Συγγραφέας του βιβλίου «Ψυχίατρος Τυπάλδος» – Εκδόσεις «Υδροπλάνο»
Είναι κάποια βιβλία που όταν τα πιάνεις στα χέρια νιώθεις το στομάχι σου να σφίγγεται με το εξώφυλλο και τον τίτλο του και δε σταματάς να τα διαβάζεις αν δε φθάσεις στην τελευταία λέξη του επιλόγου. Ένα τέτοιο μυθιστόρημα είναι το φιλοσοφικό θρίλερ του Γιώργου Κατσούλα. Ήρωάς του ένας διάσημος ψυχίατρος με σύνδρομο Άσπεργκερ και πολλά προσωπικά προβλήματα, που παρακολουθεί βήμα βήμα τις ενέργειες της αστυνομίας για τη σύλληψη ενός παιδεραστή. Στον πρωταγωνιστή του έδωσε τα χαρακτηριστικά ενός υπέρ ανθρώπου που πηγαίνει κόντρα σε όλους και όλα. Είναι εκείνος που θα δώσει ελαφρυντικά στον παιδεραστή, επειδή όπως αποκαλύπτεται κατά την πλοκή, υπήρξε και εκείνος κακοποιημένο παιδί. Ερωτώμενος από το Vivlio-life αν περιμένει εμείς οι αναγνώστες να καταδικάσουμε χωρίς ελαφρυντικά τον δράστη, μας λέει πως ο κόσμος διαβάζει πολλές φορές λάθος, κάτι που με βρίσκει απόλυτα σύμφωνη. Πιστεύει, δηλαδή, ότι οι απόψεις των ηρώων του είναι ίδιες με του συγγραφέα. «Αυτό είναι θέμα του κοινού, εγώ δεν παίρνω θέση. Ο ήρωάς μου ο Τυπάλδος πιστεύει ότι πρέπει να του δοθούν ελαφρυντικά, εγώ δεν ξέρω αν συμφωνώ. Δεν σημαίνει ότι επειδή το λέει ο Τυπάλδος το ασπάζομαι κι εγώ…»
Θα ήταν καλό να ξεκινήσουμε αυτή τη συνέντευξη με τις απαραίτητες συστάσεις. Ποιος είναι ο Ψυχίατρος Τυπάλδος και γιατί τον χαρακτηρίζετε υπεράνθρωπο;
Είναι ένας άνθρωπος που είναι ένας στα 8 δις. Φωτογραφική μνήμη, εμμονή στην λεπτομέρεια, κορυφαίος στον κόσμο στον τομέα του, εξωπραγματική αντίληψη, controlfreak, υπερ-οργανωτικός, και γενικά όλες του οι λειτουργίες είναι υπερ -λειτουργίες. Δεν είναι όμως μόνο αυτές οι ικανότητες που τον κάνουν Υπεράνθρωπο. Αυτές είναι η επιφάνεια. Ο Τυπάλδος είναι υπεράνθρωπος γιατί πηγαίνει κόντρα σε όλους χωρίς να τον νοιάζει τίποτα. Χωρίς να τον ενδιαφέρει να γίνει συμπαθής, χωρίς να τον νοιάζει αν θα τον αποθεώσουν, αν θα τον βρίσουν ή αν θα τον ξηλώσουν. Κι εκεί συναντιέται με τον Νίτσε. Όπως και τον Νίτσε έτσι και τον Τυπάλδο δεν τον ενδιαφέρει τι θέλει η κοινωνία, τι ορίζει η κοινωνία ως σωστό και λάθος, τι θέλουν οι ανώτεροι του, τι θέλει ο κλάδος του και οι συνάδελφοί του. Ακολουθεί τον δικό του δρόμο. Τον δρόμο της Εγωτικής Αναρχίας γράφοντας στα…. του τις φοβίες του, τις αδυναμίες του, τις τιμές και τα λεφτά.
«Αυτός και τα σκοτάδια του», γράφετε στο οπισθόφυλλο. Βάλτε μας στον σκοτεινό κόσμο αυτού του ιδιόμορφου επιστήμονα.
Αυτά που περιέγραψα είναι η θετική πλευρά των υπερδυνάμεων… Υπάρχει όμως και ο κρυπτονίτης… Αυτή η υπερλειτουργία είναι δίκοπο μαχαίρι… Η φύση είναι διαλεκτική και για κάθε χάρισμα υπάρχει και μια κατάρα. Πολλές φορές το ίδιο το χάρισμα από άλλη οπτική γωνία είναι και κατάρα. Έτσι ο Τυπάλδος σαν γνήσιος Υπεράνθρωπος έχει και πολλά σκοτάδια.
«…που πάλευε με την κατάθλιψη, που πάλευε με τον αυτισμό, που πάλευε με το παρελθόν του, που πάλευε να κάνει μια απλή σχέση, που πάλευε να τον κατανοήσουν οι άνθρωποι», διαβάζω. Γιατί επιλέξατε να δώσετε αυτά τα χαρακτηριστικά στον ήρωά σας;
Δεν τα επέλεξα εγώ, αλλά η φύση όπως ανέφερα πιο πάνω…Όλα έχουν ένα τίμημα. Πάνω απ’ όλα η διαλεκτική.
Θα κληθεί να συνδράμει στην εξιχνίαση μιας περίεργης υπόθεσης απαγωγής ενός μικρού αγοριού και η πλοκή του μυθιστορήματός σας θα μας κάνει πολλές φορές να σφιχτούμε κατά την ανάγνωση. Περιγράψτε μας μια σκηνή της ιστορίας σας.
Δυο είναι οι κομβικές σκηνές που βρίσκεται όλο το ζουμί του έργου. Η πιο δυνατή και ανατριχιαστική στιγμή που όμως λειτουργεί σε πολλαπλά επίπεδα είναι όταν ο Τυπάλδος αποφασίζει να κατέβει στο υπόγειο… Και μέσα στο υπόγειο εκτός από φρικαλέα ευρήματα, θα έχει να αντιμετωπίσει και τους δικούς του φόβους… Είναι μια άνιση διπλή μάχη που μόνο ένας υπεράνθρωπος θα μπορούσε να έρθει πρόσωπο με πρόσωπο, αντί να κλείσει τα μάτια του. Τη στιγμή που το βάρος είναι αβάσταχτο για τον Τυπάλδο και αποφασίζει να κάνει πίσω τι είναι αυτό που τον κρατάει; Το παρελθόν του… Ο τρόπος με τον οποίο έχει γαλουχηθεί… Εκεί ο Τυπάλδος συναντιέται με τον Καζαντζάκη… Ο πατέρας του Τυπάλδου θα μπορούσε να είναι ο ίδιος ο Καζαντζάκης ή ο Καπετάν Μιχάλης. Στην άλλη σκηνή όπου ο Τυπάλδος πρέπει να βάλει την υπογραφή του για να κρατήσει την δουλειά του αλλά να έρθει σε σύγκρουση με την φιλοσοφία του και την στάση ζωής συναντιέται με τον Ίψεν και τον Εχθρό του λαού… Είναι σαν να λένε και οι δυο: «Εγώ θα υποστηρίξω την αλήθεια, αυτό που εγώ ορίζω ως σωστό και όλοι οι άλλοι να πάτε να πνιγείτε. Η κοινωνία, οι συνάδελφοί μου οι ανώτεροι μου κλπ».
Μέσα από αυτή την ψυχοφθόρα αναζήτηση ο πρωταγωνιστής θα αναμετρηθεί με τους δικούς του δαίμονες. Ποιοι είναι αυτοί και πόσο έχουν επηρεάσει την κρίση του;
Όπως είπα ο Τυπάλδος εκτός από τα θετικά έχει και πολλά αρνητικά… Δεν βρίσκεται και στην καλύτερη ψυχική κατάσταση… Ας κρίνει το κοινό αν έχει δίκιο αυτός ή η κοπέλα του, αν έχει δίκιο αυτός ή ο ψυχιατρικός σύλλογος, αν έχει δίκιο αυτός ή οι ανώτεροι του, αν έχει δίκιο αυτός ή η κοινωνία…
Ο απαγωγέας υπήρξε θύμα παιδικής κακοποίησης. Ποια συναισθήματα περιμένετε να προκύψουν στους αναγνώστες γι’ αυτόν τον άνθρωπο; Περιμένετε να τον καταδικάσουμε χωρίς δεύτερη κουβέντα ή πιστεύετε πως θα υπάρξουν κάποιοι που θα του δώσουν έστω ένα ελαφρυντικό διαβάζοντας για τα δύσκολα παιδικά του χρόνια;
Αυτό είναι θέμα του κοινού, εγώ δεν παίρνω θέση. Ο ήρωάς μου ο Τυπάλδος πιστεύει ότι πρέπει να του δοθούν ελαφρυντικά, εγώ δεν ξέρω αν συμφωνώ. Αυτή είναι η άποψη του χαρακτήρα μου δεν είναι δική μου. Δεν σημαίνει ότι επειδή το λέει ο Τυπάλδος το ασπάζομαι κι εγώ. Ο κόσμος διαβάζει πολλές φορές λάθος. Πιστεύει ότι οι απόψεις των ηρώων του είναι ίδιες με του συγγραφέα. Αυτό συμβαίνει μόνο όταν μιλάμε για μυθιστόρημα με στοιχεία αυτοβιογραφίας, όπως στον εχθρό του Λαού όπου ο Ίψεν δια στόματος του γιατρού Στόκμαν εκφράζει ακριβώς την φιλοσοφία του ίδιου του συγγραφέα. Σε άλλες περιπτώσεις δεν ισχύει. Γι’ αυτό είναι δύσκολο πράγμα η συγγραφή. Δεν γράφεις αυτά που πιστεύεις εσύ αλλά αυτά που πιστεύουν οι χαρακτήρες σου. Πρέπει να μπεις μέσα στο μυαλό τους, στην ψυχοσύνθεση τους, στην καρδιά τους και να τους κατανοήσεις και όχι να τους αγαπήσεις. Μοιάζει με την δουλειά του ηθοποιού. Ο ηθοποιός δεν πρέπει να κρίνει τον ρόλο του είτε παίζει τον Χίτλερ, είτε έναν ψυχοπαθή δολοφόνο. Ούτε όμως και να τον αγαπήσει. Πρέπει όμως απαραιτήτως να τον κατανοήσει. Όταν ο Σαίξπηρ στον Ριχάρδο τον Γ’ γραφεί ότι «η συνείδηση είναι μια λέξη που μόνο οι δειλοί μεταχειρίζονται, που πρώτα τη σοφίστηκαν για να κρατάν σε φόβο τον δυνατό: συνείδησή μας είναι τα δυνατά μας μπράτσα, νόμος τα σπαθιά μας», τι πιστεύετε; Ότι τα εννοεί; Ότι μιλάει για τον εαυτό του; Ότι συμφωνεί με τον Ριχάρδο; Όχι. Είναι επειδή έχει μπει τόσο πολύ μέσα στην ψυχοσύνθεση του Ριχάρδου που βρίσκει ακριβώς σαν μηχάνημα λέιζερ τα πιστεύω του ίδιου του χαρακτήρα. Ακριβώς το ίδιο κάνει και ο Ντοστογιέφσκι στο κεφάλαιο του Μέγα ιεροεξεταστή, αλλά και στο έγκλημα και τιμωρία. Ούτε ο μονόλογος του ιεροεξεταστή, αλλά ούτε και η θεωρία του Ρασκόνλικοφ ταυτίζονται με τις απόψεις του Ντοστογιέφσκι. Απλά γνωρίζει ακριβώς την ψυχολογία του κάθε ήρωα και βρίσκει κι αυτός όπως και ο Σαίξπηρ σαν λέιζερ τα κατάλληλα λόγια και την κατάλληλη συμπεριφορά. Η μάζα διαβάζει λάθος και ταυτίζει τον ήρωα με τον συγγραφέα. Βέβαια έχει βοηθήσει και η κακή λογοτεχνία σε αυτό. Όχι!!! Είναι λόγια του χαρακτήρα. Δεν είναι ανάγκη να συμφωνεί ο συγγραφέας. Εγώ δεν συμφωνώ σε όλα με τον Τυπάλδο.
Ανάμεσα στους βασικούς πρωταγωνιστές της καθηλωτικής ιστορίας σας βρίσκεται και ο σκληροτράχηλος αστυνόμος Τετρίγκας. Θα μπορέσει να συνεργαστεί σωστά με τον «Ψυχίατρο Τυπάλδο»;
Η συνεργασία ανάμεσα σε μια μεγαλοφυΐα και έναν απλό λαϊκό άνθρωπο είναι επιτυχής μόνο όταν ο απλός λαϊκός άνθρωπος κατανοήσει ότι έχει να κάνει με κάτι ανώτερο και του αφήσει χώρο να παίξει μπάλα και να ντριμπλάρει όλο το γήπεδο. Ο Τετρίγκας μια χαρά το καταφέρνει.
Από την άλλη ο ψυχίατρος που είναι «άνθρωπος μοναχικός, χωρίς φίλους, ιδιότροπος και μυστήριος» όπως γράφετε, θα μπορέσει να συνεργαστεί με έναν ιδιότροπο αστυνομικό;
Μα, ο Τετρίγκας δεν είναι ιδιότροπος. Είναι ένας συνηθισμένος λαϊκός χοντροκομμένος τύπος εργασιομανής και αεικίνητος που έχει πλήρη γνώση ότι συνεργάζεται με ένα φαινόμενο. Και από την άλλη τα φαινόμενα δεν έχουν κανένα πρόβλημα να συνεργαστούν με ανθρώπους που αναγνωρίζουν την θέση τους και την αξία τους. Αν όμως πας να του την βγεις άστο θα δεινοπαθήσεις. Δώστου λοιπόν την μπάλα και άστον αυτόν να οργανώσει.
Ήταν εύκολη υπόθεση για σας να καταπιαστείτε με τα κεφάλαια της παιδεραστίας, του αυτισμού, της κατάθλιψης και της σχιζοφρένειας;
Τι εύκολη, πήγε να μου φύγει το κρανίο! Όταν καταπιάνεσαι με την παιδεραστία και μελετάς και ερευνάς και γράφεις γι’ αυτά, άστο… Και με άλλους συγγραφείς που μίλησα μου είπαν πως τέτοια θέματα τους αρρωσταίνουν. Τώρα θέλω να γράψω μια κωμωδία.
Η απαγωγή και η πιθανότητα παιδεραστίας που εξετάζουν οι αστυνομικές αρχές σηκώνουν λάθη ή λάθος χειρισμούς από ανθρώπους με βεβαρημένη ψυχολογία; Τι προκύπτει από την ιστορία του ψυχίατρου ήρωά σας;
Όταν είσαι σε μια τόσο υπεύθυνη θέση πρέπει να αφήσεις στην άκρη τα δικά σου προβλήματα, όσο σοβαρά κι αν είναι, προκειμένου να μην κάνεις λάθη γιατί απλά απαγορεύονται. Δεν είναι εδώ έβγαλα ένα φρέντο εσπρέσο μέτριο αντί για γλυκό. Εδώ είναι παιδικές ψυχές. Απαγορεύεται λοιπόν. Απαγορεύεται να αρρωστήσεις, να πονέσεις, να κάνεις πίσω, να σταματήσεις Το γεγονός ότι μπορείς και επιβάλλεσαι εσύ στο άγχος σου, στα νευρά σου, στην κατάθλιψή σου, στον πόνο σου, στην δίψα σου, στα πάθη σου, στο παρελθόν σου είναι κι αυτό δείγμα πως είσαι υπεράνθρωπος. Ένας υπερ – μαραθωνοδρόμος του μυαλού. Όλα τα ελέγχεις εσύ. Δεν σε ελέγχουν αυτά.
Κλείνοντας αυτήν την πολύ ενδιαφέρουσα συνέντευξη θα ήταν καλό πιστεύω να μας υπενθυμίσετε τις συμβουλές που προκύπτουν από το βιβλίο σας για τους γονείς. Το να χαθεί ένα παιδί – όπως προκύπτει και από την καθημερινή ειδησεογραφία – είναι πολύ εύκολο. Τι μπορεί να βάλει φρένο στις εξαφανίσεις παιδιών;
Η κατάργηση του τωρινού οικονομικού συστήματος. Καπιταλισμός και παιδεραστία πάνε πακέτο. Γιατί υπάρχει παιδεραστία; Μα γιατί υπάρχουν τεράστια κέρδη. Πρόσφατα η παιδική πορνογραφία ξεπέρασε σε τζίρο τα ναρκωτικά. Αν θέλουμε να βάλουμε ένα τέλος στην παιδεραστία πρέπει να βάλουμε ένα τέλος στο καπιταλιστικό σύστημα όπως το ξέρουμε και να χτίσουμε μια καινούργια κοινωνία, όπου το χρήμα δεν θα είναι ο θεός. Και δεν μπορώ να καταλάβω τον κόσμο που σοκάρεται με την παιδική πορνογραφία. Είναι κάτι απολύτως λογικό και φυσιολογικό στους οικονομικούς καιρούς που ζούμε. Το ερώτημα είναι θέλουμε ένα διαφορετικό οικονομικό σύστημα προκειμένου να σταματήσει η παιδεραστία να έχει τέτοιες διαστάσεις ή τα θέλουμε όλα; Η θανατική ποινή δεν αλλάζει τίποτα. Ο λαός φταίει για την παιδεραστία και καλό θα είναι να πάψει να σοκάρεται με κάθε φρικώδες έγκλημα. Όλα για τα λεφτά γίνονται. Οι ανωμαλίες της φύσης, όπου έχουμε έναν ψυχοπαθή δολοφόνο η σχιζοφρενή κλπ είναι ελάχιστες και μπορούν να ελεγχθούν. Αυτό που δεν μπορεί να ελεγχθεί, είναι οι μαφίες που δρουν με βάση τα οικονομικά συμφέροντα. Αυτό μόνο ο λαός μπορεί να το σταματήσει. Το μπαλάκι πέφτει επάνω του. Ας αποφασίσει λοιπόν τι θέλει…
Λίγα λόγια για το βιβλίο
«Μα ήταν ο Τυπάλδος. Πώς θα μπορούσε να κάνει πίσω; Ο διάσημος ψυχίατρος. Ένας Υπεράνθρωπος. Αυτός που πάλευε με τα πάντα. Που πάλευε με την κατάθλιψη, που πάλευε με τον αυτισμό, που πάλευε με το παρελθόν του, που πάλευε να κάνει μιαν απλή σχέση, που πάλευε να τον κατανοήσουν οι άνθρωποι, η ελπίδα των γονιών, η ελπίδα των παιδιών. Αυτός που – σχεδόν πάντα – είχε δίκιο. Αυτός είχε το χάρισμα και την κατάρα. Η ιδιοφυΐα. Λοιπόν; Τι να την έκανε την ιδιοφυΐα του αν δείλιαζε τώρα; Τι είναι η ιδιοφυΐα χωρίς θάρρος; Χωρίς θέληση; Χωρίς να μπορείς να κοιτάξεις στα μάτια το βλέμμα που σε κατατροπώνει και να του πεις «κάνε πιο κει». Πού είναι η ιδιοφυΐα, όταν η ατολμία επελαύνει επάνω σε φτερωτά άλογα και σε καλεί στον ίδιο σου τον όλεθρο; Ποια είναι η ιδιοφυΐα όταν η ατσαλένια πανοπλία της θέλησης κάνει φτερά και σκορπίζεται στον άνεμο; Όλα θα τα αντιμετώπιζε τώρα. Σε μια σκοτεινή αρένα όπου οι σύμμαχοι του σκότους θα γλεντούσαν χωρίς σταματημό. Και θα ήταν εκεί μόνος. Αυτός και όλοι τους. Ένας εναντίον όλων. Αυτός και τα σκοτάδια του…» Περισσότερο ένα φιλοσοφικό θρίλερ, μια πραγματεία πάνω στη θεωρία του υπεράνθρωπου, ένας στοχασμός πάνω στην «Υψενική» και «Νιτσεϊκή» φιλοσοφία, παρά ένα καταιγιστικό αστυνομικό με συνεχείς ανατροπές και υπερβολές, το μυθιστόρημα του Γιώργου Κατσούλα επικεντρώνεται στο χαρακτήρα του Ψυχιάτρου Τυπάλδου, ενός αυτιστικού γιατρού με σύνδρομο Άσπεργκερ και παρακολουθεί βήμα βήμα την πορεία του για τη σύλληψη ενός παιδεραστή.
Βιογραφικό
O Γιώργος Κατσούλας γεννήθηκε στις 16-2-1981 στην Αθήνα όπου ζει και εργάζεται. Είναι διαγνωσμένος με αυτισμό υψηλής λειτουργικότητας και στη συγγραφή είναι αυτοδίδακτος. Έχει πάρει μέρος σε λογοτεχνικούς διαγωνισμούς και έχει δεκάδες βραβεία, με κυριότερα το Α΄ βραβείο από τον Φιλολογικό Σύλλογο «Παρνασσός» για το θεατρικό του «Παραδώστε τους Αντιστασιακούς» και το Α΄ βραβείο από την «Πανελλήνια Ένωση Λογοτεχνών για το θεατρικό του «Ψυχή από ατσάλι», που αναφέρεται στα βασανιστήρια της Μακρονήσου. Έχει παρακολουθήσει on line masterclass σεναρίου με τον Ντέιβιντ Μάμετ και τον Άαρον Σόρκιν και δουλεύει σαν διαλογογράφος σε σειρές. Επίσης έχει κάνει σεμινάρια υποκριτικής στην κάμερα και είχε έναν μικρό ρόλο στο σίριαλ «Κόκκινο ποτάμι».
No comments!
There are no comments yet, but you can be first to comment this article.