Συγγραφέας του βιβλίου «Για μια σταγόνα ευτυχίας» – Εκδόσεις «ΕΞΗ»
Δυο καρδιακοί φίλοι. Έρχονται στη ζωή όταν τα τύμπανα του πολέμου στην πατρίδα τους το Καρπενήσι σωπαίνουν, αφήνοντας πίσω τους την απόγνωση και την καταστροφή. Μεγαλώνουν σαν αδέρφια αλλά η μοίρα είχε γράψει για εκείνους ένα περίπλοκο σενάριο. Ερωτεύονται την ίδια γυναίκα! Οι πληγές της ψυχής τους ματώνουν. Ο Φωκάς και ο Γιάννης αισθάνονται τον ίδιο πόνο, αντιδρούν όμως με διαφορετικό τρόπο. Στους βασικούς ήρωες του μυθιστορήματος της Βικτωρίας Προβίδα – Κάλφα έρχονται να προστεθούν και τα μυστικά, που όπως λέει στο Vivlio-life «είναι μεγάλα κι όταν ξεσκεπάζονται δημιουργούν τόσο έντονες θύελλες που δυσκολεύονται να τις αντιμετωπίσουν…»
Μαζί με τους ήρωές σας ταξιδεύουμε στο παρελθόν και φθάνουμε στο Καρπενήσι, σε μια πολύ γκρίζα περίοδο της ελληνικής ιστορίας. Είναι 1944 και όπως γράφετε μόλις έχουν σωπάσει οι ήχοι των όπλων των γερμανών κατακτητών…
Και τότε αρχίζει η εποχή της αναδημιουργίας σ’ ένα περιβάλλον με έντονα σημάδια καταστροφής. Οι κάτοικοι του Καρπενησίου, μαθημένοι να μάχονται σε σκληρές συνθήκες και να επουλώνουν πληγές όπως και η πλειοψηφία των κατοίκων του ταλαιπωρημένου ανά τους αιώνες τόπου μας, παλεύουν για να δημιουργήσουν ένα καλύτερο μέλλον για τους ίδιους αλλά κυρίως, για τα παιδιά τους. Σε αυτό το πλαίσιο τοποθετείται η αρχή της ιστορίας. Τότε γεννιούνται και οι δυο ήρωές της κι η γέννησή τους φέρνει τα πρώτα μηνύματα αισιοδοξίας. Μετά τον όλεθρο του πολέμου και τη δοκιμασία της κατοχής, σύμφωνα με τους άγραφους νόμους της ζωής, η χαρά διαδέχεται την θλίψη και η γέννηση την απώλεια. Τα γεγονότα που θα συμβούν στις ζωές τους, θα θέσουν τις βάσεις των χαρακτήρων των δυο παιδιών και θα ορίσουν τις αιτίες των μετέπειτα πράξεων τους.
Πίσω από τα στοιχεία και τις έντονες περιγραφές σας, υπάρχουν κάποιοι Καρπενησιώτες που σας μίλησαν για την ιστορία αυτού του πολύπαθου -όπως τον χαρακτηρίζετε- τόπου;
Ειδικά Καρπενησιώτες, όχι. Όμως Στερεοελλαδίτες, που έζησαν σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς, μου διηγήθηκαν προσωπικές ιστορίες. Όχι στο παρόν, στο παρελθόν, όταν ήμουν στην παιδική κι εφηβική ηλικία. Στοιχεία που υπάρχουν στο βιβλίο και αφορούν τις αντιδράσεις, τις συνήθειες των ανθρώπων της τότε εποχής, είχαν εντυπωθεί στο μυαλό μου. Η γιαγιά μου συνήθιζε να μιλάει για τα γεγονότα που σημάδεψαν την ζωή της, παρουσιάζοντάς τα σαν παραμύθι σ’ εμένα και στις δυο αδερφές μου. Τα φύλαξα σε μια γωνιά του μυαλού και τα ανέσυρα στη συγγραφή του μυθιστορήματος. Ίσως να θεωρηθεί υπερβολικά συναισθηματική η προσέγγιση, αλλά αληθινά όταν έγραφα γι’ αυτά ζωντανεύοντας και δικές μου αναμνήσεις, αισθανόμουν συγκίνηση. Παράλληλα ωστόσο με τις μνήμες, υπήρξε ενδελεχής έρευνα, γιατί παρ’ ό,τι το μεγαλύτερο κομμάτι αφορά μυθοπλασία, υπήρξαν και σημεία που αναφέρονταν σε πραγματικά γεγονότα.
Φωκάς και Γιάννης. Δυο φίλοι καρδιακοί που μεγαλώνουν σαν αδέρφια. Όλα θα ανατραπούν και η σχέση τους θα λαβωθεί όταν η καρδιά και των δυο θα χτυπήσει σε ερωτικούς ρυθμούς για την ίδια γυναίκα. Ποιανού η καρδιά θα ματώσει πιο πολύ;
Θεωρώ και των δυο. Ο Φωκάς θα δεχθεί το πρώτο σοβαρό χτύπημα της ύπαρξής του, όχι μόνο στην καρδιά, αλλά και στην αυτοπεποίθηση και στον εγωισμό του. Η Κλειώ είναι ο μεγάλος του έρωτας, η πιο πολύτιμη παρουσία στη ζωή του. Συνηθισμένος να κερδίζει πάντα και παντού, δεν μπορεί να δεχθεί την συναισθηματική του ήττα. Ο Γιάννης ‘ματώνει’ σε βάθος, είναι από χαρακτήρα δοτικός κι ευαίσθητος, γεννημένος για να προσφέρει σε όσους αγαπάει με όλη τη δύναμη της ύπαρξής του. Για χάρη του έρωτα, μα και της φιλίας, θυσιάζει την προσωπική του ευτυχία, καταδικάζοντας τον εαυτό του σε χρόνια μοναξιάς. Ο πρώτος ξεσπάει βίαια, έντονα κι ο δεύτερος υποφέρει σιωπηλά, εσωτερικά. Όμως αισθάνονται τον ίδιο πόνο, αντιδρώντας με διαφορετικό τρόπο.
«Τη βραδιά του γάμου τους γεννιούνται δύο ορκισμένοι εχθροί. Από ’κεί και ύστερα ο λαβύρινθος που θα εγκλωβιστούν όλοι, αθώοι και ένοχοι, απλώνεται μπροστά τους σκοτεινός», διαβάζω και θα ήθελα να μας πείτε πόσο μπορεί να φορτιστεί ο συγγραφέας περιγράφοντας τέτοιες σκηνές.
Μπορώ να μιλήσω μόνο για μένα, αν και φαντάζομαι πως ο κάθε συγγραφέας λίγο ή πολύ, συμπάσχει με τους ήρωές του. Έγραψα αμέτρητες φορές την κάθε έντονη σκηνή, μέχρι να φτάσω στο αποτέλεσμα που ήθελα. Και ναι, η φόρτιση ήταν μεγάλη γιατί έμπαινα μέσα στις διαδρομές των σκέψεων και των συναισθημάτων των πρωταγωνιστών. Η κάθε πράξη τους ήταν προϊόν εμβάθυνσης στην προσωπικότητά τους. Η διαδικασία γέννησης ενός βιβλίου, όσο παράξενο κι αν ακούγεται, είναι κάποιες φορές ψυχοφθόρα για τον δημιουργό του και είμαι σίγουρη πως το έχετε διαπιστώσει κι εσείς. Μπορείς να συγκινηθείς, να χαρείς, ακόμη και να θυμώσεις μαζί με τους ήρωες που πλάθεις, γιατί αυτός είναι ο τρόπος για να γίνουν πιστευτοί. Εκεί έγκειται και η ομορφιά της συγγραφής, τουλάχιστον στα δικά μου μάτια.
Είκοσι χρόνια μετά, η κόρη του Φωκά η Αριάδνη θα ερωτευτεί τον λάθος άνθρωπο, λέτε στο οπισθόφυλλο και όπως καταλαβαίνετε, εμείς οι αναγνώστες, κάνουμε διάφορα σενάρια τα οποία η γραφή σας κάνει ακόμη πιο περίπλοκα. Δώστε μας κάτι από την πλοκή που θα κεντρίσει το ενδιαφέρον μας.
Τα μυστικά που κρύβονται στις ζωές των ηρώων είναι μεγάλα κι όταν ξεσκεπάζονται δημιουργούν τόσο έντονες θύελλες που δυσκολεύονται να τις αντιμετωπίσουν. Θίγονται θέματα ιερά, ειδικά για τη νοοτροπία της ελληνικής οικογένειας. Όταν ένας από αυτούς βρεθεί μπροστά στο μυστικό που δεν είναι δικό του αλλά καλείται να πληρώσει τις συνέπειές του, θα γονατίσει από την οδύνη και θα στερηθεί για μεγάλο χρονικό διάστημα, όσα αγαπάει. Και για να απαντήσω επακριβώς στην τελευταία πρότασή σας, θα πω ότι οι ανατροπές της ιστορίας είναι αυτές που συνιστούν μεγάλο κομμάτι του ενδιαφέροντος της. Πολλά βασικά σημεία της δεν είναι όπως φαίνονται, αλλάζουν και μετατρέπουν την απελπισία σε ανάταση ψυχής και το αντίθετο.
Υπάρχουν, άραγε λάθος άνθρωποι σε μια μεγάλη αγάπη;
Στη φράση ‘η Αριάδνη ερωτεύεται τον λάθος άνθρωπο’ η λέξη ‘λάθος’ δεν έχει την σημασία που ίσως φαίνεται. Είναι μια εξήγηση για τα συναισθηματικά δεινά που εξ αιτίας της αγάπης θα υποστεί η συγκεκριμένη ηρωίδα. Όσον αφορά την πραγματικότητα, θα έλεγα πως μπορεί εύκολα να υπάρξει λάθος διαχείριση σ’ αυτήν, όταν οι μετέχοντες στο μεγαλείο της, καλούνται να βρουν τρόπο έκφρασής του για να την αποδείξουν. Και η πραγματικότητα μεταφέρεται στο βιβλίο, όπου γίνεται εμφανής ο λανθασμένος χειρισμός της, απ’ τους πρωταγωνιστές του. Ο κάθε ένας βιώνει αλλιώς το πιο έντονο συναίσθημα της ανθρώπινης ψυχής, μιας και δεν αγαπούν όλοι με τον ίδιο τρόπο. Κανείς δεν μπορεί να βάλει σε ζυγαριά, ούτε να διαχωρίσει σε ποσοτικό, ποιοτικό ή οτιδήποτε άλλο, αυτό που γεννάει η καρδιά. Μα ακόμη κι αν υποθέταμε πως υπάρχουν αυτοί που θα τους προσδίδαμε τον χαρακτηρισμό του ‘λάθους’, θεωρώ πως η αγάπη πάντα βρίσκει τον τρόπο να συγχωρήσει τα λάθη. Είναι ουτοπία να πιστέψουμε πως υπάρχει κάποιος που πορεύεται χωρίς να τα διαπράττει.
Ο Γιάννης, που γεννήθηκε πάνω στο άγριο βουνό ομολογώ, πως αγγίζει πιο απαλά την ψυχή του αναγνώστη. Τα χαρακτηριστικά που του δώσατε, τον κάνουν ιδιαίτερα συμπαθή σε σχέση με τον Φωκά. Ήταν επιδίωξή σας να συμπαθήσουμε τον Γιάννη;
Επιδίωξή μου ήταν να υπάρχουν στην ιστορία, δυο τελείως αντίθετοι χαρακτήρες. Παρ’ όλο που έχουν μεγαλώσει στο ίδιο περιβάλλον, από τους ίδιους ανθρώπους, είναι εντελώς διαφορετικοί. Αντιπροσωπεύουν το ‘καλό’ και το ‘κακό’. Άλλωστε όλα δεν έχουν δύο πόλους; Εδώ να σημειώσω πως δεν είμαι απόλυτα σίγουρη ότι στην εποχή μας όλοι θα συμπαθούσαν τον Γιάννη, τον ηθικό και τον έντιμο. Κι αν τον συμπαθούσαν για τα χαρίσματά του, μια μεγάλη μερίδα σημερινών ανθρώπων θα τον χαρακτήριζαν αδύναμο κι υποχωρητικό. Άφησε να περάσει πολύς καιρός, επιτρέποντας στην ευτυχία να ξεγλιστρήσει από τα χέρια του. Το ερώτημα που πέρασε από το μυαλό μου όταν έγραφα, ήταν πόσοι από εμάς θα ήθελαν να είναι στη θέση του Φωκά και πόσοι στη θέση του Γιάννη. Ζούμε σ’ έναν κόσμο που οι αρετές, μπορεί και να θεωρούνται ελαττώματα. Όμως στο τέλος της ιστορίας, είναι ξεκάθαρη η δική μου ματιά για το τι πιστεύω σωστό και τι λάθος. Οι αναγνώστες φυσικά θα διαμορφώσουν την δική τους άποψη.
Λένε πως όσο πιο πολύ είναι κρυμμένο ένα μυστικό, τόσο πιο επικίνδυνο γίνεται όταν αποκαλυφθεί. Το ίδιο συμβαίνει και στην ιστορία σας;
Ακριβώς. Εκείνοι που κρατούν τα μυστικά στα χέρια τους κάνοντας συνωμοσίες σιωπής για χρόνια, δεν καταδικάζουν μόνο τους εαυτούς τους. Βάζουν εμπόδια και στις πορείες που θέλουν να ακολουθήσουν τα παιδιά τους. Οι γονείς στο βιβλίο, επιθυμούν να χαρίσουν όσα κρίνει ο καθένας πιο σημαντικά σε αυτά, αλλά το σημαντικό έχει άλλη μορφή για τον καθένα και για τα ίδια τα παιδιά. Συχνά σκεφτόμαστε με εντελώς προσωπικά κριτήρια για το τι θα τα κάνει ευτυχισμένα, ενώ τα ίδια επιζητούν κάτι διαφορετικό. Η κάθε γενιά έχει τη δική της κοσμοθεωρία. Στο βιβλίο, ενώ όλα θα μπορούσαν να είναι ξεκάθαρα και ειλικρινή, ειπωμένα έγκαιρα απ’ αυτούς που φυλάσσουν στόματα επτασφράγιστα κλεισμένα, δεν το κάνουν. Έτσι οδηγούν τους αθώους, τους άμοιρους ευθυνών στην άγνοια. Όταν η αλήθεια αποκαλύπτεται, είναι μισή κι η μισή αλήθεια δημιουργεί πολλές φορές μεγαλύτερα προβλήματα από ένα ψέμα. Βέβαια, επειδή πιστεύω στις δίκαιες καταλήξεις, κάποια στιγμή στο μυθιστόρημα θα αποδοθεί ένα είδος δικαιοσύνης. Όχι όμως μέσα στα χρονικά πλαίσια που οι ήρωες επιθυμούν κι αυτό θα τους στοιχίσει χρόνια απ’ τις ζωές τους, βυθισμένα σε πλάνη.
Πόσο θα ανατραπεί η ζωή των πρωταγωνιστών σας όταν το παρελθόν στοιχειώσει το παρόν τους;
Θα ανατραπεί ριζικά. Οι σχέσεις τους θα αλλάξουν, τα εμπόδια που θα μπουν ανάμεσά τους θα μοιάζουν ανυπέρβλητα, οι σκιές του παρελθόντος θα υπερκαλύψουν την φωτεινή πλευρά του παρόντος. Το θετικό της υπόθεσης είναι ότι θα έχουν προλάβει να ζήσουν παθιασμένους έρωτες, ζητούμενο για την πλειοψηφία των ανθρώπων. Επέλεξα να περιγράψω περισσότερο αυτούς στις ιστορίες των ηρώων κι όχι τους άλλους, τους περαστικούς που μπορεί να συμβούν, αλλά που μοιάζουν σαν διάττοντες αστέρες και εξαφανίζονται δίχως ν’ αφήσουν ίχνη, παρά μόνο αμυδρές αναμνήσεις.
Το αν η μεγάλη αυτή φιλία Γιάννη και Φωκά θα χαθεί για πάντα θα το διαπιστώσουμε κατά την ανάγνωση. Ωστόσο, πάντα πίστευα πως ένα ρήγμα σε μια σχέση με γερά θεμέλια μπορεί να δημιουργήσει ζημιές αλλά δε θα την ισοπεδώνει ποτέ. Εσείς τι πιστεύετε;
Πιστεύω πως αν αγαπήσεις έναν άνθρωπο ουσιαστικά και αληθινά, αυτή η αγάπη δεν χάνεται ποτέ. Μένει πάντα στην ψυχή, έστω και σε κατάσταση αδράνειας. Αυτό δεν αφορά απαραίτητα τις ερωτικές σχέσεις, αλλά και τις φιλικές, τις οικογενειακές, οτιδήποτε αποτελεί προϊόν γνήσιου συναισθήματος. Δεν μπορώ να κατανοήσω εύκολα εκείνους που ξεχνούν, διαγράφουν, αποχαιρετούν άτομα με τα οποία για κάποιο χρονικό διάστημα μοιράστηκαν βαθιά αισθήματα. Αν ξεχάσουν, διαγράψουν, αποχαιρετήσουν δίχως επιστροφή, σημαίνει πως όσα ένιωσαν ήταν αδύναμα, για πρόσκαιρη κατανάλωση. Κι αν αθέλητα δημιουργήσουν ρήγματα και ‘ζημιές’ στους σημαντικούς συνοδοιπόρους της ζωής τους, στο χέρι τους είναι να παλέψουν για να τα διορθώσουν, αποφεύγοντας την ισοπέδωση όπως την ονομάζετε.
«Η ευτυχία κρύβεται στην ελπίδα ότι αύριο θα ξημερώσει μια καινούρια μέρα», γράφετε. Αλήθεια τι υπέροχη λέξη η ελπίδα! Πόσο χώρο της δίνετε στο μυθιστόρημά σας;
Η ελπίδα μπορεί σε αρκετά σημεία του βιβλίου να μοιάζει χαμένη, αλλά κρύβεται πίσω από κάθε λέξη και κάθε πράξη των ηρώων. Εκεί που όλα δείχνουν πως έχει χαθεί, αρκεί μόνο μια στιγμή για να δώσει νέα ελπιδοφόρα πνοή στις σχέσεις τους. Αυτό δεν συμβαίνει μόνο σε ένα από τα ζευγάρια του μυθιστορήματος, αλλά σε όλα. Οι ερωτικές τους ιστορίες φέρουν τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα της εποχής που ζει το κάθε ένα. Μπορεί ο έρωτας να είναι ίδιος στο πέρασμα των καιρών, όμως ο τρόπος έκφρασής του αλλάζει σύμφωνα με την επικρατούσα ηθική της κάθε εποχής. Το κοινό τους σημείο είναι η ελπίδα όλων για ευτυχείς καταλήξεις.
Πιστεύετε πως εμείς οι κάτοικοι του πλανήτη Γη, έχουμε δώσει στη λέξη αυτή τις τελευταίες μέρες μια άλλη διάσταση, ελπίζοντας πως ο εφιάλτης που ζούμε με τον θανατηφόρο ιό θα μείνει ένα κακό όνειρο;
Δε θα θεωρήσουμε ποτέ τον συγκεκριμένο εφιάλτη, απλά κακό όνειρο. Δυστυχώς είναι μια οδυνηρή πραγματικότητα, που αφήνει πίσω της νεκρούς. Όταν τους μετράμε καθημερινά κι όλο πληθαίνουν, τουλάχιστον εμείς και τα παιδιά μας, δε θα μπορέσουμε να τον εντάξουμε στη σφαίρα του ονείρου. Και αυτό δεν είναι δείγμα δικής μου απαισιοδοξίας, όμως πιστεύω πως η ιστορία του αιώνα μας θα γραφτεί με πόνους και δάκρυα αληθινών ανθρώπων, όχι ηρώων σε μυθιστόρημα. Κι ίσως είναι ήδη αργά για να βάλουμε μια τελεία στο κακό. Καταστρέψαμε τον πλανήτη και θα τον παραδώσουμε εχθρικό στις γενιές που θα έρθουν μετά από εμάς. Οι παρεμβάσεις μας στη φύση μάς οδήγησαν στα σημερινά αδιέξοδα. Αγνοήσαμε τις επιπτώσεις, δεν σεβαστήκαμε το περιβάλλον, όπως είχαμε την υποχρέωση να κάνουμε. Μα αν κάποιοι φωτισμένοι άνθρωποι μπορούν ακόμη να διορθώσουν κάτι, ας βγουν μπροστά κι ας κυνηγήσουν την ανατροπή, στέλνοντας ένα σημάδι ελπίδας. Τότε ίσως τους ακολουθήσουμε κι οι υπόλοιποι. Γιατί ο κάθε ένας μπορεί.
Λίγα λόγια για το βιβλίο
Για μια σταγόνα ευτυχίας… κάποιοι υποφέρουν, υπομένουν, σιωπούν.
Καρπενήσι, 1944. Μόλις έχουν σωπάσει οι ήχοι των όπλων των Γερμανών κατακτητών. Εκείνον τον Αύγουστο γεννιούνται δυο αγόρια, ο Φωκάς και ο Γιάννης. Ο πρώτος, καρπός ενός απαγορευμένου έρωτα που έπρεπε πάση θυσία να παραμείνει κρυφός. Τα δυο παιδιά μεγαλώνουν μαζί, σαν αδέρφια. Οι δεσμοί που τους ενώνουν είναι πιο ισχυροί από τα μυστικά που τους χωρίζουν. Ώσπου έρχεται η μοιραία στιγμή που ερωτεύονται την ίδια γυναίκα, κι εκείνη, παρά τις προσταγές της καρδιάς της, υποκύπτει στις πιέσεις των γονιών της, επιλέγοντας αυτόν που μπορεί να της εξασφαλίσει τα πιο πολλά υλικά αγαθά. Τη βραδιά του γάμου τους γεννιούνται δύο ορκισμένοι εχθροί. Από ’κεί και ύστερα ο λαβύρινθος που θα εγκλωβιστούν όλοι, αθώοι και ένοχοι, απλώνεται μπροστά τους σκοτεινός. Ψέματα ολέθρια θα θεμελιώσουν το μέλλον τους αλλά και το μέλλον των παιδιών τους.
Είκοσι χρόνια μετά η Αριάδνη, κόρη του Φωκά, θα ερωτευτεί τον λάθος άνθρωπο. Είναι η στιγμή που ο μίτος αρχίζει να ξετυλίγεται, απογυμνώνοντας τα κρυμμένα λάθη και πάθη της ψυχής τους, φέρνοντας τους πάντες αντιμέτωπους με την αλήθεια. Μέχρι το τέλος…
Για μία σταγόνα ευτυχίας… Μόνο τότε τα στόματα ανοίγουν, οι καρδιές ξεκλειδώνουν και τα μυστικά βγαίνουν στο φως, οδηγώντας τις ζωές τους εκεί που έπρεπε να είναι, από πάντα και για πάντα.
Βιογραφικό
Γεννήθηκα και ζω στην Αθήνα, αν και τα πρώτα παιδικά μου χρόνια τα έζησα στη Λαμία, τόπο καταγωγής της μητέρας μου. Είμαι παντρεμένη και μητέρα μιας κόρης. Η συνταξιοδότησή μου από την Αγροτική Τράπεζα αποτέλεσε για μένα όχι ένα τέλος, αλλά μια αρχή για να κάνω τα όνειρά μου πραγματικότητα. Πλέον ο χρόνος μου είναι αφιερωμένος στη συγγραφή μυθιστορημάτων, όπου ταξιδεύω καθημερινά με τους ήρωές μου. Το μυθιστόρημά μου «Για μια σταγόνα ευτυχίας» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΕΞΗ.
No comments!
There are no comments yet, but you can be first to comment this article.