Ηλιάνα Κλειτσογιάννη: συνέντευξη στη Μαρία Τσακίρη

Συγγραφέας του βιβλίου Αγάπησέ με αν τολμάς – Εκδόσεις Ελκυστής

Μυρτώ και Αλέξης. Αυτοί είναι οι δυο ήρωες της Ηλιάνας Κλειτσογιάννη. Εκείνη ένα κορίτσι δεκαέξι χρονών και ερωτευμένη μαζί του, εκείνος ένας έμπειρος άνδρας αλλά αδύναμος απέναντι στον έρωτα. Τον φοβάται! Όταν καταλαβαίνει πως τον ελκύει σαν γυναίκα τρομάζει! Δεν είναι αυτό, όμως, εκείνο που μπαίνει ανάμεσά τους. Είναι πως ο Αλέξης είναι ένας από τους καλύτερους φίλους του αδερφού της, που από μικρό παιδί μπαινοβγαίνει καθημερινά στο σπίτι της. Πρωταγωνιστικό ρόλο σ’ αυτό το νεανικό μυθιστόρημα, στο οποίο ξεδιπλώνονται σκέψεις και προβληματισμοί της συγγραφέα, παίζει και η μοίρα. Όπως λέει στο Vivlio-life “Ό,τι είναι γραφτό να συμβεί θα συμβεί, ό,τι κι αν προκύψει. Όπως η μοίρα δύο ανθρώπων! Αν είναι το γραφτό τους να καταλήξουν μαζί, μπορεί να περάσουν σαράντα κύματα, μήνες, χρόνια, να κάνουν άλλες ζωές, να ζήσουν χώρια για κάποια χρόνια, όμως στο τέλος με κάποιο τρόπο θα βρουν και πάλι το δρόμο τους ο ένας στον άλλον”.

• Όταν ένα βιβλίο βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα, είναι λογικό να προκαλεί ένα μεγαλύτερο ενδιαφέρον στον αναγνώστη, που συνήθως αναρωτιέται αν αυτά τα γεγονότα αφορούν τη ζωή και τα βιώματα του συγγραφέα του…
  Ξέρεις Μαρία είναι μία ερώτηση που μου γίνεται συνεχώς και είναι απόλυτα λογικό από τη μία. Όταν γράφεις και λες πως το βιβλίο βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα σου δημιουργεί έτσι μια περιέργεια να μάθεις αν πρόκειται για κάτι που έχει ζήσει αυτός που το έγραψε. Παρ ’όλα αυτά πρέπει να ομολογήσω πως δεν πρόκειται για τη ζωή και τα βιώματα τα δικά μου. Είναι όμως άτομα από το περιβάλλον μου. Η αληθινή Μυρτώ, είναι μία κοπέλα που ξέρω κι έτυχε κάποια στιγμή να μου μιλήσει για την ιστορία της. Καταλαβαίνεις λοιπόν, ότι μία τέτοια ιστορία κινεί κατευθείαν το ενδιαφέρον ενός συγγραφέα και ζήτησα την άδειά της για να τη γράψω. Αν και στην αρχή ήταν αρκετά διστακτική, τελικά συνεργαστήκαμε και νομίζω πως καταφέραμε να βγάλουμε ένα πολύ ωραίο αποτέλεσμα. Καταφέραμε να πούμε την ιστορία της όπως έπρεπε να ειπωθεί.
• Μυρτώ και Αλέξης. Ας γνωρίσουμε τους δυο ήρωές σας.
  Μυρτώ και Αλέξης λοιπόν. Δύο πρόσωπα τόσο ίδια και τόσο διαφορετικά ταυτόχρονα. Η Μυρτώ είναι ένα κορίτσι δεκαέξι χρονών. Είναι μαθήτρια της δευτέρας λυκείου και έχει όλη τη ζωή μπροστά της. Είναι ένα κορίτσι γεμάτο όνειρα. Έχει όμως την αχίλλειο φτέρνα της. Είναι ερωτευμένη με τον Αλέξη. Ξέρει πως τους χωρίζουν πολλά και πως εκείνος δεν θα την δει ποτέ με τον ίδιο τρόπο που τον βλέπει εκείνη. Οπότε κρατάει μέσα της, κρυφά αυτά που νιώθει. Ξέρει ότι δεν θα τον έχει ποτέ. Και είναι εντάξει με αυτό! Έχει συμβιβαστεί με την ιδέα. Άλλωστε πολλoί είναι εκείνοι οι οποίοι είχαν απλά έναν παιδικό έρωτα χωρίς να γίνει κάτι μεταξύ τους. Όταν τα δεδομένα όμως αλλάζουν, τη βλέπουμε να παλεύει για αυτό που θέλει. Να προσπαθεί συνεχώς. Καθώς εξελίσσεται η ιστορία τη βλέπουμε να αλλάζει. Στην αρχή του βιβλίου βλέπουμε η Μυρτώ αθώα αν θέλεις, γεμάτη ελπίδα. Πολλές φορές και αφελή, σε ότι αφορά τον Αλέξη. Γίνεται υποχείριο στα χέρια του και τον αφήνει να την κάνει ότι θέλει. Είναι πάντα εκεί γι’ αυτόν. Δεν του λέει όχι σε τίποτα! Ό, τι θέλει ο Αλέξης, όποτε το θελήσει! Στην πορεία όμως τη βλέπουμε να αλλάζει. Ωριμάζει απότομα! Γίνεται πιο σκληρή, πρώτα με τον εαυτό της και μετά με τον Αλέξη. Όποιος διαβάσει το βιβλίο μπορεί πολύ εύκολα να αντιληφθεί αυτή την αλλαγή της Μυρτώς. Ταυτόχρονα όμως βλέπουμε μια Μυρτώ που είναι πιο δυνατή, πιο γενναία όταν είναι δίπλα στον Αλέξη. Εκείνος την κάνει να πιστεύει περισσότερο στον εαυτό της, την προκαλεί, την εκπλήσσει. Την κάνει να δοκιμάζει τα όρια και τις αντοχές της.
  Ο Αλέξης τώρα, είναι ένας περίεργος και δύσκολος χαρακτήρας. Είναι ένας από τους παιδικούς και καλύτερους φίλους του αδερφού της Μυρτώς, πράγμα που σημαίνει ότι μεγάλωσε μέσα στο σπίτι της. Την έβλεπε να μεγαλώνει και πάντα την προστάτευε. Όταν καταλαβαίνει λοιπόν ότι η Μυρτώ τον ελκύει σαν γυναίκα πια τρομάζει! Φοβάται τον ίδιο του τον εαυτό. Κι αυτό του βγαίνει αντιδραστικά. Κάνει σπασμωδικές κινήσεις. Πράττει πρώτα και σκέφτεται μετά. Την νοιάζεται τόσο πολύ τη Μυρτώ και το τελευταίο πράγμα που θέλει είναι να την πληγώσει. Όμως επειδή βρίσκεται αντιμέτωπος με κάτι που δεν μπορεί να διαχειριστεί τελικά, το μόνο που κάνει είναι να την πληγώνει χωρίς να το θέλει πραγματικά. Η Μυρτώ πολλές φορές μέσα στο βιβλίο τον χαρακτηρίζει εγωιστή και δειλό, και κατά μία έννοια είναι. Είναι εγωιστής γιατί βάζει πάνω από όλα τον εαυτό του. Να μην χαλάσει τη σχέση του με το φίλο του, να μην πληγωθεί αυτός και αδιαφορεί για τις επιπτώσεις των πράξεων του απέναντι στη Μυρτώ. Είναι δειλός γιατί φοβάται να αφεθεί σε αυτό το συναίσθημα που υπάρχει μέσα του. Φοβάται να αντιμετωπίσει τον κόσμο, φοβάται να αναλάβει τις ευθύνες των πράξεων του. Είναι αδύναμος απέναντι στον έρωτα. Τον φοβάται! Οπότε γίνεται σκληρός και αδίστακτος με τη Μυρτώ. Ο φόβος του τον μετατρέπει σε κάτι άλλο από αυτό που είναι πραγματικά. Παίζει με τη Μυρτώ, την εκμεταλλεύεται, του ανεβάζει το ηθικό, τον κάνει να νιώθει σημαντικός. Ερμηνεύει όλα όσα τους συμβαίνουν με το δικό του τρόπο, όπως τον βολεύουν. Παλεύει με νύχια και με δόντια ενάντια σε αυτό που αρχίζει να νιώθει. Φοβάται τον ίδιο του τον εαυτό κι αρνείται να παραδεχτεί ότι δεν μπορεί να εξηγήσει. Παράλληλα όμως τον βλέπουμε να προσπαθεί να γίνει καλύτερος άνθρωπος για εκείνη. Προσπαθεί να αλλάξει, να αφεθεί. Μα δεν του είναι καθόλου εύκολο!
• Πόσο δεθήκατε με τους πρωταγωνιστές σας κατά τη συγγραφή και πόσο χώρο αφήσατε στην έμπνευση ώστε να προσεγγίσει τις αδυναμίες και τους προβληματισμούς του Αλέξη αφήνοντας για λίγο στην άκρη τη γυναικεία αλληλεγγύη;
  Η αλήθεια είναι πως όταν γράφεις είσαι «υποχρεωμένος» να δεθείς με τους πρωταγωνιστές σου για να μπορέσεις να αποδόσεις σωστά αυτό που θέλεις να ειπωθεί. Οπότε μπορώ να σου πω πως δέθηκα αρκετά και με τη Μυρτώ και με τον Αλέξη. Τώρα, όσον αφορά την έμπνευση σίγουρα προσπάθησα να είμαι αντικειμενική και με τους δύο χαρακτήρες. Όμως όταν μιλάμε για κάτι που είναι βασισμένο σε πραγματικά γεγονότα έχει και η έμπνευση τα όρια της. Γιατί το λέω αυτό; Γιατί δεν γράφεις μια ιστορία που σου ήρθε στο μυαλό και μπορείς να την προσαρμόσεις όπως εσύ θέλεις. Γράφεις τη ζωή κάποιου, την ιστορία του. Οπότε πρέπει να είσαι προσεκτικός πάντα στο πια όρια δεν πρέπει να ξεπεράσεις.
  Κάποιοι θα σου πουν ότι η ιστορία ευνοεί περισσότερο τη Μυρτώ και ότι δεν ξέρουμε αν όντως ήταν αυτά τα πραγματικά συναισθήματα του Αλέξη. Και μπορεί να έχουν και δίκιο. Βλέπεις η ιστορία είναι γραμμένη από την πλευρά της Μυρτώς, όπως μου την διηγήθηκε η Μυρτώ και σε ότι αφορά τον Αλέξη είναι το πως ένιωθε η Μυρτώ ότι σκέφτεται και νιώθει ο Αλέξης λόγω των πράξεων που έκανε. Οπότε μπορεί ο πραγματικός Αλέξης να έχει πολλά ακόμη να μας πει για αυτή την ιστορία που να τα αγνοούμε. Παρ’ όλα αυτά προσπάθησα σύμφωνα με το υλικό και τις πληροφορίες που είχα να μπω στην ψυχοσύνθεση του Αλέξη και να προσπαθήσω όχι να δικαιολογήσω αλλά να καταλάβω τις πράξεις του. Άλλωστε και ο Αλέξης βρίσκεται σε πολύ δύσκολη θέση. Η Μυρτώ είναι ένα κορίτσι δεκαέξι χρονών που πηγαίνει ακόμη σχολείο, είναι ανήλικη. Εκείνος είναι ενήλικος, αρκετά μεγαλύτερός της, σχεδόν δέκα χρόνια. Αυτό και μόνο είναι αρκετό για να τον κάνει να φοβάται να αφεθεί. Βέβαια η διαφορά ηλικίας δεν του δίνει άφεση αμαρτιών για όλες τις πράξεις του και τον τρόπο που φέρθηκε στη Μυρτώ αλλά μέχρι ενός σημείου σε κάνει να τον καταλαβαίνεις και να συμπάσχεις μαζί του για τους φόβους του.
  Οπότε στην ερώτηση σου εάν άφησα στην άκρη την γυναικεία αλληλεγγύη για να προσεγγίσω τους προβληματισμούς του Αλέξη, θα σου πω ότι προσπάθησα όσο περισσότερο μπορώ να είμαι αντικειμενική, χωρίς να αλλοιώσω την ιστορία όπως μου την διηγήθηκαν.
• Εκείνη έτοιμη να ρισκάρει τα πάντα στο όνομα της αγάπης, εκείνος αδύναμος να παλέψει. Είτε μέσα από τη λογοτεχνία είτε στη ζωή, η γυναίκα είναι εκείνη που αποδεικνύεται πραγματικά έτοιμη να πολεμήσει για την αγάπη ακόμη και αν πρόκειται να χάσει τα πάντα. Γιατί άραγε;
  Σαν γυναίκα θα μπορούσα να σου απαντήσω, γιατί οι γυναίκες αγαπάμε πιο βαθιά και πιο δυνατά, αλλά δεν ξέρω αν είναι απολύτως αλήθεια αυτό. Νομίζω ότι και οι άνδρες αγαπάνε το ίδιο δυνατά κάποιες φορές, απλά το κρύβουν περισσότερο. Είναι πιο μυστικοπαθείς οι άνδρες σε ότι αφορά τον έρωτα, γι’ αυτό και οι γυναίκες φαινόμαστε πάντα εκείνες που πολεμάμε πραγματικά. Ένας άνδρας δεν θα τσαλακωθεί εύκολα για τον έρωτα, ειδικά σε εκείνη την τρυφερή ηλικία της νιότης. Θέλεις λίγο η μαγκιά, λίγο οι φίλοι, λίγο το εγώ τους. Όλα αυτά τους εμποδίζουν να αφεθούν σε αυτό που πραγματικά θέλουν να κάνουν και σε αυτό που νιώθουν. Αντίθετα οι γυναίκες δεν φοβόμαστε να τσαλακωθούμε. Θα παλέψουμε μέχρι τέλους κι ας τα χάσουμε όλα. Ξέρεις λένε ότι οι γυναίκες έχουμε την έκτη αίσθηση και μπορούμε να καταλάβουμε πολλά περισσότερα από τους άνδρες. Ίσως γι’ αυτό και να πολεμάμε για την αγάπη. Γιατί μπορεί να δούμε κάτι μικρό στο βλέμμα κάποιου, στις κινήσεις του, στις πράξεις του που ούτε ο ίδιος δεν το έχει αντιληφθεί ακόμη. Οπότε, αν δώσεις εκείνο το μικρό δείγμα που χρειάζεται μια γυναίκα από εσένα, τότε θα κινήσει γη και ουρανό πριν τα παρατήσει. Θα εξαντλήσει κάθε προσπάθεια και μετά, αν ποια εκείνος ο κάποιος είναι τόσο αδύναμος να δει αυτό που βλέπει εκείνη, τότε μόνο θα φύγει. Όχι γιατί κουράστηκε να πολεμάει μόνη της ή γιατί δεν νιώθει πια κάτι αλλά γιατί κατάλαβε πως αξίζει κάτι καλύτερο από κάποιον που δεν πολεμάει για τον έρωτα και για αυτό που νιώθει μέσα του.
• «Να θυμάσαι πως κάπου, κάποτε, υπήρξε μια κοπέλα που αγάπησε το μέσα σου, με όσα ελαττώματα κι αν είχε». Ας μείνουμε σ’ αυτή την πρόταση και στο επίθετο “όσα”.
  Όλοι οι άνθρωποι έχουμε και προτερήματα και ελαττώματα. Κανείς δεν είναι τέλειος. Κι αν κάποιος νομίζει πως το τέλειο υπάρχει από μόνο του, κάνει λάθος. Το τέλειο το φτιάχνεις εσύ! Δεν υπάρχει ο τέλειος άνδρας, η τέλεια γυναίκα, η τέλεια σχέση. Υπάρχει όμως η ιδανική σχέση, η ιδανική γυναίκα, ο ιδανικός άνδρας. Η διαφορά εδώ είναι ότι ακόμη και ο ιδανικός ή η ιδανική έχει ελαττώματα απλά ακόμη κι εκείνα βάζουν το δικό τους αλατοπίπερο στη σχέση. Στη δική μας περίπτωση, στη σχέση της Μυρτώς και του Αλέξη μπορούμε από την αρχή κιόλας του βιβλίου να καταλάβουμε ότι ο Αλέξης έχει τα δικά του ελαττώματα. Τις δικές του ιδιαιτερότητες. Όπως και η Μυρτώ άλλωστε. Μην γινόμαστε μονόπλευροι. Ο Αλέξης είναι ένας άνδρας στην καλύτερη ηλικία. Είναι είκοσι έξι χρονών, ελεύθερος, ωραίος. Έχει όλα όσα χρειάζεται για να προσελκύσει μια γυναίκα. Και το ξέρει! Οπότε το χρησιμοποιεί. Είναι το όπλο του θα λέγαμε. Αποδεικνύεται πιο ανώριμος από τη Μυρτώ, δειλός και εγωιστής. Έχει τη συνήθεια να διώχνει μακριά τους ανθρώπους που νοιάζονται γι’ αυτόν. Είναι ένας άνθρωπος που δεν μπορεί ή δεν ξέρει πως να εκφράσει τα συναισθήματά του και κάνει όλες τις λάθος κινήσεις. Φοβάται να ανοιχτεί, να αφεθεί, να νιώσει. Αγνοεί όλα εκείνα τα σημάδια που του έρχονται και κρύβεται πίσω από το δάχτυλό του. Το παίζει σκληρός, αμετανόητος. Στους έξω φαίνεται ένας άνδρας χωρίς αισθήματα. Ένας άνδρας ¨λίγο γυναικάς¨ όπως θα τον αποκαλέσει κάποια στιγμή μια φίλη της Μυρτώς.
  Όμως η Μυρτώ ξέρει την αλήθεια. Ξέρει τον πραγματικό Αλέξη. Γι’ αυτό κι επιλέγει να αγνοήσει όλες τις προειδοποιήσεις από τις φίλες της να μείνει μακριά του, κι όλα εκείνα τα άσχημα λόγια που λέει η παρέα της για εκείνον. Η Μυρτώ έχει μεγαλώσει με τον Αλέξη και ξέρει ποιος πραγματικά είναι. Πιστεύει ακόμη σε εκείνο το γλυκό και προστατευτικό αγόρι που την είδε να μεγαλώνει. Σε εκείνον τον άνδρα που την πρόσεχε και που ήταν πάντα δίπλα της όταν τον είχε ανάγκη. Η Μυρτώ είχε δει την ευαίσθητη πλευρά του Αλέξη. Ήξερε ότι είναι τρυφερός, ρομαντικός, γεμάτος αγάπη. Ήξερε ότι είναι ένας άνθρωπος που θα έδινε και τη ζωή του για τους ανθρώπους που αγαπάει. Και γι’ αυτόν τον άνδρα διάλεξε να συνεχίσει να παλεύει. Πάλευε για τον Αλέξη που την κρατούσε στην αγκαλιά του κάτω από τα αστέρια, για τον Αλέξη που της έπιανε το χέρι και ήξερε ότι μπορεί να βασίζεται πάνω του και πως αν πάει να πέσει, εκείνος θα την κρατήσει. Για εκείνον τον Αλέξη που της έλεγε πόσο δυνατή και έξυπνη είναι. Πάλευε για τον Αλέξη που την κοιτούσε μέσα στα μάτια, με το βλέμμα του να κρύβει μόνο αγάπη, καλοσύνη και λαχτάρα. Για τον Αλέξη που το φιλί του μοίραζε δυόσμο κι έκρυβε όλα τα σ’ αγαπώ που ο άλλος Αλέξης δεν τολμούσε να της πει.
  Όλα αυτά τα μοναδικά και υπέροχα στοιχεία του Αλέξη αποφάσισε να κρατήσει η Μυρτώ και να βάλει στην άκρη όλα εκείνα που έκαναν τον Αλέξη εκείνο το bad boy που ούτε ο ίδιος δεν αναγνώριζε. Γι’ αυτό και η Μυρτώ υπήρξε η κοπέλα που αγάπησε το μέσα του, με όσα ελαττώματα κι αν είχε.
• Πόσο σίγουρη είστε πως ο έρωτας «είναι εκείνο το συναίσθημα που μπορεί να νικήσει τα πάντα» στην εποχή μας;
  Θα ήθελα να απαντήσω πως είμαι πάρα πολύ σίγουρη, μα δεν νομίζω ότι ισχύει. Ζούμε στην εποχή της τεχνολογίας και των social media κι αυτό είναι ο μεγαλύτερος εχθρός του έρωτα αν θέλεις τη γνώμη μου.
  Ο κόσμος σήμερα κρύβεται πίσω από μία οθόνη και ξεχνάει να ζήσει, να ερωτευτεί. Έχουμε ξεχάσει να φλερτάρουμε, να προσπαθούμε για κάνουμε μία σχέση να πετύχει. Κρυβόμαστε πίσω από τις συνομιλίες του Instagram και του Messenger που φαίνεται κάποιος να έχει τόση αυτοπεποίθηση και να είναι τόσο σίγουρος για τον εαυτό του κι σε μία face to face συνάντηση δεν έχεις τίποτα απολύτως να πεις με τον άλλον. Νομίζω πως το μεγαλύτερο ποσοστό των ανθρώπων πλέον έχει ξεχάσει πως είναι να ερωτεύεσαι, να αγαπάς! Είναι το πιο όμορφο συναίσθημα κι εμείς το φοβόμαστε και το διώχνουμε μακριά από φόβο. Δεν τολμάμε να δείξουμε στον άλλον ότι κάτι νιώθουμε, να κάνουμε μια όμορφη χειρονομία για να τον προσελκύσουμε. Και δεν μιλάω για κάτι τρελό αλλά για κάτι απλό, από το να τον προσκαλέσεις να πάτε σινεμά να δείτε μια ταινία, μέχρι να κόψεις από το δρόμο ένα λουλουδάκι και να το δώσεις στον άλλο. Ξέρω, μπορεί να ακούγονται πολύ ρομαντικά και ουτοπικά αυτά που λέω, μα είναι τα πιο απλά και τα πιο εύκολα στον έρωτα κι εμείς τα κάνουμε όλα πιο δύσκολα. Λέει κάποιος να δει μια ταινία με τον άλλον κι αμέσως το μυαλό πάει σε κάτι πιο πονηρό. Σκέφτεσαι να κάνεις μια ρομαντική κίνηση κι αμέσως το μετανιώνεις γιατί φοβάσαι μην σε πει αφελή, χαζό ή μην σε κοροϊδέψουν οι φίλοι σου. Μπαίνει πάνω από αυτό πιο νιώθεις ο εγωισμός σου και τελικά καταλήγεις μόνος, ή με κάποιον/κάποια που δεν σε γεμίζει ολοκληρωτικά γιατί απλά όταν βρήκες αυτόν τον ένα, αυτή τη μία, δίστασες να κάνεις και να πεις αυτά που νιώθεις για να μην σε χλευάσουν. Η μοναξιά είναι απόρροια του φόβου στον έρωτα, αυτό πιστεύω εγώ.
  Οπότε όχι! Δεν είμαι σίγουρη ότι ο έρωτας είναι εκείνο το συναίσθημα που μπορεί να νικήσει τα πάντα στην εποχή μας. Το ελπίζω και θα ήθελα να πιστέψω ότι είναι, γι’ αυτό και τον κρατά πάντα ζωντανό και τόσο δυνατό στα βιβλία μου. Ίσως, κάποιος, κάποτε να βρει λίγη πίστη και δύναμη μέσα από τους δικούς μου ήρωες και τους έρωτές τους και να αρχίσει να παλεύει περισσότερο για την αγάπη. Ίσως η Μυρτώ και ο Αλέξης, η ιστορία τους, να είναι το λιθαράκι για να καταλάβουμε πως ο φόβος και ο εγωισμός είναι ο μεγαλύτερος εχθρός της αγάπης και του έρωτα.
• «Όμως, τι συμβαίνει όταν όλοι πιστεύουν πως αυτός ο έρωτας είναι λάθος;» Όλοι; Και γιατί να υπολογίσουν τι λένε οι άλλοι; Άλλωστε η γνώμη των άλλων είναι των άλλων…
  Δεν θα μπορούσα να συμφωνήσω περισσότερο με όσα λες. Ήμουν πάντα της άποψης “look your damn business”, η ζωή είναι δική μου και θα τη ζήσω όπως θέλω εγώ κι όχι όπως θα ήθελες εσύ να τη ζήσω. Όμως δυστυχώς πολλές φορές τα πράγματα στην κοινωνία δεν είναι έτσι. Υπάρχει εδώ και πολλά χρόνια ένα στερεότυπο, ένα λάθος στερεότυπο για μένα, μία λάθος φράση: «τι θα πει ο κόσμος;». Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί πρέπει να υπολογίζουμε το τι θα πει ο κόσμος; Γιατί να μην σκεφτεί ο κόσμος τι θα πω εγώ δηλαδή; Κι όμως αυτό το τι θα πει ο κόσμος υπερισχύει στην κοινωνία.
  Όπως ακριβώς συμβαίνει και στη ζωή των δύο ηρώων μας. Στην ιστορία και τη ζωή της Μυρτώς και του Αλέξη βλέπουμε πολύ έντονα και καταλαβαίνουμε απόλυτα πόσο μπορεί να επηρεάσει τη ζωή, τις αποφάσεις σου, τις πράξεις σου αυτό το «τι θα πει ο κόσμος». Οι ήρωές μας ζουν και μεγαλώνουν σε μικρή και κλειστή κοινωνία, σε ένα χωριό και μια πόλη όπου λίγο πολύ όλοι γνωρίζονται μεταξύ τους. Σε τέτοια μέρη συνήθως, βάση ερευνών, το παραμικρό είναι αφορμή για σχολιασμό. Κι από στόμα σε στόμα έχει μαθευτεί σε όλη τη μικρή κοινωνία και μέχρι να φτάσει στα αυτιά των εμπλεκόμενων έχει σίγουρα φτιαχτεί μια ιστορία με πολλές σάλτσες που απέχει πολύ από την πραγματικότητα. Σκέψου το σαν το σπασμένο τηλέφωνο που παίζαμε όταν ήμασταν μικροί. Το άτομο στην αρχή έλεγε μία φράση και μέχρι να φτάσει στον τελευταίο και να το φωνάξει είχε φτιαχτεί μια τελείως διαφορετική φράση η οποία περιείχε κάποιες λέξεις από την αρχική. Έτσι ακριβώς συμβαίνει και στην περίπτωση που ξεκινήσει ένα σχόλιο από κάποιους σε μια μικρή πόλη ή ένα χωριό.
  Εννοείται λοιπόν ότι κάτι τέτοιο σε επηρεάζει τις περισσότερες φορές. Και το βλέπουμε πολύ πιο έντονα από τη μεριά του Αλέξη. Τον επηρεάζει περισσότερο. Η Μυρτώ είναι και πιο μικρή, είναι ενθουσιασμένη για όλο αυτό που συμβαίνει με τον παιδικό της έρωτα, οπότε αψηφά λίγο πολύ νόμους και κανόνες. Ο Αλέξης όμως σκέφτεται τη διαφορά ηλικίας τους και τι θα πει ο κόσμος αν μάθει πως κάτι συμβαίνει μεταξύ τους, πως θα το αντιμετωπίσει ο κολλητός του, που είναι ο αδερφός της; Τι θα πουν οι φίλοι του αν μάθουν για εκείνον και τη Μυρτώ; Τι θα σκεφτούν οι γονείς της που τον εμπιστεύονταν να την προσέχει; Πως θα το διαχειριστούν οι δικοί του γονείς που ξέρουν τη Μυρτώ από μωρό παιδί; Αξίζει να πάρει ένα τέτοιο ρίσκο και να έρθει αντιμέτωπος με όλους αυτούς;
  Από την άλλη έχουμε τη Μυρτώ που μπορεί να ζει στο δικό της συννεφάκι, στην αρχή τουλάχιστον, αλλά την επηρεάζει κι εκείνη σε κάποιο βαθμό. Τι θα σκεφτεί ο αδερφός της που την υπερλατρεύει και τα λένε όλα μεταξύ τους εκτός από αυτό; Πως θα αντιδράσουν οι γονείς της αν μάθουν για εκείνη και τον Αλέξη όταν εκείνος μπαινοβγαίνει όλη μέρα στο σπίτι της; Θα το δεχτούν οι φίλες της; Καμία από τις πιο κοντινές της φίλες δεν πολυσυμπαθεί τον Αλέξη και δεν διστάζουν να της πουν με κάθε ευκαιρία.
  Οπότε όσο κι αν δεν τον θέλουμε η γνώμη του κόσμου μας επηρεάζει αρκετά και ήρθε ο καιρός νομίζω να σταματήσει αυτό.
• Θέλω και πρέπει. Μία “μάχη” από την οποία συνήθως δεν βγαίνει ποτέ νικητής. Γιατί πάντα πρέπει η μία λέξη να συνοδεύεται από την άλλη;
  Θέλω και πρέπει. Οι πιο σκληρές και βαριές λέξεις για μένα Μαρία. Τι πάει να πει πρέπει; Όταν θέλω κάτι το θέλω! Γιατί πρέπει να σκεφτώ αν πρέπει να το θέλω; Έτσι δεν είναι; Ή τουλάχιστον έτσι θα έπρεπε να είναι. Υπάρχουν όμως και κάποιες περιπτώσεις που αυτά τα δύο πρέπει να τα ξεχωρίζουμε. Για παράδειγμα, πολλοί θα πουν «θέλω να μείνω σπίτι σήμερα, όμως πρέπει να πάω για δουλειά». Ναι σε αυτή την περίπτωση πρέπει η μία λέξη να συνοδεύεται από την άλλη. Όμως σε ότι αφορά τον έρωτα, το πρέπει και το θέλω θα έπρεπε να μην τέμνονται πουθενά. Κανονικά θα έπρεπε να είναι χιλιόμετρα μακριά η μία από την άλλη. Κι όμως είναι δίπλα δίπλα σαν σιαμαίες. Ο λόγος που συμβαίνει αυτό, ή τουλάχιστον όπως το ερμηνεύω ή το χρησιμοποιώ εγώ όταν θέλω να γράψω μια ιστορία, είναι για να κρατούνται οι ισορροπίες και να τηρούνται τα προσωπικά όρια. Τι εννοώ; Ναι, είμαι 100% με αυτούς που λέει δεν υπάρχει πρέπει όταν θέλεις κάτι. Όμως, το γεγονός ότι το θέλεις δεν σημαίνει ότι μπορείς και να το κάνεις. Και κάπου εδώ μπαίνει το πρέπει στο θέλω. Όταν λοιπόν θέλεις κάτι, πριν αποφασίσεις να κάνεις κάτι, έχεις υποχρέωση να σκεφτείς τα πρέπει. Για παράδειγμα, όταν θέλεις κάποιον, πρέπει να σκεφτείς αν αυτό που εσύ θα κάνεις επηρεάσει αρνητικά τη ζωή του. Αν θέλεις κάτι ή κάποιον και βλέπεις μετά από κάποιες προσπάθειες ότι δεν αντιδράει το ίδιο, δεν ανταποκρίνεται με τον ίδιο τρόπο, τότε ίσως να ήρθε η ώρα να σκεφτείς πως πρέπει να σταματήσεις. Το ίδιο ισχύει και στις ανθρώπινες σχέσεις όχι μόνο στο ερωτικό επίπεδο. Όταν βλέπεις ότι αυτά που θέλεις να συνάδουν με τα θέλω των άλλων πρέπει να κάνεις ένα βήμα πίσω και να σκεφτείς.
  Οπότε όσο και να συμφωνώ με εκείνους που πιστεύουν ότι άλλο το πρέπει κι άλλο το θέλω, πρέπει να παραδεχτώ πως δύσκολο έως ακατόρθωτο να ξεκολλήσεις τη μία από την άλλη.
• “Φίλοι, αυτό είναι. Μόνο αυτό μπορούν να είναι”. Να, λοιπόν, που φθάνουμε ως αναγνώστες σε ακόμη ένα στερεότυπο. Μήπως πρέπει να το αφήσουμε κι αυτό στο παρελθόν όπως κάναμε με τόσα άλλα;
  Όντως στερεότυπο. Καθώς έγραφα την ιστορία διαπίστωσα ότι οι άνθρωποι έχουμε πολλά στερεότυπα. Όπως για παράδειγμα το ότι δεν υπάρχει φιλία μεταξύ ενός άνδρα και μιας γυναίκας. Είναι το πιο κλασικό και διαχρονικό στερεότυπο! Με το οποίο είμαι τελείως κάθετη! Εννοείται ότι υπάρχει τέτοια φιλία, κι έχω φίλους άνδρες! Οπότε παίρνω παράδειγμα κι από μένα στο ναι υπάρχει, κι όχι δεν είμαι ούτε εγώ ούτε όσοι έχουν άνδρες ή γυναίκες αντίστοιχα φίλους η εξαίρεση στον κανόνα.
  Τώρα στην περίπτωση των πρωταγωνιστών μας βλέπουμε ότι η φιλία τους εξελίσσεται σε κάτι άλλο, οπότε ναι εδώ πρέπει να αφήσουμε πίσω μας αυτό το στερεότυπο. Διαβάζοντας κάποιος το βιβλίο, θα μπορέσει να αντιληφθεί ότι η Μυρτώ και ο Αλέξης είναι πρώτα και πάνω από όλα φίλοι και μετά οτιδήποτε άλλο. Όσο περίεργο, παράδοξο ή μη αληθινό κι αν ακούγεται αυτό, είναι η αλήθεια. Θα τους δεις να κάθονται με τις ώρες και να πίνουν καφέ σχολιάζοντας τα πάντα, θα τους δεις να αράζουν ο ένας στο σπίτι του άλλου παίζοντας επιτραπέζια ή βλέποντας ταινίες. Θα τους δεις να παίζουν χιονοπόλεμο τα Χριστούγεννα σαν μικρά παιδιά, να βγαίνουν τα βράδια στο κλαμπ και να διασκεδάζουν με την ψυχή τους. Θα τους δεις να μιλάνε με τις ώρες στο τηλέφωνο και στα μηνύματα λέγοντας και αναλύοντας όλα εκείνα που τους προβληματίζουν. Θα τους δεις να κλαίνε ο ένας στην αγκαλιά του άλλου όταν θα έχουν τις μαύρες τους. Θα τους δεις να νοιάζονται πραγματικά ο ένας για τον άλλον. Θα τους δεις να κάνουν όλα εκείνα που κάνουν δύο φίλοι μεταξύ τους. Γιατί πρώτα και πάνω από όλα ήταν φίλοι. Και τι καλύτερο από το να βρεις τον κολλητό και τον άνθρωπό σου στο ίδιο πρόσωπο; Θα δεις πως με έναν μοναδικό τρόπο, κρατάνε τη φιλία τους αληθινή κι αλώβητη στο πέρασμα των χρόνων, ακόμη κι όταν η καρδιά γίνεται χίλια κομμάτια και ότι ερωτικό υπάρχει μεταξύ τους, τους πονάει και τους καταστρέφει. Κάπου εδώ όμως είναι που χάνεται λίγο η μαγεία του έρωτα! Γιατί κάπου ανάμεσα στα όρια της φιλίας και της αγάπης μπερδεύτηκαν, γι’ αυτό και ταλαιπωρήθηκαν τόσο πολύ. Ναι, αγαπούσαν ο ένας τον άλλον πάρα πολύ. Αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Όμως τελικά ως τι αγαπούσαν ο ένας τον άλλον; Μήπως κάπου στην πορεία μπερδεύτηκε η φιλική αγάπη με την ερωτική αγάπη;
  Ναι ήταν φίλοι! Αλλά δεν ήταν μόνο αυτό! Και σίγουρα μπορούσαν να είναι πολλά παραπάνω.
• Ένας έρωτας στα όρια του απαγορευμένου, πάντα αποτελούσε πηγή έμπνευσης. Ποια θεματολογία πέρα από αυτό το κορυφαίο συναίσθημα θα σας έκανε να αλλάξετε συγγραφικό προσανατολισμό;
  Η αλήθεια είναι πως μου αρέσει να έχω τον έρωτα πρωταγωνιστή σε αυτά που γράφω, όπως μου αρέσει να είναι ο έρωτας πρωταγωνιστής και σε αυτά που διαβάζω. Η αγαπημένη μου σειρά είναι το One Tree Hill και το πρώτο ξενόγλωσσο βιβλίο που διάβασα δεν είναι καν από actual συγγραφέα, αλλά είναι το βιβλίο του συγγραφέα Lucas Scott από την παραπάνω σειρά με τίτλο “ an unkindness of ravens ” που περιγράφει ουσιαστικά την απόλυτη αγάπη του Lucas Scott για την Peyton Sawyer. Πράγμα που νομίζω λέει πολλά για το πόσο σημαντικός είναι ο έρωτας για μένα.
  Παρ’ όλα αυτά όμως είμαι μια κοπέλα που της αρέσει και η περιπέτεια, το μυστήριο, η φαντασία. Οπότε θα μου άρεσε να αποπειραθώ να γράψω ένα fantasy romance κάποια στιγμή. Ωστόσο, αυτή τη περίοδο μαζί με τον έρωτα στην απόλυτη μορφή του πάλι, εστιάζω και στο crime περισσότερο καθώς αυτό θα διαπραγματεύεται το καινούριο μου βιβλίο.
• Στο μυθιστόρημά σας η μοίρα παίζει πρωταγωνιστικό ρόλο. Τελικά κανείς δεν μπορεί να ξεφύγει από το πεπρωμένο του; Ή μήπως εμείς οι ίδιοι το ορίζουμε με τις επιλογές μας;
  Νομίζω πως ισχύει λίγο και από τα δύο. Σίγουρα οι επιλογές μας ορίζουν το τι θα συμβεί παρακάτω, αλλά πιστεύω επίσης πως όλα για κάποιο λόγο γίνονται. Οπότε αν κάτι είναι γραφτό να γίνει, θα γίνει. Εμείς ορίζουμε τη μοίρα μας, αλλά ταυτόχρονα η μοίρα ορίζει τις επιλογές μας. Μπορεί να σου συμβεί κάτι στη ζωή σου και να είναι αποτέλεσμα κάποιου ρίσκου που πήρες. Αυτό το αποτέλεσμα ήταν γιατί έπρεπε να γίνει έτσι, είχε οριστεί από τη μοίρα. Το ρίσκο όμως που πήρες ήταν επιλογή σου! Αν δεν είχες πάρει αυτό το ρίσκο δεν ξέρεις τι θα σου είχε συμβεί, όμως τότε κάτι μέσα σου, σου έλεγε να το ρισκάρεις. Κι επειδή έτσι έπρεπε να γίνει γι’ αυτό και πέτυχε. Είναι αυτό που λέμε ότι κάθε δράση έχει και μία αντίδραση. Ότι είναι γραφτό να συμβεί θα συμβεί, ότι κι αν προκύψει. Όπως η μοίρα δύο ανθρώπων! Αν είναι το γραφτό τους να καταλήξουν μαζί, μπορεί να περάσουν σαράντα κύματα, μήνες, χρόνια, να κάνουν άλλες ζωές, να ζήσουν χώρια για κάποια χρόνια, όμως στο τέλος με κάποιο τρόπο θα βρουν και πάλι το δρόμο τους ο ένας στον άλλον.
  Οπότε ναι, μπορεί να ορίζουμε εμείς τη μοίρα μας, αλλά ταυτόχρονα η μοίρα ορίζει τις επιλογές μας.

Λίγα λόγια για το βιβλίο
«Να θυμάσαι πως κάπου, κάποτε, υπήρξε μια κοπέλα που αγάπησε το μέσα σου, με όσα ελαττώματα κι αν είχε».
Τα λόγια της Μυρτώς έκρυβαν όλη την αγάπη του κόσμου. Ναι, τόσο πολύ τον αγαπούσε τον Αλέξη. Ήταν έτοιμη να ρισκάρει τα πάντα στο όνομα της αγάπης, στο όνομα του έρωτα. Ο έρωτας είναι το πιο δυνατό συναίσθημα. Είναι εκείνο το συναίσθημα που μπορεί να νικήσει τα πάντα.
Όμως, τι συμβαίνει όταν όλοι πιστεύουν πως αυτός ο έρωτας είναι λάθος; Μπορεί ένας απαγορευμένος έρωτας να νικήσει τα πάντα;
Εκείνη ευαίσθητη και ρομαντική. Εκείνος εγωιστής και δειλός. Εκείνη έτοιμη να ρισκάρει για την αγάπη. Εκείνος αδύναμος να παλέψει. Εκείνη παγιδευμένη στα δίχτυα του έρωτα. Εκείνος παγιδευμένος ανάμεσα στο θέλω και το πρέπει.
Δύο άνθρωποι που τα μάτια τους κρύβουν όσα τα χείλη δεν τολμούν να πουν. Γεννήθηκαν ο ένας για τον άλλον, μα η ίδια η ζωή στέκεται εμπόδιο στην ευτυχία τους. Φίλοι, αυτό είναι. Μόνο αυτό μπορούν να είναι. Έτσι έλεγαν, έτσι πίστευαν.
Η μοίρα όμως έχει άλλα σχέδια. Γι’ αυτό που έρχεται δεν είναι κανείς τους προετοιμασμένος. Ένα βράδυ που θα αλλάξει τις ζωές τους για πάντα. Η νύχτα θα γίνει σύμμαχός τους και η ίδια η ζωή αντίπαλός τους.
Ψέματα, μυστικά, οικογένεια κι ένας έρωτας που αγγίζει τα όρια του απαγορευμένου. Θα τα καταφέρουν τελικά; Παρά τις δυσκολίες και τα εμπόδια της ζωής, θα τολμήσουν να αγαπηθούν;

Βιογραφικό
Η Ηλιάνα Κλειτσογιάννη γεννήθηκε το 1996 στην Καστοριά και μεγάλωσε στην Κοζάνη. Σπούδασε στη σχολή Πολιτικών Επιστημών του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου Θράκης και έκανε μεταπτυχιακό στις Διεθνείς και Ευρωπαϊκές Σπουδές στο Πανεπιστήμιο του Πειραιά. Έχει στο ενεργητικό της πολλές συμμετοχές σε ευρωπαϊκά προγράμματα Erasmus+, ημερίδες και συνέδρια. Ασχολείται όσο μπορεί με τον χώρο της πολιτικής γιατί είναι κάτι που την ενδιαφέρει αρκετά και η καλύτερη της εμπειρία ήταν η πρακτική της άσκηση στις Βρυξέλλες γιατί κατάφερε να βρεθεί στην καρδιά της Ευρώπης. Διαθέτει γνώσεις αγγλικών, ιταλικών και ισπανικών. Γνωρίζει να παίζει πιάνο και να χορεύει λάτιν. Υπήρξε μέλος της Θεατρικής Ομάδας «Ταξιδευτές του Θεάτρου», ενώ μετράει πάνω από δέκα χρόνια Πρόσκοπος. Θεωρεί τη μουσική και τη λογοτεχνία αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής της. Της αρέσουν τα ταξίδια, ο κινηματογράφος και η λογοτεχνία. Διαθέτει τη δική της ιστοσελίδα στο διαδίκτυο, όπου αρθρογραφεί τακτικά και προσθέτει τη δική της πινελιά σε κάθε της σκέψη. Από πολύ μικρή έδειξε μια ιδιαίτερη αγάπη για το βιβλίο και τη συγγραφή, γράφοντας το πρώτο της μυθιστόρημα στην ηλικία των δεκαπέντε ετών, το οποίο κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Οσελότος με τίτλο “Πριν χαθεί το όνειρο”, ενώ το δεύτερο της βιβλίο κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Ελκυστής με τίτλο “Αγάπησέ με αν τολμάς”, το οποίο είναι βασισμένο σε πραγματικά γεγονότα.

Share on Facebook

Tweet

Follow us

Save