«Η πρώτη κραυγή του ανθρώπου είναι κλάμα. Από κει και πέρα οι άνθρωποι ή παραμένουν άνθρωποι και κλαίνε ή γίνονται τέρατα και κάνουν τους άλλους να κλαίνε». (από το μυθιστόρημα του Μενέλαου Λουντέμη «οι κερασιές θ’ ανθίσουν και φέτος»)

Δεν είναι λίγες οι φορές που τελειώνοντας ένα βιβλίο αισθάνομαι να έχω εξαγνιστεί κατά κάποιον τρόπο, να έχω εισπράξει όλα τα καλά κρυμμένα μυστικά του, να τα έχω φιλτράρει στο υποσυνείδητό μου και μετά να νιώθω αυτό ακριβώς που μόνο ένα ταξίδι του νου μπορεί να σου προσφέρει. Την ευχαρίστηση ότι αντιλαμβάνεσαι το πώς και το γιατί γίνονται τα πάντα γύρω σου…
Πολλά βιβλία μιλάνε για το μοναχισμό, για το ταξίδι της ψυχής προς τη λύτρωση μέσα από τη θρησκεία. Όμως η «Εξομολόγηση» του Σπύρου Πετρουλάκη στέκεται κυρίως στο γιατί γίνονται όσα γίνονται, αφήνοντας στον αναγνώστη το πλεονέκτημα να συγχωρέσει, να εξοργιστεί, να ψιθυρίσει ένα «όλα εδώ πληρώνονται» να αισθανθεί τη δικαίωση των πεπραγμένων…

Υπάρχουν άνθρωποι που ο προορισμός τους σ’ αυτή τη ζωή είναι να περάσουν τον επίγειο Γολγοθά τους, να ανέβουν με το σταυρό του μαρτυρίου στο υψηλότερο σκαλί, να διαβούν μέσα από την κόλαση μέχρι να καταφέρουν να βρουν το δρόμο της σωτηρίας και μάλιστα να μπορέσουν να συγχωρήσουν αυτούς που τους κατέστρεψαν ό,τι ιερό είχαν.
Υπάρχουν τιμωρίες όπως ο ψυχολογικός εκφοβισμός και η βιαιοπραγία που μοναδικό σκοπό έχουν την ταπείνωση, την υποτέλεια έτσι ώστε οι τιμωροί να αντλήσουν την ευχαρίστηση που νομίζουν ότι θα τους προσφέρει ο φόβος και ο πόνος του αδυνάτου.
Για να φτάσει κάποιος στον ψηλότερο στόχο, πρέπει να πάρει φόρα από όσο χαμηλότερα γίνεται. Από τον πάτο του πηγαδιού…
Τα σημάδια που μας εμφανίζονται είναι η δύναμη που πρέπει να αρπάξουμε, το όπλο για να πολεμήσουμε και ναι, να εκδικηθούμε αν αυτό είναι μονόδρομος!
Ποιον να μισήσεις, για ποιον να αγανακτήσεις περισσότερο, για ποιον να οργιστείς και να ευχηθείς να πάθει ακόμα χειρότερα από όσα έκανε;
Πώς μπορεί να φέρει τον τίτλο της «μάνας» μια γυναίκα που μεγαλώνει τέρατα και με τη δική της συμβολή χαράσσουν ανεξίτηλα σημάδια στο σώμα και την ψυχή ενός ανήμπορου παιδιού;
Πόσα τέτοια τέρατα συνάντησε η Ελένη στη ζωή της;
Τα σημάδια όμως που της έστειλε στο δρόμο η πίστη της, την οδήγησαν στο δικό της μονοπάτι, στη μοναδική διέξοδο της ύπαρξής της.

Συναντούμε κάποιους ανθρώπους στην πορεία του βίου μας που με μια τους κουβέντα, μια τους ματιά, έχουν τη δύναμη να αλλάξουν τη φιλοσοφία και τις αποφάσεις μας για τη ζωή.
Το πιο δύσκολο πράγμα για έναν άνθρωπο είναι να κατορθώσει να συγχωρέσει όσους τον πλήγωσαν, όσους του στέρησαν ό,τι αγάπησε. Η δύναμη που δίνει στην ψυχή η πίστη ότι όλα έγιναν για κάποιο συγκεκριμένο λόγο! Και όταν κατανοήσεις αυτόν το λόγο μένει μονάχα να καταφέρεις να κολλήσεις τα σπασμένα κομμάτια, να τα ενώσεις με τέτοιο τρόπο ώστε να εμφανιστεί η τέλεια σχηματισμένη πραγματικότητα που τόσο πάσχισες…

«Μείνε άνθρωπος. Μείνε δίπλα στο Θεό. Εκεί είναι η θέση σου. Εγώ πήρα στα χέρια μου την εξουσία από τα χέρια του Θεού. Η μεγαλύτερη αμαρτία. Μεγαλύτερη ακόμη κι από τη βλασφημία. Μη χάσεις την πίστη σου και την αγάπη. Τίποτα δεν μπορεί να εξαγοράσει την ψυχή σου. Μόνο να την εξαγοράσεις εσύ ο ίδιος μπορείς. Η εξουσία είναι κακός σύμβουλος. Εγώ έβαψα τούτα τα χέρια με αίμα… ακούς; Δεν είναι πάντοτε βέβαιο ότι θέλουμε να ακούσουμε αυτό που μας διδάσκει η ζωή. Έχε τα αυτιά σου ανοιχτά».

Ένα μυθιστόρημα που αποδεικνύει ότι δεν είναι τυχαία η συνεχώς αυξανόμενη επιτυχία του, ένα έργο δυνατό, καλογραμμένο, σκληρό που αποκαλύπτει με μοναδικό τρόπο το τι μπορεί να κουβαλάει μια ψυχή…

eksomologhsh

Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΜΙΝΩΑΣ

facebookShare on Facebook
TwitterTweet
FollowFollow us
PinterestSave