαφνικά έγιναν όλα»… και ήρθαν οι «απώλειες» από την Ιουλία Ιωάννου

Έφτασε η στιγμή που συναντιόμαστε και πάλι, προτού κλείσει ένας χρόνος καλά καλά, για να μιλήσουμε για… απώλειες!

Και μπορεί ένα χρόνο πριν… έτσι ξαφνικά να έγιναν όλα, όμως τίποτε δεν γίνεται τυχαία, όλα θέλουν τη σωστή στιγμή, το σωστό χρόνο προκειμένου να γεννηθεί ένα όνειρο, να πραγματοποιηθεί και να βρει τον προορισμό του.
Οι περισσότεροι από εσάς με γνωρίζετε προσωπικά, μέσα από επαγγελματικές αναζητήσεις των προηγούμενων χρόνων, μέσα από φιλίες ετών κάποιοι άλλοι…
Όσοι λοιπόν με γνωρίζουν θα ξέρουν ένα χαρακτηριστικό μου που είναι πολύ έντονο… την επιμονή μου, το δόσιμο ψυχή τε και σώματι σε αυτό που θέλω να κάνω, σε αυτό που αγαπάω και δίνομαι με όλη μου την καρδιά.

Η συγγραφή ενός μυθιστορήματος δεν είναι καθόλου εύκολη υπόθεση… σας διαβεβαιώ! Μόνο αν το θέλω του καθενός είναι πολύ μεγαλύτερο από το όνειρό του, μόνο αν δουλέψει σκληρά και πιστέψει ότι μπορεί να το καταφέρει, μόνο αν τολμάει να δοκιμάσει τις αντοχές του, τις δυνατότητές του, να ξεπεράσει τους φόβους του, μόνο τότε…θα δει και αν μπορεί.
Σε κάποιους ίσως φαντάζει σαν άθλος, όμως οι άνθρωποι μπορούν να καταφέρουν τα πάντα αν έχουν μέσα τους πίστη και τόλμη.

Οι συγκυρίες πολλές φορές, αυτό που λέμε… όταν το σύμπαν συνωμοτεί… στην περίπτωσή μου είναι εντελώς πραγματικότητα. Κι αυτό γιατί την κατάλληλη στιγμή γνώρισα τους κατάλληλους ανθρώπους που με πίστεψαν, με έπεισαν, με προέτρεψαν ώστε να τολμήσω αυτό το κάτι παραπάνω, να κάνω το επόμενο βήμα που τόσο ήθελα, μα δείλιαζα… όταν όμως το έκανα, όταν άφησα τον εαυτό μου ελεύθερο, τη σκέψη μου να πετάξει, τότε συνειδητοποίησα ότι ναι, μπορούσα να το κάνω…

Τελικά, όλα είναι μοιρασμένα στη ζωή, απλά εμείς δεν το αντιλαμβανόμαστε εγκαίρως. Η νύχτα με τη μέρα, μοιράζονται ακριβώς τη συνύπαρξή τους μόνο δύο φορές το χρόνο, όλο τον υπόλοιπο καιρό ο ένας υπερτερεί του άλλου για να υπάρξει η πολυπόθητη ισορροπία. Το γέλιο με το κλάμα, η χαρά και η λύπη, ο πόνος και η αγαλλίαση στην ψυχή… όλα έχουν λόγο ύπαρξης, για να μας κάνουν να καταλάβουμε την πραγματική έννοια του ενός έναντι του άλλου.
Για το λόγο αυτό υπάρχουν οι επιλογές.
Οι επιλογές μας είναι εκείνες που μας οδηγούν στα επόμενα βήματά μας και στέκονται απέναντί μας κοιτώντας μας κοροϊδευτικά.
Πάντα κάπου χάνουμε κάπου κερδίζουμε… οι απώλειες στις επιλογές που παίρνουμε, στις πράξεις μας είναι το αποτέλεσμα…

Εν γνώσει μου απομονώθηκα, η συγγραφή εξάλλου, τουλάχιστον για μένα είναι το ταξίδι της δικής μου ψυχής, βγάζεις από μέσα σου όλα όσα επιμελώς έκρυβες, όλα εκείνα που σε πόνεσαν και με το χρόνο τα άφησες σε μια μυστική ακρούλα… όλα εκείνα τα ταξίδια που θα ήθελες να κάνεις μα δεν μπορούσες, όλα εκείνα που φοβάσαι ότι θα συμβούν και βρήκες τον τρόπο να τα εκφράσεις, να τα ζήσεις μέσα από τους ήρωες που έπλασες, να πονέσεις μαζί τους, μήπως και τελικά αποφύγεις εσύ ο ίδιος κάποτε έναν αντίστοιχο πόνο…

Απώλεια όμως δεν είναι μόνο ο θάνατος… ο θάνατος είναι το οριστικό τέλος, που κανείς μας δεν μπορεί να το αλλάξει…
Απώλειες βιώνουμε όλοι μας καθημερινά, όταν χάνουμε από τη ζωή μας τα κεκτημένα μας, έναν φίλο που στηριζόμαστε πάνω του, όταν μας προδίδουν σε μια οποιαδήποτε σχέση, ερωτική, φιλική, επαγγελματική…
Ξέρετε πόσο εύκολα σήμερα αγαπούν ορισμένοι άνθρωποι και το ίδιο εύκολα παύουν να αγαπούν;
Πόσο εύκολα ξεχνούν κρυμμένοι πίσω από την απόσταση και τη σιωπή…
Το εύκολο στη ζωή είναι να παραιτηθείς, να μην παλέψεις για να κατακτήσεις ό,τι αγαπάς, ό,τι περισσότερο ποθείς…
Το δύσκολο είναι να διεκδικήσεις, να κερδίσεις με την αξία σου αυτό που λαχταρά η ψυχή σου…

Έτσι λοιπόν, είμαστε αναγκασμένοι να βρισκόμαστε σε έναν διαρκή αγώνα να αποδείξουμε… τι τελικά;
Όμως, μήπως αυτό δεν είναι η ζωή; Ένας διαρκής αγώνας επιβίωσης… είναι όμως και ένα παιχνίδι, με νικητές και ηττημένους, με αγωνιστές και παραιτημένους…
Δεν ήθελα ποτέ να είμαι από την πλευρά των παραιτημένων, ό,τι κι αν έχω βιώσει, χρειαζόμουν βέβαια το χρόνο μου, αλλά πάντα έβρισκα και τον τρόπο να το αντιμετωπίσω…
Και ξέρετε ποιο είναι το μυστικό; Το να στέκεσαι απέναντι από τον καθρέφτη σου και να συνομιλείς με τον εαυτό σου, τον μοναδικό πραγματικά δικό σου άνθρωπο. Κανείς δεν ανήκει σε κανέναν, κανείς δεν είναι κτήμα κανενός, κανείς δεν έχει το δικαίωμα να διαφεντεύει τη σκέψη και τη ζωή του άλλου…
Μόνο όταν τα βρει κάποιος με τον εαυτό του λοιπόν, όταν μάθει να συγχωρεί τα λάθη των άλλων, μα και να έχει τη δύναμη να ζητάει ο ίδιος συγχώρεση για τα δικά του λάθη, μόνο τότε μπορεί να προχωρήσει χωρίς να πληγώνεται από κακές συμπεριφορές, από αδικίες, από υστερόβουλες σκέψεις και πράξεις…

Share on Facebook

Tweet

Follow us

Save