Οι Ερινύες στην ελληνική μυθολογία ήταν μυθικές χθόνιες θεότητες που κυνηγούσαν όσους είχαν διαπράξει εγκλήματα κατά της φυσικής και ηθικής τάξης των πραγμάτων. Τα κεφάλια των Ερινύων ήταν τυλιγμένα με φίδια, εικόνα που θυμίζει τη μέδουσα Γοργώ, και γενικότερα όλη η εμφάνισή τους ήταν φρικιαστική και απωθητική. Συνήθως απεικονίζονται με αστραφτερό βλέμμα, μαύρες στην όψη, αποπνέουσες καταστρεπτικό πυρ, αλλά και με φτερά φέρουσες μαύρες εσθήτες. Κατοικία τους είχαν τον κάτω κόσμο του Άδη.
Οι Ερινύες ήταν τρεις:
• η Αληκτώ (ανθρωπομορφισμός της οργής και μανίας),
• η Μέγαιρα (ανθρωπομορφισμός του μίσους και του φθόνου) και
• η Τισιφόνη (ανθρωπομορφισμός της εκδίκησης φόνου).

Η τραγωδία «Ευμενίδες» του Αισχύλου αποτελεί το τρίτο έργο της Ορέστειας. Ο Αισχύλος καταφέρνει να μετατρέψει την φυσιογνωμία των Ερινύων που ήταν θεότητες τρομερές και εκδικητικές και να τις κάνει πιο προσιτές στις εγκλήσεις του λαού μιας και μας δίνει την δυνατότητα μέσω έγκλησης να απευθυνθούμε σ’αυτές και να τις παρακαλέσουμε για επιείκεια.
Όλο το μυθιστόρημα «Ευμενίδες και Ερινύες» είναι γεμάτο από Άμλετ και Σαίξπηρ. Το φάντασμα του πατέρα του Άμλετ όταν εμφανίζεται στους προμαχώνες του κάστρου τα μεσάνυχτα, δεν βρίσκεται εκεί απλώς για να στοιχειώσει τον γιο του, βρίσκεται εκεί για να επισημάνει ότι κάτι σάπιο υπάρχει στο βασίλειο της Δανιμαρκίας. Έτσι και στο μυθιστόρημα της Λόρην Γκροφ, ο θαυμάσιος και ιδανικός γάμος του Λότο (Λάνσελοτ Σάτεργουαΐτ) και της Ματίλντε Γιόντερ, δείχνει ότι κάτι σάπιο υπάρχει πίσω από το πανέμορφο, λαμπερό και τρελά ερωτευμένο ζευγάρι.
Στο έργο «Μίστερ Χάιντ και δόκτωρ Τζέκιλ», ο φρικαλέος Χάιντ υπάρχει για να δείξει στους αναγνώστες ότι ακόμα και ένας ευυπόληπτος άνθρωπος έχει μια σκοτεινή πλευρά ,η διττή φύση των ανθρώπων.

Το πρώτο μέρος του μυθιστορήματος με τίτλο «Ευμενίδες» δείχνει το γοητευτικό ζευγάρι να περνάει πολύ όμορφα, να είναι πολύ ερωτευμένο ,να υπάρχει μια παράφορη αγάπη, να κάνουν συνέχεια σεξ, να υπάρχει μια γαλήνη και ηρεμία, να κάνει παρέα με τους φίλους τους, να πηγαίνουν σε πάρτι . Η αγάπη είναι η ζώνη που δένει και τους δύο ήρωες, τους σφίγγει την καρδιά και το σώμα. Η Ματίλντε είναι μικρή, ψηλή, όμορφη, ποθητή, σέξι. Ο Λότο είναι καλόκαρδος, δείχνει κατανόηση και μέσα του κρύβει καλοσύνη και γλυκύτητα. Οι σιωπηλές οικείες στιγμές απαρτίζουν τον γάμο τους, όχι οι τελετές, τα πάρτι, οι πρεμιέρες ή οι θεαματικές ερωτικές περιπτύξεις. Ποτέ στη ζωή της η Ματίλντε δεν γνώρισε τέτοια αθωότητα. Δεν είχε ο Λότο ούτε ένα ψήγμα κακίας. Ο Λότο πιστεύει ότι η Ματίλντε είναι παρθένα. Η γυναίκα του δεν θέλει να κάνουν παιδιά. Το μόνο μελανό σημείο είναι ότι αν και εκατομμυριούχος ο Λότο, επειδή παντρεύτηκε στα είκοσιδύο του χρόνια ,μέσα σε δύο εβδομάδες, την Ματίλντε, η μητέρα του η Αντουανέτ, τον αποκλήρωσε, οπότε το ζευγάρι ζει σε ένα υπόγειο διαμέρισμα και δυσκολεύονται να πληρώσουν τους λογαριασμούς του. Πρόκειται για μια πραγματικά τραγική ιστορία. Η ιστορία της Ματίλντε και του Λότο, ο επικός έρωτάς τους, είχε μείνει χωρίς οικογένεια , ένας παρίας, δεν επιτρεπόταν να ξαναπάει στο σπίτι του στη Φλόριντα. Και όλα αυτά για τη Ματίλντε. Για την αγάπη που έτρεφε για τη Ματίλντε. Ζούσαν μια σκέτη ευτυχία στην λαμπερή φτώχεια τους. Ο Λότο είναι ηθοποιός παίζει συνήθως έργα του Σαίξπηρ και κυρίως τον Άμλετ, αλλά δυσκολεύεται πολύ να βρει δουλειά. Η Ματίλντε βοηθά οικονομικά , με το να εργάζεται σαν μοντέλο. Η Ματίλντε ήταν πάντα μια γροθιά, όσον αφορά την αλήθεια, μόνο με τον Λότο ήταν μια ανοιχτή παλάμη. Ο Λότο είχε βάλει χρώμα στη ζωή της Ματίλντε. Πόσο λάτρευε αυτόν τον κακότυχο άνδρα!! Η Ματίλντε ήταν ο έρωτας της ζωής του Λότο.
Όλα θα ανατραπούν όταν η Ματίλντε θα πείσει τον Λότο να γίνει θεατρικός συγγραφέας. Το κυνήγι της ηθοποιίας δεν οδηγούσε πουθενά. Όλα τα έργα που αρχίζει να γράφει ο Λότο, η Ματίλντε , κρυφά το βράδυ, διορθώνει τους διαλόγους, αναμόρφωνε τις σκηνές, τα συμπληρώνει και τα επιμελείται. Ο Λότο γράφει έντεκα θεατρικά έργα και γρήγορα έρχεται η αναγνώριση και η επιβράβευση. Τώρα η ζωή τους γίνεται πιο άνετη και πιο πλούσια, αλλά η αγάπη και ο έρωτας στο ζευγάρι συνεχίζεται όπως στα πρώτα χρόνια. Ο Λότο δεν θα την εγκατέλειπε ποτέ. Το γνώριζε η Ματίλντε από τα μύχια της ψυχής της. Αυτό που είχανε οι δυο τους , ήταν τόσο πολύ υψηλό, για να μπορέσει κάποιος τρίτος να το καταστρέψει…

Στο δεύτερο μέρος του βιβλίου με τίτλο «Ερινύες» πολλά πράγματα δεν είναι όπως φαίνονται στο πρώτο μέρος του βιβλίου. Υπάρχουν αλήθειες και ψέματα. Υπάρχει το φως και το σκοτάδι. Η Ματίλντε φύλαγε μέσα της μια δεύτερη ιστορία κάτω από την πρώτη. Η Ματίλντε έκρυβε πολλά. Η Ματίλντε είχε μια σκοτεινή πλευρά. Υπήρχαν προδοσίες. Ανομολόγητα ,ένοχα μυστικά. Υπήρχαν βαθιά βυθισμένες αλήθειες, δομημένες στο «αγγελικό και μαύρο φως» όπως λέει ο Γ.Σεφέρης. Υπήρχαν παλιά τραύματα και πληγές. Όπως υπάρχουν οι κόκκοι της άμμου μέσα στα μαργαριτάρια έτσι και πίσω από κάθε δημιουργία κρύβεται ένα τραύμα.
«Είσαι παθολογικά φιλαλήθης» της είπε κάποτε ο Λότο και εκείνη γέλασε και παραδέχτηκε πως ήταν .Εκείνη τη στιγμή δεν γνώριζε αν έλεγε αλήθεια ή ψέματα.
Μεγάλα τμήματα της ζωής της Ματίλντε ήταν κενά για τον άνδρα της. Όσα δεν του είπε , εξισορροπούνταν νοικοκυρεμένα με όσα του είπε. Παρ΄ όλα αυτά, υπάρχουν οι αναλήθειες που φτιάχνονται από λέξεις και οι αναλήθειες που φτιάχνονται από τις σιωπές, και η Ματίλντε είχε πει ψέματα στον Λότο μόνο εξαιτίας όσων δεν του είπε…
Υπάρχει ένα αγεφύρωτο χάσμα μεταξύ της Ματίλντε που υπήρξε κάποτε και της Ματίλντε που εκείνος έβλεπε. Υπήρχαν μεγάλα κενά: όλα αυτά ήταν ένα κέντημα του ιστού της ζωής της. Ευτυχώς που τα χειρότερα παρέμεναν τρύπες. Ο Άριελ ο προστάτης και το συμβόλαιο. Η στείρωση, η αβάσιμη ελπίδα για παιδιά που άφησε να τρέφει μέσα του ο Λότο. Αυτό που είχε κάνει η Ορελί-Ματίλντε τόσα χρόνια πριν .Το έλλειμμα καλοσύνης που συσσωρευόταν για να επισκιάσει τη Ματίλντε. Η Ματίλντε ήταν βρόμικο κορίτσι, ύπουλη, εκδικητική και έλεγε ψέματα. Για να βγάλει το πανεπιστήμιο δεν εργαζόταν τέσσερα χρόνια, αλλά πουλούσε το κορμί της σε ένα πλούσιο γκαλερίστα. Υπήρχε ένα πιστοποιητικό υιοθεσίας. Η Ματίλντε ένιωθε το παλιό τέρας να σαλεύει μέσα της. Ήταν μια πόρνη. Ήταν μια prostituee.
Ο Λότο σαρανταέξι χρονών θα πεθάνει και δεν θα μάθαινε ποτέ ποια ήταν η Ματίλντε, δεν θα μάθαινε ποτέ το σκοτάδι που είχε μέσα της η Ματίλντε, δεν θα έβλεπε ποτέ το κακό που ζούσε μαζί της…
Άρα η κοινοτοπία του κακού μπορεί να είναι οι ίδιες μας, οι αποφάσεις, οι μικρές καθημερινές μας επιλογές;
Ναι, αυτό ακριβώς. Στις επιλογές μας αποδίδουμε συνήθως μια εξήγηση που μας φαίνεται εύλογη. Δικαιολογίες μπορεί να βρίσκει κανείς, ακόμα κι όταν οι πράξεις του αποτελούν μια ψηφίδα στη μεγάλη τοιχογραφία του κακού• μπορεί, δηλαδή, να αποφεύγει συστηματικά να αναγνωρίσει το βάρος των επιλογών του, τις συνέπειές τους.

Το μυστικό τελικά της Ματίλντε δεν θα πλήγωνε κανέναν…
Το κλειδί για έναν αξιοζήλευτο γάμο δεν είναι η αλήθεια του, αλλά τα μυστικά του…
Ένα γοητευτικό μυθιστόρημα γεμάτο συμβολικές αναλογίες και εικόνες, υποβλητικές περιγραφές και δωμάτια που κρύβουν ίσκιους και μυστικά.
Ένα απολαυστικό, βαθύ δυναμικό και συναισθηματικά καθηλωτικό μυθιστόρημα που πραγματεύεται τον γάμο, τη δημιουργία, την τέχνη και την αντίληψη των πραγμάτων.
Μια καταπληκτική αυτοψία ενός γάμου.
Ένα λογοτεχνικό Αριστούργημα.

Η Λορήν Γκροφ έχει περιληφθεί στη λίστα μπεστ σέλερ των New York Times για τα τρία βιβλία της, Τα τέρατα του Τέμπλετον, Αρκαδία και Ερυνίες και Ευμενίδες και τη διάσημη συλλογή διηγημάτων, DelicateEdibleBirds. Τα έργα της έχουν προβληθεί στο The New Yorker, Harper’s, The Atlantic και σεαρκετές ανθολογίες Best AmericanShort Stories. Έχει κερδίσει τα βραβεία Paul Bowles Prize for Fiction, PEN/O. Henry Award και το Pushcart Prize. Ήταν φιναλίστ για το National Book Award, National Book Critics Circle Award, το Orange Award for New Writers και το L.A. Times Book Prize.

facebookShare on Facebook
TwitterTweet
FollowFollow us
PinterestSave