Συλλογή διηγημάτων «Η καρδιά του καρπουζιού» – Εκδόσεις Συρτάρι

Αν και υπάρχουν στοιχεία μυθοπλασίας προκειμένου να ενισχυθούν ή να τονιστούν αυτά που ήθελε να πει στη συλλογή διηγημάτων του, όλα τους αφορούν κάποια προσωπική του εμπειρία. Όπως λέει στο Vivlio-life ο Γιάννης Ρώσσης, η εσωτερική ανάγκη που τον έκανε να μοιραστεί μαζί μας αναμνήσεις και σκέψεις ήταν «Η μεταφορά ιδεών. Στη συγκεκριμένη συλλογή έχω αρχίσει να γράφω ιδέες, έχω κάτι να πω στον αναγνώστη. Θα υπάρξει συνέχεια». Όσο για την «καρδιά του καρπουζιού», ήταν ίσως η πιο γλυκιά ανάμνηση της ζωής του, που έγινε και τίτλος: Η πιο βαθιά και ουσιαστική ένδειξη αγάπης από τον πατέρα του!

  • Πολλές φορές μία λεπτομέρεια που μας ξεφεύγει σ’ ένα κείμενο, σ’ ένα εξώφυλλο ή σε μία αράδα κρύβει στοιχεία της προσωπικότητας του συγγραφέα. Παρατηρώντας, λοιπόν, τον σκυλάκο του εξωφύλλου αναρωτιέμαι αν είναι ο σκύλος σας που αποφασίσατε να πάτε για κούρεμα, όπως γράφετε, στην πρώτη σελίδα του κειμένου σας.
    Ναι, είναι αυτός ο σκύλος, η Κλαίρη μου. Δυστυχώς πέθανε το Φεβρουάριο και έτσι αποφάσισα να τη βάλουμε στο εξώφυλλο να ταξιδέψει μαζί με το βιβλίο.
  • Πόσο σημαντική είναι για σας η ανάμνηση εκείνης της ημέρας που ο πατέρα σας (στον οποίο αφιερώνετε τη συλλογή σας) σας πρόσφερε στη μύτη του μαχαιριού ένα κομμάτι καρπούζι; Ήταν «Η καρδιά του καρπουζιού» που έγινε και τίτλος!
    Δεν έγινε μόνο μία φορά αυτό. Ο πατέρας μου πρόσφερε πάντα την καρδιά του καρπουζιού σε μας. Η προσφορά αυτή είναι η ουσία των πάντων για μένα. Πρόκειται για μια μορφή «θυσίας», την πιο βαθιά και ουσιαστική ένδειξη αγάπης.
  • «Είναι λυτρωτική η μοναξιά…», διαβάζω και πολλοί είναι εκείνοι που θα συμφωνήσουν με την πρόταση διαπίστωση(;) Πράγματι, είναι;
    Αν δεν κρατάει πολύ, είναι. Το «πολύ» βέβαια είναι υποκειμενικό.
  • Πόσα από τα διηγήματα της συλλογής σας αποτελούν αναμνήσεις της ζωής σας;
    Το έναυσμα για όλα τα διηγήματα ήταν κάποια προσωπική εμπειρία. Στη συνέχεια όμως χρησιμοποίησα και στοιχεία μυθοπλασίας για να ενισχύσω ή να τονίσω αυτό που ήθελα να πω.
  • Ποια εσωτερική ανάγκη ή ανησυχία ήταν τόσο ισχυρή ώστε να τις μοιραστείτε μαζί μας;
    Η μεταφορά ιδεών. Στη συγκεκριμένη συλλογή έχω αρχίσει να γράφω ιδέες, έχω κάτι να πω στον αναγνώστη. Θα υπάρξει συνέχεια.
  • Στις αναρτήσεις σας συνήθως επισυνάπτετε φωτογραφίες από έργα γνωστών ή και άγνωστων ζωγράφων. Δεν είναι όλα κατανοητά, έχουν όμως όλα τους «κάτι» που τραβούν την προσοχή μας. Με ποιο κριτήριο κάνετε την επιλογή τους;
    Τράβηξαν και τη δική μου προσοχή. Τα θεωρώ όμορφα. Είναι θέμα Αισθητικής η οποία είναι εξαιρετικά σημαντική για μένα.
  • «Όλα είναι ένα δίκτυο. Τα πάντα». Δε σας κρύβω πως η εξήγηση που δίνετε για το «πόσο δεμένο είναι αυτό το δίκτυο» γύρω από κάθε μικρή ή μεγάλη απόφαση της ζωής μας, με πήγε πίσω στο παρελθόν αλλά και μπροστά στο μέλλον, όπως και εσάς. Τελικά μπορούμε να αποφύγουμε το δίκτυο που δεν είναι άλλο από το πεπρωμένο μας;
    Δεν πιστεύω σε ένα προκαθορισμένο μέλλον, στο πεπρωμένο, πλην βέβαια του αναπόφευκτου τέλους. Αυτό όμως που συμβαίνει αυτή τη στιγμή θα επηρεάσει το μέλλον ως ένα βαθμό, ως ένα μικρό βαθμό γιατί θα επηρεαστεί και από τις πράξεις όλων όσων αποτελούν το άμεσο και έμμεσο περιβάλλον μας, των πάντων δηλαδή. Μιλάμε άλλωστε για δίκτυο, ένα υπερβολικά πολύπλοκο δίκτυο.
  • «Ο κύριος 208». Πολλοί αναγνωρίζουμε στον ανώνυμο ήρωά σας τον εαυτό μας, που τα πρωινά μας είναι πανομοιότυπα, χρόνια τώρα. Βάζουμε ξυπνητήρι την ίδια ώρα κάθε μέρα, παραγγέλνουμε τον καφέ μας στη δουλειά την ίδια ώρα και τρώμε μεσημεριανό ακριβώς την ίδια ώρα. Φαντάζομαι πως γνωρίζετε ότι μας προκαλεί θλίψη αυτό το κείμενο…
    Χαίρομαι ιδιαιτέρως. Κάντε λοιπόν κάτι για να σταματήσετε να αισθάνεστε θλίψη.
  • Την ίδια θλίψη αισθανόμαστε και με τα ζωντανά καβούρια στην ιχθυαγορά που ο ήρωάς σας αγόρασε για να αφήσει ελεύθερα στη θάλασσα. Είναι προσωπική σας εμπειρία αυτό το διήγημα;
    Ναι, τα πράγματα έγιναν ακριβώς έτσι. Παρανομήσαμε, σε καιρό καραντίνας, για να τα πάμε στη θάλασσα. Νομίζω ότι δεν τα κατάφεραν όλα αλλά κάποια σίγουρα τα κατάφεραν, τα είδα να περπατάνε προς τα βαθιά.
  • Ένα καλογραμμένο βιβλίο είναι η βεβαιότητα ότι η ελπίδα δε χάθηκε, έγραψε σε ανάρτησή του για το βιβλίο σας ο ομότεχνός σας Νίκος Γραικός. Να κρατήσουμε αυτή τη σκέψη του ως επιστέγασμα αυτής της συνομιλίας;
    Μεγάλη τιμή η κουβέντα αυτή του κυρίου Γραικού και με βρίσκει απόλυτα σύμφωνο. Πολλά μπορούν να ξεκινήσουν από ένα βιβλίο, πολλά μπορούν να αλλάξουν. Η ελπίδα συνεχίζει να υπάρχει.

Από το οπισθόφυλλο
Όταν κλείνω τα μάτια, βλέπω καλύτερα. Βλέπω μέσα μου τη μία και απόλυτη αλήθεια. Βλέπω εσένα.. να πίνεις καφέ στο μπαλκόνι σου, να βουρτσίζεις προσεχτικά τα δόντια σου, να χορεύεις με τα χέρια στον ουρανό. Να απομακρύνεσαι με τη ροζ τσάντα σου στους ώμους. Να φεύγεις. Να φεύγεις.

Βιογραφικό
Ο Γιάννης Ρώσσης γεννήθηκε τον Μάιο του 1975 στην Αθήνα, όπου ζει μέχρι σήμερα. Είναι βιολόγος.

facebookShare on Facebook
TwitterTweet
FollowFollow us
PinterestSave