Κάθε φορά που προσπαθώ να μην το βάλω κάτω, κάθε φορά που μια ακόμη απόρριψη έρχεται να μου υπενθυμίσει το πόσο διαφορετική είμαι από όλους τους άλλους γύρω μου, τόσο πιο πολύ πεισμώνω, τόσο πιο πολύ επιμένω!
Όμως εγώ θα επιμένω, και θα συνεχίσω να γράφω κι ας μένουν έγγραφα στην οθόνη του υπολογιστή μου. Ευτυχώς που πριν το ατύχημα είχα προνοήσει να μάθω τυφλό σύστημα στη γραφομηχανή, λες και ήξερα ότι θα μου ήταν απαραίτητο κάποια στιγμή στη ζωή μου.
Τι κι αν δεν μπορώ η ίδια να διαβάσω όλα όσα γράφω, όλα τα συναισθήματα που εξωτερικεύω, όσα κρύβω μέσα στην καρδιά μου.
Δίπλα μου, φύλακας άγγελός μου είναι ο πατέρας μου, αυτός ο σπουδαίος και δυνατός άνθρωπος που είναι τα μάτια μου, τα χέρια μου, η ζωή μου όλη.
Είμαι ολόκληρη αυτιά, στη θέση των ματιών μου νιώθω πως έχουν φυτρώσει ένα ακόμη ζευγάρι αυτιά, ώστε να ακούω όλα όσα μου διαβάζει, όλα όσα εξωτερικεύω γράφοντας μα που τα ακούω πια μόνο εγώ κι εκείνος.
Αρνούνται να μου δώσουν τη δυνατότητα να ακούσει και κάποιος άλλος όσα έχω να πω, δεν ξέρω γιατί… και είναι τόσα πολλά!
Όλοι έκαναν πέρα μετά την περιπέτειά μου, ακόμη κι όσοι στην αρχή ορκιζόντουσαν ότι θα σταθούν δίπλα μου, κοντά μου, ακόμη και οι πιο στενοί συγγενείς, οι πιο κολλητοί φίλοι και φυσικά κι εκείνος…
Όταν δεν είσαι μέρος ενός προβλήματος εύκολα δίνεις υποσχέσεις, συμβουλές, ελπίδες. Όταν όμως έρθει η στιγμή που πρέπει να κάνεις και πράξη τα όσα πριν με τόση ευκολία έταζες, τότε βλέπεις τα σκούρα, τότε δεν αντέχεις τη διαφορετικότητα, απλά απομακρύνεσαι και βγαίνεις εντελώς από τη σφαίρα του προβλήματος.
Μετά την ολοκληρωτική καταστροφή που άφησε πίσω της η πυρκαγιά, μόνο εγώ κατάφερα να σωθώ έστω και με πολλαπλά εγκαύματα, έστω και με δυο σβηστά μάτια, που δεν επρόκειτο ποτέ ξανά να δουν το φως του ήλιου, την ομορφιά της φύσης.
Πόσα και πόσα δεν έχω χάσει αυτό τον ενάμιση χρόνο που είμαι εγκλωβισμένη εδώ μέσα! Είναι μερικές φορές κάτι σκέψεις δύσκολες που καρφώνουν το μυαλό μου, όταν ξέρω πως θα είμαι για πάντα μόνη, χωρίς φίλους, χωρίς ένα σύντροφο να μου κρατάει το χέρι…
Όμως από τη στιγμή που κατάφερα να αποδεχτώ την πραγματικότητα δεν λιποψύχησα ούτε μια στιγμή.
Έπαψα να σκέφτομαι αυτό που τον πρώτο καιρό ήταν κολλημένο μπροστά μου με τεράστια γράμματα «ΓΙΑΤΙ ΕΓΩ, ΓΙΑΤΙ ΣΕ ΜΕΝΑ»!
Μου λέγανε πως είναι φυσιολογική αντίδραση και πως ο κάθε άνθρωπος έτσι σκέφτεται όταν τον βρει ένα μεγάλο κακό. Μετά όμως δεν ξέρω πώς βρήκα τη δύναμη, πείσμωσα και είπα ΟΧΙ σε όλα όσα πριν ταλάνιζαν τη σκέψη μου. Άντλησα δύναμη από μέσα μου, από το στήριγμά μου, τον πατέρα μου και προχωρήσαμε μαζί στη ζωή, ο ένας με τον άλλο, ο ένας για τον άλλο.
Η κατάστασή μου είναι τέτοια που δεν μου επιτρέπει να κυκλοφορήσω ανάμεσα σε φυσιολογικούς ανθρώπους.
Δεν μπορώ να ξέρω ποια θα ήταν η αντίδρασή τους αν με βλέπανε και ποια θα ήταν η δική μου αντίδραση αν μπορούσα να διαβάσω τα συναισθήματα στο πρόσωπό τους. Είμαι σίγουρη ότι ο αποτροπιασμός, η αηδία και ο οίκτος θα ήταν ζωγραφισμένα με τα πιο έντονα χρώματα. Ήδη έχω σχηματίσει μια εικόνα του πώς απομακρύνεται κάποιος από κοντά μου από τις πρώτες εκείνες επισκέψεις στο νοσοκομείο, μετά την πολύμηνη παραμονή μου.
Είχε φροντίσει ο καλός μου πατερούλης να με ενημερώνει για τα πάντα, να με κάνει να βλέπω μέσα από τα δικά του μάτια και σιγά – σιγά σχημάτισα μια εικονική πραγματικότητα του χώρου, των νοσοκόμων, των ανθρώπων γύρω μου.
Το γυμνό από μαλλιά κρανίο μου έχει πια καλυφθεί από μια περούκα που φοράω, τα γυαλιά ηλίου κρύβουν το σβησμένο ηφαίστειο των ματιών μου, τις ουλές που ο χρόνος βαθαίνει και η έκτη μου αίσθηση με βοηθάει να κινούμαι μέσα στο χώρο του σπιτιού μου με άνεση πια.
Η μόνη ευχαρίστηση που έχω είναι οι ατελείωτες ώρες που γράφω ακούγοντας συγχρόνως την αγαπημένη μου μουσική.
Όταν κάθομαι μπροστά στο πληκτρολόγιο, τα χέρια μου οδηγούνται μόνα τους στα σωστά γράμματα, έχει αποτυπωθεί στο μυαλό μου το ακριβές περίγραμμά του.
Σαν κάποιος να είναι μέσα στο κεφάλι μου και με ένα μαγικό τρόπο μου απαγγέλει όλα όσα θέλω να μεταφέρω στη λευκή σελίδα. Όλα τα βλέπω λευκά, ένα λευκό, εκτυφλωτικό φως είναι μόνιμα εγκατεστημένο στον οθόνη των βλεφάρων μου.
Χορεύουν γύρω μου τα γράμματα που ψάχνω κάθε φορά και με τη φαντασία μου είναι σαν να διαβάζω όσα ο εγκέφαλος δίνει εντολή στα δάχτυλά μου να πληκτρολογήσουν.
Ένα ξαφνικό τηλεφώνημα όμως αναστάτωσε τόσο την ατέλειωτη σιωπή μου, σε σημείο να μην ξέρω αν είναι όνειρο, αν η τόσο γνώριμη φωνή που ακούω είναι πραγματικότητα ή η φαντασία μου παίζει επικίνδυνα παιχνίδια;
Μια αργόσυρτη σιωπή καλύπτει τη γραμμή, κι εκείνος αρχίζει δειλά – δειλά να με ρωτάει για διάφορα ανόητα πράγματα, έτσι για να σπάσει για λίγο την απόσταση, το χρόνο που κύλησε, τα ατέλειωτα γιατί που φέρνει μια εγκατάλειψη.
Έχει μετανιώσει -λέει- θέλει να μείνει κοντά μου, να με πάει στους καλύτερους γιατρούς, να με κάνει και πάλι όπως πριν, τα πάντα γίνονται αν υπάρχει πίστη, ακόμη και θαύματα!
Δεν ξέρω τι να πιστέψω, τι να ελπίσω, τι να περιμένω. Εγώ το μόνο που περίμενα ήταν μια ευκαιρία να αναδείξω όσα κρύβω μέσα στην καρδιά μου και ο μόνος τρόπος που ήξερα ήταν να τα μεταφέρω σε λευκές σελίδες στην οθόνη του υπολογιστή. Κάθε απόπειρα προσέγγισης μιας τυχόν έκδοσής τους έπεφτε στο κενό, γιατί δεν υπήρχαν οι γνωριμίες, δεν υπήρχαν οι οικονομικοί πόροι.
Και τώρα, έρχεται ο μόνος άνθρωπος που δεν περίμενα να μου ανοίξει δρόμους ελπίδας, να μου δώσει φτερά να πετάξω, να πετάξει μαζί μου στο αύριο, στο μέλλον, στο δικό μας μέλλον, να ανακαλύψουμε μαζί το νόημα της ζωής!
Ήταν αυτή η αναζήτηση το νόημα της δικής μου ζωής, αυτό που ενδόμυχα έψαχνα και δεν ήξερα πού θα το βρω;
http://fractalart.gr/diigima-lefkes-selides-stin-othoni-ton-vlefaron/
