Εκδόσεις βακχικόν Γράφει Ο Κώστας Τραχανάς

Η συμμετοχή στις τέχνες έχει άμεσες επιδράσεις στην υγεία και την ευημερία των ανθρώπων επιβεβαιώνεται από πλήθος μελετών. Το τραγούδι μπορεί να βοηθήσει στη μείωση της κατάθλιψης και των αναπνευστικών παθήσεων. Ο χορός βοηθά στην κοινωνική ενσωμάτωση και στη σωματική λειτουργία. Η ανάγνωση και η γραφή βοηθούν στην εύρεση νοήματος και στη μείωση των παραβατικών συμπεριφορών.
Στα τριάντα τέσσερα διηγήματα που απαρτίζουν τη συλλογή «Η Αλεξάνδρεια δεν είναι πια εκεί» η συγγραφέας Ιωάννα Παπασιδέρη αγγίζει με τρυφερά και αλλά παιγνιώδη δάχτυλα την απώλεια, τη φθορά, την ορφάνια, τη δοτικότητα, τη διασπορά, τους διαφορετικούς πολιτισμούς, τους διαφορετικούς ανθρώπους, τους κοινωνικούς συμβιβασμούς, την περιέργεια του κόσμου, τις εκκεντρικότητες, τους κοσμοπολίτες Αλεξανδρινούς δανδήδες, τον «καλό» κόσμο, τις πολυκατοικίες που γέρνουν στην Αλεξάνδρεια, την ανθρώπινη φύση, τα ψεύτικα συγχαρητήρια, τον αρσενικό και θηλυκό σατράπη, την ερωτική πλάνη, τον έρωτα, τους ξένους, τους πρόσφυγες, την διακίνηση μεταναστών, την αποδοχή των Άλλων, τα κηρύγματα μίσους, τα εύχομαι, τα προσδοκώ, τα φοβάμαι, τα «θέλω», τα «δεν θέλω», τα κάλπικα πράγματα, αλλά και την κρυμμένη μαγεία πίσω από το προφανές, χωρίς να υποκύπτει ούτε στιγμή στην κοινοτοπία, εφευρίσκοντας μια δική της γλώσσα για να αφηγηθεί αναμνήσεις, ανθρώπινες στιγμές, πεποιθήσεις, στάσεις, νοοτροπίες, προλήψεις, ατομικές προκρίσεις, συλλογικά πάθη, συλλογικό φαντασιακό, ιζήματα συναισθημάτων και εμπειριών και βιωμάτων, που έχουν αφήσει οι ιστορικές και κοινωνικές στιγμές για τη συνέχεια του βίου.
Κεντρική ηρωίδα σε κάποια διηγήματα είναι η πολιτισμική, πολυθρησκευτική, πολυφυλετική και κοσμοπολίτικη Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου.
Στο βιβλίο διαφαίνεται η Αλεξάνδρεια (γενέθλια πόλη της συγγραφέως) σε κάποια διηγήματα, όμως η σκιά της πόλης βρίσκεται στη ματιά της, τη γραφή και στην αίσθηση της διαφορετικότητας που νιώθει παντού. Σήμερα είμαστε όλοι λίγο πολύ Αλεξανδρινοί. Ο κόσμος αλλάζει κι οι Αλεξάνδρειες δεν είναι πια εκεί. Εμείς τις υποστηρίζουμε μέσα μας με την αποδοχή του Άλλου. Αποδοχή… συμπερίληψη… συνύπαρξη. Όχι μισαλλοδοξία.
Έχουμε να κάνουμε με μια συλλογή διηγημάτων που επιδιώκει να ψάξει πίσω από τις λέξεις και τις ιστορίες. Που το ζητούμενο είναι σ’ αυτά που δεν λέγονται ή δεν γίνονται από τους πρωταγωνιστές παρά σε όσα εκστομίζουν ή πράττουν. Υπάρχει, σίγουρα, ενότητα ύφους και λόγου στα διηγήματα. Η Ιωάννα Παπασιδέρη επιλέγει έναν στρωτό ρεαλισμό με λιτή γλώσσα και επιλεγμένες εξάρσεις. Διαβάστε το.


Η Ιωάννα Παπασιδέρη γεννήθηκα το 1962 στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου, σπούδασε γαλλική φιλολογία και Επιστήμες της Αγωγής, την ενηλικίωσή της την πέρασε στη Βόρειο Γαλλία κι από το 1998 ζει κι εργάζεται ως καθηγήτρια στην Κρήτη. Γράφει από 12 χρονών, έτσι διαχειρίζεται τις πατρίδες, τις σχέσεις, τη ζωή. Είναι μητέρα τριών παιδιών.

facebookShare on Facebook
TwitterTweet
FollowFollow us
PinterestSave